Your cart is currently empty!
Tag: geweld op het werk
-
Protest tegen geweld op vrouwen
Vandaag vonden in enkele steden de eerste acties plaats in het kader van de internationale dag tegen geweld op vrouwen. Die valt op woensdag 25 november. In de huidige context van gezondheidscrisis is een grote nationale betoging niet mogelijk. Er zijn gelukkig heel wat lokale initiatieven voor kleinere acties. Vandaag was dit onder meer het geval in Brussel en Antwerpen, telkens met ongeveer 100 aanwezigen.
Hierbij een video vanop het protest in Brussel:
Hieronder een reeks foto’s van het protest in Antwerpen, georganiseerd door het 8 maart collectief. Op de actie aan het Justitiepaleis werden de namen van vermoorde vrouwen in ons land voorgelezen en was er ook aandacht voor de internationale strijd, met onder meer een strijdlied uit de beweging in Mexico en een sterke Koerdische aanwezigheid.
Campagne ROSA ondersteunde deze actie en organiseert zelf ook een kleine actie komende zaterdag om 14u op de Groenplaats. Woensdag zijn er acties van Campagne ROSA in Brugge, Kortrijk, Torhout, Deinze, Aalst, Dendermonde, Eeklo, Gent, Leuven, Brussel en Luik. Klik hier voor de actiepagina van Campagne ROSA.
Foto’s door Liesbeth:
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/o4jB24Q4ko64xWnQ7] -
Zelfmoord delegee ‘Mission Locale.’ Dodelijk geweld op het werk
Op dinsdag 4 september verzamelde een groep mensen zich voor het gemeentehuis van Etterbeek. De sfeer was somber. Verdriet en woede overheersten. Enkele dagen voordien, op donderdag 30 augustus, pleegde Sylvie, een vakbondsafgevaardigde van de Mission Locale (een infopunt voor werkgelegenheid en opleidingen) in Etterbeek zelfmoord. Dat gebeurde na aanhoudend geweld en pesterijen op het werk.Het geweld en de pesterijen waren het resultaat van een agressieve directie die ondanks tal van klachten op post bleef. Sylvie was het slachtoffer van een onhoudbare werkdruk die ondanks haar herhaalde verzoeken nooit verlicht werd. Daarbovenop was ze het slachtoffer van dagelijkse pesterijen als straf omdat ze haar collega’s verdedigde. Op het ogenblik dat Sylvie zelfmoord pleegde, zaten vier van de vijf overblijvende vakbondsafgevaardigden thuis met een burn-out, in één geval na een mislukte zelfmoordpoging. Kort voor deze dramatische gebeurtenis eiste de directie van verschillende personeelsleden dat ze een rapport opmaakten tegen een vakbondsafgevaardigde om die af te danken.
Het gemeenschappelijk vakbondsfront merkte op: “Wat de afgevaardigden van de Mission Locale in Etterbeek al jarenlang ondergaan, is ook dagelijkse kost voor heel wat andere delegees die hun collega’s verdedigen. Druk, bedreigingen, pesterijen, ontzeggen van promoties, wraakacties. Dat alles komt vaak voor. En dit omdat de delegees de moed hebben om te spreken, omdat ze hun collega’s proberen te organiseren. Daarom zijn ze vaker het doelwit van directies die geen overleg willen met hun personeel, die geen transparantie willen en geen democratie, ook al wordt die opgedrongen door het louter bestaan van een vakbondsdelegatie. Deze tragische gebeurtenis herinnert ons eraan dat een aanval op delegees gericht is tegen de vertegenwoordigers en de steunpunten van de werknemers en dus tegen de werknemers zelf.”
We stelden tijdens die actie op 4 september in gesprekken met aanwezigen vast dat de situatie bij de Mission Locale van Etterbeek geen alleenstaand geval is. De vakbonden kondigden aan dat er een actieve campagne komt tegen geweld op het werk. Ze eisen ook dat er een audit onder hun controle komt van de werking van de Brusselse Missions Locales.
Steeds meer geweld op de werkvloer
Je slecht voelen op het werk is allesbehalve uitzonderlijk. Dit werd nogmaals aangetoond door een dossier in het weekblad ‘Moustique’ onder de titel “Het werk in vraag gesteld.” De editie met dit artikel kwam een dag na de dood van Sylvie uit. Het blad liet een onderzoek uitvoeren door studiebureau Listen. Daaruit blijkt dat twee op de vijf werkenden al te maken kregen met een onderbreking van het werk als gevolg van fysieke uitputting, overdadige stress, burn-out of pesterijen door hiërarchisch oversten of collega’s. Maar liefst 40% krijgt hier dus mee te maken! Een kwart van de ondervraagden stelde problemen te hebben met het opgelegde werkritme en de prestatiedruk. Er werd ook gepeild naar de belangrijkste bekommernissen: toegang tot zorg, preventie en opvang van naasten kwamen als belangrijkste element naar voren, gevolgd door de situatie op het werk, meer bepaald de onzekerheid en de hardheid ervan.
Op dit ogenblik kampen 28.000 werkenden in ons land met een burn-out en 60.000 met depressie. Steeds meer werkenden ondervinden problemen op hun werkplaats. De steeds hogere werkdruk die met minder middelen moet opgevangen worden, is daar verantwoordelijk voor. Bovendien is er een opgang van onmenselijke managementpraktijken. Anne Everard, auteur van het boek ‘Gids van de burn-out’, stelt dat de situatie drastisch verslechterd is sinds de crisis van 2008: “De bedrijven en publieke machten probeerden hun werking te verbeteren door onder meer op personeel te besparen. Dat verhoogt de druk, er zijn immers minder collega’s. Bovendien is er steeds een proces van herstructureringen en veranderingen.”
Sommigen proberen het probleem te individualiseren door de verantwoordelijkheid bij de werkenden zelf te leggen. Maar er is een duidelijk causaal verband tussen het aantal zieken en depressies enerzijds en de verhoging van de werkdruk, flexibilisering, nieuwe evaluatiewijzen, … anderzijds.
Nood aan verzet!
Werkenden die het slachtoffer van geweld of pesterijen zijn, hebben verschillende mogelijkheden. Ze kunnen zich richten tot de preventieadviseur, vertrouwenspersonen of de medische preventiedienst op het werk. Een slachtoffer kan een “gemotiveerde klacht” indienen om een officieel onderzoek en een verslag af te dwingen. Maar zoals op de actie van 4 september werd opgemerkt door Laure Mesnil van de vakbond CNE, werden in het geval van de Mission Locale in Etterbeek “enkel maatregelen genomen op vraag van de vakbonden. De raad van bestuur nam nooit het initiatief.”
Op het terrein wordt het verschil gemaakt door de kracht van een vakbondsafvaardiging en de ondersteuning ervan door de volledige vakbeweging. Dat is hoe de arrogantie van werkgevers kan bestreden worden. Er is nood aan een brede campagne tegen geweld op het werk en voor de bescherming van delegees. Zo’n campagne biedt de mogelijkheid om eisen te stellen zoals een collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies, met bijkomende aanwervingen en met verlaging van de werkdruk.
-
Stop agressie tegen personeel NMBS – interview met een treinbegeleider
Eveline plaatste op 19 september in naam van campagne ROSA ook enkele post-its op het raam van een trein. In 2016 was 83% van de vrouwen slachtoffer van seksisme op het openbaar vervoer. Ook personeel is hier het slachtoffer van. In 2017 waren er bijna 2.100 gevallen van agressie tegenover het trein-en stationspersoneel, een stijging met 11% in vergelijking met 2016. Dit komt neer op drie gevallen van agressie per dag. Het gaat om bedreigingen, beledigingen, gevallen van licht geweld en gevallen van slagen en verwondingen. Het zijn vooral de treinbegeleiders die het slachtoffer zijn van agressie. Op risicolijnen staat het personeel onder constante druk: sommigen zijn bang om hun dienst aan te vangen, sommigen durven geen controles meer uitvoeren. We spraken met een treinbegeleider.
Interview door Eveline
Wat is het initiatief van #StopAgressiesNMBS?
De afgelopen dagen kwamen dagelijkse vormen van agressie tegenover het trein-en stationspersoneel meer in de aandacht. Dit na meerdere opeenvolgende zeer gewelddadige gevallen van agressie: van een aanval met een mes tot een poging tot verkrachting.
Als antwoord hierop lanceerde een collectief van treinbegeleiders op 19 september het initiatief #StopAgressiesNMBS. Hierbij werd aan personeel gevraagd een witte band te dragen en aan de reizigers om door middel van post-its hun solidariteit te uiten via de sociale media.
Hoog tijd voor actie zo blijkt: de dag zelf nog van de actie #StopAgressiesNMBS werd een treinbegeleidster slachtoffer van extreem fysiek geweld.
Heeft deze actie resultaat opgeleverd?
De gevoeligheid rond dit thema, de opvallende stijging van agressies de voorbije periode samen met het massaal delen van de post-it posts op de sociale media heeft de CEO van de nationale spoorwegmaatschappij, Sophie Dutortoir, gedwongen om te reageren en actie te ondernemen. Zo zal het reeds bestaande masterplan anti-agressie versterkt worden door onder andere meer Securail-agenten in te zetten op de treinen, met een versterkte aandacht voor de late treinen. Verder werd er versterking gevraagd aan de federale spoorwegpolitie opdat ook zij meer aanwezig zou zijn in de treinen. Tot slot drijft De NMBS ook de frequentie op van grootschalige en gerichte controleacties.
Enkele jaren geleden zagen we eenzelfde fenomeen bij de vervoermaatschappij De Lijn. Na het toenemende aantal gevallen van agressie tegenover de buschauffeurs, beloofde de directie via haar nationaal veiligheidsplan ‘Veilig op weg’ extra controleurs op gevaarlijke trajecten/uren. Maar in de praktijk was hier weinig van te zien. Dit omdat er geen extra middelen voor werden vrijgemaakt.
Het blijft voor het personeel, als (potentiele) slachtoffers onduidelijk hoe dit in de praktijk verbetering zal opleveren gezien het bestaande personeelstekort en zonder dat er hierbij extra middelen worden voor vrijgemaakt.
In welke mate kan hierdoor ooit sprake zijn van een structurele oplossing? Het globale masterplan anti-agressie bestaat reeds sinds 2007. Masterplannen hebben geld en personeel nodig, maar botsen vandaag op tekorten, een stijgende werkdruk en aanhoudende besparingen op het openbaar vervoer.
Morgen kan gewoon een nieuwe daad van agressie volgen. Het personeel wil niet wachten tot er een dodelijk slachtoffer valt, zoals in 2012 toen een medewerker van de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB aan zijn verwondingen overleed na slaag te hebben gekregen van een agressor.
Het is meer dan duidelijk dat de maatregelen van de directie van de NMBS ruim onvoldoende zijn. Er is dringend nood aan een structurele oplossing voor het probleem. De directie moet hier onmiddellijk een prioriteit van maken!
Wat is er dan écht nodig om tot een duurzame oplossing te komen?
Het personeel op het terrein wil meer preventieve maatregelen. Zowel bij Securail als bij treinbegeleiding eisen ze meer toezicht en meer personeel. Velen voelen zich in de steek gelaten en willen dat de directie van de strijd tegen agressie een prioriteit maakt. Verschillende structurele maatregelen dringen zich op. Er zijn onvoldoende mensen en middelen ter beschikking om het hoofd te bieden aan de stijgende werkdruk en (agressie)treinen zijn onderbemand. We vragen al jaren dat de begeleidingsnormen van de treinen worden herzien zodat er meer dan één treinbegeleider wordt verzekerd op o.a. risicolijnen. We vragen voldoende middelen om meer veiligheidspersoneel te kunnen inschakelen. In plaats van meer en meer spookstations moet er worden geïnvesteerd in meer personeel voor meer sociale controle in de stations en treinen. Een andere dringende noodzaak is investeren in betere opvang en ondersteuning voor de slachtoffers van agressie. Het bestaande buddysysteem moet worden hervormd tot een volwaardig en gegarandeerd systeem. Onder een betere ondersteuning versta ik ook een betere opleiding voor het personeel. Niet alleen schiet de inhoud tekort, vandaag worden opleidingen geschrapt of uitgesteld door het personeelstekort. Tenslotte zijn bijkomende aanwervingen noodzakelijk om de onhoudbare en aanslepende personeelstekorten aan te pakken.
Deze maatregelen moeten gepaard gaan met meer publieke middelen voor een ambitieus programma van meer en betere dienstverlening. Dat is ook in het belang van de reizigers. De belangrijkste motieven van geweld ten aanzien van het begeleidend personeel zijn discussies over vervoersbewijzen, maar dat zeker niet alleen! Ook de gebrekkige dienstverlening zorgt voor frustraties die leiden tot agressie. De overvolle treinen, defect materieel of vertraging moeten beantwoord worden met investeringen, niet met besparingen. Besparingen gebeuren vandaag ook in de vorm van productiviteitsverhogingen. Propvolle diensten waar zelfs een toiletbezoek soms teveel gevraagd is, laat staan even uitblazen na een moeilijke situatie met een reiziger.
Gratis en degelijk openbaar vervoer lijkt voor velen een utopie, maar is in praktijk een realistische en noodzakelijke oplossing. Het is een maatschappelijk debat over waar de aanwezige middelen naartoe gaan en hoe wij daarvoor kunnen zorgen. Ook binnen de vakbond moeten we ervoor zorgen dat deze discussie meer gevoerd wordt.
Wat is de link tussen deze eisen en vrouwenstrijd?
Onder vrouwen en binnen de vrouwenbeweging bestaat al langer de vraag hoe er gezorgd kan worden voor een veilige publieke ruimte: op straat, op het openbaar vervoer, op school,…
Bijna iedere vrouw werd ooit al eens lastig gevallen op de bus, tram, metro of trein. In 2016 was 83% van de vrouwen slachtoffer van seksisme op het openbaar vervoer.
Wanneer het personeel ondersteuning vraagt bij seksistische, racistische en/of homofobe praktijken tijdens het uitvoeren van hun dienst, wordt dit vaak op een lacherige manier onthaald.
Meer personeel en het investeren in sterke dienstverlening zouden voor de veiligheid van het personeel een enorme stap vooruit betekenen. Maar ook voor de reizigers, en in het bijzonder voor vrouwen zijn deze eisen essentieel.
Want vrouwenstrijd is ook massaal investeren in het openbaar vervoer. Vrouwenstrijd is ook nood aan meer veilig en toegankelijk openbaar vervoer: een groter netwerk en meer begeleidend personeel om dag en nacht veilig te kunnen reizen waar we willen.
