Tag: gele hesjes

“We moeten banden smeden met de vakbonden om tot een algemene staking te komen die de economie platlegt”

Het protest tegen Macron en zijn regering blijft maar aanhouden. De stijgende brandstofprijzen waren de directe aanleiding voor de acties van de gele hesjes. Maar ondertussen is dit uitgegroeid tot een algemene opstand tegen de levenskost, de lage lonen en uitkeringen, de privileges van de superrijken en de parlementairen, de manipulatie van het nieuws door de gevestigde media, het politiegeweld, de arrogantie van de elite en de democratische tekortkomingen. We spraken hierover met Rachel. Zij is actief in de beweging van de gele hesjes: ze organiseerde verschillende blokkades en betogingen in Montélimar (Drôme, zuidoosten). Rachel is lid van Gauche Révolutionnaire, onze Franse zusterorganisatie.

Artikel door Stéphane Delcros uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

“De beweging verrast iedereen omwille van de duur ervan, de vastberadenheid van de mensen en de omvang van de mobilisatie,” legt Rachel uit. Na verschillende maanden en tal van pogingen om het protest te discrediteren of af te leiden, geniet de beweging nog steeds veel steun. De regering moest toegevingen doen. Het blijft heel beperkt, maar toch kwamen er maatregelen rond de taksen op brandstof en komt er een kleine bonus voor het minimumloon. “Macron bevindt zich op een mijnenveld. Het economisch programma van de regering is hierdoor verlamd. Dat is op zich al een overwinning.”

President Macron schreef een “brief aan de Fransen” om een ‘Groot nationaal debat’ te starten. “Dat is een poging om verdeeldheid te zaaien. Eerst en vooral over de vraag of we al dan niet op die vraag moeten ingaan. Maar daarnaast ook door het debat te laten gaan over kwesties als het homohuwelijk of migratie. Macron wil een sterke en voor hem en zijn systeem gevaarlijke beweging verdelen.”

Het debat over migratie en secularisme was sinds de ontwikkeling van de beweging van de gele hesjes wat naar de achtergrond verdreven. Macron wil dat terug centraal plaatsen. “Extreemrechts is erg aanwezig in de gevestigde media en op de sociale netwerken, maar op het terrein doet het niet veel. Er zijn wel veel kiezers van extreemrechts aanwezig, maar die durven niet openlijk voor hun ideeën opkomen.”

“France Insoumise van Jean-Luc Mélenchon is de linkse organisatie die van bij het begin van de beweging de meest correcte benadering had.” Verschillende eisen van de gele hesjes stonden al in het programma van France Insoumise (FI) in 2017. Het is trouwens FI, veel meer dan het Rassemblement National van Le Pen, dat een reëel gevaar vormt voor Macron en de elite.

Eisen en structuur

Macron zei dat er voor zijn ‘nationaal debat’ geen enkel taboe is. “Hij voegde er echter meteen aan toe dat hij het niet wil hebben over economische en sociale kwesties.”

Het platform van 42 eisen dat door de gele hesjes is opgemaakt, bevat veel sociaaleconomische eisen. “Naast de eis rond referenda en die voor het ontslag van Macron, springen enkele eisen er uit zoals de verhoging van het minimumloon, herinvoering van de vermogensbelasting, afschaffing van de 40 miljard euro aan fiscale cadeaus voor de grote bedrijven, afschaffing van de privileges van parlementairen.” De media benadrukken vooral de eis voor referenda. Dat is de goedkoopste en minste verregaande maatregel. Zo wordt geprobeerd om het debat te beperken tot het institutionele niveau.

“Referenda worden door veel gele hesjes gezien als een wonderoplossing. Er is de illusie dat we ons daar beter toe kunnen beperken omdat het effectief kan bekomen worden. Daarna zouden we referenda kunnen gebruiken om alles te veranderen. Veel anderen, waaronder zo goed als de volledige algemene vergadering van gele hesjes hier in Montélimar, willen zich niet beperken tot democratische eisen.”

“De meeste gele hesjes zien in de zwakke structurering een zwakte.” Er zijn enkele sterke punten, zoals de regelmatige algemene vergaderingen. “In Montélimar houden we twee algemene vergaderingen per week. Er is het idee om een algemene vergadering voor heel het departement te houden waarbij elke lokale groep twee vertegenwoordigers afvaardigt. Dat voorstel werd op onze algemene vergadering met grote meerderheid gestemd.”

Geweld en hoe dit door de gevestigde media wordt gebruikt

Geweld lijkt alomtegenwoordig in de beweging. Toch als we de gevestigde media mogen geloven. “Het geweld komt in de eerste plaats van de autoriteiten en hun beleid. Zo wordt het toch gezien binnen de beweging. Daarnaast leidt de politierepressie tot geweld.” Traangas, rubberkogels, willekeurige arrestaties, boetes, gerechtelijke procedures, … Dat is er allemaal op gericht om een gewelddadig antwoord uit te lokken om de beweging te discrediteren en om potentiële activisten af te schrikken. De boodschap is dat je beter thuis blijft en niets doet. “Veel mensen trappen in die val. Ondanks een erg grote steun, zorgt die voorstelling van de beweging toch voor terughoudendheid onder een laag van de bevolking. Dat is natuurlijk juist het doel van de repressie.”

Geweld vanuit de beweging is in bepaalde gevallen begrijpelijk, maar wel erg contraproductief. Jean-Luc Mélenchon merkte in het nieuws van France2 op 16 januari terecht op: “Het is aangetoond dat als we met heel veel zijn, ons aantal overheerst. (…) Het verloop van een beweging vereist dat het breder wordt. Bij geweld wordt een stap terug gezet en wordt de beweging kleiner.”

Vrouwen bij de gele hesjes

Een van de sterke punten van de beweging is de grote deelname van vrouwen, ook onder de voortrekkers van de strijd. “Er was een nationale oproep om de deelname van vrouwen aan het protest in de schijnwerper te plaatsen. In Montélimar beslisten we om daartoe een betoging te organiseren. Op een dag tijd brachten we 350 mensen op straat. De vrouwen liepen vooraan, de mannen volgden achteraan met de kinderen.” Hetzelfde gebeurde met de ‘Mars van de leeuwinnen’ op 13 januari in Nice. Ook daar waren de mannen uitgenodigd. Eén van de organisatrices merkte op dat dit belangrijk was om geen element van verdeeldheid in de beweging te brengen. Eisen tegen geweld op vrouwen, voor hogere pensioenen en meer koopkracht voor alleenstaande moeders stonden centraal op die betoging.

Het economisch systeem veranderen

Er kwamen al verschillende stakingsoproepen. Omwille van haar specifieke plaats in het productieproces en omwille van haar strijdmethoden, in het bijzonder de staking, is de arbeidersbeweging essentieel om tot echte verandering te komen. Ze kan helpen om tot een echte algemene staking te komen die de economie platlegt. Dat zou de grote kapitalisten en hun politieke vrienden bijzonder veel pijn doen. Jammer genoeg “komen er vanwege de vakbondsleidingen geen pogingen tot toenadering. Er zijn veel syndicalisten actief bij de gele hesjes en die vinden het vreselijk dat hun leiding afstand houdt of zelfs op arrogante wijze kritiek levert. Nochtans kan het anders: in Toulouse bijvoorbeeld was er midden januari een erg geslaagde blokkade dankzij de steun door de transportbonden.”

“De noodzaak van banden met de vakbonden wordt vandaag beter begrepen dan enkele maanden geleden. Het idee om ons tot de bonden te richten zodat ze een oproep tot een algemene staking doen, wordt steeds meer besproken onder de gele hesjes. Het doel is om tot een staking te komen om de economie van binnenuit plat te leggen. De gele hesjes beseffen steeds meer dat het moeilijk is om dit van buitenaf te doen. Zo botst de beweging op haar grenzen.”

De arbeidersorganisaties moeten in actie gaan, met en naast de gele hesjes. De vakbondsleidingen hebben hun autoriteit onder een deel van de bevolking ondermijnd. We moeten daar rekening mee houden. “Maar als enkele bastions van de arbeidersklasse of vakbondsfederaties de strijd vervoegen, dan zou dit ongetwijfeld een nieuwe adem aan de beweging geven. Ons allemaal samen organiseren in strijdcomités is wellicht de ergste nachtmerrie voor de regering. We moeten er voor gaan, zeker nu de regering zo zwak staat!”

De afgelopen maanden werd vaak de vergelijking gemaakt met mei 1968. De combinatie van jongeren in strijd en een algemene staking door 10 miljoen werkenden deed toen het systeem wankelen. “De discussies over de eisen openen de deur om het te hebben over sociaaleconomische eisen en meer algemeen over de nood aan een andere samenleving.” We hebben een programma met socialistische maatregelen nodig, zoals de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie zodat we zelf kunnen beslissen over de productie en deze kunnen richten op de behoeften van iedereen. Er is een systeemverandering nodig: een democratisch socialistische samenleving is de enige manier om de legitieme eisen van de beweging te realiseren.

“Als de meeste gele hesjes slechts enkele eisen willen afdwingen, zal ik uiteraard met hen strijden om dit te bekomen. Maar ik denk dat er meer mogelijk is. We kunnen de macht grijpen: er is een revolutionair potentieel.”

Na drie weken van massaprotest heeft de Franse president Emmanuel Macron beslist om de betwiste taks op brandstof uit te stellen. Het valt te betwijfelen dat dit volstaat om een einde te maken aan de massabeweging die het ontslag van de president eist.

Door Clare Doyle, CWI

Op maandag 3 december was er een ontmoeting tussen de Franse premier Edouard Philippe en de oppositieleiders. Op dat ogenblik was de beweging verder aan het uitbreiden met nieuwe lagen die in actie kwamen tegen het beleid van deze ‘regering van de rijken.’ Een honderdtal scholen werden geblokkeerd door jongeren die protesteerden tegen de onderwijshervormingen van Macron. Medisch personeel protesteerde in de buurt van het parlement tegen de veranderingen in arbeidsvoorwaarden. Er waren hierbij minstens honderd ambulances betrokken. Brandweerlieden protesteerden aan gemeentehuizen.

Het ‘burgerprotest’, zoals het in de media wordt omschreven, is na het gewelddadige spektakel van afgelopen zaterdag niet gaan liggen. Er kwamen meer betogingen tegen de regering met blokkades aan wegen, brandstofdepots en andere plaatsen. Ook nu blijft de beweging doorgaan.

De leiding van de vakbondsfederatie CGT kondigde een nationale actiedag aan op 14 december. Het was beter geweest om dit vroeger te doen, om op het momentum van de beweging verder te bouwen en de regering terug te dringen. Mogelijk zal deze actiedag enthousiast opgenomen worden door werkenden en jongeren die kwaad zijn op de regering en verder in het offensief willen gaan, zeker nu de regering tot toegevingen verplicht werd.

Derde weekend

Sinds eind november is het protest van de ‘gele hesjes’ tegen de regering-Macron aan het ontwikkelen. Er waren ook acties in België en Nederland. In Parijs waren er op 1 december tienduizenden betogers tegen wie het waterkanon, de wapenstok en traangas ingezet werden. Er werden barricades opgeworpen, er werd met straatstenen gegooid en enkele winkels voor de superrijken moesten eraan geloven. Deze uitbarsting van woede werd door Sky News omschreven als de ergste rellen in Frankrijk in 50 jaar, de BBC had het over de ergste rellen sinds de huidige president is geboren.

Sinds het uitbarsten van de protestgolf tegen de zogenaamde ‘milieutaks’ op diesel en brandstof, is de beweging uitgegroeid tot een massale anti-regeringskracht. De milieutaks was de druppel die de emmer deed overlopen. Het kwam na een heel reeks besparingen op sociale uitgaven, waaronder pensioenen, en na een toename van de werkloosheid (met tien miljoen werklozen en semi-werklozen). Op hetzelfde ogenblik kregen de bazen massale belastingkortingen.

Afgelopen zaterdag was er niet alleen protest in Parijs, er waren betogingen en blokkades op bijna 600 verschillende plaatsen in het land. Sinds het uitbreken van het protest waren er acties op meer dan 2.000 verschillende locaties. Er vielen drie doden en honderddertig zwaargewonden. Honderden betogers werden opgepakt, 300 daarvan werden langere tijd vastgehouden.

Er was in de media even sprake van de mogelijkheid om de ‘noodtoestand’ uit te roepen om de ‘veiligheidsdreiging’ aan te pakken. De regering-Macron heeft echter al veel elementen van de twee jaar durende noodtoestand van de vorige regering in wetten overgenomen. Zo is er ook zonder de noodtoestand de mogelijkheid om betogingen te verbieden. Macron kan moeilijk meer doen: bij het leger en de politie staat het water al aan de lippen. Het uitroepen van de noodtoestand had enkel olie op het vuur gegoten.

Tot waar kan deze beweging gaan?

Velen – zowel jongeren als ouderen – hebben het over een ‘nieuw 1968’, een verwijzing naar de revolutionaire gebeurtenissen die bijna leidden tot de val van de toenmalige president De Gaulle én van het Franse kapitalisme. Dat had de mogelijkheid kunnen openen voor een succesvolle strijd voor socialisme op Europees en globaal niveau. De slogan op een van de gele hesjes in Parijs stelde: “Ik was hier in 1968 en de strijd gaat nog steeds door.”

De oorsprong van deze strijd is erg anders dan die van mei 1968. Noch de studenten noch de georganiseerde werkenden stonden vooraan in de strijd bij het begin van het huidige protest. Er begint daar echter verandering in te komen. De Franse auteur Christophe Guilluy merkte vorig weekend op dat de prijsverhogingen die tot de beweging van de gele hesjes leidden niet de echte oorzaak zijn: “De woede zit dieper, het is het resultaat van een economische en culturele orde die in de jaren 1980 begon en de ‘perifere’ bevolking van Frankrijk raakt.”

De meeste mensen op de eerste wegblokkades kwamen vanop het platteland. Het ging om mensen die van hun auto afhankelijk zijn voor hun werk, inkopen of ontspanning. Velen hadden het relatief goed de voorbije jaren, maar zagen hun levensstandaard aftakelen tot een onaanvaardbaar laag niveau. Op een blokkade vertelde een vrouw: “Mijn vader vertelde me altijd dat er rijken, middenklasse en armen zijn. Nu heb je enkel nog rijken en werkende klasse.” Haar man is een manager en haar dochter gaat naar de universiteit, maar toch heeft de vrouw moeite om rond te komen. Daarom neemt ze deel aan het protest. “We vragen niet naar elkaars politieke standpunten en hoe we stemden, maar enkel hoe we deze regering kunnen wegkrijgen.”

De regering-Macron wordt gezien als een ‘regering van de rijken’. Deze beweging is een uitdrukking van opeengestapelde woede en brengt mensen samen die op erg verschillende wijze stemden in de verkiezingen – van rechts tot links over centrum of mensen die helemaal niet stemden.

Vertegenwoordigers van de werkenden

In de presidentsverkiezingen van vorig jaar kwam Jean-Luc Mélenchon van France Insoumise dicht bij de tweede ronde tegenover Macron. Hij haalde in de eerste rond meer dan 7 miljoen stemmen. Mélenchon spreekt over deze beweging als onderdeel van de ‘burgerrevolutie’ waar hij al lang voor pleit. Hij stelt dat het parlement moet ontbonden worden zodat er nieuwe verkiezingen komen. Marine Le Pen van het extreemrechtse Rassemblement National (het vroegere Front National) kwam met een gelijkaardige oproep. De belangrijkste partij van de Franse burgerij, Les Républicains, acht het nodig om op te roepen voor een referendum over de brandstoftaks. De steun voor deze beweging tegen de regering geeft aan hoe in zo’n referendum zou gestemd worden.

Voor het eerst sinds het begin van de beweging was er een oproep van de vakbondsleiding van de CGT in enkele steden om te betogen tegen besparingen en werkloosheid, en dit op hetzelfde ogenblik als de mobilisaties van de gele hesjes. In Toulouse, Rouen, Marseille en andere steden kwamen beide mobilisaties samen. Op lokaal vlak steunen de CGT-leiders de beweging en is er zelfs een stakingsoproep.

Maar de beweging is erg divers. Er zijn enkele ‘leiders’ die maandag onderhandelingen opgestart zijn met de premier. De leiders brengen elementen van een minimaal links programma, maar het blijft beperkt tot online organisatie en er is geen structuur om de strijd verder te zetten. Een deel van de beweging in sommige regio’s verwerpt de ‘vertegenwoordigers’, elders worden op de blokkades zelf vertegenwoordigers verkozen.

Een arbeiderspartij die voor een socialistische samenleving opkomt, zou meteen oproepen voor het opzetten van een revolutionaire grondwetgevende vergadering op basis van democratisch verkozen vertegenwoordigers op alle niveaus. Vergaderingen op de werkplaatsen en in de wijken zijn noodzakelijk om het protest van onderuit verder te ontwikkelen.

Weg met Macron!

Acht op de tien Fransen steunen het protest waarin de slogan ‘Macron ontslag’ stilaan dominant is. Vorige maand viel de populariteit van de president in de peilingen met nog eens drie punten naar beneden, hij zit op een dieptepunt dat lager is dan bij François Hollande op een gelijkaardig moment in zijn ambtstermijn. De president probeerde de situatie te kalmeren met de mededeling dat hij de stem van het protest heeft “gehoord.” Maar De Gaulle zei net hetzelfde voor hij eind mei 1968 het land ontvluchtte met de stelling: “De toekomst hangt niet van ons af, maar van God.”

Een betoger in de huidige revolte – een 62-jarige lerares – zei aan de Britse zondagskrant The Ovserver dat ze het beu is dat zij extra taksen moet betalen in plaats van de “luchtvaartbedrijven, de scheepvaartsector of de bedrijven die meer vervuilen maar geen taks betalen.” Ze voegde eraan toe: “Macron is onze Lodewijk 16 en we weten wat er met hem gebeurd is. Hij eindigde op de guillotine.”

Macron omschrijft zichzelf graag als Jupiter of Napoleon. Maar nu kan hij wel eens met zijn Waterloo geconfronteerd worden. Sinds hij in 2017 aan de macht kwam, verloor hij al zeven ministers omwille van corruptie, geweld of in het beste geval uit ontgoocheling. Bijna de helft van de leden van zijn partij – La République En Marche (LREM) – gaan niet langer naar vergaderingen en de partij lijkt uiteen te vallen. Er is een crisis aan de top van de samenleving.

De regering besliste om de hogere taksen op brandstof uit te stellen. Dit is een hervorming met als doel om verder protest van onderuit te stoppen. Maar het lijkt de situatie niet te kalmeren. De gele hesjes zijn al voorbij deze eis. Het ongenoegen van brede lagen van de bevolking kwam naar boven en kan leiden tot nieuwe stakingen en massaprotest, mogelijk een nieuwe algemene stakingsbeweging zoals twee jaar geleden tegen de hervorming van de arbeidswet onder Hollande.

Leden van Gauche Révolutionnaire, onze Franse zusterorganisatie, berichten over lokale en sectoriële stakingen. Ook in zeven van de acht grote raffinaderijen van het land werd er recent gestaakt.

Het karakter van de beweging

Het idee van wegblokkades is geen nieuwe actiemethode. Aanvankelijk was er bij veel linkse krachten een terughoudendheid om de beweging te steunen omdat er elementen van ‘Poujadisme’ waren: een beweging die meer door kleine zelfstandigen dan door werkenden werd gedomineerd. Het klopt dat het extreemrechtse Rassemblement National van Le Pen in de peilingen voor de Europese verkiezingen LREM van Macron heeft voorbijgestoken en meteen steun gaf aan het protest. Maar steeds meer mensen die voor Mélenchon en FI stemden, komen nu op straat. Er zijn ook heel wat ontgoochelde kiezers van Macron die protesteren, naast werkenden en jongeren die helemaal niet stemden.

Het gebrek aan strijd geleid door de vakbonden zorgt ervoor dat de beweging van gele hesjes uitdrukking geeft aan de opgestapelde frustraties van alle lagen van de samenleving. Dit kan echter opbouwen naar een veralgemeende beweging om de regering weg te krijgen. Er is een brede ontgoocheling in de ‘nieuwe’ politieke kracht rond Macron, wat eigenlijk te voorspellen was. Macron haalde 43% van de stemmen van alle kiesgerechtigden, maar slechts 16% daarvan koos voor hem omwille van zijn programma. Velen stemden Macron om Le Pen te stoppen.

Deze situatie roept om een linkse partij met een programma dat uitdrukking geeft aan het ongenoegen van verschillende lagen in de samenleving: de verarmde middenklasse, de werkenden die hun job of loon bedreigd zijn, de jongeren die de scholen verlaten zonder garantie op hoger onderwijs of werk. Hun ongenoegen moet gericht worden naar socialistische eisen.

Gauche Révolutionnaire wijst op het ‘speciale karakter’ van de beweging. Er zijn niet alleen wegblokkades maar ook acties aan tolhuizen. Die acties zijn erg populair, iedereen wordt immers doorgelaten zonder te betalen. Zowat de helft van de actievoerders zijn vrouwen, die vaak verantwoordelijk zijn voor het huishoudbudget. Gauche Révolutionnaire stelt in pamfletten op de acties dat er nood is aan een actiedag waarbij de volledige economie wordt platgelegd met stakingen en blokkades. “Door met alle werkenden samen te strijden – een staking in alle sectoren – kan Macron verslagen worden. Gauche Révolutionnaire komt op voor een echte democratische en broederlijke samenleving, voor socialisme.”

Ondanks vreselijk weer houdt de vastberadenheid van de gele hesjes in Montélimar aan. Duizenden mensen komen in actie. Zowel overdag als ’s nachts wordt geprotesteerd, afhankelijk van de beschikbaarheid van activisten. Onze dagelijkse acties hebben tot doel om het onrechtvaardige beleid van Macron aan te klagen. Dit beleid dient enkel de rijksten en veroordeelt ons tot onzekerheid.

Door onze correspondenten in Montélimar

Extreemrechts heeft hier niets te zeggen

Bij het begin van de beweging hoorden we dat de oproep van de gele hesjes iets van extreemrechts was, maar het gaat wel degelijk om een brede beweging waarin diegenen die het hardst geraakt worden door Macron elkaar vinden. De solidariteit en de betrokkenheid bij de actie in Montélimar zijn indrukwekkend. Voorbijrijdende auto’s claxonneren, mensen geven ons iets om te eten, sommigen geven financiële steun, … Gewone activisten komen met eten, hout, tenten, dekzeilen en ander materiaal. Zo is het rondpunt van de A7 in Montélimar-Sud een echt hoofdkwartier van strijd geworden.

Het doel is natuurlijk niet om voor altijd op dit rondpunt te blijven, maar wel om een verzamelplaats te hebben waar we samen kunnen discussiëren, onze eisen vastleggen, onze acties uitwerken en gecoördineerd naar buiten komen voor een zo groot mogelijke impact. We hebben elke avond om 18u een algemene vergadering waar alle beslissingen collectief genomen worden. Dat laat geen enkele ruimte aan extreemrechts.

Hardere toon nodig

We hebben de barrières van de A7 weggenomen, de vestiging van Amazon en andere logistieke bedrijven geblokkeerd, geprotesteerd aan Carrefour en aan de volledige winkelzone, … Al deze acties hebben een impact gehad, maar het volstaat niet om de regering te doen terugkrabbelen, laat staan om Macron weg te krijgen zoals de meeste gele hesjes willen.

Het wantrouwen in de media en de politici is heel sterk onder de activisten. Voor velen worden de vakbonden over dezelfde kam geschoren. Ze worden als verraders gezien met een leiding die enkel hoopt te profiteren van de kracht van de “golf van gele hesjes.” Het voorstel van de lokale afdeling van de vakbond CGT om een gemeenschappelijke betoging te houden op 1 mei werd fors bekritiseerd op de algemene vergadering van de gele hesjes, maar uiteindelijk werd beslist dat ‘wie wil deelnemen aan die betoging dit maar moet doen zonder dat er een officiële toenadering is.’ Nochtans is iedereen het wel eens dat we de economie moeten platleggen en dat een algemene staking de enige manier is om dit te bereiken.

Hoe verder?

We hebben een pamflet gemaakt met eisen die verder gaan dan de taksen op brandstof. We eisen onder meer een hoger inkomen, verdeling van het werk, herverdeling van de rijkdom, … Dit pamflet wordt verspreid op de acties om de steun op te bouwen en om duidelijk te maken wat onze eisen zijn.

Het gebrek aan structuur van de beweging verzwakt ons. Er beginnen discussies te ontstaan over hoe we dat kunnen aanpakken. Er duiken ook voorstellen op van gecoördineerde acties op departementaal of regionaal niveau.

Daarnaast is er een zekere vermoeidheid die een tol begint te eisen. Dit ritme van actievoeren kan niet lang volgehouden worden indien het protest zich niet uitbreidt. Dat is overigens waarom wij met Gauche Révolutionnaire, de zusterorganisatie van LSP, proberen uit te leggen wat de cruciale rol van vakbondsmilitanten is en waarom die druk moeten zetten op hun vakbondsafdelingen zodat er effectief een stakingsoproep komt.

De massale acties van de gele hesjes tonen onze vastberadenheid om een einde te maken aan dit beleid in dienst van de rijken. We moeten hiermee verdergaan! Macron laat uitschijnen dat hij luistert naar het protest, maar zijn regering gaat over tot repressie en kijkt minachtend neer op het protest. We moeten doorgaan, een massabeweging opbouwen die tot een staking kan uitgroeien. Er is nood aan een nieuw mei ’68!

Pamflet van Gauche Révolutionnaire, onze Franse zusterorganisatie, afgelopen weekend

Afgelopen week bleek nog dat de topman van Renault en lieveling van de regering, Carlos Goshn, niet alleen een jaarloon van 16 miljoen euro heeft, maar ook nog in de gemeenschapskas graait om zijn fortuin te vergroten. De arbeiders van Renault die afgedankt werden om de winsten op te voeren, zullen dit niet weten te waarderen!

Op de blokkades is er een woede omwille van de belastingverhogingen (zoals BTW), de lage lonen, de oplopende prijzen. De Fransen hebben volgens INSEE 440 euro minder inkomsten per jaar dan in 2008. Macron zet het beleid van Sarkozy en Hollande verder. De vermogensbelasting is geschrapt, de multinationals betalen steeds minder belastingen.

Niemand is tegen het betalen van belastingen en sociale bijdragen voor het financieren van openbare diensten, pensioenen of kinderbijslag. Maar belastingen zoals BTW treffen de laagste inkomens het hardst en er gaat niets van terug naar de bevolking. De openbare diensten liggen onder vuur en worden afgebouwd door het beleid dat de belangen van de aandeelhouders dient. In het onderwijs verdwijnen jobs, in de zorgsector zijn de arbeidsvoorwaarden onhoudbaar, in de ouderenzorg zijn er onwaardige levensomstandigheden voor onze ouders of grootouders. De emmer van het ongenoegen loopt over!

Revolte uitbreiden

Werkenden, gepensioneerden, jongeren, … Er is een grote goesting om in actie te gaan! De woede is er en zoekt een manier om een strijdbare vorm aan te nemen waarbij de economie geblokkeerd wordt. Verschillende vakbondsafdelingen hebben stakingsoproepen gedaan of kwamen ons steunen bij de blokkades. We moeten op die weg gaan. Een strijd van iedereen samen, een staking in alle sectoren, dat zal Macron doen plooien.

We mogen ons niet laten verdelen door racisten, homofoben en seksisten. We strijden voor een rechtvaardige samenleving. Die strijd kunnen we enkel winnen als we met jongeren, werkenden, gepensioneerden samen in actie komen, zonder onderscheid van afkomst, sekse of cultuur. Het is overigens op die manier dat de meeste blokkades werken en we moeten dit zo houden.

Verandering van samenleving

De beweging van de gele hesjes is een revolte tegen Macron en waar hij voor staat: een ongelijke samenleving die de gepensioneerden en werkenden verstikt. Deze beweging heeft het potentieel om ons te verenigen.

We moeten een front van strijd tegen Macron en zijn beleid vormen met alle krachten die de belangen van de werkenden verdedigen. Voor rechts of extreemrechts is er geen plaats: zij willen ons verdelen en komen niet op voor onze belangen.

Na de betoging van 24 november moet opgeroepen worden tot een grote dag van stakingen en blokkades, zowel in de publieke als de private sector, zowel onder jongeren als werkenden. Deze oproep laat best niet te lang op zich wachten.

De rijken laten bijdragen? Ja! De werkenden en armen steeds meer laten betalen ? Neen! Tegen Macron en zijn miljonairsbende, tegen het kapitalisme en alle onrecht die eigen is aan dit systeem! Wij komen op voor een echte democratische, solidaire en rechtvaardige samenleving: het socialisme. Doe mee.