Tag: Ford Genk

Na de aankondiging van de sluiting van haar vestiging in Genk wilde Ford er alsnog alles aan doen om enkele duizenden wagens geproduceerd te krijgen. Dit bleek niet evident te zijn, vooral door het consequente en aanhoudende verzet van de arbeiders bij de onderaannemers. Die vrezen volledig uit de boot te vallen bij een sociaal plan en kwamen in actie voor het behoud van hun jobs. We spraken met Salvatore, een van de voortrekkers van deze strijd.

Door Els Deschoemacker

Jullie zijn sinds maandag [21 januari] onder dwang van de deurwaarder terug aan het werk. Wat is het gevoel op de werkvloer?

“Er is veel discussie. Velen vragen zich af wat we nu bereikt hebben. We hebben wel wat bereikt, we dwongen af dat we uitbetaald worden. Anders zouden we niet opnieuw gaan werken. We krijgen de stakingsdagen uitbetaald als dopdagen, maar moeten twee verlofdagen opnemen. We zitten met een dubbel gevoel. Eigenlijk wilden we loon. Hiermee doen we Ford geen pijn.

“Een ander resultaat is dat de onderhandelingen eindelijk opgestart zijn. Eigenlijk wilden ze daar pas binnen 6 maanden mee starten. Midden februari moet er een sociaal plan op tafel liggen. Zoniet stoppen we alle bedrijven. Dit is niet alleen onze eis [van het actiecomite], maar van alle mensen op de vloer. Daarbij weet iedereen dat we dezelfde voorwaarden willen als de Ford arbeiders. Wij zijn werken net zo goed voor Ford. Iedereen gelijk!”

Hoe denken jullie jullie eis “behoud van jobs of loon tot 2020” te kunnen realiseren?

“In 2011 maakte Ford 9 miljard euro netto winst. Om alle bedienden en arbeiders van Ford en toeleveranciers uit te betalen, vakantiegeld enzovoort inbegrepen, volstaat 1,2 miljard euro. Tot drie weken voor de aankondiging bevestigden ze ons nog dat de fabriek zou openblijven. Het “tenzij” gedeelte in de clausule – dat deze garantie niet zou gelden als het economisch slecht gaat – is te vaag. Wat is er zo wereldschokkend veranderd in die drie weken? Ze hebben ons iets wijgemaakt om het over de verkiezingen te tillen. Wij eisen nu dat de beloftes worden nagekomen.

Wat zijn de verdere plannen van het actiecomité?

“We zitten nu allemaal op onze eigen fabriek. Het grootste gevaar is dat het actiecomité verwatert. Dat de individuele delegees en militanten de druk van de baas en het bedrijf individueel moeten dragen. We hebben niet meer dezelfde samenspraak. Het sociaal plan wordt bedrijf per bedrijf besproken. We moeten goed bekijken wat mogelijk is en onze eisen samen op tafel leggen.”

Kan het actiecomité de syndicale eis van nationalisatie bij ArcelorMittal niet aangrijpen om deze eis ook bij Ford naar voor te brengen?

“Het syndicale antwoord bij Arcelor spreekt inderdaad tot de verbeelding. Onze vakbondsleiding stond al te roepen voor een “goeie sluiting en sociaal plan” toen nog maar over de intentie tot sluiten werd gesproken. De strijd voor het behoud van jobs is nooit aan de orde geweest. Bij ons leefde deze eis niet, het kwam gewoon niet in ons op. Onze ideeën hierover moeten nog ontwikkelen, we hebben te lang alles aan de vakbondsleiding overgelaten. Maar nu wordt de kwestie van nationalisatie in Frankrijk en in Wallonië naar voor gebracht.

“Het zou goed zijn om een grote betoging in Brussel te houden, niet alleen van ons maar ook van ArcelorMittal en van iedereen die hun werk dreigt te verliezen. Ook bij Volvo ben ik er niet gerust op. Als ze beginnen met dopdagen in te lassen, hou je dan vast.”

Een van de argumenten voor de afdankingen bij ArcelorMittal is de sluiting van fabrieken als Ford Genk. De sluiting hier raakt ook de onderaannemers, winkeliers, de hele regio,… Het is een domino van neergang. Een overheid in dienst van de bevolking zou dit bedrijf toch kunnen nationaliseren om het voor de gemeenschap in te zetten. Er is een fabriek, er zijn gronden, er zijn arbeiders, er is een universiteit …

“… onze universiteit in Hasselt is trouwens al bezig met waterstofproductie en zo…”

… er zijn zelfs staalfabrieken. Het smogprobleem oplossen door de productie van waterstofgedreven bussen…

“Alles kan bij ons gemaakt worden! We hebben de media altijd gezegd dat ze niet proper bezig zijn. Wij zijn diegenen die willen werken, die vechten voor het behoud voor onze jobs. Met alle mogelijke middelen!”

Kunnen jullie van een nadeel, geen voordeel maken nu jullie aan het werk zijn en regelmatig algemene vergaderingen organiseren op de werkvloer. Om zo het contact met de hele werkvloer te herstellen?

“Dat is het idee. We willen vanaf nu iedere week informatie over hoe de onderhandelingen verlopen. We vertrouwen niet meer zomaar iedereen. We vertrouwen alleen nog het actiecomité. Er is ook geen enkele reden waarom het actiecomité niet aan de onderhandelingen zou mogen deelnemen. Ze zullen nog van ons horen!”

Wat kunnen wij doen om jullie strijd te ondersteunen? Wat denken jullie bijvoorbeeld van een petitie waarmee steun gezocht wordt voor jullie eisen (zoals de erkenning van het actiecomité) bij syndicale delegaties in andere bedrijven, op straat,… Ook financieel, want de strijd is nog niet gedaan en het steunfonds zal nog broodnodig zijn.

“Zeer goed idee, ik zal het zeker voorstellen!”

Op 25 januari vond in Leuven een infoavond en discussie plaats rond de strijd die het actiecomité van de toeleveranciers de afgelopen weken voerde. Hun strijdbare positie – voor gelijke rechten met de Fordarbeiders, werkzekerheid of een loon tot 2020, en een stem aan de onderhandelingstafel – leverde niet alleen tegenstand op vanuit de patronaal gezinde media. Het deed sommige vakbondssecretarissen zelfs rechtstreeks in het kamp van onze tegenstanders belanden.

Verslag door Peter Delsing

“We werden behandeld als afvalligen”, stelt Patrick Trusgnach, vakbondsafgevaardigde bij de toeleverancier Syncreon en woordvoerder van het actiecomité. Dit actiecomité deed heel wat werkende mensen, binnen en buiten de vakbond, alvast opkijken door haar strijdbare aanpak. Een houding die de “buit” en machtspositie van de arbeiders niet zomaar via een betwist, manipulatief en nipt gewonnen referendum wilde prijsgeven. “769 brieven voor dat referendum zijn zelfs niet aangekomen”.

Ook in de discussie zelf was er ongeloof over hoe een vakbondsleiding het zover kan laten komen. Hoe ze zo weinig eenheid kan bekomen onder alle werknemers. Zelfs in die mate dat er “referenda” aan te pas moeten komen die zeer nipte meerderheden opleveren en de werkers meer verdelen dan te verenigen. Trusgnach legde uit hoe men met het actiecomité had gezocht naar vakbondsafgevaardigden en militanten met een reële basis onder de werknemers. Het comité wil dezelfde voorwaarden als bij Ford zelf en niet dat er boven hun hoofden wordt beslist. Daarvoor is er syndicale democratie en controle vanuit de basis, door actieve vergaderingen en stemmingen, nodig in elke stap van de strijd.

Door de praktijk van onderaanneming was er een onderscheid gegroeid tussen de arbeiders bij de toeleveranciers en die bij Ford zelf. Eenheid en verdeeldheid was een belangrijk thema in de discussie. Eenheid kan volgens ons enkel als de vakbonden worden gewonnen, en desnoods door de basis van onderuit hervormd, tot organen die vechten voor elke job en terug – over de bedrijfsgrenzen heen – de discussie voeren over democratische nationalisatie – onder controle van de werkende mensen – van bedrijven die dreigen met collectieve ontslagen. Vandaag kan dat, zoals rond Ford Genk, nog een minderheidsstandpunt zijn. Velen denken, wat begrijpelijk is bij gebrek aan een aangeboden alternatief, dat een sociaal plan het enige mogelijke is. Maar door de strijd te verbinden met die in andere bedrijven, zoals Arcelor Mittal en talloze andere in de industrie, kan de eis van nationalisatie een positieve weerklank beginnen krijgen.

Verschillende sprekers drukten het enorme belang van het actiecomité uit als voorbeeld van wat mogelijk is als arbeiders zelf hun strijd in handen nemen. Die strijd is nog niet voorbij. De komende maanden kan die zeker opnieuw opflakkeren en zal er solidariteit en discussie met militanten uit andere getroffen bedrijven nodig zijn. De crisis van het kapitalisme maakt netwerken en fora voor discussie tussen strijdbare militanten, politieke activisten en jongeren nodig. De vakbonden moeten terug aanknopen bij de beste tradities uit het verleden: van strijd, democratie en betrokkenheid vanuit de basis, en het gevecht voor een maatschappij waar niet de winsten maar onze behoeften centraal staan.

Verdeeldheid zet aan tot patronale agressie – steun het actiecomité van de toeleveranciers!

De directie van Ford maakte eerst bekend dat ze duizenden arbeiders en hun gezinnen op straat wil zetten. Maar vervolgens raakt ze er toch mee weg om zowel politici, politie als gerecht voor haar kar te spannen om toch maar een einde te maken aan de acties die vooral door het personeel van de toeleveranciers worden gevoerd. Die actievoerders worden als ‘radicalen’ en ‘populisten’ bestempeld en krijgen alles en iedereen over zich. Wat het hardste aankomt, is de tegenkanting in hun eigen organisaties.

Artikel door OK (LSP-Limburg). PDF

Impasse rond werkhervatting na betwist referendum

De impasse rond de werkhervatting bij de Ford en de toeleveranciers houdt aan. Iedere mogelijke verdeeldheid wordt uitgespeeld. De houding van de vakbondstop neemt het wantrouwen niet weg, integendeel. Het zorgt voor spanningen tussen het personeel van Ford en die van de toeleveranciers. In zo’n situatie wint alleen de Ford-directie.

In de kerstvakantie konden de werknemers van Ford en de toeleveranciers stemmen over een voorstel van de vakbondsleiding en de Ford-directie dat de werkhervatting (met een extra werkpremie) in het verschiet stelde. Daarbij moet opgemerkt worden dat de fabrieken stil lagen door economische werkloosheid en niet door een staking. Het akkoord en het referendum erover rammelt langs alle kanten. Met veel moeite werd een nipte meerderheid ja-stemmen bekomen. Er bleek een verdeeldheid tussen de arbeiders van Ford en de toeleveranciers en bovendien bleek een groot aantal arbeiders de eigen vakbondsleiding niet te volgen. Nochtans is het logisch dat het vertrouwen in een directie die eerst een sociaal bloedbad aankondigde niet bepaald groot is.

De werknemers willen het werk hervatten, maar dan willen ze wel zekerheid voor de komende periode. “We willen niet werken gelijk kiekens zonder kop zonder te weten wat volgende week gaat gebeuren. We willen dat de directies open kaart spelen en laten weten hoeveel auto’s ze nodig hebben en hoeveel werkdagen er zijn in 2013”. De werknemers vermoeden dat Ford 40.000 auto’s nodig heeft en het personeel daarna als een baksteen zal laten vallen. Het akkoord voorzag ook dat de reeds geproduceerde auto’s – de oorlogsbuit – zou vrijgegeven worden. De directie verklaarde dit jaar 123.000 auto’s te willen produceren, maar daar wordt weinig geloof aan gehecht. “Tegenover werkhervatten moet een degelijk sociaal plan en werkzekerheid staan, en geen vage beloftes of afkoopgeld” aldus een arbeider aan het piket.

De vele betwistingen rond zowel de inhoud van het akkoord als het verloop van het referendum hebben de impasse nog vergroot. De bedrijfsdirecteuren kunnen in het vuistje lachen en aarzelen niet om op de verdeeldheid in te spelen. Iedere zwakheid langs onze kant zet hen aan tot agressie. Als die zwakheid het resultaat is van verdeeldheid in onze rangen, komt het des te harder aan. ABVV Metaal laat op haar website Ford-werkneemster, SP.a-parlementslid en ABVV-delegee Meryame Kitir uithalen naar de ‘populisten en paniekzaaiers aan de fabriekspoorten’. Waarom hebben we patronale media nodig als onze eigen kanalen hetzelfde verdelende verhaal brengen?

De directie interpreteerde de verdeeldheid alvast als een groen licht om de agressie op te voeren. Maandagochtend werd de politie op het piket afgestuurd – meteen bleek de hypocrisie van CD&V-burgemeester Wim Dries die als hoofd van de politie mee verantwoordelijk was. Overigens zit ook SP.a in het Genkse bestuur. De blokkades werden opgeruimd maar in mum van tijd werd een menigte opgetrommeld die gewoonweg nieuwe blokkades opwierp

Vervolgens werd door Ford naar de rechter gestapt, dat is doorgaans een betrouwbare bondgenoot tegen sociale strijd. Een eenzijdig verzoekschrift van Ford leverde dwangbevelen op, ook tegen de arbeiders van de onderaannemers. Sinds wanneer kan de directie van een bedrijf zich op die manier richten tegen personeel van andere bedrijven? Of erkent Ford dat de onderaannemers integraal onderdeel uitmaken van Ford, in dat geval moeten er op alle vlakken gelijke voorwaarden gelden én eengemaakte onderhandelingen worden gevoerd.

Strijd en solidariteit organiseren!

De strijdbare delegees en militanten van de toeleveranciers geven het goede voorbeeld en hebben een actiecomité opgezet dat de grenzen van de vakbondskleuren en de verschillende toeleveranciers overstijgt. Dat is een belangrijke ontwikkeling om tot een strijd voor het behoud van alle jobs te kunnen komen. Met het actiecomité nemen de arbeiders van de toeleveranciers hun strijd zelf in handen.

De leden van het actiecomité brachten hun eisenbundel naar voor tijdens een verzoeningspoging waar ook burgemeester Dries bij aanwezig was. Ze eisten de intrekking van het akkoord rond de werkhervatting en het onmiddellijke opstarten van onderhandelingen over het sociaal plan. Ondertussen worden geen auto’s, onderdelen en persdelen vrijgegeven. De arbeiders eisen een vergoeding voor de niet-erkende stakingsdagen. En ze eisen dat er één onderhandelingstafel komt voor Ford en de toeleveranciers. Bedrijf per bedrijf zijn we allemaal verloren, samen staan we sterk.

Terwijl wordt ingeroepen dat overleg wettelijk gezien bedrijf per bedrijf moet gebeuren, aarzelt Ford niet om dwangbevelen in te zetten tegen werknemers van andere bedrijven (de toeleveranciers). De directies van de toeleveranciers en de vakbondsleidingen stelden dat het actiecomité niet als gesprekspartner wordt aanvaard. Hiermee speelt de vakbondsleiding in de kaart van de directie. Om uit de impasse te geraken, moet de syndicale strijd democratisch worden georganiseerd met algemene personeelsvergaderingen waar over het verdere verloop wordt gestemd.

De dreiging van het sociaal bloedbad en nu ook de zware aanvallen op het recht op collectieve acties vereisen een brede solidariteit door de volledige syndicale beweging en de lokale gemeenschap in Limburg. Met de mars van 11 november bleek de grote bereidheid tot steun en het potentieel van solidariteit. Deze solidariteit kan het beste georganiseerd worden op de manier waarop het actiecomité zich organiseert: over de bedrijfsgrenzen en vakbondskleuren heen.

Handen af van onze jobs!

Het actiecomité eist harde garanties in het sociaal plan in plaats van afkoopsommen. Deze lijn moet doorgetrokken worden om het onderste uit de kan te halen met voorstellen voor jobbehoud en reconversie alvorens over ontslagpremies wordt onderhandeld. Als deze jobs verdwijnen, waar moeten de komende generaties dan nog degelijk werk vinden? De kwestie van een nationalisatie van de productie onder arbeiderscontrole stelt zich. Nationaliseren betekent niet dat we de verantwoordelijkheid overdragen aan dezelfde politici die al jarenlang naar de pijpen van de Ford-directie dansen. Wie kan beter inschatten wat er wordt gedaan met de productiemogelijkheden in Genk dan de arbeiders zelf? Zij moeten de controle over de fabriek, de productie en de werkgelegenheid in handen krijgen.

Onder de huidige omstandigheden is het niet verwonderlijk dat de arbeiders de toekomst somber inzien. Als er geen perspectief wordt aangeboden voor een offensieve strijd, blijft er enkel het defensieve element van afkoopsommen en ontslagpremies over. Als de solidariteit afbrokkelt, denkt iedereen aan de eigen portemonnee. Dat is begrijpelijk. Het leidt wel tot een versterking van de verdeeldheid tussen de arbeiders van Ford en die van de toeleveranciers. Dat is een vicieuze cirkel die ons regelrecht naar een nederlaag brengt.

Het feit dat het personeel van de toeleveranciers de strijd in eigen handen neemt met een actiecomité valt toe te juichen. Een grote betrokkenheid van onderuit bij de verdediging van onze belangen, dat is hoe de vakbonden zijn opgebouwd. Het opzetten van stakerscomités is een onderdeel van de beste tradities van de arbeidersbeweging en een van de essentiële fundamenten voor het afdwingen van sociale verworvenheden.

De strijd vandaag in eigen handen nemen, toont ook het potentieel om de productie democratisch te organiseren onder arbeiderscontrole. Het opent mogelijkheden om in het offensief te gaan en het initiatief uit handen te halen van diegenen die onze jobs en levensstandaard alsook de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen bij het grof huisvuil willen zetten. Op basis van een offensieve strijd kan de broodnodige eenheid onder het personeel hersteld worden. Wie de strijd voert kan verliezen, wie capituleert is op voorhand verloren.

De arbeiders van de toeleveranciers van Ford Genk bleven de afgelopen week staken en actie voeren tegen de sluiting van de automobielproductie in Genk en het verlies van duizenden jobs. Het feit dat bij de toeleveranciers actie werd gevoerd, zorgde ervoor dat de betwiste heropstart bij Ford niet tot productie kon leiden. Nadat de vakbondsleiding zich tegen de ‘populisten’ aan de poort richtte, volgde een nieuwe stap: de politie kwam het stakingspiket breken. Een wel erg gevaarlijk precedent.

Deze morgen trokken tientallen agenten naar het piket bij de toeleveranciers. Bij de arbeiders van de toeleveranciers leeft een grote vrees dat zij volledig uit de boot zullen vallen. Ook is er een grote woede naar aanleiding van het referendum over werkhervatting dat op een betwiste manier tot een nipte meerderheid kwam. De vakbondsleidingen dekten de betwisting in en kwamen met de directie van de vier toeleveranciers overeen dat er geen loon en geen stakersvergoeding zou betaald worden aan wie verder actie voerde. Er werd groen licht aan de directie gegeven om een stap verder te gaan. Deze morgen gebeurde dat ook: de politie werd tegen het piket ingezet.

Als het mogelijk wordt dat de politie stakersposten verwijdert, wordt het volledige stakingsrecht op de helling gezet. Met dit optreden wordt bovendien het personeel van onderaannemers verboden om op eigen houtje acties te ondernemen. De directie van Ford wil dat er bij de toeleveranciers wordt gewerkt, zodat eigen productie bij Ford mogelijk is. Toen elementen van de Ford-productie werden uitbesteed aan toeleveranciers, was dit bedoeld om op personeel te besparen en niet om dat personeel het recht op actievoeren toe te kennen.

Vandaag heerst er een grote verdeeldheid onder de arbeiders. Er zijn spanningen tussen personeel van Ford en die van de toeleveranciers, tussen diegenen die het werk willen hervatten en diegenen die de oorlogsbuit niet uit handen willen geven. Als deze verdeeldheid kon groeien, is dat mee het resultaat van een syndicale strategie die niet gericht was op maximale betrokkenheid met democratische personeelsvergaderingen en transparantie, onder meer bij het referendum. Er vielen harde woorden tegen diegenen die als ‘populisten’ werden omschreven omdat ze de logica van de Ford-directie niet aanvaarden. Kan het hen echter verweten worden dat ze weinig vertrouwen hebben in een directie die net heeft aangekondigd dat het een sociaal bloedbad aanricht?

Tegenover de provocatie waarbij de politie een staking breekt, is een eengemaakt en solidair syndicaal antwoord nodig. Als we dit aanvaarden, dan geven we een groot stuk van ons stakingsrecht prijs. Dat zal ook elders aangegrepen worden om het stakingsrecht te breken. Zwakheid zet aan tot patronale agressie. Dat is wat we vandaag in Genk zien gebeuren. Het is aan ons om te bouwen aan een sterkere positie voor de arbeiders. Dat begint met solidariteit en eenheid in een consequente strijd voor het behoud van alle jobs. In deze strijd moeten we rekening houden met het ontstane wantrouwen en de spanningen, de beste manier om die weg te nemen is door een maximale democratische betrokkenheid van onderuit met algemene personeelsvergaderingen waar over iedere verdere stap openlijk wordt gedebatteerd en beslist. Tegelijk vereist de verregaande afbraak van het stakingsrecht een verregaand syndicaal antwoord op nationaal vlak. De inzet is duidelijk: laten we het stakingsrecht ondermijnen of niet?

---

Foto’s van een solidariteitsbezoek aan het piket afgelopen weekend

Zaterdag trokken we met enkele leden opnieuw naar het piket in Genk. Enkele Limburgse LSP’ers die regelmatig aan het piket staan, ontvingen enkele Gentse kameraden. Hieronder enkele foto’s van dat bezoek.

Duizenden mensen namen vandaag deel aan de betoging voor werk en tegen de sluiting van Ford in Genk. De aankondiging van die sluiting kwam er op een ogenblik dat een record aantal faillissementen werd aangekondigd in ons land en op een ogenblik dat tientallen bedrijven collectieve afdankingen aankondigden. We zullen samen in verzet moeten gaan tegen het jobverlies en tegen de besparingen die worden voorbereid of doorgevoerd. Elk voor zich, zijn we allemaal verloren! Tegen de multinationals en de markten pleiten wij voor de nationalisatie van bedrijven die afdanken. Neem deze bedrijven in publieke handen onder controle en beheer van de arbeiders en de gemeenschap! Sluiten en een sociale woestijn mag geen optie zijn. Na de geslaagde actiedag in Limburg volgt komende woensdag een Europese actiedag tegen de besparingen. We zullen onze strijd moeten organiseren en de verantwoordelijken voor de crisis aanpakken. Zoniet zullen ze ons laten opdraaien voor hun crisis!

Foto’s door Nico

• Ford Genk. Geen rouwplechtigheid maar actieplan! Nationalisatie en reconversie van de vestiging!
• Ford-arbeiders als criminelen behandeld bij protest in Duitsland
• Europese automobielsector in crisis. Voor een eengemaakte strijd voor het behoud van alle jobs!

Verslag vanuit Keulen door Georg en Angela van SAV-Keulen, onze Duitse zusterorganisatie

Zowat 200 arbeiders van Ford Genk trokken vandaag naar Keulen om er te protesteren tegen de aangekondigde afdankingen. In Keulen vindt vandaag en morgen de Europese ondernemingsraad plaats. De directie van Ford weigerde een ontmoeting met de arbeiders. Met de leden van de ondernemingsraad was er wel een gesprek. De arbeiders werden echter vooral gecriminaliseerd met een schandalige repressie.

Voor poort 3 werden een paar banden in brand gestoken en gooiden de arbeiders met enkele voetzoekers. Dat zijn in België normale vormen van protest. Maar de politie van Keulen greep het aan om een massale operatie tegen de arbeiders in te zetten. Ze gebruikten de methoden die ze eerder toepasten tegen antifascisten die protesteren tegen optochten van neo-nazi’s.

Met enkele honderden manschappen en tientallen voertuigen en een politiehelikopter werd de buurt rond poort 3 afgezet alsook de toegangswegen. Het leek alsof er enkele zware criminelen waren ontsnapt. De indruk van relschoppers werd nog versterkt door bijhorende artikels in de gevestigde media die het hadden over amokmakers.

De betogers werden omsingeld voor poort 3 en urenlang vastgehouden. De officier van justitie gaf groen licht voor deze omsingeling en administratieve arrestaties. De directie verklaarde dat het geen strafrechtelijke vervolging van de betogers vroeg, maar de politieoperatie ging onverminderd door.

Er werden valse beschuldigingen geuit over vermeende schade aan materieel van de politie en over gewonde agenten, maar tegen de middag was het duidelijk dat het om uit de lucht gegrepen beschuldigingen ging. Maar desondanks bleven de Ford-arbeiders omsingeld.

Een lid van de ondernemingsraad stelde dat er geen sprake was van strafbare feiten en dat er een persbericht hierover zou komen. Maar er kwam ook kritiek op het feit dat de actie niet was doorgepraat met de vakbondsafvaardiging in Keulen. Intussen waren ook verantwoordelijken van de vakbond IG Metal ter plaatse. De arbeiders die nog steeds vast zaten, kregen drank en broodjes.

Met uitzondering van enkele collega’s uit Keulen die soms met een vakbondsvlak op het terrein kwamen aan de binnenkant van de poort, kwam er geen grote officiële solidariteitsverklaring of actie. Zowel de ondernemingsraad als de delegatie hielden zich afzijdig.

Het kan zijn dat er geen afspraken waren gemaakt tussen de Belgische en Duitse arbeiders, maar los daarvan mag een dergelijke criminalisering van arbeiders in actie niet aanvaard worden. De Belgische arbeiders werden op het einde allemaal afgevoerd, gefouilleerd, gefotografeerd en ze moesten hun vingerafdrukken nalaten.

Dit is een schandalige criminalisering van gerechtvaardigd arbeidersprotest. We moeten daar ten stelligste op reageren, ook vanuit syndicale hoek.

Daarnaast trekken militanten uit Keulen zondag ook naar de betoging in Genk, er vertrekken bussen om 9u30 om de collega’s in Genk te ondersteunen.

---

Claus Ludwig, een lid van onze Duitse zusterorganisatie, is gemeenteraadslid voor Die Linke in Keulen. Hij sprak zich uit tegen het politiegeweld en verklaart zich volledig solidair met de strijd van de arbeiders van Ford Genk en de onderaannemers voor het behoud van alle jobs.