Your cart is currently empty!
Tag: FN
-
Dag na Franse presidentsverkiezingen antiracistisch protest in Brussel
Racisme en seksisme worden gebruikt door Trump en extreemrechts in Europa om de bevolking te verdelen en de aandacht af te leiden van de groeiende kloof tussen rijk en arm.
Rechtse populisten en extreemrechts wijzen naar de vluchtelingen, de moslims, de vrouwen, … Daarna volgen de werklozen, stakers, invaliden, … Die worden verantwoordelijk geacht voor de crisis. Ondertussen worden de echte verantwoordelijken – de 1% rijksten – ongemoeid gelaten terwijl ze hun winsten opstapelen en de 99% de broekriem verder moet aanhalen.
Sarkozy en Hollande-Valls toonden het aan: een asociaal besparingsbeleid dat leidt tot werkloosheid en tekorten, waarbij tegelijk een deel van het programma van het FN wordt doorgevoerd, leidt niet tot een verzwakking maar tot een versterking van het FN. Macron, Fillon, … zijn geen nuttige stem tegen het FN. Hun programma’s zullen enkel leiden tot toekomstige overwinningen van het FN indien er geen links alternatief is.
Mélenchon en zijn voorstellen voor massale publieke investeringen tegenover de tekorten, vormen het enige ernstige antwoord op het besparingsbeleid.
Op 24 april houden we een protestactie in solidariteit met de Franse jongeren en werkenden. Het is een bijdrage aan het straatprotest dat nodig zal zijn als tweede en derde ronde in de verkiezingen. Het is ook een opstap in de mobilisatie naar de betoging tegen de komst van Trump naar Brussel op 24 mei.
Wat kan jij doen?
Neem deel aan de betogingen op 24 april en 24 mei. Mobiliseer je vrienden en kennissen. Neem contact met ons op voor pamfletten die oproepen naar 24 mei.
Zet in je school, wijk of op je campus een comité van de campagne ROSA op om te mobiliseren naar 24 mei. Zo breng je gelijkgestemden bijeen die zich willen organiseren tegen racisme, seksisme en het besparingsbeleid.
Praat erover met je collega’s of in je syndicale delegatie om samen naar de betoging van 24 mei te gaan.
-
Europese verkiezingen en extreemrechts. Van neonazi’s tot populisten
dossier door Geert Cool, woordvoerder Blokbuster
Bij de komende Europese verkiezingen dreigt extreemrechts doorheen Europa een sterke score neer te zetten. Het gaat niet om een eengemaakt fenomeen, de diversiteit van populisten tot neonazi’s is groot. Wel kunnen al deze krachten op een zelfde basis aanhang winnen: het ongenoegen tegenover de gevestigde partijen en het gevestigde besparingsbeleid is bijzonder groot. Dat het collectieve bewustzijn van de arbeidersbeweging de afgelopen decennia werd terug geslagen, vergroot de ruimte voor allerhande roepers die met gemakkelijke ‘oplossingen’ komen aandraven.
Van populisten in het Westen…
De electorale instorting van het Vlaams Belang, de partij raakt volgens peilingen nog net boven de kiesdrempel, mag ons niet verblinden. In zowat alle buurlanden zien we dat extreemrechtse en populistische krachten als een kat met negen levens zijn. Als onkruid blijven ze terugkomen zolang er een vruchtbare voedingsbodem voor hen bestaat.
De breed gedragen verontwaardiging tegenover Geert Wilders en diens roep naar “minder Marokkanen” leidde tot een leegloop van mandatarissen van de PVV, maar niet van kiezers. In de peilingen blijft de PVV de tweede partij, nu na de liberale partij D66. Een partij als de PVV moet het niet hebben van sterk uitgebouwde structuren, maar van steekvlammen in de media. Het is veelzeggend dat de partij bij de recente gemeenteraadsverkiezingen in slechts twee steden een lijst kon neerleggen. In Den Haag werd de PVV tweede met 14,1% (na D66), in Almere de grootste met iets meer dan 20%.
Het populistische model van Wilders kreeg de afgelopen jaren navolging in andere landen, vooral in West-Europa. Bestaande extreemrechtse partijen zoals het Franse FN, het Oostenrijkse FPÖ of het Vlaams Belang bij ons probeerden zich een deftiger imago aan te meten en waren steeds meer afhankelijk van de media om zich in het centrum van de belangstelling te werken. Er was bij deze partijen een terugloop van het aantal actieve militanten en er werden amper nog grootschalige activiteiten of betogingen georganiseerd. Het Vlaams Belang liet dit jaar ook de traditie van een 1-mei activiteit vallen ten voordele van een familiedag in een dierenpark. Het electorale succes heeft de nadruk op de parlementsleden en partijleiders vergroot, waarbij militante activiteiten onder druk kwamen te staan.
Het Franse FN beweert dan wel dat het over een groeiend ledenbestand beschikt, de partij claimt naargelang de bronnen 50.000 tot 70.000 leden, maar bij de gemeenteraadsverkiezingen moesten de ambities van het aantal steden waar opgekomen werd naar beneden herzien worden tot 500. Bij de laatste voorzittersverkiezingen in 2011 bleek het FN over iets meer dan 22.000 geregistreerde leden te beschikken waarvan er 17.000 aan de stemming deelnamen. Dat is minder dan het aantal leden van het Vlaams Belang op het hoogtepunt van die partij (25.000), maar meer dan het aantal VB-leden dat vandaag nog overblijft (wellicht minder dan 15.000, in 2012 werd voor 200.000 euro lidgeld opgehaald wat neerkomt op maximaal 16.000 leden aan 12,5 euro per jaar). Massaal zijn deze partijen niet. Ter vergelijking: zowel ABVV als ACV tellen meer dan een miljoen leden in ons land.
In verschillende landen ontstonden rechtse populistische krachten buiten de bestaande extreemrechtse partijen op een nog beperktere ledenbasis. Dat is het geval met de Nederlandse PVV maar ook met de wel erg reactionaire UKIP (UK Independence Party) van Nigel Farage die in de peilingen op 25% staat. Die partijen dragen geen verleden mee zoals het FN of het Vlaams Belang. Er wordt niet geaarzeld om elkaars campagnes en uitspraken te kopiëren, maar samenwerking blijft moeilijk liggen. Zo haalde Farage al meermaals uit naar Marine Le Pen, die nochtans een doorbraak bekwam met een vorm van samenwerking met Wilders.
…tot neonazi’s in het oosten, zuiden én westen van Europa
Na de Europese verkiezingen zullen er meer neofascisten in het Europees Parlement zitten. Er waren al verkozenen van het Hongaarse Jobbik, maar zij zullen gezelschap krijgen van onder meer verkozenen van Gouden Dageraad uit Griekenland en zelfs de Duitse NPD dreigt een verkozene te behalen na het afschaffen van de kiesdrempel van 5%.
Het gaat om partijen die een stap verder gaan dan extreemrechtse partijen als VB, FN of FPÖ, ook al is er bij militanten van deze partijen een zekere sympathie en steun voor de neonazistische partijen. Het is geen toeval dat de studenten van het Vlaams Belang al meermaals figuren van NPD of Jobbik naar ons land haalden. De referenties naar Gouden Dageraad blijven eveneens opduiken.
Gouden Dageraad kwam op de voorgrond tijdens de diepe crisis die Griekenland treft. De vroegere extreemrechtse partij LAOS verdween volledig van het toneel na regeringsdeelname waarin het verantwoordelijkheid opnam voor het asociale besparingsbeleid. Gouden Dageraad kon snel uitgroeien van een kleine groep neonazi’s tot een partij die meer dan 10% in de peilingen haalde. Er werd niet geaarzeld om de vuisten boven te halen en andersgekleurden of andersdenkenden fysiek aan te pakken. Militanten gingen zelfs over tot de moord op de linkse rapper Pavlos Fyssas. De overheid zette een offensiefje op tegen Gouden Dageraad, maar de electorale steun kreeg slechts een beperkte deuk.
Ook Jobbik in Hongarije kent een geschiedenis van geweld en privémilities. De partij is uitdrukkelijk tegen joden, homoseksuelen en al wie uit de band springt. Ondanks geweld tegen zigeuners en ondanks de veroordeling van de Hongaarse Garde als privémilitie blijft Jobbik scoren in de nationale verkiezingen en wellicht ook bij de Europese verkiezingen waarin het resultaat van 20% bij de recente parlementsverkiezingen nog verbeterd kan worden.
Andere Oost-Europese extreemrechtse partijen zijn niet zachter. De Slovaakse Nationale Partij is niet alleen anti-Hongaars maar ook sterk anti-zigeuner en partijleiders werden regelmatig betrapt op uitspraken waarin de holocaust werd goedgepraat. De partij zat een tijdlang in de Slovaakse regering, wat leidde tot een schorsing van de sociaaldemocratische coalitiepartij uit de Europese fractie van de sociaaldemocratie. De Slovaakse Nationale Partij zou haar zetel kunnen behouden, maar krijgt op haar rechterflank concurrentie van de LSSN (Volkspartij – Ons Slovakije) die tot 4% in de peilingen haalt, wat geen verkozene oplevert maar toch een sterke vooruitgang betekent. De LSSN won eerder dit jaar de verkiezing van een lokale gouverneur in de regio Banska Bystrica in het midden van Slovakije. De fascist Marian Kotleba haalde het verrassend met 55% van de stemmen op basis van een anti-Roma retoriek. Deze partij aarzelt niet om met gewapende milities uit te pakken of om het naziregime onder Jozef Tiso te herdenken.
Een aantal Oost-Europese formaties hebben het electoraal moeilijk, dat is onder meer het geval met Ataka (Bulgarije) of de Groot-Roemeense partij die hun zetels in het parlement wellicht zullen verliezen. Dat betekent echter niet dat extreemrechts in deze landen afwezig is. Het aantal neonazi’s dat gewelddadig uit de hoek komt neemt toe in Oost-Europa. Bij voetbalwedstrijden laten ze regelmatig van zich horen, maar ook op straat tegen zigeuners en andere vreemdelingen. Hoe snel dergelijke groepen aanhang kunnen winnen, bleek recent nog uit de ontwikkelingen in Oekraïne waar de Rechtse Sector een belangrijke rol speelde en waar de extreemrechtse Svoboda partij in de nieuwe regering werd opgenomen.
Het is opmerkelijk dat een reeks gevestigde partijen in Oost-Europa niet aarzelen om zelf ook behoorlijk rechts of racistisch uit de hoek te komen. Dat is onder meer het geval met de regerende Fidesz-partij in Hongarije, maar ook pakweg met de gevestigde partijen in Slovakije die niet aarzelden om een coalitie met de Slovaakse Nationale Partij te vormen of met de Poolse partij voor Recht en Rechtvaardigheid.
En verder moet worden opgemerkt dat de afschaffing van de Duitse kiesdrempel ertoe kan leiden dat de NPD, een wel erg openlijk neonazistische partij, een Europese zetel kan behalen. Hierdoor zou het fenomeen van harde aangebrande fascistische verkozenen zich niet beperken tot Oost-Europa en Griekenland, maar zou het doordringen tot het centrum van de Europese Unie. Een Duitse neonazi in het Europees Parlement zal gelet op de geschiedenis van het continent ook buiten Duitsland heel wat aandacht krijgen.
Welke Europese fractie(s)?
Een poging van het Oostenrijkse FPÖ om het oude idee van een Europese fractie van extreemrechts te vormen, de Europese Alliantie voor Vrijheid, blijft vooralsnog op een njet van de UKIP botsen. Die laatste partij vormt een eigen Europese fractie, de EVD (Europa van Vrijheid en Democratie), met onder meer de Lega Nord (Italië), LAOS (Griekenland), de Deense Volkspartij, de Ware Finnen en Philippe de Villiers uit Frankrijk. Het Griekse LAOS en Frank Vanhecke uit ons land zullen dan wel verdwijnen, maar onder meer de Finse en Deense populisten staan op forse winst in de peilingen. Zij halen in de peilingen 20 tot 25%. Bovendien kan de afschaffing van de Duitse kiesdrempel leiden tot enkele verkozenen voor het rechts populistische Alternative für Deutschland dat volgens de peilingen tot 6 verkozenen kan halen. Het behoud van de EVD-fractie zou hierdoor mogelijk zijn.
Om de rechtse fractie rond FPÖ, FN en Wilders overeind te houden, moest het Oostenrijkse FPÖ een gevestigde waarde uit de partij zetten. Andreas Mölzer was jarenlang een boegbeeld van de partij en was nooit verlegen om een racistische uitspraak of om het ophemelen van de nazi’s. Enige mediabelangstelling hiervoor in de aanloop naar de Europese verkiezingen dwong FPÖ-leider Strache om Mölzer aan de kant te zetten. Onder meer de Zweedse SD (Zweedse Democraten) hadden daarop aangedrongen. Het Front National hield voorlopig ook nog de deur open om met het Hongaarse Jobbik samen te werken, maar het ziet er naar uit dat dit bij andere extreemrechtse krachten een brug te ver kan zijn. Met volgens de peilingen 20 zetels voor het Franse FN ziet het er naar uit dat Marine Le Pen aan zet zal zijn om een fractie samen te stellen (daarvoor zijn 25 zetels uit vier landen vereist). Voorlopig wordt uitgekeken naar FPÖ, VB, FN, PVV en SD. Bij het opzetten van een ‘jongerenvleugel’ onder voorzitterschap van VBJ-voorzitter Van Grieken was de PVV wel afwezig en was er nog sprake van vier partijen.
Als de fractie van Marine Le Pen de hardliners (NPD, Jobbik, Gouden Dageraad) erbuiten kan houden, wat mathematisch waarschijnlijk is, ziet het er voor die neonazi’s niet direct naar uit dat ze zelf een fractie kunnen samenstellen. Maar ondertussen blijft het feit dat er naast de reeds bestaande Europese fractie van rechtse populisten rond de Britse UKIP (met alles samen tot 35 à 40 leden) wellicht een nieuwe hardere extreemrechtse fractie komt met een 30-tal leden. Samen met de allerhande neonazi’s komen we in totaal aan tot 70 zetels, wat meer is dan de liberale fractie of de radicale linkerzijde (zelfs indien die volgens de peilingen kan groeien van 35 tot een 50-tal leden).
Oekraïense hypocrisie doorprikt burgerlijke strategie
Alle extreemrechtse krachten over eenzelfde kam scheren, is te kort door de bocht. Er zijn verschillen tussen de rechtse populisten die er niet in slagen om stabiele partijstructuren uit te bouwen, de neofascistische partijen die heel ver meegaan in het populistische model of de vrij openlijk neonazistische partijen.
Maar allen hebben ze gemeen dat ze kunnen groeien – zelfs indien het geen stabiele groei is – op een voedingsbodem van sociale tekorten en bijhorende spanningen. De afkeer tegenover de gevestigde partijen en hun beleid is bijzonder groot en volkomen terecht. Zij laten ons opdraaien voor een crisis die wij niet veroorzaakt hebben. Zij snoeien hard in onze levensstandaard, denk maar aan de Griekse lonen die met een kwart daalden, en zetten verschillende bevolkingsgroepen tegen elkaar op zodat we de echte verantwoordelijken voor de crisis niet zouden aanpakken: de bankiers en andere grote aandeelhouders die ook tijdens deze crisis hun fortuin zagen toenemen.
Als het de burgerij zo uitkomt om de eigen winstbelangen veilig te stellen, worden racisme en verdeeldheid gesteund. In Oekraïne zagen we hoe verschillende Europese leiders nog een stap verder gingen en een neofascistische partij in hun marionettenregering opnamen. Diegenen die zoals Verhofstadt in ons land het luidste hun morele verontwaardiging tegenover extreemrechts van de daken schreeuwen, stonden vooraan in de rij om extreemrechts in Oekraïne te omarmen. Dat doorprikt de liberale benadering van antifascisme dat beperkt is tot morele argumenten. Op het einde van de rit telt ook daar het motto ‘Zuerst das fressen und dann die Moral’. De winsthonger van de 1% rijksten weegt net iets zwaarder door dan de morele argumenten.
Wij bestrijden extreemrechts met een sociaal alternatief, met verenigende eisen in plaats van de door de burgerij gezaaide verdeeldheid onder de onderdrukten verder uit te vergroten. Het waren niet de werkloze zigeuners uit Oost-Europa of de meisjes met een hoofddoek bij ons die verantwoordelijk zijn voor de huidige crisis, maar wel de bankiers en grote aandeelhouders. In onze strijd tegen de machthebbers staan we verenigd sterker dan als we verdeeld zijn. Iedere werkende weet dat er meer kan afgedwongen worden als alle collega’s aan hetzelfde zeel trekken. Waarom denk je dat er tientallen functieclassificaties in het leven worden geroepen? Om wie hard werkt te belonen of om verdeeldheid op de werkvloer te organiseren? Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons. Samen staan we sterker in een levensnoodzakelijke strijd voor een alternatief op een systeem dat ons enkel miserie en sociale aftakeling te bieden heeft.
De arbeidersbeweging heeft de afgelopen decennia een aantal tradities verloren en het collectieve bewustzijn is terug geslagen onder het neoliberale offensief. Maar dat zal niet zo blijven, we moeten eraan bouwen om de tradities van strijd en solidariteit opnieuw op te vestigen en deze te kaderen in de strijd voor een socialistisch alternatief. Het ongenoegen tegenover het huidige beleid neemt toe, maar uit zich niet steeds op een eenduidige wijze. Bij sommigen leidt het tot een foert-stem, bij anderen tot volledige apathie. Dat kunnen we doorbreken als we bouwen aan alternatieven. Blokbuster wil daar alvast een actieve rol in blijven spelen.
[divider]
Overzicht: naar 70 extreemrechtse en rechts-populistische verkozenen in het volgende Europees Parlement?
- Frankrijk. FN: 22% en 20 zetels (nu: 3)
- Verenigd Koninkrijk. UKIP: 25% en 19 zetels (nu: 10)
- Hongarije. Jobbik: 22% en 5 zetels (nu: 3)
- Finland. Ware Finnen: 20% en 4 zetels (nu: 1)
- Denemarken. Deense Volkspartij: 25% en 4 zetels (nu: 1)
- Nederland. PVV: 15% en 4 zetels (nu: 3)
- Duitsland. NPD: 1,5% en 1 zetel (nu: 0)
- Oostenrijk. FPÖ: 20% en 4 zetels (nu: 2)
- Italië. Lega Nord: 5% en 4 zetels (nu: 9)
- Griekenland. Gouden Dageraad: 7,5% en 2 zetels (nu: 0)
- Zweden. Zweedse Democraten: 5% en 1 zetel (nu: 0)
- België. VB: 8% en 1 zetel (nu: 1)
- Slovakije: Slovaakse Nationale Partij: 6,7% en 1 zetel (nu: 1)
(gegevens van diverse peilingen, onder meer op pollwatch2014.eu)
-
Franse regering afgestraft in lokale verkiezingen
Analyse door Gauche Révolutionnaire
De lokale verkiezingen in Frankrijk, met twee rondes op 23 en 30 maart, bevestigden de dieper wordende crisis voor de ‘socialistische’ regering van François Hollande. De regering betaalt een prijs voor de volledige capitulatie voor de belangen van de grote bedrijven.
Hollande werd vooral verkozen omdat hij Sarkozy niet was. De vroegere rechtse president werd weg gestemd, maar er was toch enige hoop onder de werkenden die Hollande verkozen. Bij verkiezingen sindsdien was er een record aantal mensen dat niet kwam stemmen, de participatiegraad lag op het laagste niveau in meer dan 20 jaar. Dat wijst erop dat de hoop is doorprikt en dat er een brede ontgoocheling is tegenover het volledige politieke establishment. Zeker onder jongeren is dat het geval. Bijna 40% van de stemgerechtigde jonge kiezers kwam niet opdagen, 36% in de eerste ronde en 38% in de tweede.
De werkloosheid liep in februari op tot een record van 3,3 miljoen. Daarenboven zijn er 4,9 miljoen deeltijds werkenden die eigenlijk meer uren willen. Vorig jaar kondigde de regering een besparingsoperatie van 15 miljard euro in de publieke sector aan. Bijna drie miljoen kinderen leven in armoede.
In de tweede ronde van de verkiezingen werd de regerende Parti Socialiste (PS) afgemaakt. De partij verloor de controle over 155 grote steden doorheen het land, ook al hield ze stand in Parijs. Ondanks de eigen crisis en de diepe verdeeldheid, kon de conservatieve UMP vooruitgang boeken. De partij won 140 steden over van de PS. De historische afslachting van de PS heeft geleid tot een diepe regeringscrisis. Premier Aryault nam ontslag en werd vervangen door Manuel Valls, de vroegere minister van Binnenlandse Zaken. Hollande zal nog verdere wijzigingen in de regering doorvoeren.
Het Front National (FN) van Marine Le Pen won een record aantal verkozenen met ook 14 burgemeesters. Dat is bijna drie keer zoveel als op het vorige hoogtepunt in de jaren 1990. Dit resultaat kan echter niet gezien worden als een massale steun voor het populistische en racistische beleid van het FN. Behalve de 7de sector van Marseille (met 150.000 inwoners), Hénin Beaumont en Hayange, haalde het FN geen grotere steden binnen. De partij won vooral in traditioneel ‘socialistische’ bolwerken. Het verraad van de vroegere sociaaldemocratische PS tegenover de werkende bevolking is dan ook een belangrijke reden voor het succes van het FN.
De gevestigde partijen zijn niet in staat om een antwoord te bieden op de crisis die het FN handig kan uitspelen. Als antwoord op de groei van het FN schuiven ze dan maar zelf naar rechts op om het “terrein te bezetten”. De aanstelling van Valls als premier is een uitdrukking van een dergelijke zet door de PS. Valls vertegenwoordigt slechts een kleine rechtse fractie binnen de PS en staat bekend voor soms aangebrande uitspraken en bijhorend beleid tegenover migranten. Zo verdedigde hij de maatregel om de jonge Roma scholiere Leonardo Dibrani met de politie tijdens een schoolreis op te pakken om ze uit te wijzen.
De opkomst van het FN weerspiegelt een vacuüm links van de regering en de afwezigheid van een massale linkse kracht die in staat is om het massale verzet tegen Hollande een duidelijk progressief en antikapitalistisch karakter te geven. De internationale media hadden er amper aandacht voor, maar het Front de Gauche (FdG) haalde uitstekende resultaten in die plaatsen waar het onafhankelijke linkse lijsten tegen de regering en de rechterzijde naar voor bracht. Dat is een bevestiging van het potentieel voor zo’n kracht. Deze linkse lijsten (soms met betrokkenheid van andere linkse organisaties zoals de NPA) haalden meer dan 2.000 gemeenteraadsleden in de eerste ronde en een gemiddelde van 11% van de stemmen in die plaatsen waar ze opkwamen.
Daar waar componenten van het Front de Gauche – vooral de PCF – in alliantie met de PS opkwam, leidde dit tot deelname in de vernedering en nederlaag. We zien het potentieel van een echt linkse oppositie tegen de gevestigde partijen, zeker waar deze oude partijen zoals met de PS het geval is in de regering zitten.
Zoals we eerder schreven na de eerste ronde van de verkiezingen:
“Hoe meer het FdG duidelijk opkwam voor een alternatief op de regering, hoe meer stemmen er werden behaald. Zoals we stelden was er nood aan lijsten van het FdG samen met andere linkse krachten die duidelijk zijn in hun verzet tegen de PS.
“We delen het standpunt van Mélenchon als hij stelde dat het beter was geweest indien het FdG en alle componenten ervan een duidelijke oppositie tegen de PS naar voor hadden gebracht met eengemaakte lijsten in het hele land. Dergelijke lijsten zouden minstens toegelaten hebben om tot een begin van links verzet tegen de regering van Hollande te komen. Wat Mélenchon echter niet zegt, is dat hij in heel wat steden samenwerkt met de EELV (dat de regering steunt). Het gaat om 90 steden waar dit gebeurde.
“In de komende maanden zal het ‘verantwoordelijkheidspact’, het besparingsplan van Hollande, worden doorgevoerd met tal van nieuwe aanvallen op de openbare diensten, lonen, sociale zekerheid en tegelijk nieuwe cadeaus voor de rijken en de bazen. Hollande voert hetzelfde beleid als Sarkozy, hij laat de werkenden betalen voor de crisis van het kapitalisme.
“Sommigen dachten dat een stem voor het FN volstond als een luidruchtig protest tegen het beleid van de PS en de harde economische en sociale situatie. Dat is uiteraard niet het geval. Het FN biedt geen enkele uitweg uit de kapitalistische uitbuiting, laat staan dat de partij opkomt voor het behoud van de openbare diensten. De protectionistische maatregelen en de voorgestelde discriminatie tegen sommige werkenden van buitenlandse afkomst, dienen enkel om de echte schuldigen, de kapitalisten, uit de wind te zetten.
“De goede resultaten voor sommige lijsten links van de PS tonen de mogelijkheden en geven aan dat de situatie rijp is voor de opbouw van een linkse oppositie tegen Hollande en alle pro-kapitalistische partijen. Een dergelijke brede en democratische oppositie die alle werkenden, jongeren, werklozen, gepensioneerden, mannen en vrouwen, Fransen en anderen, samenbrengt, kan de strijd aangaan tegen het beleid dat de belangen van de bankiers, grote patroons en aandeelhouders dient.
“Op 12 april is er een grote betoging voorzien onder de slogan van een ‘linkse revolte’. Dit gebeurt op initiatief van Mélenchon, Besancenot en de meeste krachten links van de PS. Dit kan een belangrijke stap zijn in de richting van een eengemaakte strijd tegen het beleid van Hollande en tegen het kapitalisme.”
[divider]
Nawoord. Gisteren betoogden er 100.000 mensen in Parijs in een linkse betoging tegen de regering en tegen het besparingsbeleid. Het succes van deze betoging toont het potentieel van een linkse oppositie.
-
Hoe strijden tegen Gouden Dageraad, FN en co?
In ons land leeft de verkeerde illusie dat het gevaar van extreemrechts geweken is. Het Vlaams Belang haalt in de peilingen nog amper 10% en raakt enkel in de media met de dure schoenen van kopstuk Anke Van dermeersch (Louboutins van zowat 500 euro per paar!) op een van een Canadese artieste afgekeken campagnebeeld. Langs Franstalige kant komt extreemrechts al helemaal niet meer aan de bak. Een blik voorbij de grenzen volstaat om er toch niet gerust op te zijn.
Artikel uit de novembereditie van ‘De Linkse Socialist’
Ruimte voor extreemrechts
In zowat alle landen van Europa is er een scherpe toename van de politieke onstabiliteit waar allerhande extreemrechtse en populistische krachten van kunnen profiteren. In een sfeer van algemene afkeer tegenover de gevestigde politici is de verleiding vaak groot om een foertstem te geven aan wie het luidst tegen de schenen van het establishment schopt.
Ook formaties die eerder ten dode opgeschreven waren, slaagden erin om zich electoraal opnieuw uit te vinden. In Frankrijk staat Marine Le Pen voor de Europese verkiezingen met 24% in de peilingen zelfs helemaal vooraan en overtreft ze de resultaten die haar vader op zijn hoogtepunt neerzette bij de presidentsverkiezingen. Zelfs de Noorse Vooruitgangspartij die in 2011 zware klappen kreeg door de bloedige terreur van haar voormalige lokale jongerenverantwoordelijke van West-Oslo Anders Behring Breivik, staat er vandaag al helemaal terug met 16,3% in de laatste verkiezingen en een regeringsdeelname als kers op de taart.
De vooruitgang en/of terugkeer van allerhande extreemrechtse krachten gaat minder dan in de jaren 1990 samen met pogingen om de steun ook actief te mobiliseren met straatacties en betogingen. Het gaat eerder om puur electorale campagnes die ook snel opnieuw kunnen wegzakken. Maar de successen versterken het zelfvertrouwen van meer extreme groeperingen. Bovendien zorgt de achtergrond van economische crisis en oplopende tekorten voor een voedingsbodem voor zowel racisme als een toename van geweld.
Gevaar van fascistisch geweld
Dat blijkt natuurlijk heel sterk in Griekenland waar de gewelddadige neonazi’s van Gouden Dageraad hun intrede in het parlement vierden met straatgeweld tegen migranten en andersdenkenden. Dat dit tot doden zou leiden, was te verwachten. Na de moord op de linkse rapper Pavlos Fyssas volgde massaal protest tegen fascistisch geweld. De Griekse staat lijkt nu te willen optreden tegen het fascistische monster dat eerder getolereerd en door delen van het establishment (onder meer bij de politie) zelfs aangemoedigd werd. Maar ondanks het bloed aan de handen van Gouden Dageraad, blijft het in de peilingen de derde partij.
Ook elders in Europa proberen neonazi’s zich te organiseren om tot geweld over te gaan. Met een groeiende laag jongeren die volledig los van de samenleving staat, is het niet uitgesloten dat formaties zoals Gouden Dageraad ook in andere landen een zekere groei kennen. Dit betekent niet dat het fascisme terug voor de deur staat, hiervoor is de actieve basis te beperkt. Maar iedere stap vooruit voor dergelijke krachten, is natuurlijk gevaarlijk omdat het een wapen is dat ingezet wordt om eenheid onder de onderdrukten, de arbeidersbeweging in brede zin van het woord, te breken.
Mogelijkheden voor links
In de aanloop naar de Europese verkiezingen van volgend jaar zal er ongetwijfeld heel wat aandacht zijn voor het diverse pakket van extreemrechtse, populistische en neofascistische krachten die hun positie in het Europese parlement zullen versterken. Dit betekent echter niet dat het om een stabiele vooruitgang gaat, het is vooral een uitdrukking van de ondermijning van de steun voor de gevestigde partijen en de zoektocht naar een alternatief.
Omwille van de historische periode met de erfenis van het neoliberale offensief van de jaren 1990 na de val van de Berlijnse Muur en de impact hiervan op de arbeidersbeweging, is de ruimte voor allerhande rechtse en populistische krachten groter. Door aan onze eigen politieke vertegenwoordiging te bouwen, kan de ruimte voor extreemrechts dan ook beperkt worden. In een periode van hevige aanvallen op onze levensstandaard en een systeem in diepe crisis is de marge voor het bekomen van verbeteringen beperkt. Linkse krachten worden sneller voor een keuze geplaatst: meestappen in het kapitalistische systeem of er resoluut tegen strijden met het oog op een socialistisch alternatief.
De uitdaging is groot, net als het aantal complicaties. Maar het potentieel van strijd en de heropbouw van de beste tradities van de arbeidersbeweging doorheen deze strijd is veel groter. Er zijn niet alleen de vele stakingsacties en massale betogingen, onder meer in het zuiden van Europa, die dit aantonen. Ook het spontane scholierenprotest tegen de uitwijzing van een Kosovaars meisje in Frankrijk zet de toon. Het meisje werd tijdens een schooluitstap opgepakt om het land uitgezet te worden. Meteen volgden massale scholierenacties met tienduizenden deelnemers. Eengemaakte strijd van alle slachtoffers van het besparingsbeleid is het beste antwoord op zowel de verantwoordelijken voor het asociale beleid als diegenen die er met hun boodschap van racisme en verdeeldheid op teren.
Extreemrechts in Europa: een kat met negen levens…
Neen, het gevaar van extreemrechts in Europa is niet geweken. Een beperkt overzicht met enkele voorbeelden toont dit aan.
- Griekenland. Tot voor enkele jaren was LAOS de grootste extreemrechtse partij, deze partij had onder meer banden met het Vlaams Belang bij ons. LAOS trad tot een besparingsregering toe en werd weggestemd. Het moest plaats maken voor het extremere Gouden Dageraad dat voor de moord op Pavlos Fyssas tot 17% steeg in de peilingen. Na de moord door aanhangers van de partij nam dat terug af tot 8 à 9%, nog steeds meer dan bij de verkiezingen van 2012. Dat bijna 10% van de Grieken stemt voor een partij van moordenaars geeft te denken over de wanhoop in dat land, maar ook over het gevaar dat van groepen als Gouden Dageraad uitgaat.
- Frankrijk. Het Front National werd al meermaals afgeschreven. Toch slaagt het familiebedrijf van de Le Pens erin om telkens terug te komen. In oktober won het FN een tussentijdse kantonale verkiezing in Brignoles en steeg Marine Le Pen in de peilingen voor de Europese verkiezingen tot de eerste plaats met 24%.
- Nederland. Net als in Frankrijk krijgt de sociaaldemocratie electorale klappen voor haar asociale beleid. De Nederlandse PvdA dreigt twee derden van haar zetels te verliezen. De grootste partij is de rechts-populistische Partij Voor de Vrijheid (PVV) van Geert Wilders. De linkse partij SP staat op de tweede plaats in de peilingen.
- Oostenrijk. Bij de verkiezingen van september was het extreemrechtse FPÖ van HC Strache de grote winnaar. Met 21,4% werd de conservatieve ÖVP bijna ingehaald. Bovendien haalde de rechtse populist Stronach bijna 6% en haalde de van het FPÖ afgesplitste BZÖ in haar doodstrijd toch nog 3,5%.
- Duitsland. In Duitsland zijn de neonazi’s van NPD nooit electoraal doorgebroken. Dat betekent evenwel niet dat er geen mogelijkheden zijn voor extreemrechts. De rechtse populistische partij AFD (Alternative für Deutschland) haalde nipt de kiesdrempel niet bij de verkiezingen van september, bij de Europese verkiezingen zou dat wel het geval kunnen zijn.
- Groot-Brittannië. Twee leiders van de English Defence League (EDL), waaronder Tommy Robinson, hebben ontslag genomen na tegenvallende electorale resultaten. Aan de extreme rechterzijde gaat de populistische UKIP (UK Independence Party) met de stemmen lopen. De partij staat op meer dan 10% in de peilingen waarmee het de regerende Liberal Democrats voorbij steekt.
- Noorwegen. In de zomer van 2011 schokte Anders Breivik de hele wereld door tientallen jongeren te vermoorden. De schutter was eerder actief geweest bij de extreemrechtse Fremskrittpartiet (Vooruitgangspartij). Die partij verloor steun na het bloedbad, maar is inmiddels in de verkiezingen teruggekeerd. Na de verkiezingen van 9 september is de partij zelfs tot de regering onder leiding van de Conservatieven toegetreden.