Tag: fiscale fraude

In tijden van besparingen weigeren regeringen om miljarden achterstallige belastingen te innen

Ierse regering wil 13 miljard van Apple niet. Belgische regering wil 942 miljoen van excess profit rulings niet en bereidt zich voor om 3 miljard van notionele intrestaftrek preventief te weigeren

Afbeelding van de Anti Austerity Alliance. Een conversatie tussen minister van financiën Michael Noonan en premier Enda Kenny. Vreemd genoeg geen satire, maar gezien hun reacties een vrij realistische inschatting.

Ierse regering wil 13 miljard van Apple niet…

Apple moet volgens de Europese Commissie 13 miljard euro terugbetalen aan de Ierse overheid. Daar worden geen champagneflessen ontkurkt, er wordt integendeel in paniek gereageerd. Het toont de realiteit van een regering die de belangen van de grote bedrijven verdedigt en niet die van de meerderheid van de bevolking. Met 13 miljard euro kan de wachtlijst voor sociale woningen volledig verdwijnen en kan de scherpe toename van dakloosheid volledig omgekeerd worden. Maar neen, de regering wil dit niet. De Ierse regering verkiest dat Apple op zijn cashberg van 200 miljard dollar blijft zitten.

De beslissing van de Europese Commissie maakt duidelijk dat Ierland een belastingparadijs voor de grote bedrijven is. De mensen zijn terecht woedend nu de regering geld van de gemeenschap gebruikt om in beroep te gaan tegen deze beslissing zodat Appel alsnog geen belastingen moet betalen. De regering moet niet in beroep gaan tegen de Europese beslissing maar de 13 miljard euro aan achterstallige belastingen innen.

Gewone mensen zullen de agressieve dreigementen nog herinneren die geuit werden tegen wie weigerde om de gehate waterbelasting te betalen. Zij werden bedreigd, terwijl de regering Apple bijspringt om het bedrijf toch maar geen belastingen te laten betalen. De hypocrisie van de regering wordt ook wel erg duidelijk als ze enerzijds stelt dat de Europese regels betekenen dat een waterbelasting moet ingevoerd worden, terwijl een Europese beslissing om Apple belastingen te laten betalen meteen betwist wordt.

Ook Belgische regering weigert miljarden…

Als de regering momenteel discussieert over een verlaging van de vennootschapsbelasting, is dat deels een reactie op het besef dat zowel de excess profit rulings als de notionele intrestaftrek niet door de Europese beugel kunnen. De Europese Commissie dreigt beide fiscale gunstregimes voor grote bedrijven te verbieden. De afschaffing van de notionele intrestaftrek zou volgens de regering zelf 3 miljard euro per jaar opleveren. Eerder besliste de Europese Commissie dat de excess profit rulings onaanvaardbaar waren en dat de Belgische overheid 942 miljoen euro moest terugvorderen van multinationals.

Tegen die laatste beslissing ging ook minister Van Overtveldt (N-VA) meteen in beroep. Ook hier zijn er twee maten en twee gewichten, waarbij de rijksten anders behandeld worden dan de rest van de bevolking. Om een afschaffing van de notionele intrestaftrek voor te zijn, zoekt de regering nu al naar methoden om de fiscale cadeaupolitiek voor de grote bedrijven op een andere manier te organiseren. Terwijl wij overladen worden met besparingen en de vele tekorten zich op alle vlakken laten voelen (denk maar aan de schrijnende getuigenissen van personeelsleden uit de zorgsector, Bpost, het onderwijs, de NMBS, …), wringt de regering zich in alle mogelijke bochten om miljardencadeaus aan de grote bedrijven veilig te stellen. Kris Peeters kondigde voor de zomer aan dat er met de volgende begroting, die nu besproken wordt, pas echt zwaar bespaard zou worden. Dit gebeurt duidelijk niet door het geld te zoeken waar het zit, maar door de gewone bevolking te laten betalen.

Sommige werkgevers willen dat de regering van de gelegenheid gebruik maakt om de fiscale cadeaupolitiek verder op te drijven. Zo werd voorgesteld om zowel de vennootschapsbelasting fors te laten dalen als om een reeks fiscale gunstmaatregelen daar bovenop te behouden. Het tekort moet dan maar aangevuld worden met een BTW-verhoging. Anders gezegd: wij zouden ervoor moeten betalen. En dat terwijl werkgevers uit de kleinhandel nu al aan de alarmbel trekken over de dalende koopkracht en de gevolgen daarvan op hun winsten.

Doorheen Europa zien we dat regeringen de bevolking aan harde besparingen blijven onderwerpen, terwijl ze tegelijk de miljardenwinsten van grote bedrijven met hand en tand verdedigen. Er is een verband tussen beide elementen: dit beleid en dit systeem verdedigen de belangen van de 1% rijksten. Daar moeten de 99% anderen voor opdraaien en om gezamenlijk verzet van hen te vermijden, wordt op een steeds ranziger wijze de verdeel-en-heers-kaart getrokken. Hoog tijd om een einde te maken aan het kapitalisme!

Lees ook: Panama Papers. “Het paradijs van de rijken is gebouwd op de hel van de armen”

August 31, 2016
Panama Papers. Kapitalisme laat zich niet reguleren, het moet omvergeworpen worden!
“Het paradijs van de rijken wordt gemaakt door de hel van de armen” (Victor Hugo)

Panama stad. Foto: Wikimedia

Het wordt nu al het ‘grootste lek in de geschiedenis’ genoemd: 2,6 terabytes informatie met 11,5 miljoen documenten. De database van het duistere advocatenkantoor Mossack Fonseca in Panama kwam in handen van de Internationale Commissie voor Onderzoeksjournalistiek. Het maakt duidelijk dat bedrijven als Mossack Fonseca rijken uit de hele wereld, waaronder ruim 700 mensen uit ons land, mogelijkheden bieden om hun geld te verbergen. In feite gaat het om diefstal van onze middelen door middel van belastingontduiking, zwart geld, illegale middelen uit drugs en wapenhandel, …

Het schandaal maakt enkele zaken duidelijk. Ten eerste dat er wel degelijk middelen aanwezig zijn. Bij elke besparingsronde wordt naar de gewone werkenden, de jongeren of de uitkeringstrekkers gekeken. De superrijken worden ongemoeid gelaten. De rechtse regeringspartijen bleven zelfs na de bekendmaking van de Panama Papers zeggen dat er “enkel in de sociale zekerheid” nog iets te rapen valt.

Ten tweede is het opmerkelijk dat het gebruik van belastingparadijzen al lang gekend is zonder dat er iets tegen gedaan wordt. Deze Panama Papers komen niet uit de lucht gevallen. We hadden als Swiss-Leaks en Lux-Leaks waarbij ook Panama en de Maagdeneilanden als belastingparadijzen werden genoemd. Maar er werd niets ondernomen.

Ten derde valt op dat de zogenaamde ‘hulpeloosheid’ van de regeringen tegenover deze fraude in een schril contrast staat met de wijze waarop tegen jongeren, werkenden of vluchtelingen wordt opgetreden. Het is wel mogelijk om sms’jes van linkse jongeren die een actie aan de Beurs plannen mee te lezen, maar niet om miljardenfraudeurs van wie niemand schrikt dat hun foto’s vandaag in de krant staan te vervolgen? Om vluchtelingen te stoppen, worden de grenzen bewaakt en worden internationale overeenkomsten zoals Schengen probleemloos aan de kant geschoven. Fiscale vluchtroutes stoppen lukt daarentegen niet?

Deze Panama Papers zijn slechts een klein topje van een enorme ijsberg van miljarden dollars die verborgen zitten in belastingparadijzen. Waarom sterven mensen van honger? Waarom wordt er bespaard op lonen en uitkeringen? Waarom moeten wij betalen voor een crisis die niet de onze is terwijl de speculanten en superrijken ook in crisistijden steeds rijker worden? Wij krijgen een indexsprong door ons strot geramd terwijl de CEO’s van de Bel20-bedrijven vorig jaar 20% opslag kregen en goed waren voor een gemiddeld jaarloon van meer dan 2 miljoen euro. De logica die het establishment ons wil laten geloven – dat we in tijden van crisis allemaal de broeksriem moeten aanhalen – kreeg eens te meer een forse deuk. Het gaat immers niet om een logisch argument, het is een ideologisch bepaalde leugen die de kern van het neoliberale besparingsbeleid vormt.

De aandacht voor de namen van mensen die gebruik maken van offshore vennootschappen in Panama maakt duidelijk dat het volledige establishment hierbij betrokken is. Het gaat niet om excessen, dit is de ‘normale’ gang van zaken onder het kapitalisme. Een gang van zaken die door de meerderheid van de bevolking terecht als niet normaal wordt gezien. De IJslandse premier ondervond dit reeds en moest zijn ontslag aanbieden na voor IJslandse normen massaal protest. Ongetwijfeld zullen de journalisten die het schandaal openbaren de komende dagen en weken nog met opmerkelijke namen naar buiten komen. Ook dit kan verregaande politieke gevolgen hebben in verschillende landen, denk maar aan de Amerikaanse presidentsverkiezingen.

Mogelijk zullen er nog koppen rollen. Maar er is meer nodig dan dat om tot verandering te komen. Zes jaar na het uitbreken van de crisis is het duidelijk dat alle oproepen en voorzichtige voorstellen om de financiële wereld te reguleren op niets uitgedraaid zijn. Pogingen om de superrijken meer te laten bijdragen aan de gemeenschap botsten op de concurrentielogica die eigen is aan dit systeem. “Het paradijs van de rijken wordt gemaakt door de hel van de armen”, stelde Victor Hugo al. De enorme rijkdom die eens te meer blootgelegd wordt in belastingparadijzen is het resultaat van de sociale ellende waar de overgrote meerderheid van de bevolking mee geconfronteerd wordt. Het is de basis voor de daling van onze levensstandaard maar ook van spanningen en oorlogen.

We zijn het eens met de roep naar een grotere controle op de financiële wereld. Maar wat de gemeenschap niet bezit, kan ze ook niet controleren. We moeten ermee stoppen om de financiële elite de sleutels van onze auto te geven zodat ze die steeds opnieuw in de prak kan rijden om vervolgens van ons te eisen dat we de schade aan hun verzekeringsbedrijven betalen door middel van besparingen op lonen, diensten, pensioenen, … Hervormingen zullen niet volstaan als we ze niet combineren met een strijd voor volledige publieke en democratische controle op de grote banken en de sleutelsectoren van de economie.

Banken in publiek bezit zouden deel moeten uitmaken van een bredere democratisch geplande socialistische economie waarin gelijkaardige maatregelen worden genomen voor andere sleutelsectoren zoals energie, gezondheidszorg,… We mogen de corrupte en misdadige heerschappij van de elite niet langer aanvaarden, we kunnen ons de economische, menselijke en ecologische crisis van het kapitalisme niet langer veroorloven. Dit systeem is rot tot op het bot. Hoog tijd voor een nieuw systeem, hoog tijd voor socialistische verandering!
- Haal het geld waar het zit: bij de superrijken, in de belastingparadijzen
- Stop de besparingen op de kap van de werkende bevolking en haar gezinnen
- Nationalisatie van de banken en grote bedrijven onder democratische arbeiderscontrole en –beheer. Bij deze nationalisatie mag er enkel sprake zijn van compensatie op basis van bewezen behoefte.
- Met het publiek bezit van de commandoposten van de economie wordt een democratische socialistische planning van de industrie en de diensten mogelijk zodat we de beschikbare middelen kunnen inzetten gericht op de noden van de meerderheid van de bevolking
-> Organiseer je, ga mee in verzet! Afspraak komende zaterdag op Socialisme 2016, een dag van discussie en vorming in de opbouw van een socialistisch alternatief
April 6, 2016
Schaf de notionele intrestaftrek af!

Het standaardantwoord van de rechterzijde als de vele cadeaus aan de grote bedrijven in vraag gesteld worden.

Voor de plafonds van Brusselse musea of tunnels is er geen geld, op openbaar vervoer wordt in volle klimaatcrisis bespaard, ons reëel beschikbaar inkomen neemt af door allerhande besparingen en belastingen. Maar voor cadeaus aan grote bedrijven zijn er altijd middelen. Dat in vraag stellen, is not done. Het zou immers de concurrentiepositie van de Belgische economie ondermijnen, over de concurrentiepositie van onze koopkracht is er minder bezorgdheid.

Afgelopen weekend raakte bekend dat het Zweedse bedrijf IKEA 1,2 miljard euro belastingen kon ontwijken via de notionele intrestaftrek. Eerst gebeurde dit via het opzetten van een coördinatiecentrum. Ikea betaalde op 1,6 miljard euro winst amper 37,5 miljoen euro belastingen, een tarief van 2,4%. Ook in andere landen zijn er tal van legale sluikroutes voor grote bedrijven die amper belastingen betalen. Ikea combineert alle mogelijkheden in verschillende landen.

Het nieuwe voorbeeld van legale belastingontduiking leidt tot vragen: waarom moeten wij steeds meer betalen en daalt onze koopkracht terwijl grote bedrijven de miljardencadeaus zomaar kunnen incasseren? De liberalen beweren wel dat we er netto op vooruit gaan, maar het Instituut voor de Nationale Rekeningen (INR) bevestigde recent nog dat steeds minder gespaard wordt door gezinnen, onder meer omdat het beschikbaar inkomen van gezinnen daalt. In het derde kwartaal van vorig jaar was er een daling van 0,1%. Dat is beperkt, maar het komt na een jarenlange stagnatie die onze koopkracht en levensstandaard in een wurggreep houdt.

Niet zo bij de grote bedrijven. Die krijgen miljarden cadeau, onlangs nog met een tax shift die niet in de richting van een beloofde vermogensbelasting ging maar in de omgekeerde richting: nieuwe cadeaus voor de grote bedrijven, waarbij wij vervolgens moeten betalen. Dit kwam bovenop alle vorige cadeaus, zoals de notionele intrestaftrek die de gemeenschap volgens cijfers van de PVDA op 10 jaar tijd maar liefst 40 miljard euro heeft gekost.

De rechtse partijen in de regering zijn het niet eens over wat er nu met de notionale intrestaftrek moet gebeuren. CD&V wil het behouden zoals het is, Open Vld wil een aantal hervormingen en N-VA wil het aanpassen. Het aanpassen van de voordelen voor de grootste bedrijven wordt al langer verdedigd door minister Van Overtveldt en zijn N-VA. Niet dat een beperking van de cadeaus aan de grote bedrijven zou gebruikt worden om sociale noden in te vullen. Neen, N-VA wil dat ook iets kleinere bedrijven kunnen meegenieten van de cadeaus. Dat is waarom gepleit wordt voor een lager officieel tarief voor de vennootschapsbelasting, Van Overtveldt sprak van een daling van 33 naar 20%. Het reële tarief ligt vandaag overigens nog lager. Het is zoals met de uitstoot van auto’s: als de reële uitstoot een pak boven de officiële uitstoot ligt, worden de officiële normen aangepast.

De cadeaus zoals de notionele intrestaftrek hebben de meerderheid van de bevolking geen jobs of welvaart opgeleverd. Het gaat om een fiscale constructie die grotendeels los staat van de onderliggende productie en tewerkstelling. Er wordt geschermd met de onzekerheid onder de bevolking om steeds nieuwe gunstregelingen voor de rijken en grote bedrijven door te voeren. En als er straks opnieuw bespaard moet worden, zullen wij de inspanningen moeten leveren met nog steeds hetzelfde argument dat dit jobs en groei zou creëren.

LSP stelt dat er moet gebroken worden met het besparingsbeleid dat leidt tot een steeds grotere kloof tussen de rijken aan de top en de meerderheid van de bevolking. In de plaats daarvan is er een beleid nodig dat vertrekt van de noden en belangen van de meerderheid van de bevolking: degelijke jobs, betaalbare huisvesting, toegankelijke gezondheidszorg, goed uitgebouwde openbare diensten zoals transport en onderwijs, … maar ook veilige tunnels en infrastructuur of musea waar het niet binnenregent. Vandaag krijgen we steeds te horen dat er daar geen middelen voor zijn, dat we in tijden van crisis de broekriem moeten aanhalen. De cijfers van de notionele intrestaftrek en specifiek van Ikea geven aan dat dit argument niet in alle gevallen wordt gebruikt. In naam van de crisis moeten wij besparen en krijgen zij cadeaus.

Om daar verandering in te brengen, zal het niet volstaan om het vriendelijk te vragen aan de reële machthebbers en hun politieke marionetten. Het kan enkel door de controle op de sleutelsectoren van de economie uit handen van die kleine minderheid van rijke aandeelhouders en andere speculanten te halen en deze onder publieke controle en bezit plaatsen zodat een democratische planning mogelijk wordt. Het zou de basis vormen waarop een einde kan gemaakt worden aan de groeiende tekorten op vlak van huisvesting, onderwijs, gezondheidszorg, … Een massaal plan van publieke investeringen zou, integenstelling tot de notionele intrestaftrek, jobs creëren.

February 15, 2016
SwissLeaks: hoe de rijken hun ‘taxshift’ organiseren

Op een ogenblik dat ons gezegd wordt dat we moeten besparen omdat het nu eenmaal crisis is en iedereen de buikriem moet aanhalen, op een ogenblik dat rechtse politici niet aarzelen om de jacht op werklozen en de levensstandaard van werkenden te voeren, wordt in alle talen gezwegen over de fraude die nu naar boven komt in het kader van SwissLeaks. Minister Van Overtveldt (N-VA) die er snel bij was om te stellen dat een taxshift enkel kan door de BTW te verhogen en ons dus meer te laten betalen, ziet in SwissLeaks blijkbaar geen opportuniteit voor een ander soort van taxshift die de middelen gaat zoeken waar ze zitten.

Hoe kan SwissLeaks, na de eerdere onthullingen over LuxLeaks en de fiscale akkoorden die ons land met grote bedrijven sluit, anders gezien worden dan een taxshift van de rijken die er alles aan doen om al dan niet legaal met middelen te schuiven zodat ze geen belastingen moeten betalen? Honderden Belgen, waaronder zowat de volledige top van de Antwerpse diamantsector, zijn betrokken partij en beschikken over zwart geld. Het gaat om een omvangrijk schandaal van fraude, bij de lekken over HSBC alleen zijn namen van meer dan 3.000 Belgen opgedoken waaronder bijna duizend uit de diamantsector. Maar toch was er opmerkelijke stilte vanuit de hoek van de rechtse regering. Waar N-VA’ers moord en brand schreeuwen over hypothetische voorbeelden van 60-jarigen die nog een uitkering als schoolverlater krijgen, wordt in alle talen gezwegen over diamantairs die de gemeenschap voor miljoenen oplichten. Het zal een kwestie van prioriteiten zijn.

Na alle propaganda over werklozen die niet genoeg geprikkeld worden om werk te zoeken, blijken de echte profiteurs geen werklozen te zijn. Na alle propaganda over acties van gewone werkenden die het economisch herstel zouden bedreigen, blijken de echte bedreigingen voor de economie eerder uit de hoek van een elite te komen die jarenlang grote bedragen aan de gemeenschap heeft ontzegd om zichzelf te verrijken. De belastingontduiking versterkt immers de kloof tussen rijk en arm, een kloof die door internationale instellingen als een bedreiging voor de economie wordt gezien.

Als SwissLeaks iets duidelijk maakt, dan is het wel dat de vraag om ons te laten opdraaien voor de crisis totaal misplaatst is. Moeten wij besparen zodat zij zich op al dan niet illegale wijze verder kunnen verrijken? Het maakt bovendien duidelijk dat de rechtse regering wel hard optreedt tegen gewone werkenden en uitkeringstrekkers, maar in de praktijk poeslief is voor de grote fraudeurs. In Antwerpen wordt het leger ingezet om de diamantbuurt te beschermen, maar het inzetten van de politie om de fraudeurs aan te pakken ligt er veel moeilijker. Ook dat is een kwestie van prioriteiten.

SwissLeaks geeft ook aan dat er voldoende middelen aanwezig zijn om een ander beleid te kunnen voeren. Een harde aanpak van fiscale fraude in het kader van een nationalisatie van de financiële sector onder democratische arbeiderscontrole en –beheer en een overheidscontrole op buitenlandse handel om kapitaalvlucht te stoppen, kan ervoor zorgen dat de bestaande middelen worden aangewend voor de behoeften van de meerderheid van de bevolking.

February 11, 2015
N-VA zet de neoliberale puntjes op de i. Rode loper voor fiscale fraudeurs, ellende voor werklozen

Je kan in dit land maar beter een grote fraudeur zijn die jarenlang de gemeenschap oplicht. Dan maak je immers kans op amnestie of een regularisatie. Met wat geluk kan je shoppen bij de controledienst die de interessantste tarieven aanbiedt. En met nog meer geluk kan je als multinational op volstrekt legale wijze belastingen ontduiken, zelfs in die mate dat een weinig sociaal instituut als de Europese Commissie er vragen bij stelt. En eer ze in die kringen vragen stellen bij gunstregimes voor grote bedrijven moet het al ver gekomen zijn.

Het officiële einde van de fiscale amnestie, waarbij zwart geld wettelijk werd witgewassen tegen betaling van een boete en belasting van 35% op het kapitaal, betekende niet het einde van de legale witwasserij. De fiscus blijft fiscale amnestie organiseren, met verschillen tussen de controleurs en controlediensten. Volgens De Standaard is er een vergelijkende studie van controlediensten waar het goedkoopst kan worden geregulariseerd, er zouden tarieven van 25 tot 85% zijn. Het officiële tarief bedraagt 50% maar er is een grote onderhandelingsmarge. Alleszins een grotere marge dan in de onderhandelingen met de sociale partners.

N-VA-minister Van Overtveldt greep de verschillende tarieven aan om voor een uniforme behandeling te pleiten. Het gaat volgens hem niet om een nieuwe regularisatieronde, wat het anders is dan een regularisatie wordt evenwel niet duidelijk gemaakt? Voor Didier Reynders (MR) mag er gerust officieel een nieuwe regularisatieronde komen. De regularisatie onder Di Rupo werd aangekondigd als de ‘allerlaatste’, maar “dat het de allerlaatste keer was, was een beslissing van de vorige regering” klinkt het bij MR. CD&V reageerde weinig subtiel: “Dit staat niet in het regeerakkoord”. Voor Van Overtveldt is de huidige regularisatie geen fiscale amnestie, maar een loutere toepassing van de wet. Kortom, het moet niet in het regeerakkoord staan, we geven er wel een draai aan zodat niet aan onze fiscale fraudeurs wordt geraakt.

Voor fiscale fraudeurs rollen N-VA en de regeringspartners van deze nieuw-Vlaamse liberalen de rode loper uit. Waar ze voor de verkiezingen nog probeerden om fiscale fraude en werkloosheid onder een groot amalgaam van fraude te brengen, wordt nu duidelijk dat er wel degelijk een onderscheid wordt gemaakt. Werklozen worden sowieso als fraudeurs gezien die zo snel mogelijk bestraft moeten worden voor hun luiheid die verantwoordelijk is voor het probleem van de werkloosheid. Fiscale fraudeurs daarentegen zijn ondernemende Vlamingen die een ruggensteuntje verdienen. Het bewust oplichten van de gemeenschap wordt een deugd, het niet vinden van jobs die er ook niet zijn een misdrijf.

Zuhal Demir, binnen N-VA een ernstige kandidaat voor de titel van meest Thatcheriaanse verkozene, komt eens te meer met het voorstel om de werkloosheidsuitkeringen in de tijd te beperken. Daarmee wil ze naar eigen zeggen “werklozen prikkelen om een baan te zoeken.” Dat er veel meer werklozen dan beschikbare jobs zijn, is een feit dat gemakshalve even opzij wordt geschoven. Neen, als werklozen geen werk vinden, is het omdat ze niet genoeg ‘geprikkeld’ worden… Eerder hebben we de N-VA-nonsens over werklozen gedetailleerd weerlegd op deze site (zie: http://www.socialisme.be/nl/17062/n-va-versus-werklozen-enkele-argumenten-ontkracht), maar ze blijven opduiken.

Demir komt voor de zoveelste keer met hetzelfde voorstel waarvan ze beseft dat het niet in het regeerakkoord staat omdat CD&V er resoluut tegen is. Maar ze doet het voorstel toch opnieuw – zelfs indien voorzitter De Wever lastig reageert op andere partijen die voorstellen doen die niet in het regeerakkoord staan. Een reden hiervoor is te vinden bij het ongenoegen tegenover het akkoord om de laagste werkloosheidsuitkeringen te verhogen. Hoe dieper werklozen in armoede en ellende geduwd worden, hoe meer ze geprikkeld zijn om werk te zoeken, luidt de redenering van Demir. De would be Thatcher van N-VA pleit bovendien voor een versnelde flexibilisering van de arbeidsmarkt.

Is er met deze regering een ernstig sociaal akkoord mogelijk? Zuhal Demir brengt een duidelijk en niet mis te verstaan antwoord op deze vraag. Terwijl collega Van Overtveldt druk bezig is om de fiscale fraudeurs in de watten te leggen, eist Zuhal Demir een harde aanpak van werklozen en een aanval op de loon- en arbeidsvoorwaarden van gewone werkenden. Pogingen om de schade van het beleid van deze regering te beperken, zijn tot mislukken gedoemd.

Stilaan wordt duidelijk dat ook bij ACV stemmen opgaan om na 10 februari voor een nieuw actieplan in gemeenschappelijk vakbondsfront te gaan. De interne druk hiervoor is ongetwijfeld erg groot. Het eerste actieplan heeft de toon gezet, alleszins werd geen actie gevoerd om de indexsprong en verhoging van de pensioenleeftijd te aanvaarden. Het is een illusie dat deze regering fundamentele toegevingen zal doen, we zullen moeten strijden om de regering volledig weg te krijgen. Het eerste actieplan heeft de regering doen wankelen, sindsdien is ze niet meer recht gekropen maar onderling blijven vechten. Laat ons deze regering en het besparingsbeleid uit hun lijden verlossen met de korte pijn.

February 4, 2015