Tag: Ferguson

Artikel door Chris Gray, Socialist Alternative

De nood aan een nieuwe zwarte vrijheidsbeweging bleek doorheen de bijna drie maanden van heldhaftig jongerenprotest in Ferguson. Zoals de moord op Emmett Till in 1955 mee de aanleiding gaf tot de burgerrechtenbeweging, is nu ook de moord op Mike Brown symbool voor het systematische geweld en de onderdrukking van miljoenen kleurlingen in de VS.

Het volledige proces van een onderzoek geleid door de top van de politie waarbij het onderzoek geheim werd gehouden, heeft niet tot gerechtigheid geleid. Wij eisen een onafhankelijk onderzoek door organisaties van de zwarte gemeenschap en de bredere arbeidersklasse, denk maar aan vakbonden. We willen een democratisch verkozen raad van toezicht die de macht heeft om politiegeweld aan te pakken. Deze raad zou de macht moeten hebben om agenten aan te werven en te ontslaan en om onafhankelijke  onderzoeken te starten.

De enige manier om gerechtigheid te bekomen is door de sterkst mogelijke beweging op straat uit te bouwen. Dit zou gepaard moeten gaan met een massale campagne van protestacties – met inbegrip van stakingen waar mogelijk. Steeds opnieuw zagen we dat rechtbanken gedwongen worden om beslissingen te nemen op basis van opinies onder de bevolking en niet zozeer op basis van wat in individuele dossiers voorligt. De rechtbanken willen immers vermijden dat ze hun autoriteit verliezen.

Er waren verschillende massale solidariteitscampagnes in gerechtelijke zaken zoals die van Big Bill Haywood in 1907, Huey Newton in 1968 en Mumia Abu-Jamal in 1999. Deze zaken werden algemeen gezien als onderdeel van bredere politieke processen in de samenleving, net zoals dit nu het geval is met de moord op Mike Brown. Bij het massaprotest in de genoemde zaken moest de heersende klasse toegeven uit angst van sociale explosies.

Nieuwe zwarte organisaties en organisaties die opkomen voor sociale rechtvaardigheid, zoals vakbonden, moeten het protest naar aanleiding van de moord op Mike Brown organiseren. Door miljoenen werkenden in massabetogingen te organiseren en de unieke macht van werkenden binnen het kapitalistische systeem effectief te benutten, kan veel bereikt worden. Daar zagen we al een klein voorbeeld van toen zwarte en blanke arbeiders van UPS in Minneapolis overgingen tot een spontane solidariteitsstaking met de beweging in Ferguson. Onder de slogan ‘Hands Up, Don’t Ship’ weigerden ze nieuwe schilden voor de oproerpolitie van Missouri te verzenden (Labor Notes, 26 augustus 2014).

Dergelijke acties vertrekken van de oude slogan ‘Wie een van ons raakt, raakt ons allemaal’. Er wordt erkend dat dezelfde gemilitariseerde politie uit Ferguson zal ingezet worden tegen stakingen en sociale bewegingen zoals Occupy Wall Street. Tegelijk bieden dergelijke acties voor blanke arbeiders een mogelijkheid om hun solidariteit te betuigen en daarmee de retoriek van de gevestigde media over een ‘rassenoorlog’ te doorprikken.

Opgedreven repressie in de VS is direct verbonden met het feit dat we in een van de economisch meest ongelijke samenlevingen uit de menselijke geschiedenis leven. De ongelijkheid is nog scherper als het bekeken wordt aan de hand van huidskleur en gender. In 2010 had een gemiddeld blank gezin zes keer zoveel eigendommen (huizen, auto’s, spaargeld, inkomen) als zwarte en Latino gezinnen (NY Tumes, 28 april 2013). Voor elke dollar die een man verdient, krijgt een vrouw amper 77 cent. De kloof is nog groter voor vrouwen van Afro-Amerikaanse of Latino afkomst. Zij verdienen respectievelijk 64 en 56 cent voor elke dollar die door een blanke man wordt verdiend.

Revolutionairen hebben steeds gewezen op het verband tussen racistische staatsrepressie en de klassensamenleving. In 1966, toen veel radicale Afro-Amerikaanse activisten het socialisme opnamen, kwam het tienpuntenprogramma van de Black Panther Party op voor volledige tewerkstelling gefinancierd door sociale programma, het stopzetten van de oorlog in Vietnam en het stopzetten van politiegeweld en een nieuw proces voor alle zwarte gevangenen maar dan door rechtbanken van de zwarte gemeenschap. We hebben vandaag een gelijkaardige benadering nodig. Bewegingen zoals de strijd voor een verhoging van het minimumloon tot 15 dollar per uur bieden een kans om miljoenen werkenden in actie te brengen. Een dergelijke beweging die banden heeft met de bredere arbeidersbeweging, zou een sterker instrument in de strijd tegen politiegeweld zijn dan gelijk welke liberale NGO of Democratische politicus.

Een nieuwe zwarte vrijheidsbeweging kan opgebouwd worden en een volledige nieuwe generatie van jonge kleurlingen meetrekken. Deze generatie is volledig vervreemd door het Amerikaanse kapitalisme. Een nieuwe beweging zou een brug proberen te vormen naar het brede ongenoegen van miljoenen mensen tegen de topmanagers en Wall Street en naar de enorme ontgoocheling in het politieke stelsel. Door te bouwen aan een momentum op straat, op de werkvloer en op de campussen, kan een dergelijke beweging uiteindelijk ook onafhankelijke kandidaten naar voor brengen bij de verkiezingen waarbij onze eisen op het politieke terrein worden gebracht. De aandacht voor verkiezingen kan dan als megafoon voor de beweging gebruikt worden.

Om te bouwen aan een nieuwe massale bevrijdingsbeweging eisen we:

• Stop racisme en politiegeweld. Voor eengemaakte strijd tegen onderdrukking, vernedering en uitbuiting van werkenden, jongeren, migranten en kleurlingen!
• Gerechtigheid voor Mike Brown, Trayvon Martin en alle andere slachtoffers van het racistische gerechtelijk systeem!
• Stop het economische racisme: 15 dollar minimumloon per uur, betaalbare huisvesting, gegarandeerde werkgelegenheid, gezondheidszorg en onderwijs!

Om het politiegeweld, racisme en armoede te stoppen, moeten we de oorzaak ervan aanpakken. Die vinden we in het systeem zelf, het kapitalisme. Het volledige systeem, zowel in de VS als de rest van de wereld, is gebaseerd op uitbuiting en onderdrukking van gewone mensen. Dat is hoe het kapitalisme werkt: werkenden verarmen en worden onderdrukt, terwijl de rijkdom aan de top van de samenleving zich opstapelt. Het protest in St Louis en Ferguson toont het potentieel van een nieuwe en levendige beweging die ingaat tegen het kapitalisme en de kwestie van systeemverandering op de agenda zet. Een socialistische wereld is mogelijk!

De gevestigde media brengen ons natuurlijk niet het volledige verhaal van het protest tegen racisme en politiegeweld in Ferguson, Missouri. Na het neerschieten van een zwarte jongere, Michael Brown, waren er dagenlang protestacties die zich ook regionaal en nationaal verspreidden. Er zijn pogingen om de betogers af te doen als plunderaars. Alles wordt eraan gedaan om het protest te stoppen. We publiceren hieronder een verslag vanuit Ferguson zelf door Chris Gray van Socialist Alternative.

 

De hoek van Ferguson Ave en West Florissant is het Tahirplein van een hele generatie jonge geradicaliseerde kleurlingen die bereid zijn om alles op het spel te zetten voor de mogelijkheid van een betere toekomst. De vonk die aanleiding gaf voor deze opstand was de brutale moord op Mike Brown, maar het feit dat de beweging nog steeds momentum kent, is omdat iedereen in en buiten Ferguson weet dat dit verder gaat dan enkel Mike Brown.

Jongeren staan vooraan in deze beweging. Ze voelen het grote gevaar dat indien er niets uit deze beweging komt, zij zelf wel eens de volgende Mike Brown kunnen zijn. Ze staan kritisch tegenover Obama en de Democratische Partij. Ze zijn sceptisch over de traditionele leiders van de gemeenschap die de bevolking steeds oproepen om te wachten op het gerecht. Ze zijn zich bewust van het gebrek aan goede jobs, scholen en huisvesting.

Het vertrouwen van deze jongeren in hun capaciteit om de samenleving te veranderen en gerechtigheid voor Mike Brown te zoeken, is opmerkelijk. Ook uniek is dat ze dit willen doen doorheen collectieve en militante actie. Ze leerden dit door bijna twee weken lang iedere avond in actie te komen en daarbij op een machtige vijand te botsen in de vorm van de ruwe gewelddadige repressie van de staat en de lokale ‘leiders’ die de reeds behaalde overwinningen ondermijnen door de mensen te zeggen dat ze beter thuis zouden blijven.

Overdag is het moeilijk om de omvang van wat hier gebeurt in te schatten. Er zijn kleine groepjes mensen die langs de grote lanen protestborden vasthouden met slogans als “Justice for Mike Brown” of “hands up, don’t shoot’. Journalisten en televisieploegen trekken door de straten om iedereen die met hen wil spreken te interviewen. Het verkeer op Florissant Avenue rijdt normaal. Er zijn maar een paar agenten in de buurt. Zodra de zon begint neer te gaan, keren mensen van het werk terug, eten ze en beginnen ze op het voetpad samen te komen. Een groep van twintig tot dertig jongeren begint te betogen met strijdbare slogans. De groep zwelt aan. De politie begint de straten af te zetten en het verkeer om te leiden. Tegen de avond zijn er honderden betogers op het voetpad en sporadische betogingen op de weg. De actievoerders komen iedere avond terug.

Het gaat om lokale mensen die vanuit de naburige appartementen en wijken naar het protest komen. Niemand draagt politieke t-shirts, tenzij de alomtegenwoordige t-shirt met de slogan ‘hands up, don’t shoot’. Kerken hebben standjes met voedsel en water. Er is spijtig genoeg geen teken van een georganiseerde aanwezigheid van de vakbonden. De bonden geven wel miljoenen dollar uit om hun leden te mobiliseren voor Democratische politici die de gemeenschap verwaarlozen. Als ze deze middelen en steun zouden aanwenden om de beweging uit te bouwen, zou het meteen het verkeerde beeld doorprikken dat mensen van buitenaf die hun oprechte steun aan de beweging willen geven niet welkom zouden zijn.

Er kwamen grote gewapende voertuigen vol agenten in volle wapenuitrusting, klaar om om te schieten. Hun komst was algemeen bekend, maar in een poging om de provocatie wat te beperken, parkeerden ze naast en achter winkels en kantoren. Ze vormen een bezettingsleger. De meeste agenten komen niet uit St Louis. De meeste betogers zijn zwart terwijl bijna alle agenten blanken zijn. Naarmate de betogingen groter worden, komen ze naar de voetpaden en proberen ze te vermijden dat mensen groepjes betogers vormen. Ze provoceren, schijnen met felle lichten in de ogen van mensen, halen wapens boven,… De meeste arrestaties gebeuren geïsoleerd, er worden telkens één of twee mensen opgepakt. Ze vormen een lijn of blokkeren de betogers. Als er dan woorden vallen, komen ze ineens met een grote groep en richten ze hun wapens op de betogers om een jongere op te pakken. Als de betogers reageren, volgen rubberkogels en traangas. Deze tactiek doet de spanningen enkel verder oplopen. Er werden al honderden mensen op deze manier opgepakt.

Af en toe komen er geestelijken of lokale verkozenen naar het protest om te spreken voor wie wil luisteren. Ze zeggen de mensen om niet langer “zinloos opgepakt” te worden. Ze slagen er niet in om te zien dat de geradicaliseerde zwarte jongeren in Ferguson het vertrouwen van een hele generatie hebben opgekrikt. Wat ook hun benadering is, het uiteindelijke argument van alle officiële woordvoerders die hier opduiken is steeds hetzelfde: ga naar huis, laat het nu aan ons over. De jongeren van Ferguson weten beter en zetten zich af tegen het verraad van de vorige generatie die de burgerrechtenbeweging in de richting van de gevestigde orde heeft geduwd. De jongeren beseffen ook dat de beweging zo ver is gekomen omdat zij dit hebben gedaan.

Dat is waarom Jesse Jackson en Al Sharpton werden uitgejouwd toen ze naar Ferguson kwamen. Ze waren niet in staat om de beweging te controleren en vertrokken al gauw gefrustreerd. Woensdagavond kwam Iyanla Vanzant, een televisiester uit de kringen van Oprah Winfrey, naar Ferguson. Ze bracht ongeveer 75 mensen bijeen en begon de omstaanders toe te spreken in een poging om hen te overtuigen om naar huis te gaan. Terwijl haar cameraploeg de beste beelden probeerde te maken, begonnen de anonieme leiders van de beweging in Ferguson haar vragen te stellen. Iyanla bleek geen coherente strategie naar voor te brengen, in essentie vertelde ze de mensen dat ze niet wisten wat ze wilden. De mensen raakten gefrustreerd. Zij hebben gedurende twee weken alles op het spel gezet door in actie te komen. De sfeer ging naar een actief verzet tegen de boodschap van Iyanla. De aanwezigen protesteerden, de meeting viel uiteen. De omgeving van Iyanla begeleidde haar weg van de bijeenkomst.

Op donderdag begon ze te mobiliseren voor een bijeenkomst om 15u op de locatie van de moord op Mike Brown. Ze plaatste een video om haar “twee weken durende vredesactie” te promoten. Daarmee wil ze de mensen overtuigen om thuis te blijven en het aan een jury over te laten of de agent die Brown vermoordde zal vervolgd worden. Er kwam een grote menigte naar de afspraak. Zij moisten even wachten. Dan kwam Iyanla met haar team in een klein konvooi van SUV’s met ook enkele veiligheidsagenten. Aanvankelijk begon het als een publieke meeting op straat met hetzelfde debat over blijven of naar huis gaan.  Op een bepaald ogenblik stelde Iyanla dat ze een microfoon wilde en een kleine groep schoot in actie om de aanwezigen naar een mediatent aan de straatkant te brengen. Daar kondigde Iyanla aan dat ze met de jongeren van Ferguson had vergaderd en een groep onder de naam ‘De machtige 13’ zou opzetten, een groep van jonge zwarte mannen die een leidinggevende rol in de strijd kunnen spelen en met zichzelf als coach van het team.

Het is de meest recente poging om de beweging te recupereren. Het establishment erkende dat het niet in staat was om de situatie onder controle te krijgen zonder dat het een deel van de jongeren van Ferguson mee krijgt. De ‘Machtige 13’ bestaat enkel uit mannen. Iyanla probeert hen voor te stellen als strijders van de gemeenschap, maar aan de vele zwarte vrouwen in de strijd gaat ze gemakshalve voorbij. Zij weten dat het niet enkel om de ervaring van de zwarte activisten gaat, maar dat de strijd om deze manier in een bepaald kader wordt geplaatst. Een aantal van de 13 uitverkorenen zijn effectief opkomende lokale leiders die de afgelopen twee weken een enorme autoriteit hebben uitgebouwd. Anderen komen van buiten Ferguson en hebben banden met de partijmachine van de Democraten. Ze stelden zich voor aan de omstaanders. Velen zien het als een stap vooruit omdat het establishment eindelijk de rol van de lokale jongeren erkent. Maar tegelijk is het duidelijk dat deze nieuwe stap erop gericht is om met het establishment de situatie in Ferguson onder controle te krijgen.

Naast de betoging sprak een jonge man met de naam Travis enkele omstaanders toe. Hij leeft op straat. Ik zag hem de avond voordien op Fox News. Hij verdedigde de beweging op briljante wijze tegenover enkele offensieve rechtse commentatoren. Hij had de video van zijn interview nog niet gezien. Voor de acties had Travis een deeltijdse job, maar hij stopte hiermee om deel van de beweging te vormen. “Het is niet erg, ik kreeg sowieso niet veel uren”, zegt hij. Travis gaat volledig op in de beweging, hij is er de volledige avond, leidt betogingen, scandeert slogans en praat met iedereen. Hij moedigt mensen aan om te blijven en de beweging overeind te houden. Niemand sprak hem aan om deel van de ‘Machtige 13’ te worden. De avond voordien sprak ik ook met twee jonge vrouwen, Josie en Peach, die er ook van bij het begin waren. Ze hebben beiden een voltijdse job en één van hen studeert ook aan een lokale universiteit. Dit zijn de echte machtige jongeren van Ferguson en zij willen niet buigen.

Later op de avond begonnen honderden betogers samen te stromen aan West Florissant. De politie dook opnieuw op. De aanwezigen begonnen slogans te scanderen en te betogen. Mensen sloten zich bij de betoging op het voetpad aan. Omstaanders werden door de actie opgeslorpt. De betogers trokken uiteindelijk de straat op. Hun slogans bereiken enkel henzelf, de massale mediaploeg en de zwaar bewapende agenten op hun militaire voertuigen. Travis stond vooraan met een spandoek. De betoging duurde drie uur. Ondertussen vroeg ik mensen wat ze vonden van de ‘Machtige 13’. De meesten keken verbaasd. “De machtige wie?” De gesprekken gingen al gauw en steeds opnieuw over de noodzaak om het protest aan te houden en de strijd niet op te geven. Het weekend komt er aan. Dit is een arbeidersbuurt, iedereen verwacht groter protest tijdens het weekend.

Artikel door Eljeer Hawkins, Harlem, New York.

“Jullie hebben mijn zoon afgenomen. Weten jullie hoe moeilijk het voor mij was om hem om school te houden en een diploma te halen? Weten jullie hoeveel zwarte mannen een diploma halen? Het zijn er niet veel. Omdat jullie hen op dit niveau behandelen, een niveau waarop ik het gevoel heb dat ik sowieso niets meer heb om voor te leven. Ze zullen me sowieso weghalen.” (Lesley McSpadden, de moeder van Michael Brown)

Op 9 augustus werd een ongewapende tiener en student, Michael Brown, vermoord door een politie-agent in Ferguson, Missouri. Het begon met een bevel van de agent aan Brown om op het voetpad te stappen, kort nadien werd hij neergeschoten. Volgens ooggetuigen stak Brown de handen in de lucht om aan de politie te laten zien dat hij geen bedreiging vormde. Toch werd geschoten en liet Brown het leven. Toen het lijk op het voetpad lag, explodeerde de woede van de bevolking in Ferguson tegenover dit brute politiegeweld.

De enorme woede tegenover de dood van Brown bleek toen zondagavond mensen naar het politiekantoor betoogden. Sommigen gingen over tot plunderingen of het gooien van flessen. Het werd gevolgd door massaal – en voornamelijk vreedzaam – protest. Verschillende ooggetuigen weerlegden het betwiste verhaal van de politie dat Brown probeerde om het geweer van een agent over te nemen.

Het protest botste op toegenomen repressie. De politie hanteerde militaire middelen. Er werd traangas ingezet, met rubberkogels geschoten en er waren tal van provocaties. Zo was er een politieverantwoordelijke die de betogers “beesten” noemde. De politie heeft een virtuele oorlogszone gecreëerd en probeerde om de mediaberichtgeving aan banden te leggen. Journalisten werden een doelwit, zo werden twee journalisten van Washington Post en Huffington Post opgepakt. Er werd traangas gegooid naar journalisten van Al Jazeera. Woensdag werd een betoger in Ferguson neergeschoten.

Socialist Alternative eist de onmiddellijke terugtrekking van de politie. We eisen een volledig en grondig onderzoek door onafhankelijke krachten, waaronder vertegenwoordigers van de Afrikaanse Amerikaanse organisaties, vakbonden en de bredere gemeenschap om een beeld te hebben van de omstandigheden van deze brutale moord alsook van de repressie tegen het protest. De volledige politiemacht moet aan een publiek onderzoek onderworpen worden, waaronder ook de agent die verantwoordelijk was voor de schietpartij.

Het falen van de regering om de problemen aan te pakken maakt dat een we enkel tot een echt onafhankelijk onderzoek en het systematisch aanpakken van politiegeweld en de onderliggende ongelijkheid kunnen komen door het protest nationaal op te voeren. Daartoe moeten arbeidersorganisaties zich verenigen in nieuwe campagnes van onderuit om het protest tegen het racistische politiegeweld te coördinerne.

Dagelijks racisme in een diep verdeelde samenleving

“Tot het ogenblik dat het vermoorden van zwarte mannen, de kinderen van zwarte moeders, even belangrijk wordt als het vermoorden van de zonen van blanke moeders, kunnen we onze vrijheidsstrijd niet stoppen.” (Ella Baker, 1964)

Hoeveel slachtoffers moeten er nog volgen? Hoeveel doden moeten er nog vallen door geweld van de politie of extralegaal geweld? Michael Brown komt op een lange lijst van werkenden en armen, vooral zwarte en gekleurde jongeren, wiens leven gewelddadig werd afgepakt door deze racistische kapitalistische samenleving die zwarten en kleurlingen respect en waardigheid ontzegt. Hoe kunnen we een einde maken aan deze dieper wordende crisis van systematische armoede, politiegeweld, brutaal racisme en massale repressie?

De enige ‘misdaad’ van Michael Brown was dat hij zwart en arm was. Hij wandelde naar het huis van zijn grootmoeder in Ferguson, een voorwijk van St Louis. Ferguson bestaat voor 70% uit zwarten, maar de politie is er quasi enkel blank. Op een bevolking van 21.000 leeft een kwart onder de armoedegrens. In een aantal naburige plaatsen loopt de armoedegraad op tot 40%. Werkloosheid en laag betaalde jobs zijn er schering en inslag. Het mediaan gezinsinkomen in het district rond Ferguson bedraagt 14.390 dollar per jaar.

Een rapport van de campagne ‘Missourians to End Poverty’ eerder dit jaar stelde dat de armoede in St Louis zelf is toegenomen van 27,2% in 2011 tot 29,3% in 2014. Bijna een miljoen inwoners van de deelstaat Missouri leven in armoede en dat op een totale bevolking van amper 6 miljoen.

In Ferguson en in tal van andere Amerikaanse steden wordt de politie door werkenden en kleurlingen gezien als een bezettingsleger, het doet wat denken aan Irak of Gaza. De spanningen lopen al jarenlang op. In 2013 nog was er een verslag van het gerecht van Missouri dat toegaf dat de politie van Ferguson zwarte chauffeurs twee keer zo vaak tegenhield als blanke chauffeurs, zelfs indien er minder problemen werden vastgesteld met zwarte chauffeurs.

We moeten het systeem veranderen

Om een einde te maken aan het stelselmatige racisme in deze door winsten gedreven kapitalistische samenleving, mogen we niet toelaten dat de woede gewoon vervliegt. De FBI kwam snel tussen om de lokale overheden bij te staan en begon wat ze een onderzoek noemen. Vertegenwoordigers van de Democratische Partij probeerden de frustraties en woede af te zwakken. De National Association for Advancement of Colored People (NAACP) gooit zich spijtig genoeg niet volledig op deze kwestie door het portest uit te breiden en te wijzen op de redenen die aan de oorsprong van het probleem liggen.

Deze gebeurtenissen wijzen op de onmiddellijke noden van de werkende bevolking om samen te bouwen aan onafhankelijke bewegingen van werkenden, jongeren en kleurlingen, bewegingen van onderuit die opkomen voor degelijke jobs, huisvesting, gezondheidszorg, onderwijs en een goed inkomen voor iedereen, maar ook voor het stoppen van politiegeweld door directe democratische gemeenschapscontrole op de publieke veiligheid uit te oefenen. We moeten lessen trekken uit de moord op Trayvon Martin en het protest daarbij. Betogingen, acties, burgerlijke ongehoorzaamheid en stakingen moeten zich uitbreiden om de druk op te voeren zodat de familie van Brown gerechtigheid kan krijgen.

We moeten bouwen aan nieuwe massale organisaties die het failliete beleid van de Democratische Partij verwerpen, dat is een pro-kapitalistische partij die het status quo van racisme en geweld aanvaardt.

De dood van Michael Brown, Eric Garner, Oscar Perez Giron, John Crawford, Renisha McBride en anderen zijn slechts een paar voorbeelden van het dagelijkse geweld, de vernederingen en de discriminatie waarmee werkenden, jongeren en kleurlingen te maken krijgen. De onderliggende werking van de ordehandhaving en het gevangenisstelsel in de kapitalistische systeem zijn erop gericht om de enorme ongelijkheid te behouden en te verdedigen, het dient de winsten, eigendommen en het prestige van een voornamelijk blanke mannelijke heersende elite. De rijkste 1% wil de winsten maximaliseren en richt daartoe massale armoede, corruptie, werkloosheid en dergelijke aan. In perioden van kapitalistische en sociale crisis, dient ordehandhaving en het toezicht op de bevolking om de controle op de samenleving te versterken. Het komt voort uit angst voor sociale uitbarstingen tegen de voorwaarden die ze zelf creërden.

Ter herinnering, na de rebellie van Watts op 11 augustus 1965 werd een jaar later de Black Panther Party for Self-Defense opgericht in Oakland. De Black Panthers waren een uitdrukking van een stoutmoedige, radicale en democratisch socialistische beweging die opkwam tegen het globale kapitalisme en het geïnstitutionaliseerde racisme. Zoals Malcolm X ooit stelde: “We eisen ons recht op deze planet op om een menselijk wezen te zijn, gerespecteerd te worden als mens, de rechten van een mens te genieten in deze samenleving, op deze planet, op deze dag. En dat willen we met alle nodige middelen bekomen.”

We eisen

• Een volledig onderzoek door onafhankelijke krachten, waaronder vertegenwoordigers van de Afro-Amerikaanse organisaties, vakbonden en de gemeenschap in het algemeen naar het neerschieten van Michael Brown en de repressie van het protest tegen dit politiegeweld
• Een onderzoek naar het volledige politiestelsel in Ferguson, niet alleen – maar uiteraard ook – naar de specifieke agent die verantwoordelijk was voor het neerschieten van Brown. De resultaten van dit onderzoek moeten publiek gemaakt worden en openlijk bediscussieerd.
• Gemeenschapscontrole op de politie onder toezicht van lokale comités van democratisch verkozen vertegenwoordigers van vakbonden en gemeenschapsorganisaties
• Verenigde strijd tegen racisme en repressie, vernedering en onderdrukking van werkenden, jongeren, migranten en kleurlingen.
• Jobs, huisvesting, gezondheidszorg, onderwijs en een leefbaar inkomen voor iedereen!
• Verspreiding van het protest op nationaal vlak. Voor een eengemaakte beweging van onderuit die opkomt voor transparantie, tegen racistische politiepraktijken en tegen politiegeweld.