Your cart is currently empty!
Tag: dokwerkers
-
Italiaanse havenarbeiders organiseren zich tegen wapentransporten naar Israël
Op 14 mei hebben arbeiders van het Autonoom Collectief van Havenarbeiders (CALP), leden van de basisvakbond Usb en de internationale vereniging Weapon Watch vernomen dat “ultraprecisiekogels” bestemd voor de Israëlische haven Ashdod op het schip “Asiatic Island” waren geladen.
Door Giuliano Brunetto (Resistenze Internazionali – ISA in Italië)
Het containerschip “Asiatic Island”, dat onder de vlag van Singapore vaart en afkomstig is uit de haven van Marseille, had op 6 mei de haven van Haifa in Israël verlaten op weg naar Livorno. De “Asiatic Island” is een feeder schip, maritiem jargon voor een betrekkelijk klein vaartuig, dat deel uitmaakt van de lijndienst van de ZIM, de Israëlische staatsrederij.
CALP en Weapon Watch ontdekten dat het laden van oorlogsmateriaal werd uitgevoerd zonder dat het schip in de haven aanlegde, zoals de internationale veiligheidsvoorschriften voorschrijven bij het laden van gevaarlijke of explosieve goederen.
CALP-arbeiders waren de afgelopen maanden al betrokken bij internationalistische solidariteitsacties, waarbij ze stakingen en blokkades organiseerden tegen het laden van een Saoedisch schip geladen met zware wapens voor gebruik in de oorlog in Jemen. Om deze reden is tegen velen van hen een onderzoek ingesteld door het Openbaar Ministerie en zijn ze in staat van beschuldiging gesteld door de Italiaanse autoriteiten.
Toen de dokwerkers van CALP het nieuws ontvingen van de aankomst van de “Asiatic Island”, waarschuwden zij onmiddellijk hun collega’s in de haven van Livorno, waarnaar het schip op weg was voor bevoorrading.
De collega’s van Livorno, vakbondsafgevaardigden van de Usb, waarvan sommigen lid zijn van de antikapitalistische organisatie Potere al Popolo, verspreidden het nieuws in de stad en waarschuwden onmiddellijk de havenautoriteit en de havenkapiteinsdienst, met het verzoek om dringende controles aan boord van het schip uit te voeren.
Zij gaven blijk van een sterk internationalistisch gevoel van solidariteit tegen de oorlog en kondigden een eendaagse staking af uit solidariteit met de Palestijnse bevolking en om de onmiddellijke stopzetting van de bombardementen op Gaza en de stopzetting van de onteigening van huizen in de bezette gebieden te eisen.
In een communiqué getiteld “De haven van Livorno is niet medeplichtig aan het bloedbad tegen de Palestijnse bevolking”, gaven zij te kennen niet medeplichtig te willen worden aan het bloedbad dat in de bezette gebieden in Palestina wordt aangericht.
Het schip week af naar de haven van Napels. Toen het daar aankwam op 15 mei, toonden de havenarbeiders hun solidariteit met de Palestijnse zaak. De leden van de vakbond SI Cobas spraken zich krachtig uit “tegen het aanvoeren van wapens die dienen als brandstof voor oorlogen en winsten tegen het Palestijnse volk dat al jaren gebukt gaat onder meedogenloze onderdrukking door toedoen van Israël.” Ze verklaarden dat “onze handen niet met bloed zullen worden bevlekt voor uw oorlogen.”
Deze initiatieven van de havenarbeiders, die plaatsvonden in samenhang met grootschalige mobilisaties in heel het land, van Rome tot Milaan, van Napels tot Turijn, in solidariteit met het Palestijnse volk, werden internationaal opgepikt.
In Zuid-Afrika organiseerde de vakbond SATAWU op 21 mei een protestactie tegen het laden van goederen met bestemming Israël, waarbij uitdrukkelijk werd verwezen naar het communiqué van de havenarbeiders van Livorno. In de haven van Oakland (VS) mobiliseren activisten en anti-oorlogsactivisten zich om het laden te verhinderen van een ander ZIM-schip dat de komende dagen zal aanmeren.
De initiatieven van de Italiaanse havenarbeiders zijn een voortzetting van de beste tradities van de arbeidersklasse. Ze moeten vastberaden gesteund worden door alle krachten van de politieke linkerzijde, vakbonden en verenigingen in Italië en de rest van de wereld.
International Socialist Alternative is ervan overtuigd dat de arbeidersklasse de enige kracht in de samenleving is die in staat is om oorlogen, bloedbaden en onderdrukking te stoppen. We betuigen onze solidariteit met de havenarbeiders die de potentiële kracht van de arbeidersbeweging toonden als deze georganiseerd en gecoördineerd is.
Wij steunen de internationalistische initiatieven van de dappere Italiaanse havenarbeiders. Deze wijzen de weg naar werkelijke solidariteit tegen de barbaarsheid die het kapitalisme overal ter wereld voortbrengt.
-
Solidariteit met staking Portugese dokwerkers
Staking van onbepaalde duur – laat Portugese dokwerkers niet alleen vechten
Sinds 14 november 2015 zijn de Portugese dokwerkers in Lissabon al in staking tegen de aanval op hun statuut. Ze liggen onder vuur van het volledige establishment.De grote bedrijven in de haven proberen al decennia om de professionele havenarbeid te stoppen, vooral willen ze de macht van de sterke dokwerkersvakbond breken. Die vakbond is een obstakel voor de invoering van laagbetaalde flexibele en onveilige havenarbeid.
De strijd van de dokwerkers van Lissabon is van groot belang om de aanval op hun statuut te stoppen. Deze strijd leidt tot woede en haat onder de werkgevers die alle mogelijke middelen inzetten om de stakers aan te vallen. Dit blijkt onder meer uit de wijze waarop de gevestigde media ‘berichten’ over de staking.
In 2014 was er een lange strijd van de dokwerkers die ze wonnen. Er kwam een collectief akkoord waarin bepaald was dat ook alle tijdelijke en precaire arbeidskrachten onder het havenstatuut zouden vallen. Dit akkoord werd nooit gerespecteerd. De werkgevers probeerden de organisatie van de havenarbeid te ondermijnen door fictieve bedrijfjes op te zetten om precaire arbeidskrachten zonder degelijke opleiding in te zetten, ze creëerden zelfs een schijnvakbond en tegelijk stapelden de achterstallige lonen zich op.
De stakende dokwerkers willen maar één ding: geen precaire arbeid in de havens. Ze willen dat iedereen onder hun collectief akkoord valt en degelijke arbeidsvoorwaarden heeft. Ze doen wat de volledige vakbondsbeweging zou moeten doen: strijden tegen de afbraak van arbeidsvoorwaarden.
De werkgevers die precaire contracten willen invoeren in de haven van Lissabon zijn verantwoordelijk voor deze staking. De dokwerkers verkaarden telkens opnieuw dat ze bereid zijn om hun normale achturenshift te werken op voorwaarde dat er geen precaire arbeid op de dokken is. Ze verklaarden ook dat ze niets hebben tegen de arbeiders die hiervoor ingezet worden. Integendeel, ze willen dat deze werkkrachten aan dezelfde voorwaarden werken als de professionele dokwerkers.
Als er iemand verantwoordelijk is voor de chaos in de toevoer van goederen, dan zijn het de bazen.
Solidariteit nodig
De linkerzijde en de arbeidersbeweging komt op tegen onzekere en precaire arbeidsvoorwaarden. Maar waar wachten ze op om voluit te mobiliseren om de dokwerkers te ondersteunen? Een overwinning in de haven van Lissabon zou de best mogelijke steun zijn voor alle campagnes tegen precaire contracten.
Het is niet makkelijk voor een sterke, maar kleine, vakbond om uit het isolement te geraken en in te gaan tegen de lastercampagne die opgezet is door de grote bedrijven. De linkerzijde en de vakbonden moeten daar een grote rol in spelen. Beperkte verklaringen in het parlement volstaan niet, er moet stelselmatig tegen de propagandacampagne ingegaan worden. Linkse verkozenen in het parlement kunnen daarmee hun rol spelen. Er moet ook een mobilisatieplan komen om de arbeidersbeweging actief te betrekken in deze strijd tegen precaire arbeidsvoorwaarden in de haven en voor de intrekking van de nieuwe havenwet die door de vorige rechtse regering werd ingevoerd.
Socialismo Revolucionário, de Portugese afdeling van het CWI, is solidair met de strijd van de dokwerkers. We doen er alles aan om deze belangrijke strijd te ondersteunen. We roepen de linkerzijde en de arbeidersbeweging op om hun steun te betuigen.
[divider]
Wat kunnen wij doen? Solidariteit mag niet aan de grenzen stoppen. Solidariteitsberichten van syndicalisten en dokwerkers kunnen de stakende Portugese collega’s een hart onder de riem steken. We kunnen deze strijd ook verder bekend maken door het nieuws te verspreiden onder collega’s, bijvoorbeeld door deze oproep tot solidariteit via sociale media te verspreiden.
Stuur solidariteitsberichten naar de vakbond van dokwerkers: setc@sapo.pt.
Een voorbeeld van een solidariteitsbericht (in het Engels)
Greetings,
I’ve become aware, through our comrades in Socialismo Revolucionário, of the important and hard struggle your trade union is fighting against precarious working conditions in Portugal’s ports. I stand in full solidarity with you and all dockworkers on strike.
I fully recognize the justice of your demands and their importance in the european context of struggle against precariousness and for living working conditions.
Yours in solidarity,
-
Regering met Europese hulp in aanval tegen dokwerkers
Ondanks recordoverslag in Antwerpse haven en buitenlandse lof voor dokwerkers
Op 18 januari hield het Antwerpse Havenbedrijf een persconferentie over de recordcijfers van 2015 met een goederenoverslag van meer dan 208 miljoen ton. De vakbonden voerden actie en maakten duidelijk dat dit record enkel kon door de inzet van de havenarbeiders. Die arbeiders krijgen nu een nieuwe aanval op hun statuut als cadeau.Artikel door Luc (Antwerpen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Na klachten door Fernand Huts en andere werkgevers die anoniem bleven, begon de Europese Commissie een procedure tegen de wet-Major die de havenarbeid regelt. Minister Kris Peeters werkte een voorstel uit waarmee de Eurocommissaris Violeta Bulc volgens Peeters akkoord zou gaan. Hij voegde eraan toe dat tot 1 juli kan onderhandeld worden. Als de bonden tegen dan niet akkoord gaan met de grote lijnen van het voorstel van Peeters, wordt het zonder aanpassingen in een wet gegoten en opgelegd. Regering en havenpatronaat verschuilen zich maar al te graag achter Europa; zo denken ze zelf buiten schot te blijven.
Het voorstel van Peeters moet aanwervingen buiten de pool, het bekende ‘Kot’, mogelijk maken. Vanaf 2017 zouden havenbedrijven werknemers buiten de pool om kunnen aanwerven met contracten van langer dan twee jaar; tegen 2020 wordt dat ook mogelijk voor dagcontracten. Wel moet het om erkende havenarbeiders gaan waarbij de erkenning door een ‘onafhankelijke commissie’ wordt toegekend. Daarnaast wil Peeters ook meer soepelheid bij de samenstelling van ploegen en de mogelijkheid tot multitasken; nu mogen de havenarbeiders slechts één taak uitoefenen.
Vooral de dagcontracten en het multitasken zijn problematisch: het raakt de kern van de wet-Major en het ondermijnt de veiligheid op de werkvloer. Opvallend is overigens dat veel werkgevers niet staan te springen voor dagcontracten; grote bedrijven werken al meer met havenarbeiders die een langdurig contract hebben. De pool zorgt voor bijkomende flexibiliteit. Dat de Antwerpse dokwerkers efficiënt zijn, wordt tot in Rotterdam erkend. Een Nederlandse journalist merkte in december op: “Zeker jullie groei van 8 procent in de containervaart doet ons pijn. Bij ons is de groei nul. We bewonderen ook jullie havenarbeiders die schepen efficiënt en snel lossen.”
Een tweede luik in het voorstel gaat over de logistieke havenarbeid. Naast het algemene contingent (watergebonden activiteiten) met ongeveer 6.000 havenarbeiders zijn er ongeveer 1.500 havenarbeiders actief in het logistieke contingent. Daar wordt vandaag al een pak flexibeler gewerkt: zo is er onder meer interimarbeid en kan de erkenning achteraf gebeuren. Peeters wil de erkenning van logistieke havenarbeiders volledig overboord gooien. Daar is het Huts en co natuurlijk om te doen. Voorlopig zouden logistieke havenarbeiders onder hetzelfde Paritair Comité blijven vallen en dus dezelfde loon- en arbeidsvoorwaarden kennen, maar het zet wel de deur open om daar verandering in te brengen. Dat is waar Huts, maar ook Open Vld en N-VA, nu al op aandringen.
Strijd is nodig
Vakbondsman Marc Loridan (BTB) verklaarde op de actie van 18 januari dat onderhandelen wel kan, maar enkel op de voorwaarden van de vakbonden. Nochtans dreigde minister Peeters al om het voorstel door te voeren als er geen akkoord komt. Dat maakt dat de werkgevers in een zetel zitten. Enkel het gevaar van sociale onrust kan werkgevers en regering onder druk zetten.
De strategie van de vakbondsleiding lijkt er vandaag vooral op gericht om een aantal grote spelers standpunt te laten innemen tegen de aanvallen op de wet-Major. Zo zijn een aantal werkgevers geen vragende partij voor onder meer de invoering van dagcontracten buiten de pool. Alleen hierop verdergaan, lijkt ons een gevaarlijke strategie. Een bedrijf als bijvoorbeeld DP World staat wereldwijd bekend als een anti-vakbondsbedrijf. Er is ook het gevaar dat op andere vlakken toegevingen worden gedaan: zo zwijgen de vakbondspamfletten over het aanwerven van lange termijncontracten buiten de pool, de versoepeling van het ploegensysteem en het einde van erkende havenarbeid in de logistiek.
In het verleden waren er al veel toegevingen, maar de aanvallen blijven komen. Zo kan het multitasken in Zeebrugge wel en is er in Gent net een akkoord met de vakbonden gesloten waardoor het ploegenstelsel voor laden en lossen van de binnenvaart verdwijnt. Ben Weyts reageerde hierop in de pers: “Dankzij dit akkoord wordt het mogelijk om met één havenarbeider een schip te lossen in plaats van met vier.” Dit zal de aanvallen niet stoppen. De wet-Major wordt steeds verder uitgehold waarna de bescherming van de havenarbeid volledig kan verdwijnen.
De logistieke arbeid bevestigt dit: de opsplitsing tussen een algemeen en een logistiek contingent was slechts een opstap om logistieke havenarbeid volledig uit de wet-Major te halen. Voolopig blijft het onder hetzelfde Paritair Comité, maar hoe lang zal het duren vooraleer Huts en co volledige sociale dumping en flexi-jobs zullen bekomen?
De toegevingen zorgen voor verdeeldheid tussen verschillende Belgische havens en verschillende beroepsgroepen. Dezelfde strategie werd op Europees vlak toegepast. De algemene Europese aanvallen, Port Package 1 en 2, werden in 2003 en 2006 weggestemd na strijdbewegingen door de dokwerkers in heel Europa. Ondanks een poging tot criminalisering van het protest in 2006, moest het establishment terugkrabbelen. De vrees voor een algemene staking in alle Europese havens zorgde ervoor dat de havenarbeiders nadien land per land aangepakt werden. Als lidstaten niet snel genoeg handelen, geeft de EU een duwtje in de rug. Zo werd Spanje al veroordeeld door het Hof van Justitie.
In 2003 en 2006 werden de aanvallen gestopt door strijd. Dat is hoe de wet-Major is bekomen en hoe ze kan verdedigd worden. Bij heel wat havenarbeiders is er wrevel over de beperkte informatie. Algemene personeelsvergaderingen om de situatie en een actieplan te bespreken, zouden daar een antwoord op vormen.
Het gevaar is dat de strijd wordt geïsoleerd, vorige keer werd dit doorbroken met acties doorheen heel Europa. Vandaag zal het erop aankomen om de brug te maken naar andere sectoren die geconfronteerd worden met de liberaliseringsgolf en sociale dumping, denk maar aan het spoor of het wegtransport. Mits een degelijk opbouwend actieplan kan gezamenlijk verzet tot overwinningen leiden.
-
Hoe het establishment Europa gebruikt om het statuut van dokwerkers te kelderen
Ons land kreeg van de Europese Commissie een deadline opgelegd om de wet-Major aan te passen. Die wte regelt de havenarbeid en beschermt de dokwerkers. Tegen 23 oktober moest er een aanpassing komen, maar de deadline werd uitgesteld. Minister Peeters (CD&V) werkt naar eigen zeggen aan een wet-Major light, maar wordt mogelijk door Europa teruggefloten om alsnog verder te gaan in de liberalisering van de havenarbeid.De Europese Commissie heeft vooral een probleem met het feit dat alleen erkende dokwerker mogen werken. De Commissie wil net zoals de havenbazen een liberalisering waarbij om het even wie aan gelijk welke voorwaarden havenarbeid kan verrichten, ook interimmers of scheepsbemanning zonder dezelfde professionele achtergrond als erkende dokwerkers.
Al sinds 1997 wordt gewerkt aan voorstellen in die richting. Nadat de richtlijn inzake de liberalisering in 2003 al eens werd weggestemd, gebeurde dit in 2006 opnieuw. De dokwerkers tonen hiermee aan dat volgehouden strijd tegen iedere nieuwe aanval loont. Er waren immers telkens grootschalige protesten van dokwerkers doorheen Europa, in 2006 ging dit overigens gepaard met een poging tot criminalisering van het protest toen de betogende dokwerkers op een fenomenale politiemacht in Straatsburg botsten.
Maar voor het havenpatronaat is elke overwinning slechts tijdelijk. Sindsdien zijn de bijzonder regimes voor havenarbeid in de meeste Europese landen afgebouwd, dat gebeurde land per land om eengemaakte strijd te vermijden. De EU doet er alles aan om dit proces van liberalisering te versnellen, zo werd een onderdeel van de Spaanse regeling van de havenarbeid veroordeeld door het Hof van Justitie. Als het statuut van de dokwerkers in de meeste landen is afgebouwd, is een Europees offensief op de laatste overblijvende beschermingen voor havenarbeid gemakkelijker. Dan wordt de algemene Europese regeling die in 2003 en 2006 werd weggestemd na protest van de dokwerkers, alsnog de regel.
Vrijdag stelde professor maritiem recht Eric Van Hooydonck op Radio 1 dat de havenarbeid in ons land het sterkste gereguleerd is van heel Europa. Deze bescherming kan natuurlijk niet voor de werkgevers en de EU. De professor denkt dat België uiteindelijk zal gedagvaard en veroordeeld worden omwille van die bescherming van de havenarbeid. Gevraagd naar waarom de politici daarop zouden wachten, stelde Van Hooydonk: “Ik heb de indruk dat veel partijen blij zijn dat de Europese Commissie de kastanjes uit het vuur haalt en het vuile werk opknapt om een hervorming af te dwingen waarvan iedereen wel weet dat die onvermijdelijk is.” Omwille van de positie van de havenbonden en het gevaar op stakingsacties is volgens Van Hooydonk de EU, als externe factor, de enige instantie die een aanval op het havenstatuut kan realiseren. Zo horen we de rol van de EU eens eerlijk uitgelegd worden door een verdediger van de belangen van het establishment: het is een machtsniveau dat door besparingspolitici kan gebruikt worden om zich achter te verstoppen om op te leggen wat ze zelf al langer wilden opleggen.
Het establishment doet er alles aan om goedkopere en onveiligere havenarbeid mogelijk te maken. Ondanks alle aandacht voor de veiligheid vallen er nu al gemiddeld twee doden per jaar onder de zowat 8.000 erkende havenarbeiders in Antwerpen. Een liberalisering van de havenarbeid dient enkel om de zakken van de patroons te vullen en dit ten koste van zowel het inkomen als de veiligheid van de dokwerkers. Op basis van strijd kan een liberalisering gestopt worden, het internationale karakter van de strijd in 2003 en 2006 was belangrijk. Daarna volgde een stapsgewijze aanval per land. Om een liberalisering in ons land te stoppen, zal het erop aankomen om samen met andere sectoren, denk maar aan het spoor, in te gaan tegen de liberaliseringsgolf. Gezamenlijk verzet kan ook nu tot overwinningen leiden!
-
VB liegt over Antwerpse dokwerkers. Een dokwerker reageert
De antifascistische campagne Blokbuster publiceert een reactie van een Antwerpse dokwerker op de leugens die het Vlaams Belang verspreidt over een minder geslaagd campagnemoment van die partij aan het Kot, het aanwervingslokaal voor havenarbeiders, in Antwerpen.
Lees hier deze reactie op blokbuster.be -
Oorlog in de havens
Dokwerkers doorheen Europa verzetten zich tegen de aanvallen op hun statuut. De Europese Unie is vastberaden om verder te gaan met het liberaliseringsbeleid waarbij de door strijd afgedwongen sociale verworvenheden onder vuur liggen. In Portugal haalden dokwerkers op basis van militante strijd een eerste overwinning (zie ons artikel daarover). Ze maakten een video waarin de strijd van de dokwerkers wordt toegelicht.
-
Dokwerkers halen overwinningen in Portugal en Chili
Door Danny Byrne, CWI
Militante methoden hebben geleid tot overwinningen voor dokwerkers in Portugal in Chili. Dit is een voorbeeld voor andere sectoren.Tegen de internationale achtergrond van harde besparingen en de ene asociale aanval die in snel tempo de andere opvolgt, is iedere overwinning van de arbeidersbeweging belangrijk. We moeten die overwinningen dan ook in de verf zetten. Dokwerkers behaalden de afgelopen weken zowel in Portugal als in Chili belangrijke overwinningen. Ze deden dit door terug te grijpen naar de militante methoden die eerder hun nut bewezen: vastberaden en ernstige strijd met solidariteitsstakingen en andere solidariteitsacties die de nationale grenzen overstegen.
Portugal: opvallende overwinning na twee jaar strijd
Deze voorbeelden geven aan dat de rechtse vakbondsleiding in de meeste landen wel een remmende factor kan vormen voor de ontwikkeling van strijd, maar dat de werkende bevolking uiteindelijk toch vooruitgaat. Op basis van militante methoden kan dat tot successen leiden. Het geeft ook aan dat na jaren van nadruk op sociaal overleg en passiviteit bij de leiding, de tradities van strijd aan de basis niet vergeten zijn.In Portugal worden de werkenden en jongeren geconfronteerd met harde besparingen van de trojka (EU, ECB en IMF). Er was een vastberaden strijd hiertegen met onder meer vier algemene stakingen. De nationale vakbondsleiders slaagden er niet in om een langdurig en militant actieplan naar voor te schuiven om de trojka en de regering een nederlaag toe te brengen. Het verzet bleef beperkt tot geïsoleerde mobilisaties van één dag gevolgd door lange periodes van demobilisatie.
De dokwerkers hebben die benadering doorbroken. Ze voerden twee jaar lang strijd en brengen een alternatief voor de volledige beweging. Met vastberaden en aanhoudende actie kunnen we resultaat afdwingen. Er was een verregaand plan om de dokken van Lissabon te herschapen tot een centrum van onzekere arbeid. Dat was een onderdeel van de privatiseringsagenda die de trojka oplegt en de regering trouw uitvoert. Het patronaat zette een parallel tewerkstellingsvehikel op waarmee personeel met tijdelijke contracten en een derde minder loon werd aangeworven. Het was een poging om de bestaande degelijke arbeidsvoorwaarden in de haven met de grond gelijk te maken.
Het antwoord van de dokwerkers was duidelijk: meer dan twee jaar van stakingen en strijd. Er werd heldhaftig tegen repressie ingegaan. Maar liefst 47 dokwerkers werden omwille van hun deelname aan de acties afgedankt. Maar de overwinning van de strijd is opvallend: de 47 afgedankte dokwerkers kunnen terug aan de slag en de onzekere contracten op basis van een nieuwe cao worden geschrapt, ook voor wie al onder die voorwaarden werd aangeworven. Deze overwinning gooit serieus wat roet in het eten van de kapitalisten die nog meer gelijkaardige aanvallen op de arbeidsvoorwaarden en lonen wilden doorvoeren.
Er was een voorbeeldige strijd op vlak van strijdbaarheid maar ook op vlak van betrokkenheid van de arbeiders bij de strijd. Belangrijke beslissingen werden telkens besproken en gestemd op algemene vergaderingen. Francisco Raposo, syndicalist bij de vakbond CGTP en actief bij Socialismo Revolucionario, verklaarde: “Deze strijd was een echte doorbraak voor de klassenstrijd in Portugal. De dokwerkersvakbond is geen lid van de belangrijkste vakbondsfederatie CGTP. Maar de methoden en de strijdbaarheid van de dokwerkers worden ook gevolgd door veel militanten van de CGTP.”
Chili: lokale dokwerkersstaking breidt zich uit en haalt nationale overwinning
Toen de dokwerkers van Mejillones in januari in staking gingen voor looneisen, tegen de niet-uitbetaling van hun lonen en tegen antivakbondsmaatregelen, wezen sommigen op het isolement van deze strijd en werd een mislukking voorspeld. Het was de tweede staking van deze dokwerkers op een jaar tijd. Toen de politie de stakers en ook hun vrouwen en kinderen aanviel, waarbij een gewonde viel, keerde het tij.Deze staking was belangrijk omdat het niet alleen inging tegen de havenbazen maar ook tegen de strikte antivakbondswetten die nog uit de tijd van de dictatuur van Pinochet dateren. De patroons maakten van die wetten gebruik om geen collectieve onderhandelingen met de arbeiders te voeren. Er werd een onderscheid gemaakt tussen diegenen met een vast contract en de tijdelijken, onder de Chileense dokwerkers vormen de tijdelijken ongeveer 80% van de arbeidskracht.
De dokwerkers weigerden deze ondemocratische maatregel en gingen in actie. In negen andere havens in Chili werd de stakingsbeweging vervoegd, soms met eigen eisen die meestal ook tegen antivakbondsmaatregelen en de niet-uitbetaling van lonen gericht waren. Dit is van groot belang, de Chileense wetten verbieden immers solidariteitsstakingen.
Na een maand van staking hebben de dokwerkers op nationaal vlak de meeste eisen effectief afgedwongen, daaronder ook het recht op collectieve onderhandelingen. De krant ‘Werken Rojo’, de nieuwe uitgave van Socialismo Revolucionario, stelde: “Dit conflict zal grote gevolgen hebben voor de volledige Chileense arbeidersklasse. Het toont aan dat vastberaden actie en solidariteit een einde kan stellen aan de beperkingen van de Arbeidswet en dat het mogelijk is om te winnen.”Hun overwinning toont net als die van hun Portugese collega’s aan dat dokwerkers een grote economische macht kunnen uitoefenen. In veel landen, zeker in het zuiden van Europa, ligt de nadruk momenteel op export. In Chili had de gevestigde media het over miljoenenverliezen voor de exportbedrijven als gevolg van de staking.
Deze overwinningen bevestigen ook het belang van internationale solidariteit. Er waren twee solidariteitsdagen voor de Portugese dokwerkers. In januari waren er solidariteitsacties met stakingen in onder meer Zweden, Frankrijk, de VS en elders. In Chili verspreidde de staking zich op nationaal vlak en kregen de dokwerkers belangrijke steun van dokwerkers doorheen Latijns-Amerika. In de Argentijnse havens weigerden dokwerkers om Chileense goederen te laden of te lossen. Gelijkaardige acties dreigden in Europese en Noord-Amerikaanse havens opgezet te worden.
Wij hebben altijd benadrukt dat het belangrijk is om ons internationaal te organiseren en acties over de grenzen heen te voeren. De internationale kracht van de werkende bevolking mobiliseren is noodzakelijk in een steeds meer verweven wereldeconomie. We moeten dit zeker in Europa bediscussiëren omdat de trojka en de kapitalistische regeringen overgaan tot gecoördineerd offensief op onze levensstandaard. Het verzet daartegen moet ook gecoördineerd worden, zeker in het zuiden van Europa. Het voorbeeld van de Portugese en Chileense dokwerkers toont aan dat we met deze methoden resultaten kunnen boeken.
