Tag: CWI

We naderen snel een beslissend keerpunt in de wereldrelaties met een vertraging in de wereldeconomie die steeds meer wijst op een diepere neergang, met inbegrip van de mogelijkheid van een financiële crash van het type 2008-2009. Bij een dergelijke ontwikkeling is het kapitalisme veel minder in staat om te reageren dan tien jaar geleden. In sommige landen kan het de strijd van de arbeidersklasse tijdelijk verlammen, terwijl het in andere landen tot scherpe crises en zelfs tot pré-revolutionaire situaties kan leiden.

In de meeste landen was de arbeidersklasse tijdens de crisis van 2008 grotendeels onvoorbereid. Dit keer is dit minder waar, ondanks het feit dat de organisatie van de arbeidersklasse over het algemeen zwak blijft en ondanks de aanhoudende effecten op het bewustzijn van de ineenstorting van het stalinisme. Deze korte verklaring gaat in op de ontvouwing van de economische crisis en de waarschijnlijke effecten ervan op het bewustzijn van de arbeidersklasse.

De belangrijkste directe oorzaak van de huidige neergang is het effect van het groeiende handelsconflict op een toch al kwetsbare wereldeconomie, waar de schulden enorm zijn opgestapeld. De wereldhandel vertraagt snel. De jaarlijkse groei van de wereldhandel is gedaald van 5,5% in 2017 naar 2,1% dit jaar volgens de OESO. Dit kan worden vergeleken met een gemiddelde groei van de wereldhandel van 7% tussen 1987 en 2007. Een belangrijke factor in deze vertraging is de onzekerheid die is ontstaan doordat Trump de dreiging van tarieven als een belangrijk instrument van zijn nationalistisch buitenlands beleid gebruikt. Het conflict van Trump met China heeft al ernstige gevolgen: de meest recente gegevens tonen aan dat de Amerikaanse export naar China met 31,4% is gedaald ten opzichte van een jaar eerder, terwijl de Chinese export naar de VS met 7,8% is gedaald.

Het is ook opvallend dat de directe buitenlandse investeringen (FDI) vorig jaar wereldwijd met 3% zijn gedaald, tot het laagste niveau sinds de financiële crisis. De daling van de FDI, een kenmerk van de globalisering, is zelf een indicatie van de gedeeltelijke omkering van de globalisering die we hebben beschreven en die The Economist “slowbalization” heeft genoemd.

In het vorige materiaal hebben we enkele van de indicatoren opgesomd die wijzen op een teruggang van de wereldeconomie en ook hoe de zich ontwikkelende handelsconflicten, met name tussen de VS en China, rechtstreeks bijdragen tot een versnelling van dit proces. In april voorspelde het Internationaal Monetair Fonds een groeivertraging van 70% van de wereldeconomie in 2019. Veel commentatoren hebben het nu over een wereldwijde recessie die voor het einde van dit jaar begint. Dit wordt gekenmerkt door een wereldwijde groei van minder dan 2,5% per jaar, de “stagnatiesnelheid” van de wereldeconomie. De Wereldbank heeft in juni haar groeiprognose voor 2019 herzien van 2,9% naar 2,6%.

Een andere belangrijke indicator is de Purchasing Manager Indexes (PMI), die de activiteit in de productie- en dienstensector meet. Elke PMI-maatstaf onder de 50 wijst op een inkrimping. De wereldwijde productie is op de PMI al bijna tot 50 gezakt, maar ook de dienstensector, die goed is voor twee derde van de wereldwijde economische activiteit, is teruggevallen naar het niveau dat voor het laatst tijdens de minirecessie in 2015-6 werd vastgesteld.

Hoe de crisis zich ontvouwt

Om een duidelijker beeld te krijgen is het de nuttig om te kijken hoe dit proces zich in belangrijke regio’s en landen voltrekt.

De Chinese economie vertraagde snel in 2018, met de zwakste groei in 28 jaar. De industriële productie daalt en de werkloosheid neemt toe, ook in de technologiesector. Volgens de Wereldbank zal de groei van het bbp in 2019 naar verwachting 6,2% bedragen, een daling ten opzichte van de 6,6% in 2018, maar het reële niveau is waarschijnlijk 3-4% of zelfs lager. Internationale bedrijven trekken zich terug van investeringen in China vanwege de onzekerheid als gevolg van de handelsoorlog met de VS, maar ook industriële bedrijven hebben de afgelopen periode hun activiteiten verplaatst naar Zuidoost-Azië vanwege de stijgende arbeidskosten in China.

Het economisch herstel in de VS zal binnenkort het langste zijn dat ooit is geregistreerd, hoewel de voordelen van het herstel overduidelijk naar de rijken zijn gegaan. Dus de VS is zeker ‘klaar’ voor een recessie en er zijn inderdaad steeds meer tekenen van vertraging. De PMI van de Amerikaanse verwerkende industrie daalde tot 50,6 in mei, de laagste waarde sinds augustus 2009. Na een nominale groei van 3,1% in het eerste kwartaal van 2019 als gevolg van tijdelijke factoren, schat één model (de Atlanta Fed’s GDP Now) de groei in het tweede kwartaal op 1,3%. In werkelijkheid is er sprake van zwakte in veel belangrijke sectoren van de economie, waaronder de industrie, de woningmarkt en de consumentenbestedingen.

Het vermogen van Trump om de handel in te kapselen – door de wereldwijde toeleveringsketens te bedreigen – toont in zekere zin de invloed die het Amerikaanse imperialisme nog steeds heeft. De handelsoorlog met China heeft duidelijk geleid tot ernstige moeilijkheden voor het regime van Xi Jingping, samen met de algemene vertraging van de economie en de ontwikkelingen in Hongkong. De VS heeft ook de aanhoudende relatieve sterkte van de dollar als wereldwijde “reservemunt” gebruikt om bedrijven en banken – bijvoorbeeld die welke zaken doen met Iran – te bedreigen met uitsluiting van het dollarbetalingssysteem. Dit is een krachtige bedreiging, aangezien, zoals The Economist opmerkt, “ongeveer 88% van de valutahandel gebruik maakt van greenbacks.” We zien ook pogingen om deze dominantie van de dollar tegen te gaan met bijvoorbeeld de toenemende handel in euro’s of zelfs roebels door Rusland en – op een veel beperktere schaal en met een sterk speculatief element – de stijging van cryptomunten en projecten zoals de Facebook-munt Libra die de beperkingen van staten kan omzeilen.

Maar hoewel de VS in staat is om pijn te doen, stuiten ze ook op sterker verzet dan voorheen bij hun concurrenten. Zo heeft de EU, als reactie op de dreiging voor Europese banken die zaken doen met Iran, een ruilsysteem voor de handel met Teheran bedacht.  En het is duidelijk dat de handelsoorlogen een economische impact zullen hebben in de VS, met lagere winsten voor veel bedrijven die afhankelijk zijn van Chinese importen, hogere consumentenkosten en mogelijk een aanzienlijk verlies aan werkgelegenheid.

Als gevolg van de verslechterende positie in de VS wijst de Federal Reserve erop dat zij de rente dit jaar waarschijnlijk zal verlagen, nadat zij deze enkele jaren langzaam heeft verhoogd en zich in eerste instantie verzet tegen de eisen van Trump om deze te verlagen. Trump had olie op een oververhitte economie gegooid met zijn belastingverlagingen uit 2017, maar de gevolgen daarvan in het opvoeren van de groei zijn nu bijna uitgewerkt. Er werd beweerd dat de belastingverlagingen bedrijven meer geld zouden geven om te investeren in de uitbreiding van hun activiteiten, maar het zal geen verrassing zijn dat het grootste deel ervan werd gebruikt voor het terugkopen van aandelen.

Ondertussen is de eurozone nipt aan een derde recessie op tien jaar tijd ontsnapt, maar het is duidelijk dat zowel externe als interne schokken de situatie kunnen doen omslaan. De Wereldbank heeft haar groeiprognose voor de eurozone voor 2019 verlaagd van 1,4% naar 1,2%. In het recente halfjaarverslag van de Bank staat: “De economische omstandigheden in de eurozone zijn sinds medio 2018 snel verslechterd, met name in de verwerkende industrie.” De bewerkende en verwerkende industrie in de eurozone als geheel is in mei van dit jaar voor de vierde maand op rij gekrompen. De PMI van de bewerkende en verwerkende industrie bedroeg in mei 47,7 %. De investeringen zijn laag en de burgerlijke commentatoren wijzen op het feit dat het ‘oude continent’ achterloopt op het gebied van innovaties en nieuwe technologieën. Een komende crisis bedreigt zowel de euro als de EU in haar huidige vorm, aangezien de nationale belangen steeds meer met elkaar in conflict komen en nationalistische politici de EU als oorzaak van de crisis aanwijzen.

Duitsland, de grootste industriële economie van de eurozone en de grootste exporteur, kende in april een krimp van de industriële productie met 1,9%. De groeiperspectieven voor 2019 zijn gedaald tot minder dan 1%. De orders voor industrieproducten daalden in mei met 2,2% op maandbasis en met 8,6% op jaarbasis. Deze daling was veel groter dan de 0,3% die verwacht werd door economen die deelnamen aan een onderzoek van Wall Street Journal. De cruciale autosector is bijzonder hard getroffen. De omzet van Volkswagen in China daalde van januari tot mei met 7%. Een rapport van het Duitse Center for Automotive Research voorspelt een daling van de wereldwijde autoverkoop in 2019 met vier miljoen. Het rapport van Ferdinand Dudenhoffer wijst erop dat “dit wereldwijd twee keer zo’n grote daling is als in het midden van de wereldwijde financiële crisis.” (Forbes, 6/12/19) Zijn analyse houdt geen rekening met de effecten van Brexit of mogelijke Amerikaanse tarieven op de Europese auto-industrie.

Draghi, het aftredende hoofd van de ECB, bespreekt nu al het nemen van serieuze maatregelen in de komende maanden. Zo zou de bank bijvoorbeeld de zogenaamde negatieve rente op de deposito’s van commerciële banken bij de centrale bank kunnen verhogen. Dit is in feite “een sanctie op de deposito’s en een manier om de banken ertoe aan te zetten het geld aan het werk te zetten in de economie.” (New York Times, 6/19/19) De ECB bereidt zich ook voor om Quantitative Easing opnieuw uit te breiden, waarbij op zeer grote schaal effectief geld wordt gedrukt om de economie te stimuleren. Dit beleid van goedkoop geld zal hoogstwaarschijnlijk worden voortgezet door de volgende ECB-directeur Christine Lagarde – en zal de toch al grote schuldenberg in Europa nog verder doen aangroeien.

Hoewel minder besproken, blijft Japan de op twee na grootste nationale economie ter wereld. Ondanks agressieve stimuleringsmaatregelen, waaronder het uitbreiden van enorme overheidstekorten (de verhouding tussen schuld en BBP is de hoogste ter wereld), verslechtert de economie volgens de regering voor het eerst in zes jaar tijd. De Wereldbank voorspelt een groei van 0,8%, waardoor de situatie zelfs nog zwakker is dan in de EU.

Zelfs Australië, met een record van 28 jaar economische expansie, wordt nu geconfronteerd met de reële mogelijkheid van een recessie.

Het beeld in de ontwikkelende en ontwikkelingslanden is nog ernstiger. Uit de laatste cijfers blijkt dat Rusland al twee kwartalen in een recessie verkeert. De reële inkomens dalen al zes jaar lang. Turkije, Argentinië en Pakistan bevinden zich al in een recessie, terwijl Brazilië en Zuid-Afrika beide op de rand van de afgrond staan. In het geval van Brazilië komt dit na een kortstondig herstel na de meest verwoestende recessie in de geschiedenis van het land. India is de uitzondering: de Wereldbank voorspelt een versnelling van de groei tot 7,5% in 2019/20.

De situatie in Turkije is een voorbeeld van hoe een zeer scherpe crisis zich snel kan ontwikkelen. De groei van de schuldenlast ging plots heel snel toen internationale investeerders zich begonnen terug te trekken. Dit leidde tot een snelle devaluatie van de lire, die sinds begin 2018 met meer dan 40% is gedaald ten opzichte van de dollar. De inflatie bedraagt nu 19% en de reële lonen dalen snel, terwijl de werkloosheid 14% bedraagt. De Turkse regering en particuliere bedrijven hebben voor 328 miljard dollar aan schulden op middellange en lange termijn geaccumuleerd, waarvan het grootste deel in dollars. Nu de lire snel in waarde daalt, kan de situatie zeer onstabiel en zelfs explosief worden. Moody’s heeft al een aantal belangrijke Turkse banken gedegradeerd. De politieke gevolgen van de crisis, zoals blijkt uit de enorme nederlaag van Erdogan en de AKP bij de burgemeestersverkiezingen in Istanbul, zullen aanhouden.

Deze gegevens van zowel de ontwikkelde kapitalistische landen als de ontwikkelingslanden geven een duidelijk beeld van een gelijktijdige vertraging in een groot deel van de wereldeconomie, waarbij sommige landen al in een scherpe crisis zijn beland.

Oorzaken van de neergang

We moeten een onderscheid maken tussen de onmiddellijke oorzaken van de komende recessie en de oorzaken op langere termijn van de structurele crisis van het kapitalisme. De directe aanleiding voor de Grote Recessie van 2008-2009 was het uiteenspatten van de zeepbel op de derivatenmarkt als gevolg van de subprime-leningen van de grote banken op de Amerikaanse huizenmarkt. Dit leidde tot de ineenstorting van andere activa zeepbellen.

De belangrijkste directe oorzaak van de huidige recessie is, zoals we al zeiden, waarschijnlijk het effect van de vertraging van de wereldhandel en het groeiende handelsconflict dat niet met Trump is begonnen, maar onder hem is versneld.

De diepere structurele problemen waarmee de kapitalistische economie wordt geconfronteerd, gaan terug tot het einde van de naoorlogse groei in de jaren zeventig. De belangrijkste tegenstrijdigheid in de kapitalistische economie in dit tijdperk kan worden gekarakteriseerd als een overaccumulatie van kapitaal, een groeiende tendens om meer meerwaarde te produceren dan er winstgevend geïnvesteerd kan worden. Deze rentabiliteitscrisis leidde tot een zoektocht naar nieuwe investeringsgebieden, met name door de privatisering van grote delen van de publieke sector in veel landen, waaronder pensioenstelsels, gezondheidszorg en onderwijs. De rentabiliteitscrisis leidde ook tot een toenemende financialisering van het systeem vanaf de jaren ’80, met een steeds grotere rol voor de banken en een enorme uitbreiding van de kredietverlening. Dit leidde op zijn beurt tot het fenomeen van schuldgroei met een wereldwijde schuld die nu drie keer zo groot is als het niveau van het mondiale BBP.

En natuurlijk heeft de financialisering ook een steeds groter wordend wereldwijd casino met zich meegebracht. Tien jaar geleden was er veel commentaar over de rol van “zeepbellen” vol fictief kapitaal in de financiële markten, waarvan de implosie een verwoestend effect had op de reële economie. Maar het kapitalisme heeft geen vermogen getoond om zijn gedrag te veranderen. De oplossing voor de financiële crisis van ’08-’09 was letterlijk om nieuwe zeepbellen te blazen. Het wereldwijde financiële casino is nu nog groter dan in 2009. Er wordt 1,2 quadriljoen dollar belegd in de derivatenmarkten, terwijl valutaspeculatie elke dag goed is voor 5,3 biljoen dollar!

Kapitaal is altijd op zoek naar nieuwe mogelijkheden om te investeren. Momenteel is één daarvan de technologiesector, die een uitzondering lijkt te zijn op het algemene falen van de kapitalisten in de afgelopen periode om de productiekrachten te ontwikkelen. De kapitaalstroom naar de technologie is niet alleen een poging om de internationale concurrentiestrijd te winnen, maar heeft, in een omgeving waar zoveel kapitaal op zoek is naar winstgevende afzetmogelijkheden, ook een speculatief karakter. Dit kan leiden tot zeepbellen. De technologiesector zal ook negatief worden beïnvloed door het handelsconflict met China. Andere zeepbellen ontwikkelen zich in veel landen met financieel kapitaal dat investeert in huisvesting (nog los van de desastreuze sociale gevolgen). Maar in een periode van dalende winstgevendheid kunnen verschillende gebieden nieuwe investeringsgebieden worden en zelfs zeepbellen doen ontwikkelen zoals rond cryptomunten of ‘groene economie’.

Perspectieven

We kunnen niet op voorhand zeggen hoe diep de komende neergang zal zijn en of deze qua omvang vergelijkbaar zal zijn met de crisis van 08-09. Als Trump en Xi Jinping een gedeeltelijke handelsovereenkomst zouden bereiken, zou dit een zeer tijdelijke impuls kunnen geven aan de wereldeconomie, maar het zou de algemene richting niet veranderen. The Economist waarschuwt echter expliciet en terecht dat “het risico van een onhandige fout [in het handelsconflict] die een financiële crisis teweegbrengt, hoog is.” Dit is een verwijzing naar het feit dat de VS een harde aanpak heeft van Chinese bedrijven die ter waarde van 1 biljoen dollar handel drijven op de Amerikaanse financiële markten of de dreiging van andere vergeldingsmaatregelen van beide partijen.

Verschillende factoren wijzen op het gevaar van een nog ernstiger crisis dan tien jaar geleden. Zoals we hebben aangegeven, is de ‘toolkit’ van het kapitalisme uitgeput, wat niet wil zeggen dat hij leeg is. De drastische maatregelen die werden gebruikt om te reageren op de crisis van 2008-2009 waren onder meer kwantitatieve versoepeling en negatieve rentetarieven die het systeem van een nog diepere crisis hielpen redden, maar nieuwe tegenstrijdigheden creëerden. Toch lijkt er weinig of geen uitzicht te zijn op het soort gecoördineerde reactie dat Obama samen met de EU en China organiseerde om een nog diepere wereldwijde crisis te voorkomen. Een belangrijk onderdeel van deze reactie was het massale stimuleringsprogramma in China dat leidde tot een enorme vraag naar grondstoffen uit de hele wereld. Het stimuleringsprogramma creëerde op zijn beurt een schuldbom in China die nu een verder stimuleringsprogramma van deze omvang in de weg staat.

Dit wijst ook op een algemener punt: na de crash van ’08-’09 fungeerden de BRIC-economieën (Brazilië, Rusland, India en China), en vooral China, als een motor die de kapitalistische economie uit de put trok. Dit keer zal dit zeker niet gebeuren.

Nogmaals, het moet worden benadrukt dat het niet mogelijk is om met zekerheid te zeggen hoe diep de komende neergang zal zijn, maar de algemene situatie wijst op een zeer diepe crisis en niet op een “mini-recessie” zoals in 2015-2016.

Gevolgen voor het bewustzijn

De enorme impact op het bewustzijn van de crisis van ’08-’09 blijft natuurlijk tot op de dag van vandaag voortduren, met een wrede bezuinigingspolitiek die in veel geavanceerde kapitalistische landen nog steeds van kracht is. In de meeste landen heeft het herstel van de laatste jaren niet geleid tot een stijging van de levensstandaard en zijn nieuwe banen vaak precair. Werknemers en jongeren die het vertrouwen in het systeem en zijn instellingen hebben verloren, zullen niet verbaasd zijn over de nieuwe fase van de crisis van het kapitalisme.

Het is zeker het geval dat er in veel landen een gedeeltelijk ‘verlammend effect’ kan zijn op de klassenstrijd. Bijvoorbeeld, als de Amerikaanse economie volgend jaar in een recessie terechtkomt, zou het waarschijnlijk de stakingsgolf in de VS doorbreken die zich met de lerarenopstand heeft opgericht. Maar in de VS zien we ook de massale steun voor de radicale hervormingen die door ‘democratische socialisten’ zoals Ocasio Cortez en Bernie Sanders worden voorgesteld. Dit was een factor die in 2008-2009 niet bestond en is het resultaat van de radicalisering van miljoenen arbeiders en jongeren sinds Occupy. Deze factor wijst er duidelijk op dat het verlammende effect van kortere duur en beperkter kan zijn dan tijdens de Grote Recessie en dat de massale woede over het systeem sneller kan worden omgezet in een massale strijd, inclusief verdere stappen in de richting van de wederopbouw van een strijdbare arbeidersbeweging. Terwijl een algemene toename van syndicale strijd voor een bepaalde tijd zou kunnen worden doorbroken, kan de strijd worden gekanaliseerd naar het politieke vlak in termen van verkiezingen, politieke organisatie en massale strijd rond politieke en sociale kwesties. Vroeg of laat zullen er weer verdere stappen worden gezet in de richting van de wederopbouw van een strijdbare arbeidersbeweging en een toename van de arbeidsconflicten.

In deze situatie kunnen sterkere eisen, onder meer inzake gemeenschapsbezit van belangrijke sectoren van de economie, een veel bredere weerklank beginnen te krijgen. Dit blijkt al uit de discussie rond de Green New Deal in de VS. Ondanks beperkingen bij dit voorstel, konden we het stoutmoedige doel om de economie om te vormen met duurzame energie gebruiken om gehoor te krijgen voor het in publieke handen brengen van de gehele energiesector. Naarmate de klimaatcrisis verergert, kunnen de verregaandere socialistische eisen in veel landen massaal steun krijgen. Een ander voorbeeld is in Berlijn, waar de wanhopige woningcrisis een beweging heeft uitgelokt voor een referendum om de bedrijfseigenaars die nu een groot deel van de woningen van de stad bezitten, te onteigenen. Deze strijd kan internationale implicaties hebben.

Opvallend is ook dat de economische crisis in Turkije en Brazilië nu al een belangrijke rol speelt in het ondermijnen van de positie van autoritaire en rechtse populistische figuren die aan de macht komen als de storm toeslaat. In Turkije speelden de hierboven beschreven snel verslechterende economische omstandigheden een directe rol bij het feit dat Erdogan en de AKP-partij hun grootste politieke nederlaag in 16 jaar aan de macht opliepen. Bij de nieuwe burgemeestersverkiezingen in Istanbul leed Erdogan eind juni een veel ernstiger verlies dan in de eerste ronde eind maart.

In Brazilië is de populariteit van Bolsonaro in een aantal opiniepeilingen drastisch gedaald en de recente algemene staking tegen zijn neoliberale pensioenhervorming heeft hem stevig in het defensief gezet. We mogen niet vergeten hoe de diepe economische crisis in Argentinië aan het begin van deze eeuw het land snel naar een pré-revolutionaire situatie heeft gebracht. Dit zou in de komende periode in een aantal landen zeker ook kunnen gebeuren als gevolg van een catastrofale economische crisis.

Als de recessie in de VS in het komende jaar toeslaat, kan dit een belangrijk effect hebben op de presidentsverkiezingen. Als de delen van de arbeidersklasse die Trump steunden beginnen te concluderen dat hij zijn belofte om goede jobs terug te brengen naar de zwaar getroffen industriegebieden niet is nagekomen, kan dit de kansen van Trump op herverkiezing tenietdoen. Er zijn aanwijzingen van dit begin in sommige belangrijke staten in het middenwesten van het land.

Maar deze trends mogen ons niet blind maken voor de gevaren van de situatie. Alle zwakke punten van ‘nieuw links’ zullen in de komende crisis volledig tot uiting komen. Als links en de arbeidersbeweging er niet in slagen om de werkenden die willen terugvechten tegen de bazen en de corrupte politieke klasse een echte leidraad te geven, zal de weg nog meer worden geopend voor de rechtse populisten en extreemrechts. Zoals blijkt uit de handelsoorlog, zal een steeds nationalistischer en protectionistischer beleid de neergang nog verergeren. Een belangrijk kenmerk van deze crisis, die anders is dan in 2008-2009, is de manier waarop rechtspopulisme en de neergang elkaar kunnen voeden. De gevaarlijke groei van het anti-immigrantengevoel in veel landen, aangemoedigd en opgezweept door regeringen en gevestigde partijen, is een waarschuwing voor wat er zich in de komende periode kan ontwikkelen, als links en de arbeidersklasse niet het voortouw nemen in de strijd voor een socialistisch alternatief.

Een ander voorbeeld van het effect van de komende neergang kan zijn dat de eurozone wat nieuw leven krijgt als links en de arbeidersklasse geen antwoorden en oplossingen bieden op vragen rond de economische crisis en migratie. De situatie in Italië is nu al zeer ernstig en de regering overweegt stappen te ondernemen in de richting van een parallelle munteenheid naast de euro. Het deel van de Italiaanse heersende klasse dat een breuk met de euro voorstaat of wil voorbereiden, vreest de extreme kosten van schulden in euro’s, vergelijkbaar met de crisis in “opkomende” landen met enorme schulden in vreemde valuta. Ondertussen woedt de Brexit-crisis verder. De Duitse en Franse heersende klassen waren nauwelijks in staat om de eurozone na 2008 te handhaven. Ze moesten hun toevlucht nemen tot allerlei extreme maatregelen. Deze evenwichtsoefening is misschien niet houdbaar met een nieuwe scherpe terugval. Het uiteenvallen van de eurozone met een aantal landen die de eurozone verlaten en het terugbrengen van de euro tot een kern van landen is een mogelijkheid die we in de volgende fase in gedachten moeten houden. Een dergelijke ontwikkeling zou bijna onvermijdelijk gepaard gaan met een explosieve politieke en sociale strijd, waarbij radicaal-linkse conclusies worden getrokken door grote delen van de bevolking, met name de jeugd, maar waarbij ook extreemrechtse en nationalistische krachten worden versterkt.

Hoewel keynesiaanse economen beweren dat regeringen hun schuldenlast kunnen uitbreiden zolang deze in hun eigen munt is uitgedrukt, wijst de situatie in de eurozone op de grens van dat argument. Een andere schuldencrisis is nu al aan de gang met landen in het Chinese Belt-and-Road-programma die te maken hebben met zware schuldaflossingen aan China voor investeringen in infrastructuur. Dit kan een belangrijke factor zijn in de volgende periode.

Een nieuwe wereldwijde economische crisis in combinatie met een escalerende klimaatcatastrofe opent het vooruitzicht op een nog explosievere periode dan de vorige. In de periode na de Grote Recessie van 2008-2009 was de arbeidersklasse niet in staat om haar stempel te drukken op de gebeurtenissen, door de aanval van de heersende klasse terug te duwen en het tegenoffensief aan te gaan. De centrale reden hiervoor is de rol van de leiding van de vakbonden en de linkse partijen en formaties, zowel oude als nieuwe. Desondanks is het bewustzijn van grote lagen van de bevolking wel toegenomen. Miljoenen werden geradicaliseerd en zochten een alternatief voor het systeem, en keken daarbij in de richting van linkse en socialistische ideeën. Deze sfeer van strijd en verzet werd ook weerspiegeld in de opkomst van machtige sociale bewegingen tegen onderdrukking, vooral door vrouwen in veel landen en door jongeren die zich de laatste jaren inzetten voor het milieu. Het was ook gericht op bewegingen om onderwijs of pensioenen te verdedigen tegen neoliberale aanvallen of tegen nationale onderdrukking, zoals in Catalonië. We mogen verwachten dat soortgelijke processen zich zullen voortzetten en verdiepen.

Ongeacht de vorm en de intensiteit van de klassen- en sociale strijd, iets wat niet van tevoren kan worden voorspeld, zal het bewustzijn van miljoenen mensen zich ongetwijfeld ontwikkelen in een antikapitalistische en socialistische richting. Dit zal de vruchtbare basis vormen waarop de krachten voor de socialistische revolutie moeten inspelen en bouwen. Het belangrijkste obstakel in deze richting zal opnieuw de leiding van de vakbonden en de partijen van “links”, en in het bijzonder de Nieuwe Linkse Formaties (NLF), zijn. Hun gebrek aan leiderschap schept ruimte voor rechtspopulisme en extreemrechts, wat een complicerende factor zal zijn, hoewel het het proces van linkse radicalisering in grote delen van de arbeidersklasse, vooral onder jongeren, niet kan stoppen. Deze radicalisering kan leiden tot nieuwe politieke initiatieven en tot uitdagingen voor de bestaande vakbondsleiders, waaronder in sommige gevallen de vorming van nieuwe vakbonden en nieuwe linkse, socialistische, arbeiders- en arbeidersorganisaties en -partijen. Het is daarom van cruciaal belang dat elke gelegenheid wordt aangegrepen om in te grijpen in het proces van radicalisering om de beste activisten te winnen om hen tot kaders te ontwikkelen, zodat er een duidelijk revolutionair alternatief wordt geboden naarmate het proces zich ontwikkelt.

Natuurlijk is er geen “definitieve crisis” voor het kapitalisme. Zelfs een volledige economische ineenstorting zou uiteindelijk de voorwaarden scheppen voor een hervatting van de kapitaalaccumulatie. De kapitalisten kunnen door de omvang van de crisis en de dreiging van sociale onrust gedwongen worden om drastischer maatregelen te nemen. Dit kan onder meer inhouden dat er stappen worden ondernomen in de richting van meer overheidsingrijpen met een agressiever nationaal of regionaal “industriebeleid” van overheidsinvesteringen in belangrijke sectoren. Dit zou een meer beslissende breuk betekenen met het geglobaliseerde neoliberalisme en zou de hervormingsgezinde illusies in delen van de arbeidersklasse voor een periode kunnen versterken. Maar dit zal geen einde maken aan de anarchie van het wereldkapitalisme en zijn onvermogen om een uitweg te bieden uit de crisis waar de mensheid mee te maken heeft.

Het CWI, nationale afdelingen, leden en aanhangers zullen deel uitmaken van de komende strijd, ze initiëren waar mogelijk en strijden binnen de bewegingen, vakbonden en partijen voor een socialistisch programma dat de noodzakelijke weg naar de overwinning van de respectieve strijd koppelt aan de noodzakelijke strategie om de wortels van de problemen aan te pakken: het kapitalisme. Er is een wereldwijd revolutionair proces nodig als de enige uitweg en de wereldwijde arbeidersklasse, objectief sterker dan ooit, is de enige kracht die dit kan leiden tot een wereld zonder uitbuiting en onderdrukking, gebaseerd op de behoeften zodat de echte geschiedenis van de mensheid kan starten.