Your cart is currently empty!
Tag: bpost
-
Bpost. “Er is een hoge werkdruk die steeds toeneemt wegens het gebrek aan personeel”
Piket aan Bpost in Brussel in juni 2016. Foto: Mario We spraken met een postman over de arbeidsvoorwaarden bij Bpost. Op 13 juni was er een staking. Er is veel ongenoegen door een reeks onopgeloste dossiers. Daarbovenop kwamen de geheime onderhandelingen met PostNL die afsprongen, maar onder het personeel wel leidden tot de vrees voor een verdere afbouw van het statuut en de werkomstandigheden.
Interview door Christophe (Keerbergen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Hoe is het om vandaag voor Bpost te werken?
“Ik werk al 43 jaar voor de post. Het is vandaag zeer stressvol. Er is een hoge werkdruk die steeds toeneemt wegens het gebrek aan personeel. Veel mensen die met pensioen gaan, worden niet vervangen. Nieuwe mensen krijgen onvoldoende opleiding. Daarenboven zijn er veel interimmers, met contracten variërend van een week of zelfs van 1 dag. Hierdoor gaat de kwaliteit van het werk achteruit en verhoogt nogmaals de werkdruk van het overgebleven meer ervaren postpersoneel. Het postpersoneel moet zich zowel bezighouden met het eigen werk als met het steeds opnieuw opleiden van interimmers. De dienstverlening leidt hier dubbel onder. Er gaat veel ervaring verloren.”
Hoelang duurt het vooraleer een nieuw personeelslid het werk goed kent en efficiënt kan werken?
“Dit kan een paar maanden duren. Het werk is variërend tussen gewone brieven, platte stukken (grote enveloppen) en pakjes. Er zijn daarenboven ook wekelijkse kranten en folders. In het begin kennen de mensen de rondes niet. Hierdoor gaat het sorteren van de poststukken zeer langzaam met veel fouten, want er zijn immers verschillende uitzonderingen zoals postbussen, firma’s, speciale beroepen, … Het duurt verschillende weken vooraleer ze een beetje ingewerkt zijn en hun ronde beginnen te kennen, zodat ze niet op lijsten alles moeten opzoeken om te weten in welk vak de post moet maar automatisch steeds sneller sorteren. Dit gaat natuurlijk niet indien men werkt met dag- of weekcontracten. Daarenboven verwacht men steeds meer flexibiliteit en verschuift men het personeel steeds vaker tussen verschillende rondes – en zelfs bureaus – om het vele werk op te vangen. Maar hierdoor leren ze moeilijk tot zelden een bureau of ronde goed kennen waardoor het rendement veel minder is.”
Worden de brieven tegenwoordig niet met machines automatisch dan gesorteerd?
“Ja, er worden veel brieven en stukken automatisch gesorteerd. Maar er zijn ook heel veel stukken die de machines “rejecten” (= niet herkennen). Dit moet dan manueel opgevangen worden door de postmensen die niet voorzien zijn in de verdeling van de taken. In theorie zouden de machines 99% van de post kunnen sorteren, in de praktijk moet 1/3 nog steeds met de hand gesorteerd worden.”
Is er door e-mail en zo niet veel minder post vandaag?
“Er is inderdaad een daling van het aantal gewone brieven, maar er zijn veel meer reclamefolders en pakjes bij internetwinkelen. Pakjes komen bovendien in allerlei vormen, maten en gewichten, waardoor de machines moeilijkheden kennen bij het sorteren. Het aantal reclamefolders dat huis aan huis wordt bezorgd, neemt toe en dus ook het gewicht voor de postbode. De rondes zijn bovendien veel uitgebreider met meer brievenbussen waardoor de toename van gewicht nog groter is. Veel postbodes werken enkele uren per week gratis om toch maar hun ronde af te krijgen.”
Vroeger had de postbode nog een sociale functie, blijft daar nog iets van over?
“Vroeger betaalden de postbodes de pensioenen uit waardoor er sociaal contact was en op tijd problemen konden opgemerkt worden. Nu worden de pensioenen enkel aan de invaliden uitbetaald, de rest wordt op de rekening gestort. Ook wordt deze uitbetaling aan invaliden in seconden gemeten met de georoute, een gechronometreerd managementsysteem. Om nog een voorbeeld te geven: vroeger waren postbodes de referentie voor mensen die de weg vroegen, vandaag is daar geen tijd meer voor. Het gaat bovendien vaak om interimmers die zelf de weg niet goed kennen.”
De job is vandaag dus minder aantrekkelijk dan toen jij begon?
“Zelf heb ik nog geluk dat ik benoemde ambtenaar ben, die het werk met voldoening wil uitvoeren. Als ambtenaar heb ik nog verschillende voordelen. Nieuwe aangeworvenen zoals de hulppostbodes, doen hetzelfde werk als wij maar aan veel lagere lonen en minder voordelen. Het management maakt een soep van alle verschillende statuten om toch maar steeds goedkoper en flexibeler te werken. Zo zijn er 4 categorieën: de klassieke ambtenaren, de baremieke contractuelen (=contract van onbepaalde duur), de niet-baremieke contractuelen en hulppostmannen. Vier verschillende categorieën van postpersoneel die identiek werk doen, maar niet aan hetzelfde loon of dezelfde voordelen. Het management holt op deze manier trapsgewijs steeds verder de contracten uit. Feitelijk zijn interimmers de vijfde categorie, omdat deze steeds vaker en meer systematisch worden ingezet. Hoe precairder het contract, hoe banger het personeel is om de dagdagelijkse problemen aan te kaarten bij hun oversten.”
-
Vandaag staking bij Bpost
We verwezen eerder naar de redenen waarom vandaag actie gevoerd wordt bij Bpost: zie dit artikel. Vandaag is er amper postbedeling, de stakingsoproep wordt goed opgevolgd. De bonden spreken van 80 tot 90% die meestaakt in de vijf grote sorteercentra (Brussel, Gent, Antwerpen, Charleroi en Luik). Hieronder enkele foto’s van stakersposten in Gent en Brussel.
BRUSSEL – foto’s door Mario
GENT – foto’s van LSP Gent
-
Bpost in actie tegen liberalisering en privatisering
Liberalisering en privatisering: een zegen voor managers en aandeelhouders, een hel voor personeel en dienstverlening
-> Pamflet ‘Model 9’ dat maandag verspreid wordt op de staking. PDF
Voor maandag 13 juni hebben ACOD en ACV een stakingsaanzegging ingediend voor het personeel van bpost. Directe aanleiding zijn de geheime onderhandelingen van de afgelopen 3 maanden tussen bpost en PostNL. Ook al zijn die afgesprongen, de woede bij het personeel is enorm. Men vreest voor een verdere afbouw van het statuut en de werkomstandigheden. Bovendien zijn er nog een heel aantal belangrijke dossiers onopgelost.Sinds Georoute hebben postbodes geen “werkbaar werk” meer. Er is teveel onevenwicht tussen de rondes. De daling in volume van de brieven, wordt gecompenseerd door een volumetoename bij de pakjes. Dit zou bij een overname van PostNL nog toegenomen zijn, terwijl er nu al te weinig mensen zijn om het huidige volume te verwerken. Er zijn veel zendingen zonder adres, zoals allerhande reclamefolders (iedere maandag de Aldifolders).
Vanaf september zouden de openingsuren van veel postkantoren verder verminderd worden. Ook de flexibiliteit van de loketbedienden wordt opgedreven door late openingsuren. De hulppostbodes worden niet aanzien als volwaardig postpersoneel. Ze verdienen minder en hebben een kleiner aantal verlofdagen en geen taalpremie. Er werken ook steeds meer interimmers. Voor het postpersoneel is dat dubbel werk: hun eigen werk en de bijna wekelijkse nieuwe interimmers opleiden. De directie dacht met deze onzekere werkcontracten de efficiëntie te verhogen, maar sloeg de bal volledig mis. Op die manier gaat immers teveel werkervaring verloren.
Door de onregelmatige uren moet steeds meer postpersoneel in eigen vervoer voorzien om op het werk te geraken. Zo zijn er mensen die om 3u of 4u ’s ochtends moeten beginnen. Dit komt doordat men geleidelijk de nachtdiensten afbouwt met de bedoeling ze op termijn af te schaffen. Dat werk verdwijnt niet, maar wordt doorgeschoven naar de postbodes. Zij zijn genoodzaakt door de hoge werkdruk om veel onbetaalde uren te presteren om hun rondes klaar te krijgen. De flexibiliteit ook toegenomen voor de vrachtwagenbestuurders van bpost dat zo de beruchte kilometerheffing tracht te omzeilen.
De nieuwe loonfiches zijn een ramp. Regularisaties komen met een maand vertraging. Door de onduidelijke berekeningswijze gebeurt het dat vakantiegeld in mei wordt uitbetaald, maar de bedrijfsvoorheffing bij sommigen de maand daarna wordt afgetrokken. Zo waren er die in juni 100€ tot 140€ minder ontvingen wegens het misberekenen van deze voorheffingen. De productiviteitspremie toegekend aan het personeel vermindert, maar aan de aandeelhouders wordt meer uitgekeerd. Het is nochtans het postpersoneel, niet de aandeelhouder, noch de directie, dat het werk verzet onder steeds slechtere omstandigheden.
Regering en directie kunnen het niet genoeg benadrukken: sinds de liberalisering is bpost een fors winstgevend bedrijf is geworden. Managers als Johnny Thijs zijn er flink rijk op geworden en de aandeelhouders mogen jaarlijks rekenen op steeds gullere dividenden. Dat dit de appetijt opwekt van politici en ‘investeerders’ is geen verassing. Het gaat echter niet alleen ten koste van de arbeidscondities, maar ook van de gebruikers. Sinds Georoute bestaat de sociale functie van de postbode enkel nog op papier. Tijd om bij ouderlingen langs te gaan om te zien of ze in orde zijn, is er niet meer. Het aantal geïsoleerde bejaarden die al enkele dagen of zelfs weken zijn overleden vooraleer men ze aantreft, is fors toegenomen. Even wachten voor het afgeven van een pakje of een aangetekende zending, hoort er ook niet meer bij. De boodschap van de geliberaliseerde post aan de gebruiker: neem verlof en loop zelf even tot aan het postpunt.
Om van deze poststaking een succes te maken, moeten er personeelsvergaderingen georganiseerd worden. Daar kan het personeel ingelicht worden, maar ook mee discussiëren over de verschillende problematieken op de werkvloer. Zo eisen de postmensen degelijke contracten, meer personeel, betere uren met de daarbij behorende premies (niet door op zondagnacht vijf na middernacht te beginnen om de zondagspremie te vermijden), inspraak in de werkorganisatie – zeker als er veranderingen worden voorgesteld! Daarnaast kunnen de vakbonden er mobiliseren naar het actieplan. Behalve de poststaking van 13 juni, organiseert het ABVV, hierin bijgetreden door enkele ACV-centrales, op 24 juni immers een algemene staking. De problemen bij bpost zijn niet uniek, maar gelijkaardig aan die in andere sectoren. Solidariteit in actie tegen deze besparingsregering is noodzakelijk!
-
Volledige privatisering Bpost in voorbereiding
De terreurdreiging werd dan wel ingeroepen om protestacties te verbieden, het besparingsbeleid ging onverminderd door. Luttele dagen na de aanslagen in Parijs besliste de Kamercommissie Infrastructuur om het wetsvoorstel van minister De Croo (Open Vld) gericht op een volledige privatisering van Proximus en Bpost goed te keuren. De overheid moet niet langer een meerderheid van de aandelen bezitten. Ook op de werkvloer wordt de druk opgevoerd. In oktober waren er nog acties tegen nieuwe arbeidsregelingen waardoor personeel dat op zaterdag werkt in de praktijk 38 in plaats van 36 uur per week zou moeten werken voor hetzelfde loon.Artikel door Simon (Luik) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Het ACV riep alleen op tot de stakingsacties van oktober. De andere twee bonden stelden dat ze eerst de nieuwe collectieve arbeidsovereenkomst wilden onderhandelen met de directie. Eens te meer was de vakbondsleiding verdeeld. Het ACV klaagde dat de directie voorstelt om de werklast individueel te meten om de uurroosters verder te flexibiliseren. In functie van het volume van de postbedeling zouden de werkdagen van de postmensen verkort worden, waardoor ze soms tot 10 uur per dag zouden moeten werken om dit in te halen. In feite worden overuren (met bijhorende compensatie inzake loon) hierdoor afgeschaft.
De vakbondsleidingen blijven erg vaag over de inhoud van de onderhandelingen, zelfs de delegees zagen het protocolakkoord pas op het laatste moment. Dit maakte een mobilisatie moeilijker. Maar het schandaal van de tussenkomst van deurwaarders op de stakingspiketten verenigde de militanten van verschillende bonden. Leden van ABVV en ACLVB sloten zich aan bij hun collega’s op de piketten; de leiding van deze bonden moest de stakingsacties dekken.
De traditie van algemene vergaderingen bestaat nog bij een aantal afdelingen van ACOD bij Bpost. Dat speelde ongetwijfeld een rol – verschillende militanten van ACOD waren voorstander van deelname aan de staking.
De directie van Bpost besloot om deurwaarders in te zetten om de stakersposten te breken. Dit gebeurde amper twee weken nadat deurwaarders de stakingsacties bij de NMBS wilden breken. Toeval kan dit niet zijn. Er is een strategie van de regering om syndicale bastions in de openbare diensten te verzwakken om het personeel nadien des te harder aan te pakken door het statuut te ontmantelen en de dienstverlening in het algemeen af te bouwen.
De mobilisatie in verspreide slagorde maakt het moeilijk om de aanvallen van de directie en de regeringsplannen te stoppen. Het voorstel van cao werd aanvaard en het wetsvoorstel waardoor de minimumdrempel voor het overheidsaandeel in Bpost verdwijnt, werd in de Kamercommissie goedgekeurd. Dit wetsvoorstel is een indirecte aanval op de arbeidsvoorwaarden bij Bpost. Samen met Proximus is Bpost het enige beursgenoteerde publieke bedrijf. Binnenkort kan het volledig geprivatiseerd worden. Het personeel kent de gevolgen van een steeds grotere rol van de private aandeelhouders in het bedrijf. De verschillende georoutes waren gericht op het opdrijven van de werklast, ook wordt het statuut steeds verder ondermijnd. In oktober deed de directie zelfs beroep op interimmers om stakers te vervangen. Dat dit wettelijk gezien niet mag, vormde geen obstakel voor de directie.
Een volledige privatisering van Bpost vereist een strijdbaar antwoord van het personeel. In die strijd zal er nood zijn aan eenheid maar ook aan solidariteit vanuit de rest van de arbeidersbeweging. De regering wil nu het personeel van Bpost aanpakken, maar dat is slechts een opstap om alle arbeidsvoorwaarden en lonen in de publieke sector naar beneden te trekken. De inzet van wat bij Bpost gebeurt, belangt alle werkenden aan. Als de rest van het personeel van de publieke sector wordt geraakt, dan volgt de private sector snel. De eis van een volledige hernationalisatie van Bpost en andere ‘naamloze vennootschappen van publiek recht’, zonder compensatie tenzij op basis van bewezen behoefte, zou niet misstaan in een volgende interprofessionele eisenbundel.
-
Bpost: nood aan eengemaakte strijd tegen aanvallen op personeel en stakingsrecht
Sinds afgelopen donderdag zijn er verschillende acties en werkonderbrekingen in sorteercentra en postkantoren van Bpost. Het initiatief gaat vooral uit van ACV Transcom. Aanleiding is een nieuw werkschema waarbij het voordeel voor zaterdagwerk verdwijnt. Totnutoe kregen werknemers die op zaterdag moesten werken een arbeidsduurvermindering van 38 tot 36 uur. Dat wil de directie afschaffen.Artikel door Simon (Luik), geschreven voor het akkoord dat deze namiddag werd gesloten
De nieuwe aanvallen zorgden voor ongenoegen onder het personeel van Bpost, waar de arbeidsomstandigheden de afgelopen tien jaar al zwaar onder vuur lagen met onder meer de geo-route. Er werden stakersposten opgezet voor de sorteercentra waardoor de post niet naar de verdeelcentra kon vertrekken.
In de nacht van maandag op dinsdag kregen de piketten bezoek van gerechtsdeurwaarders. Dit leidde tot een golf van solidariteit onder de collega’s, ook onder de leden van de socialistische en de liberale vakbonden die officieel niet aan de staking deelnemen.
Twee weken nadat deurwaarders werden ingezet tegen stakers van de NMBS, wordt nu een actie bij Bpost geviseerd. Dat is geen toeval, het is onderdeel van de strategie van de regering om syndicale bastions in de publieke sector te breken. Het doel daarbij is om de arbeidsvoorwaarden verder af te bouwen en een volledige ontmanteling van de openbare sector te organiseren.
De vakbondsleden reageerden terecht met een eengemaakt verzet waarbij niet werd gekeken naar de vakbondskleuren maar naar het enorme offensief tegen het personeel van de publieke sector maar ook tegen de methoden van het strijdbare syndicalisme. Het blijft jammer genoeg wel wachten op een serieuze reactie van de leiding van ACOD en ACLVB.
De vakbondsleiding is verdeeld over de te volgen strategie bij Bpost. Voor het ACV is de CAO die voorligt een gelegenheid om tot actie over te gaan omdat de directie de werklast voortaan individueel wil meten om de uurroosters en de rondes verder te flexibiliseren. In functie van het postvolume zouden de werkdagen flexibeler ingevuld worden met kortere werkdagen die gecompenseerd worden door veel langere werkdagen op andere momenten. In feite worden overuren (met bijhorende compensatie inzake loon) hierdoor afgeschaft.
De leiding van ACOD en ACLVB ziet het gevaar niet op die manier en beschuldigt het ACV van een ‘opbod’. Wat er ook van aan is, geen enkele gewone militant had inzage in de tekst die werd besproken en het is duidelijk dat het een slechte CAO is. De aanvallen op het postpersoneel, zowel de methoden als de intensiteit ervan, maken dat geen enkele syndicalist dit zomaar kan laten passeren. Dit heeft niets met een vakbondskleur te maken, maar alles met een algemene aanval op het recht op georganiseerd verzet tegen aanvallen op onze levensstandaard.
Dit vereist een aangepast antwoord van de arbeidersbeweging. ACV Transcom hield op donderdag 28 oktober een protestactie voor de hoofdzetel van Bpost op het Muntplein in Brussel. We zullen samen strijd moeten voeren met alle vakbonden, eenheid aan de basis moet de verdeeldheid onder de vakbondsleiders aan de kant schuiven. Elke zwakte langs onze kant zal leiden tot meer agressie van de overkant. We mogen ons niet laten verzwakken, maar moeten samen strijden.
-
Waar zitten de patronale schreeuwers nu Bpost op illegale wijze een staking wil breken?
Dat een overheidsbedrijf of een semi-overheidsbedrijf naar de rechter trekt met eenzijdige verzoekschriften om stakingen te breken, is een nieuw fenomeen dat na de toepassing bij het spoor nu ook bij Bpost werd bovengehaald. Dat er vanuit Europa kritiek kwam op de methode van eenzijdige verzoekschriften bij collectieve conflicten en dat het veel aangehaalde “herenakkoord” uit 2002 stelde dat werkgevers deze methode niet zouden toepassen, wordt door de Thatcheriaanse regering naast zich neergelegd.Nu gaat Bpost nog een stap verder. Tegen alle regels in werd beslist om in Charleroi X stakers te vervangen door interimmers. Dat is wettelijk verboden in ons land, maar toch gaat Bpost over tot deze maatregel. Het leidde meteen tot een staking in postkantoren en postsorteercentra in de regio.
Onwettelijke methoden toepassen om stakingen te breken, kunnen op de steun van deze regering genieten. Het uitoefenen van het democratisch erkend stakingsrecht daarentegen, zou herzien moeten worden. Het is niet verwonderlijk dat ook ACV Metea zich net als de basis officieel afzet van CD&V. Waar zitten al die patronale schreeuwers nu Bpost op illegale wijze een staking wil breken?
Wie denkt dat er met deze regering onderhandeld kan worden om sociale verworvenheden te bekomen of veilig te stellen, wordt van antwoord gediend door de patronale provocateurs die met een mediagerichte campagne een nooit gezien offensief tegen het stakingsrecht hebben ingezet. Hoe kunnen we dat het beste beantwoorden? Door ons te organiseren en ervoor te zorgen dat stakingsacties massaal opgevolgd worden. Een hardhandige aanpak van agenten tegen een stakerspost bij Oleon in Oelegem zorgde er vorige week voor dat de contractors besloten om uit solidariteit niet naar binnen te gaan.
Dergelijke solidariteit is inderdaad wat nodig is. Wij leggen al langer nadruk op de nood aan personeelsvergaderingen om onze acties te organiseren. Dat is niet alleen van belang om de democratische inspraak te versterken, maar ook om een zo groot mogelijke actieve betrokkenheid van zoveel mogelijk collega’s te bekomen. Als geen enkele treinbestuurder en geen enkele seingever werkwillig is, dan mag de directie nog zoveel eenzijdige verzoekschriften en dwangsommen hebben als ze wil, er zal geen enkele trein rijden.
De aanval op het stakingsrecht is algemeen. De rechterzijde raakt zelfs overmoedig in de provocaties. Laat ons niet wachten om dit offensief van antwoord te dienen door ons te organiseren tegen elke inbreuk op ons stakingsrecht. Elke zwakheid langs onze kant zal aanzetten tot nog meer agressie van de overkant. Met deze aanvallen op het recht op actievoeren, wil de regering onze handen op de rug binden om nadien nog harder in ons gezicht te slaan. Ons organiseren is de enige optie die we hebben. Deze regering zal niet stoppen, we zullen ze zelf moeten stoppen en daarvoor wachten we best geen vier jaar meer. Een actieplan tot de val van de regering is nodig!
-
Sociale onrust bij Bpost
Door François, werknemer Bpost
Op woensdag 21 oktober zijn er bij de post spontane acties ontstaan. Dit is er gekomen nadat de postmensen vernomen hadden dat de compensaties voor zaterdag- en zondagwerk aangepast zouden worden. Dit wil zeggen er zouden diensten gemaakt worden waarbij er 4 dagen in de week gewerkt zou worden en zaterdag aanzien wordt als een gewone werkdag. Daardoor zou de compensatie van 150% afgeschaft worden voor het loon en de overuren. Ook zou er meer flexibiliteit van de postmensen verwacht worden en zouden er sommigen één uur voor hun werk vernemen waar ze moeten gaan werken of zelfs thuis moeten blijven als er onvoldoende werk is. Voor mensen die in LS-werken (“Lundi-Samedi”, 4 dagen in de week en de zaterdag) zouden ze opnieuw 38 uren moeten werken in plaats van de 36 urenweek nu.De afschaffing van de compensatie voor zaterdag zal vele postmensen treffen die op zaterdag ook de kranten bestellen. Bpost heeft het contract opnieuw gekregen maar in plaats van de 270 miljoen euro zou dit tegen een lagere prijs zijn. Daarom wil Bpost besparen op de loonkosten en nog meer koopkracht van hun personeel wegnemen.
Deze CAO komt op 29 oktober 2015 op het paritair comité om gestemd te worden door de vakbonden. Met deze weten de leiders van de vakbonden dat dit een heel slechte CAO is. Het gewest Brussel van de ACOD heeft reeds tegen deze CAO gestemd. Hopelijk volgt men ons!
-
Bpost. Staking in Luik tegen dreigende volledige privatisering
De verdere privatisering van Proximus (voorheen Belgacom) en Bpost, bedrijven waarin de overheid nog steeds een meerderheid van de aandelen heeft, vormt een bedreiging voor zowel het personeel als de gebruikers. De ministerraad keurde afgelopen vrijdag een ontwerp van wet goed om het overheidsbelang in de twee bedrijven onder de symbolische grens van 50% te laten zakken.
Voorheen was het niet mogelijk om het aandeel van de overheid in beide bedrijven volledig af te bouwen. Nu wordt een volledige uitverkoop wel mogelijk en dat al op korte termijn. Voor private bedrijven kan dit een jackpot betekenen. Bij een volledige verkoop zou de overheid iets minder dan 6 miljard euro kunnen opstrijken voor de aandelen van Proximus en 2,6 miljard voor die van Bpost. In een pamflet stelde ACOD Post dat de Belgische overheid op deze manier “de instrumenten die vandaag de twee belangrijkste communicatiemarkten reguleren” aan de privé overdragen. De werkgelegenheid wordt eveneens bedreigd. “Uiteindelijk wint niemand bij deze strategie. De Belgische overheid verliest de jaarlijkse dividenden voor een eenmalige opbrengst, de burger riskeert van meer te moeten betalen voor slechtere diensten en het personeel zal zich in een onzekere positie bevinden.”In de Luikse regio werd afgelopen woensdag een stakingsoproep gelanceerd door ACOD. Het protest is gericht tegen een mogelijke privatisering. De actie wordt gevoerd door ACOD, maar het ACV besliste om leden die de acties willen vervoegen te dekken. We zullen op socialisme.be nog terugkomen op de discussies die we aan het piket deze morgen hebben.
De dreiging van een verdere volledige privatisering van de overheidsbedrijven toont eens te meer aan dat deze rechtse regering een beleid van asociale aanvallen voert. We moeten lessen trekken uit de beweging tegen het besparingsbeleid in de herfst van vorig jaar, maar ook uit de aarzelingen die sindsdien overheersten onder de vakbondsleidingen. In het najaar voerden we een eengemaakte strijd, privé en publieke sector samen en dit over de grenzen van vakbonden en talen heen. Dit eengemaakte verzet deed de regering wankelen. We zagen de kracht van een opbouwend actieplan met een goed voorbereide algemene staking die voldoende tijd op voorhand werd aangekondigd. Laat ons de strijd verderzetten met een nieuw actieplan waarmee we deze regering van rijken weg krijgen!
Met zulke vrienden…
Toen de discussie over de mogelijke volledige privatisering van Bpost en Proximus in de Kamer kwam op de vooravond van de stemming van het wetsvoorstel op de ministerraad, werd Alexander De Croo ondervraagd door de parlementsleden. Hij verklaarde onder meer: “Ik ben verbaasd van de kritiek van de ‘conservatieve linkerzijde’. Jullie aanbidding van de staat is een beetje aandoenlijk. Ik zal iemand parafraseren die stelde: ‘ik heb geen ideologisch probleem hiermee, ik hou niet vast aan een overheidsbelang van 51%.’ Wie zei dit? Het was Paul Magnette op 12 januari 2013. Vrienden van de PS, ik ben het volledig eens met meneer Magnette.” Het klopt dat de oppositie van de PS bijzonder hypocriet is.
De PS nam vaak het voortouw in de privatisering van publieke bedrijven. Het was Elio Di Rupo die verantwoordelijk was voor het principe van “strategische consolidaties” en andere “publieke ondernemingen van privaat recht” waarmee de weg naar de volledige privatisering werd opgegaan. Toen hij minister van overheidsbedrijven was, besliste Di Rupo onder meer de liberalisering van de postmarkt voor zendingen van meer dan 350 gram. Distrigaz, Belgacom, Sabena, het Gemeentekrediet, ASLK, BIAC, … de lijst van bedrijven die mee door de PS zijn geprivatiseerd is lang. Het gaat om een transfer van rijkdom van de gemeenschap naar de privé en dit ten koste van de belangen van personeel en gebruikers.
We moeten vastberaden strijden en kunnen de opbouw naar de algemene staking van 15 december als voorbeeld hiervoor hanteren. Maar we moeten ook dringend nadenken over de opbouw van een politiek alternatief vanuit de arbeidersbeweging waarbij alle krachten en individuen links van de sociaaldemocratie en de groenen zich in kunnen vinden om samen tegen de besparingslogica te strijden en te bouwen aan een breed en open politiek instrument dat iedereens eigenheid respecteert.
-
Bpost: grote winsten op kap van sociaal bloedbad
Artikel door Christophe De Brabanter
Bpost schrapte in 2013 zo’n 1.067 voltijdse banen. Het droeg bij tot een besparing van 8,3 miljoen euro op de personeelskosten. Een afbouw van een postbedrijf lijkt misschien logisch, is de post immers niet iets van het verleden dat steeds meer vervangen wordt door email en dergelijk?Toch maakte Bpost in 2013 20% meer winst. De winst komt voornamelijk doordat er steeds meer pakjes worden verstuurd via online internetwinkels. Deze pakjes zijn natuurlijk in gewicht en in grootte moeilijker om te bezorgen. De werkdruk verhoogt.
De totale winst in 2013 kwam uit op 273 miljoen euro. De besparing op de personeelskosten in 2013 bedraagt m.a.w. slechts zo’n 3% van de winst. Zo’n 226 miljoen van deze winst gaat naar de aandeelhouders in de vorm van dividenden die recentelijk zijn opgetrokken van 0,93 naar 1,13 euro bruto. Dan nog stellen de besparingen op personeelskosten slechts 3,7% van de dividenduitkering voor.
De Belgische overheid krijgt door de hogere dividend 40 miljoen euro extra. Misschien kan het dat bedrag meteen inzetten voor jobprogramma’s voor jongeren die geen werk vinden nu er eens te meer een duizendtal jobs bij Bpost verloren zijn gegaan? Het zou alvast van pas komen, want het postbedrijf wil dit jaar opnieuw 800 jobs schrappen. Elk jaar opnieuw wordt een sociaal bloedbad aangericht. Zelfs indien het gebeurt door natuurlijke afvloeiingen, betekent het nog dat er minder jobs voor jongeren zijn.
De postarbeiders worden letterlijk als citroenen uitgeperst voor enkele percenten extra winst of 4 cent extra dividend-uitkering per aandeel. Met dienstverlening heeft het voor de directie en de aandeelhouders, waaronder de overheid, al lang niets meer te maken.
-
Toen de neoliberalen even hun eigen loonkostendiscours verlieten
Het was opmerkelijk. De ene neoliberaal viel de andere over de voeten om te protesteren tegen een voorstel tot loonsverlaging. Ze konden er niet snel genoeg bij zijn om te zeggen dat talent nu eenmaal goed moet verloond worden. Dat ze hiermee de eigen retoriek rond loonkosten naar de prullenmand verwezen, leek hen zelfs volledig te ontgaan. Alleen bleek de verontwaardiging beperkt te zijn tot managers die meer dan een miljoen per jaar verdienen.
Even dachten we dat 1 april op kerstmis viel. Sinds wanneer heeft de N-VA een probleem met een loonkostenverlaging van bijna een half miljoen euro? Sinds wanneer vinden de blauwe collega’s van Open Vld dat een lager loon niet zomaar kan – zij waren toch diegenen die voor mini-jobs, eigenlijk flexi-jobs met mini-lonen, pleitten? De plotse bocht was ingegeven door het opstappen van postbaas Johnny Thijs die niet wilde instemmen met een jaarloon van 650.000 euro. Het was een miljoen of niets. De bocht van de neoliberalen was dus ingegeven door en beperkt tot de hebberigheid van een topmanager. Voor wie een gewoon loon heeft, blijft de gewone retoriek overeind: wij verdienen teveel, iedereen moet de broekriem aanhalen, we moeten toch concurrentieel blijven,…
Nu weten we meteen dat de gevestigde politici opkomen voor de mensen met lonen boven het miljoen euro. Wellicht horen weinig lezers van deze site daarbij, niet enkel omdat er hier ongetwijfeld weinig topmanagers een kijkje komen nemen maar meer algemeen ook omdat er nu eenmaal weinig miljoenenverdieners zijn. Neem zelf maar eens de proef op de som. Om je bruto jaarloon te berekenen, moet je doorgaans een gewoon brutomaandloon vermenigvuldigen met 13,92 (12 maanden, eindejaarspremie en vakantiegeld). Normaal gezien kom je dan aan een getal met vijf cijfers. Bij Thijs waren dat er zeven.
Het was opvallend dat Thijs door alle politici, media en zelfs vakbondsverantwoordelijken werd opgehemeld. Wat waren zijn verdiensten dan wel? Hij zou het logge postbedrijf hebben omgevormd tot een modern beursgenoteerd en succesvol bedrijf en dat met inachtneming van de sociale vrede. Hebben we hier over de Johnny Thijs die honderden postkantoren sloot en een sociaal bloedbad van ongeveer 18.000 jobs aanrichtte? De toplui van pakweg Opel Antwerpen of Ford Genk werden – terecht – zwaar aangepakt toen zij een sociaal bloedbad aanrichtten. Maar als Thijs, gespreid over enkele jaren, hetzelfde doet, wordt hij de hemel ingeprezen. In plaats van een openbare dienst met postkantoren, kregen we een beursgenoteerd bedrijf met postpunten en laag betaalde postbezorgers. Postbodes worden een onhoudbaar werkritme opgelegd met computerprogramma’s en binnenkort moeten ze mogelijk nog een reeks taken erbij nemen (zoals het opmeten van de elektriciteit- en waterstand).
Dat de neoliberale politici dat goed vinden, kunnen we begrijpen. Maar van de vakbondsverantwoordelijken hadden we toch iets meer weerwerk verwacht. Bij de invoering van iedere nieuwe besparingsronde waren er wel geïsoleerde acties en stakingen. Er werd kantoor per kantoor actie gevoerd tegen de Georoute voor de postbodes, wat enerzijds het potentieel van actie aantoonde maar anderzijds ook het gebrek aan een actieplan om allemaal samen beslissende actie te ondernemen. Thijs besefte dat. Naar aanleiding van een stakingsactie in februari 2011 schreef de in directiekringen goed ingelichte krant De Tijd: “Als directie moet je af en toe je personeel en je vakbonden de kans geven stoom af te blazen, is te horen in directiekringen. Zeker als er jaren aan een stuk is geherstructureerd en gereorganiseerd. Ventileert dat ongenoegen zich via een staking, dan is dat spijtig. Maar als dat uiteindelijk, met een paar borrelnootjes, leidt tot het beoogde doel, dan moet dat maar.” (De Tijd, 12.2.2011).
Meestappen in de managerslogica is voor de werkenden geen optie. Het betekent steeds meer sociale afbraak en in het geval van Bpost een verder oprukken van flexi-jobs met mini-lonen. Tal van partijen staan al te springen om steeds meer dergelijke jobs in te voeren, bij onder meer de postbezorging hopen ze snel verdere stappen in deze richting te kunnen zetten. Nu al kent het personeel van Bpost niet bepaald de beste loonsvoorwaarden (of het zou de top moeten zijn, daar verdienen ze tot 30 keer zoveel als een gewone postbode!), maar alles kan beter. In zowat alle buurlanden zijn er pogingen en aanzetten om postbezorgers voor een aalmoes enkele uren per dag tewerk te stellen.
De gevestigde politici zijn hypocriet als ze wel opkomen voor de lonen van de kleine superrijke toplaag maar tegelijk de aanval op de lonen van de overgrote meerderheid van de bevolking willen verderzetten. De sociaaldemocraten van PS en SP.a verdedigden de loonsinlevering, maar vergaten blijkbaar dat heel wat van die topmanagers door hen zelf zijn aangeduid. Was het overigens niet Luc Van den Bossche (voormalig SP.a-minister) die verklaarde dat je “met 290.000 euro alleen missionarissen krijgt”? De sociaaldemocratie is zelf meegestapt in de neoliberale politiek van liberaliseringen en privatiseringen. Zij dragen een grote verantwoordelijkheid in de totale afbouw van de openbare diensten. Pogingen om dat op een ‘zachtere’ manier te doen door de toplonen te beperken, zijn gedoemd om te mislukken. De ‘vrije markt’ laat zich niet aan banden leggen, de kleine toplaag van grote aandeelhouders en andere speculanten legt zijn wil op.
Er is nood aan verzet tegen deze logica. In dat verzet moeten we bouwen aan solidariteit en eengemaakte strijd doorheen alle geledingen van het postpersoneel en de openbare sector in het algemeen. Dat kan door te vertrekken van het uitgangspunt dat de post een openbare dienst moet zijn, geen melkkoe voor private speculanten. Een openbare dienst moet diensten aan de bevolking leveren, niet aan de aandeelhouders op de beurs. Een degelijke dienst aanbieden, betekent dat er voldoende postkantoren en voldoende personeel moeten zijn. Om toplonen aan banden te leggen, stellen wij voor om een maximale loonspanning van één op vier in te voeren. Dit betekent dat het hoogste loon maximaal vier keer zoveel mag zijn als het laagste loon. Als wij met het laagste loon moeten rondkomen, kan iemand die extra hard werkt of veel verantwoordelijkheden heeft tot vier keer zoveel verdienen en zich dus extra luxe veroorloven. Het zou bovendien een goede stimulans zijn om de laagste lonen op te trekken. Het personeel moet aan degelijke voorwaarden werken, zowel inzake werkritme en omstandigheden als inzake verloning. Het beheer van een openbare dienst kan het beste worden uitgeoefend door het personeel en de gebruikers, de gemeenschap in het algemeen dus. Zij weten best wat nodig is en hebben daar geen vetbetaalde managers voor nodig. Dat we ook na het vertrek van Thijs gewoon post in de bus kregen, bevestigt dat we die miljoenenverslindende top niet nodig hebben.
