Your cart is currently empty!
Tag: Boris Johnson
-
Johnson treedt af, Tories verdeeld. Jaag ze allemaal van de macht!
Na twee dagen van vernedering, 59 ontslagnemingen en één opgelegd ontslag, heeft Johnson uiteindelijk toegegeven aan de overweldigende druk en is hij afgetreden als leider van de Tories. Maar in plaats van een streep onder deze crisis te zetten, wordt hiermee het startschot gegeven voor wat nog maanden van bittere Tory-ruzies kunnen worden.
Claire Laker-Mansfield
Nog voordat de strijd om het leiderschap over de partij is begonnen, wordt al getwist over het tijdstip van Johnsons vertrek en over het feit dat hij niet onmiddellijk is afgetreden als premier.
Overal zullen de arbeiders het vertrek van Johnson toejuichen. Zijn vertrek vindt plaats tegen de achtergrond van een toenemende golf van woede in de samenleving. Het komt, niet toevallig, net op het moment dat die stemming van woede een uitdrukking begint te vinden in een nieuwe assertieve vakbondsstrijd.
Kapitalistische commentatoren hebben zich geconcentreerd op de boeiende en vaak lugubere details van het drama dat zich in Westminster afspeelde. Maar parlementsleden die Johnson tot het uiterste steunden ondanks zijn goed gedocumenteerde geschiedenis van leugens en bedrog, hebben zich niet plots tot enige ‘integriteit’ bekeerd.
De zomer van ontevredenheid, met protesten en stakingen die een einde eisten aan de prijsspiraal en de stagnerende lonen, was een belangrijke factor in het versnellen van Johnsons ondergang.
Nu Johnson weg is, moeten de stakingsacties worden opgevoerd, verbreed en gecoördineerd. Overwinningen kunnen gemakkelijker worden behaald als de Tories zwak, verdeeld en in chaos zijn. Bovendien heeft de arbeidersbeweging het potentieel om de kracht te zijn die de Tories helemaal kan uitschakelen en een einde kan stellen aan de koopkrachtcrisis van de arbeidersklasse.
Het is deze arbeidersbeweging die wijst op het echte alternatief voor de Tory overheersing. Het is veelzeggend dat de Labour-leiding van Starmer een complete onwil toont om werkenden die in strijd gaan ook maar enigszins te steunen.
Parlementsleden die de stakersposten bijwoonden, werden zelfs disciplinair bedreigd. Starmer als nieuwe premier is geen oplossing, want ook hij is verknocht aan het chaotische kapitalistische systeem. Ook hij zal proberen om de gewone mensen te laten betalen voor de zich snel ontwikkelende economische crisis en waarschijnlijke recessie.
Ondertussen staan alle soorten aartsreactionairen in de rij om zich kandidaat te stellen als Tory-leider. Klimaatontkenners, migrantenhaters, vrouwenhaters, noem maar op. Wie er ook als overwinnaar uit de bus komt, het zal geen vriend zijn van de arbeidersklasse, de armen of de onderdrukten.
Daarom moeten we, naast het opvoeren en coördineren van stakingen en protesten, een politiek alternatief voor de pro-kapitalistische politiek op de agenda zetten.
Om zoveel mogelijk te winnen, is het van vitaal belang dat een oplevende syndicale strijd samengaat met de ontwikkeling van een echt politiek alternatief voor dit verrotte systeem. Een nieuwe linkse partij, geworteld in de echte strijd van de arbeidersklasse, zou een cruciale stap in die richting zijn.
In het verlengde van de protestbijeenkomsten aan gemeentehuizen en de massademonstratie van vorige maand zouden de vakbonden verzetsconferenties kunnen bijeenroepen om te bespreken hoe het nu verder moet met de strijd tegen de koopkrachtcrisis, om solidariteit op te bouwen met bestaande conflicten en strijd, en om een discussie te beginnen over de ontwikkeling van een echte politieke vertegenwoordiging van de arbeidersklasse.
Het kapitalisme is een systeem van crisis. Het is een systeem dat armoede en onderdrukking in zijn fundamenten heeft ingebouwd. Het is een systeem dat de planeet vernietigt in naam van de winst. Een echt politiek alternatief is daarom alleen echt mogelijk op basis van het vechten voor fundamentele systeemverandering.
Socialist Alternative strijdt om de macht uit de handen van de kapitalisten en hun vertegenwoordigers te halen en in die van de werkende mensen te leggen. Wij staan voor publiek eigendom van de grote monopolies en democratische economische planning om duurzaam in de behoeften van iedereen te voorzien.
-
Het feestje teveel voor Boris Johnson? Britse premier balanceert op afgrond
In de afgelopen weken is de regering van Boris Johnson geconfronteerd met een groeiende crisis, waarbij de publieke steun afbrokkelt door een reeks verwoestende schandalen over ministers die hun eigen COVID-19-regels overtreden.
Door Connor Rosoman (Socialist Alternative, ISA en Engeland, Wales en Schotland)
Deze schandalen kwamen naar buiten op het ogenblik dat het aantal COVID-19 gevallen de pan uit rees, en de crisis van de stijgende prijzen een somber 2022 voor de arbeidersklasse voorspelt. We hadden het eerder over de onthulling van het conservatieve kerstfeest in 2020. Terwijl Johnson zelf een kerstquiz organiseerde in Downing Street 10, zat de rest van het land noodgedwongen thuis omwille van de pandemie. De omvang van de maatregelen was mee het resultaat van incompetentie, vriendjespolitiek en nadruk op de woekerwinsten door de regerende Tories.
Als ze dachten dat het volstond om de toenmalige perschef, Allegra Stratton, als zondebok van dienst aan de kant te schuiven, hebben ze zich volkomen vergist. Het is ondertussen duidelijk dat inbreuken op de beperkingen als gevolg van de pandemie veelvuldig voorkwamen in Downing Street 10, en geen eenmalige gebeurtenissen waren.
Onlangs is een e-mail opgedoken waaruit bleek dat meer dan 100 mensen door Martin Reynolds, hoofd van Johnson’s kantoor in Downing Street, waren uitgenodigd voor een “neem je eigen drank mee”-tuinfeest in Downing Street in mei 2020. Meer dan 40 mensen zouden aanwezig zijn geweest, waaronder Boris Johnson en de minister van Volksgezondheid Matt Hancock. Ze vierden dat “het virus werd teruggeslagen.” Boris Johnson gaf inmiddels toe dat hij dit feest bijwoonde.
Dat dit feestje plaatsvond direct na een persconferentie waar de regering herhaalde dat sociaal contact nog steeds beperkt moest blijven tot één persoon buitenshuis, versterkt het gevoel van de bevolking dat er ‘één regel voor ons is en een andere voor hen’. Slechts twee dagen later veroorzaakte Dominic Cummings massale verontwaardiging nadat hij zelf de Covid-beperkingen aan zijn laars lapte.
Houdt Boris Johnson het vol?
De publieke steun voor de premier is gekelderd. Peilingen wijzen uit dat 56-66% voorstander is van zijn aftreden.
Er zijn berichten dat Tory-parlementsleden begonnen zijn met het indienen van moties van wantrouwen binnen de partij. Er zijn 55 handtekeningen nodig om een formele motie van wantrouwen in te dienen.
Maar hoewel veel mensen, ook socialisten, blij zouden zijn om Johnson te zien vertrekken, moeten we er niet op vertrouwen dat de door en door verrotte Tory-partij voor enige verandering zal zorgen. De zaden voor de catastrofale aanpak van de pandemie zijn gezaaid door opeenvolgende conservatieve en Blairistische Labour-regeringen die de gezondheidszorg en de sociale sector hebben uitgekleed en jarenlang zorgden voor een dalende levensstandaard voor mensen uit de werkende klasse.
Dit gaat veel verder dan een individuele leider. Voor de parlementsleden van de Tories zou het zoeken naar een vervanger voor Johnson een manier zijn om de levensduur van hun rampzalige regering te verlengen. Om een echte uitweg uit deze crisis te vinden, mag het niet tot Johnson beperkt blijven.
Schop Johnson en de Tories eruit
Als Johnson zo lang aan de macht blijft, toont dit ook het falen van Labour onder Keir Starmer. De oppositiepartij vormt geen sterke oppositie tegen de regering en gaat niet in tegen het status quo. Nu de bodem onder Johnson is weggeslagen, zijn Starmer en Labour erin geslaagd een voorsprong te nemen in de peilingen. Maar er zijn al tekenen dat die voorsprong afbrokkelt: van 9% een maand geleden tot nog maar 4% vandaag. De totale passiviteit van Starmer, samengevat in de nietszeggende slogan “Veiligheid, welvaart, respect”, die meer van hetzelfde biedt terwijl miljoenen op zoek zijn naar radicale oplossingen, maakt het de Tories gemakkelijk om terug overeind te kruipen. Er is echter nood aan een beweging die ervoor zorgt dat de Tories er niet zomaar mee weg geraken. Berichten dat Jeremy Corbyn eindelijk overweegt een nieuwe politieke partij op te richten zijn bemoedigend en wijzen de weg voorwaarts voor de opbouw van een echt politiek alternatief voor de Tories.
De afgelopen twee jaar van aanhoudende crisis heeft een enorme woede opgewekt, niet alleen tegen Johnson, maar ook tegen deze regering en het systeem als geheel. Als reactie daarop was er een inspirerende opgang van vakbondsstrijd met een golf van collectieve conflicten en ook de verkiezing van een meer strijdbare leiding bij de vakbond Unite, waar Sharon Graham als nieuwe algemeen secretaris werd verkozen. Dit ging gepaard met sociale strijd tegen racisme, gendergerelateerd geweld en massale milieuprotesten tijdens de COP26 in november.
De beste garantie om Johnson weg te krijgen, is door druk van onderaf op te bouwen door deze woede te kanaliseren in betogingen, protesten en gecoördineerde strijd tegen deze regering en dit systeem als geheel.
Dit houdt onder meer in dat er een onafhankelijk onderzoek moet worden geëist, samengesteld uit zorgpersoneel, vakbonden en families van slachtoffers, naar schendingen van de Covid-beperkingen door ministers en naar hun aanpak van de pandemie als geheel. Daarnaast moeten we strijden voor volledige publieke eigendom en democratische controle van de gezondheidszorg, inclusief tests en de productie van vaccins, om een planmatige aanpak van de pandemie mogelijk te maken in plaats van de rampzalige aanpak onder de Tories die leidde tot het hoogste dodental in Europa.
Tegelijkertijd moeten we strijden voor een echt leefbaar loon van 15 pond per uur, de hernationalisatie van geprivatiseerde nutsbedrijven, samen met de nationalisatie van de banken en financiële instellingen, om de economie te plannen in het belang van de arbeidersklasse, als onderdeel van een socialistische Green New Deal, waarmee ook de stijgende prijzen kunnen aangepakt worden.
De markt en het kapitalistische systeem dat de Tories verdedigen is door deze pandemie volledig blootgelegd als een systeem dat in het beste geval werkt in het belang van de superrijken, en in het slechtste geval nauwelijks werkt, zoals blijkt uit de crisis in de toeleveringsketen die Groot-Brittannië nog steeds in zijn greep houdt. Alleen door de strijd tegen dit systeem zelf op te bouwen, en het te vervangen door een democratisch geplande, socialistische economie, kunnen we een uitweg vinden uit de eindeloze crises waar we vandaag mee te maken hebben.
-
Groot-Brittannië. Parlement geschorst – strijd voor nieuwe verkiezingen nodig!
- Nee aan de coup van Boris! Voor massaprotesten, die de vakbonden samenbrengen, klimaatstakingen en al diegenen die tegen deze aanval op de democratische rechten zijn.
- We kunnen er niet op vertrouwen dat kapitalistische parlementsleden arbeiders en jongeren beschermen tegen een Tory No Deal Brexit! Strijd is nodig voor nieuwe parlementsverkiezing en een door Corbyn geleide Labour-regering met een socialistisch beleid.
- Serieuze vakbondsacties tegen elke dreigende inkrimping, sluiting of ontslag van de vakbonden
- Nee tegen een Tory Brexit – deal of geen deal. Verzet tegen de kapitalistische EU. Echte solidariteit en gecoördineerd verzet tegen het kapitalistische beleid in heel Europa opbouwen.
- Voor een socialistisch Engeland, Wales en Schotland als onderdeel van een socialistische federatie van Europa en een socialistische wereld, waar de middelen in democratisch bezit zijn en een planning van de economie mogelijk is.
De crisis in de Britse politiek heeft een nieuw hoogtepunt bereikt nu Boris Johnson heeft aangekondigd dat het parlement voor vijf weken wordt geschorst. Dit is “goedgekeurd” door de koningin. In zijn eerste daad als premier heeft Johnson de lang naderende parlementaire kortsluiting over Brexit versneld.
Door Becci Heagney (Socialist Alternative, Engeland & Wales)
Johnson beweert dat een opschorting gepast is omdat de toespraak van de koningin nog niet klaar is en omdat het de langste parlementaire zitting in 400 jaar was. Hij stelt van plan te zijn om “gedurfde en ambitieuze” wetgeving voor te stellen, waaronder meer middelen voor de gezondheidszorg. Het is echter klaar als een klontje dat het echte doel van Boris Johnson is om zijn vel te redden. Hij wil een motie van wantrouwen voorkomen en wil tevens vermijden dat parlementsleden tegen een ‘no deal’ Brexit stemmen.
Het Parlement wordt volgende week geschorst tot 14 oktober. Dit is slechts enkele dagen voor de geplande EU-top van 17-18 oktober, waar Johnson hoopt op een nieuwe deal. Het is ook slechts twee weken voordat Groot-Brittannië op 31 oktober de EU zal verlaten. Dit betekent in werkelijkheid dat het Parlement niet in staat zal zijn om Brexit vóór de EU-top te bespreken en dat er weinig tijd overblijft voor een nieuwe overeenkomst die besproken gestemd moet worden.
Johnson vertegenwoordigt een klein deel van de Tory-partij en een nog kleiner deel van de bevolking. De meerderheid van de kapitalistische klasse is wanhopig op zoek naar een zachte Brexit-deal en is tegen Johnson’s benadering van ‘geen deal is beter dan een slechte deal’. Theresa May werd premier om te proberen een zachte Brexit-overeenkomst tot stand te brengen. Ze kwam echter ten val toen bleek dat het onmogelijk was om dit door het parlement te krijgen.
De Labour-leiding aarzelde ondertussen over het organiseren van een vertrouwensstemming over Johnson. Er waren besprekingen met andere oppositiepartijen, waar tot een dag voor de aankondiging van Johnson over het schorsen van het parlement geen overeenstemming bereikt werd over een vertrouwensstemming. In de plaats daarvan werd voorgesteld om “wetgevende” maatregelen voor te stellen in een poging om een no-deal Brexit te vermijden. De schorsing van het parlement schokt veel Labour-verkozenen die opriepen om het parlement te bezetten en op straat te betogen tegen de “coup” en om “de democratie te verdedigen.”
Corbyn en Labour zouden zeker en vast grote protestacties moeten organiseren tegen Boris Johnson. Er is nood aan acties ondersteund door de vakbonden die er ook actief voor mobiliseren. De eis moet echter niet zijn om de schorsing van het parlement in te trekken, wel om Johnson en de Tories aan de deur te zetten door onmiddellijk nieuwe verkiezingen te houden.
Veel parlementsleden van alle partijen proberen het evenwicht te behouden terwijl ze op een slappe koord moeten dansen. Enerzijds willen geen no-deal Brexit of zelfs het resultaat van het Brexit-referendum terugdraaien. Maar anderzijds willen ze geen parlementsverkiezingen met een grote kans dat Corbyn wint en premier wordt. Inherent aan deze situatie is het vooruitzicht van een regering van ‘nationale eenheid’ om een einde te maken aan een no-deal. Ofwel slaagt Johnson er ondanks zijn retoriek in om een akkoord bij elkaar te rapen die uiteindelijk wel door het parlement geraakt.
Alle partijen bereiden zich voor op verkiezingen die waarschijnlijk in november zullen plaatsvinden. Boris Johnson bereidt zich voor op verkiezingen als gevolg van een motie van wantrouwen of een ineenstorting van de regering omdat Groot-Brittannië uit de EU stapt zonder akkoord. Eerder waarschuwden meer dan twintig Tory-parlementsleden dat ze in een vertrouwensstemming tegen Johnson zouden stemmen. Op deze basis wil Boris naar verkiezingen stappen met een retoriek van “het volk versus het parlement”, met als argument dat de parlementsleden de Brexit willen stoppen. Door zich te verbinden met Farage en de Brexit-partij in een soort van electorale alliantie, kan dit zeker een weerklank krijgen. Zeker als Corbyn en Labour geen duidelijk standpunt over Brexit hebben.
Socialisten pleiten voor verkiezingen in het teken van “de werkende klasse versus het kapitalistische establishment.” We moeten vechten voor de verdediging van alle banen en diensten die bedreigd worden door een wanordelijke Brexit, met inbegrip van de nationalisatie van elk bedrijf dat zich uit het land dreigt terug te trekken, en dit onder democratische controle en beheer van de werkenden en de gemeenschap. Aangezien er waarschijnlijk spanningen zullen ontstaan als gevolg van deze politieke polarisatie moeten we ook strijden tegen racisme en de rechten van migranten verdedigen en tegelijkertijd campagne voeren tegen EU-verordeningen en -richtlijnen tegen de arbeidersklasse.
Op deze basis, en gekoppeld aan een manifest dat vergelijkbaar is met dat van 2017 met eisen over gratis onderwijs en het terugdraaien van privatiseringen, zou Corbyn de verkiezingen kunnen ingaan met de belofte om de onderhandelingen met de EU te heropenen – om te onderhandelen over een Brexit in het belang van de werkende klasse.
Wat er de komende weken ook uit deze puinhoop naar voren komt, het is duidelijk dat we niet op het parlement kunnen vertrouwen. Het feit dat het parlement kan worden geschorst door de koningin, een ongekozen staatshoofd, legt de ondemocratische realiteit van ons politieke systeem bloot. Wat de Brexit-overeenkomst waarover Johnson onderhandelt ook is, of als er geen overeenkomst is, de arbeidersklasse zal zich moeten organiseren om te strijden voor de verdediging van jobs en tegen verdere besparingen als gevolg van een economische crisis veroorzaakt door een wanordelijke Brexit. De schorsing van het parlement is een teken van de zwakte van deze regering – het lot van de regering hangt aan een zijden draadje. We kunnen deze regering weg krijgen: laten we beginnen met protesten in het hele land en een enorme opkomst in Manchester tijdens het partijcongres van de Tories op 29 september.
-
Boris Johnson nieuwe Britse premier. Voor massale strijd om hem weg te krijgen!
Johnson is marionet van big business. Arbeidersbeweging moet betogingen en stakingen tegen asociaal beleid organiseren!
De verkiezing van de elitaire en racistische Boris Johnson als leider van de Tories en daarmee de nieuwe premier, is een uitdrukking van de politieke crisis van het Britse kapitalisme. Het stelt ook een nieuwe en dringende uitdaging voor de arbeidersbeweging.
Reactie door Socialist Alternative, onze zusterorganisatie in Engeland en Wales
Ondanks zijn stuntelende persoonlijkheid en zijn populistische retoriek, is Johnson een ideologische vertegenwoordiger van de superrijken. Hij zette zich in voor beloften om de belastingen voor de rijken te verlagen. Dit is een belediging voor degenen die nauwelijks overleven dankzij de ‘welvaartshervorming’ van de Tories, gemeenschappen die gebukt gaan onder de gevolgen van besparingen op diensten en de miljoenen arbeiders die vechten om de eindjes aan elkaar te knopen. Hij zal de aanvallen van zijn voorgangers op de arbeidersklasse voortzetten en misschien zelfs verscherpen.
Het centrale element in de campagne van Johnson was om het Verenigd Koninkrijk op 31 oktober hoe dan ook uit de EU te halen. Hij en de ‘Little Englanders’ van de Tories geven geen moer om de arbeidersklasse. Een harde Brexit onder Johnson betekent niet alleen het handhaven van het EU-beleid tegen de arbeidersklasse, maar ook het opvoeren van het asociaal beleid tegen de werkenden en hun gezinnen.
Johnson was kandidaat voorzitter op een platform van belastingverlagingen voor de rijken. In het kader van zijn plannen zal de drempel voor het tarief van 40% van de inkomstenbelasting verhoogd worden tot 80.000 pond. Dit gebeurt tegen de achtergrond van een historisch grote ongelijkheid. Een recente studie suggereert dat de ongelijkheid vandaag even groot is als aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. Het gemiddelde loon voor de bankiers, die Boris Johnson aka Bojo tijdens zijn campagne resoluut verdedigde, bedroeg in maart 2019 gemiddeld 2 miljoen pond per jaar.
Johnson beloofde dat er meer politie op straat zou komen en dat er 5.000 pond extra per scholier zou komen, maar het is onduidelijk of en hoe dit zou gerealiseerd worden. De gevolgen van een no-deal Brexit zoals Bojo op het oog heeft, zouden betekenen dat er geen middelen zijn voor openbare diensten. Deze beloften waren in werkelijkheid slechts een zoethoudertje voor werkende mensen die na negen jaar Tory-regering de besparingen beu zijn. Deze beloften zullen hoogstwaarschijnlijk niet volstaan om de onderliggende woede de kop in te drukken. Enorme sociale explosies en bewegingen zijn inherent aan de huidige situatie. Zelfs de Tories zijn zich ervan bewust dat één verkeerde zet van Johnson daartoe kan leiden.
Johnson maakte van het verslaan van Corbyn een belangrijke strijdkreet in zijn campagne. Dat toont de angst van de kapitalistische klasse voor een zelfs erg bescheiden sociaaldemocratisch beleid zoals verdedigd door Corbyn. Helaas bevindt Corbyn zich momenteel in een zwakke positie, na toegevingen aan de rechterzijde rond Brexit en rond het grotendeels in kaart gezette antisemitisme-schandaal. Die rechterzijde van Labour ziet liever de Tories in de regering dan een door Corbyn geleide Labour-regering.
Corbyn kan in de toekomst de parlementsverkiezingen winnen, maar daarvoor moeten hij en alle socialisten in Labour nu in het offensief gaan. Het antibesparingsprogramma van Corbyn in de verkiezingen van 2017 creëerde enthousiasme onder miljoenen mensen en moet nu worden voortgezet. Dit kan door in alle steden bijeenkomsten te houden waar opgeroepen wordt tot vervroegde verkiezingen en waar gepleit wordt voor een socialistisch beleid. Zo kan een momentum opgebouwd worden naar verkiezingen en kan de weg vrijgemaakt worden voor een beweging die de Tories en hun beleid aan de kant schuift.
Daartoe moet er campagne gevoerd worden rond een socialistisch programma van nationalisaties, stopzetting van besparingen en maatregelen tegen armoede door publieke investeringen in sociaal nuttige jobs en diensten. Corbyn en degenen die hem steunen, zouden een visie moeten verdedigen voor een socialistische Brexit, die zijn regering bevrijdt van de ketenen van de kapitalistische EU en haar obstakels voor nationalisaties en overheidsinvesteringen, maar tegelijk harde grenzen vermijdt en opkomst voor de rechten van werkenden, het milieu en migranten.
Dit kan enkel indien Corbyn in het offensief gaat tegen de Blairisten die de parlementaire fractie van Labour domineren. Labour moet van kop tot teen gedemocratiseerd worden zodat de bekommernissen van de leden tot uiting komen in de volledige partij, ook in de leiding. Centraal hierin is de kwestie van verplichte herverkiezing van de kandidaat-parlementsleden waarbij lokale afdelingen het recht hebben om hun parlementslid af te zetten indien die hun standpunten niet verdedigt. Een dergelijke maatregel is dringend om ervoor te zorgen dat Labour na de volgende verkiezingen met een eensgezinde boodschap naar buiten komt en om te vermijden dat de Blairisten een regering onder Corbyn saboteren.
Johnson is voorzitter van een zeer zwakke en verdeelde conservatieve partij. Dit bleek ook uit de vele wijzigingen in de samenstelling van de regering. Het begin van massaal verzet tegen hem blijkt al uit het jongerenprotest. De vakbonden en de arbeidersbeweging moeten een offensief opzetten om Johnson en zijn medestanders van de macht te verdrijven. Dit vereist gecoördineerde stakingen en massabetogingen tegen besparingen en lage lonen, waarbij tegelijk nieuwe verkiezingen worden geëist. We hebben de afgelopen negen jaar veel mooie woorden gehoord van de vakbondsleiders, maar nu is het tijd om echt in actie te gaan. Als ze daartoe niet bereid zijn, moeten werkenden niet wachten om hun potentiële macht te mobiliseren op de werkplaatsen en in de wijken.
Een revolte van de werkenden en hun gezinnen zou de basis leggen voor een beweging die een einde kan maken aan het wanbestuur van de Tories. Het kan ook het begin zijn van een beweging die opkomt voor een socialistisch alternatief op het besparingsbeleid en het kapitalistisch systeem dat door de Tories wordt verdedigd.