Your cart is currently empty!
Tag: BlackLivesMatter
-
Racistisch politiegeweld in de VS stoppen met massabeweging tegen racisme en armoede
Individuele wanhoopsdaden verzwakken de beweging
Minstens 136 zwarte mensen zijn in 2016 vermoord door de politie, aldus The Guardian op 7 juli. Bovenop het politiegeweld krijgen zwarten in de VS te maken met torenhoge werkloosheidscijfers, armoede, een gebrek aan toegang tot sociale diensten en een groot aantal gevangenen. Er is nood aan protest en na de meest recente moorden op Alton Sterling en Philando Castile waren er ook acties.
Reactie door Eljeer Hawkins, Socialist Alternative
Jammer genoeg wordt dit protest overschaduwd door de moord op vijf agenten in Dallas. Dergelijke acties zullen niet leiden tot gerechtigheid in de strijd tegen racisme, als dat al de bedoeling was. Het zal enkel leiden tot een versterking van de autoriteiten en verdere militarisering van de staat. Het ondermijnt de mobilisaties van Black Lives Matter. Socialist Alternative zal blijven deelnemen aan de massabetogingen tegen racisme, armoede en politiegeweld en daar voorstellen doen om de beweging te verbreden zodat we overwinningen kunnen boeken.
Alton en Philando
De vijftienjarige Cameron Sterling kon de tranen niet bedwingen toen hij de pers toesprak na de moord op zijn vader. Alton Sterling werd vermoord door agenten in Baton Rouge, Louisiana, op 5 juli. Dit gebeurde terwijl hij CD’s verkocht buiten aan een supermarkt. De dood van Alton en de reactie van Cameron op een persconferentie de volgende dag bevestigen wat het is om zwart te zijn in Amerika, ook in 2016. Het kan ertoe leiden dat je je vader op een gruwelijke manier verliest terwijl de wereld toekijkt. Het doet op pijnlijke wijze denken aan de dood van Eric Garner in New York in juli 2014.
Amper 24 uur later werd Philando Castile in Falcon Heights, Minnesota, samen met zijn vriendin en vierjarige dochter tegengehouden door de politie. Hij werd vier keer geschoten terwijl hij zijn rijbewijs wilde bovenhalen. Hij overleed op de achterbank van zijn auto. Het hele incident werd gefilmd door zijn moedige vriendin, Diamond Reynolds, die aantoont dat hij onschuldig was. Diamond werd de hele nacht vastgehouden door de politie. Ze kreeg geen eten en ze kreeg geen toegang of nieuws over haar getraumatiseerde dochter. Deze onrechtvaardige moorden leidden terecht tot protest. Socialist Alternative nam deel aan verschillende dergelijke acties.
Racisme bij de Amerikaanse politie
De moorden van Alton en Philando bevestigen spijtig genoeg wat eerder gezegd werd in een merkwaardige toespraak van acteur en activist Jesse Williams op de BET Awards. Hij had het over de terreur van de politie en het systematische racisme in deze samenleving.
Recent werden de agenten die Freddy Gray, die in Baltimore werd vermoord, vrijgesproken. Het bevestigt dat we niet op het gerecht kunnen vertrouwen om tot rechtvaardigheid te komen voor werkenden en kleurlingen. Er zijn verschillende regels voor rijke blanken zoals Hillary Clinton en voor zwarte werkenden en jongeren.
Ferguson en Baltimore
De opstanden in Ferguson en Baltimore in 2014 en 2015 schokten de Amerikaanse samenleving. Honderdduizenden jongeren en zwarte werkenden toonden hun woede tegen het politiegeweld, het politieke establishment en het gebrek aan antwoorden van de zwarte leiders. Er werden meer dan 40 voorstellen ingediend om de politie aan banden te leggen en om verantwoording aan de gemeenschap te organiseren. Officiële rapporten moeten erkennen dat er tal van inbreuken zijn en wandaden door politiediensten in het hele land. Ondertussen gaan de racistische politiemoorden, de massale arrestaties, de militarisering van de politie en de rampzalige economische ongelijkheid onverminderd door.
De gouverneur van Louisiana, de Democraat John Bel Edwards, voerde de wet ‘Blue Lives Matter’ in waardoor agenten worden gezien als een beschermde groep. Het magazine USA Today stelde meer dan een jaar geleden al dat president Obama een wet had ondertekend waardoor de militarisering van de politie kon opgevoerd worden. Het doel van deze politie is vooral om de eigendommen, prestige en macht van de 1% rijksten te verdedigen.
Sinds Ferguson en Baltimore is er een toegenomen polarisering, zowel op vlak van klasse als op vlak van huidskleur. Er is ook een radicalisering van het bewustzijn als gevolg van de crisis van het kapitalisme. Donald Trump komt met racistische retoriek terwijl Hillary Clinton het beleid van haar man verdedigt, ook al leidde dit tot meer zwarte gevangenen en meer gemilitariseerde politie. Er is vandaag meer dan ooit nood aan een gezamenlijke strijd tegen het kapitalisme en het racisme.
Hoe verder met Black Lives Matter?
In verschillende steden in het land waren er protestacties om de woede te tonen tegen de moorden in Baton Rouge en Falcon Heights. In Dallas, Texas, werd op een vreedzame betoging geschoten door sluipschutters die vijf agenten vermoordden en zeven anderen verwondden.
Indien de aanvallers politieke motieven hadden en zich tegen het politiegeweld wilden keren, dan hebben hun daden een compleet contraproductieve impact. Dit soort wanhoopsdaden gebeurt op een ogenblik dat er geen sterke beweging is om in te gaan tegen het beleid van de grote bedrijven en het racistisch geweld dat daaruit voortvloeit.
Marxisten en activisten verzetten zich tegen terrorisme. Er is doorheen de geschiedenis aangetoond dat terrorisme geen methode is waarmee onderdrukking kan bestreden worden. Het is een doodlopend straatje dat als excuus dient voor een scherpere repressie en brutaliteiten. Het leidt tot meer steun voor de instellingen van de kapitalistische staat. De democratische rechten en mensenrechten kunnen verder ondermijnd worden onder het mom van vervolging van verdachten. Het kan een negatief effect hebben op de reputatie van Black Lives Matter en activisten tegen het politiegeweld. Toen in december 2015 twee agenten in New York, Rafael Ramos en Wenjain Liu, werden vermoord, zorgde dit voor het stopzetten van de acties van Black Lives Matter. De rechterzijde kreeg alle ruimte om de beweging aan te pakken.
Om tot overwinningen tegen racisme en armoede te komen, is er nood aan massabetogingen met honderdduizenden mensen die de normale gang van zaken verstoren. Vakbondsleiders moeten Black Lives Matter niet alleen in woorden steunen, ze kunnen hun leden mobiliseren en aan de acties deelnemen met delegaties die de strijd tegen politiegeweld koppelen aan die voor degelijke jobs, gezondheidszorg, onderwijs en openbare diensten.
De recente moorden op Alton en Philando tonen aan dat het dringend wordt om onze acties, ideeën en boodschap te centraliseren en te coördineren. Dat is des te meer het geval nu de gevestigde media en het establishment er na de gebeurtenissen in Dallas alles aan doen om in het offensief te gaan.
Een eengemaakte beweging van onderuit met de methoden van massaprotest, vreedzame burgerlijke ongehoorzaamheid, stakingen, … gebaseerd op een programma dat vertrekt van de noden van de bevolking, dat is hoe we tegen onderdrukking kunnen strijden. In de aanloop naar de conventies van zowel de Democraten als de Republikeinen moeten de gaan voor een massale mobilisatie tegen politiegeweld, de agenda van Wall Street en de rol van beide partijen in de enorme ongelijkheid. Onze beweging moet zich organiseren en bijvoorbeeld overgaan tot acties naar het moddel van Occupy Wall Street om zo op te komen voor gerechtigheid voor Alton, Philando en alle slachtoffers van politiegeweld. We moeten daar nu mee beginnen!
-
Racisten schieten op protest van Black Lives Matter in Minneapolis. Golf van protest in de VS
Vijf racisten openden maandag het vuur op activisten van Black Lives Matter. Daarbij vielen vijf gewonden. Het zorgde voor een schok, woede en een breed gedragen solidariteit. Sociale media stonden vol met berichten van woede en solidariteit. Dinsdagnamiddag was er een solidariteitsbetoging die snel aangroeide tot meer dan 2.000 aanwezigen. De betoging trok door de binnenstad naar het stadhuis. Honderden scholieren en studenten trokken de straat op en blokkeerden kruispunten. Er waren tal van acties voor politiekantoren in de stad.Artikel door Ty Moore, Socialist Alternative Minneapolis
De racistische aanval vond plaats bij een actie van Black Lives Matter, de campagne die ontstond nadat zwarte jongeren werden neergeschoten door de politie. Black Lives Matter hield een tentenkamp voor een lokaal politiekantoor, het was al de achtste dag van het tentenkamp uit protest tegen de moord op Jamar Clark op 15 november. De zwarte man Jamar Clark was met handboeien vastgemaakt toen de politie hem volgens meerdere getuigen in het hoofd schoot. De organisatoren van het tentenkamp probeerden drie gemaskerde mannen weg te leiden van het protest nadat ze zich weigerden te identificeren. De drie mannen openden het vuur op de organisatoren.
“Wat gebeurde, was een geplande haatmisdaad en een geval van terrorisme tegen activisten”, stelde Miski Noor van Black Lives Matter in Minneapolis. De politie reageerde op het incident door de betogers aan te pakken vooraleer zorg werd gedragen voor de gewonden. Verschillende getuigen hoorden agenten zeggen: ‘Jullie hebben hierom gevraagd’. De activisten hadden nochtans meermaals gewaarschuwd dat er bedreigingen waren door racisten die hen bedreigden en probeerden om als provocateurs te infiltreren bij protest. “We herhalen ons compleet gebrek aan vertrouwen in de wil van de politie om de veiligheid in onze gemeenschap te organiseren,” stelde Miski Noor.
Dinsdag werden drie verdachten opgepakt door de politie. Maar woensdagochtend was er opnieuw een schietpartij in de buurt van de protestactie aan het politiekantoor. Gelukkig raakte niemand gewond bij dit incident, maar het is onaanvaardbaar dat de activisten van Black Lives Matter op dagelijkse basis aan geweld onderworpen worden. Indien de politie en de racistische groepen er op basis van geweld in slagen om de protestactie aan het politiekantoor voortijdig te stoppen, dan zal dit enkel aanzetten tot gelijkaardige aanvallen op actievoerders in de rest van het land.
De arbeidersbeweging en de grote gemeenschapsorganisaties moeten zich inzetten voor een brede door de gemeenschap geleide coalitie om de protestactie in Minneapolis en toekomstige acties te verdedigen. Verschillende vakbonden namen stappen in de goede richting door een solidariteitsbetoging te organiseren. Deze betoging vond afgelopen zaterdag plaats. Er waren ook al solidariteitsverklaringen van vakbonden en gemeenschapsgroepen. Maar de dreigementen worden ernstiger, een grotere mobilisatie is nodig om de gewelddadige tactieken van racistische groepen te stoppen.
In heel het land zijn er solidariteitsacties na het geweld in Minneapolis. Dinsdag ontstond er ook protest in Chicaco nadat de stad na lang aandringen een vreselijke video vrijgaven met beelden van hoe een agent de 17-jarige Laquan McDonald neerschoot toen die van de politie probeerde weg te lopen. De tiener werd met 16 kogels doorzeefd. Het incident in Chicago versterkt de oproep van de activisten in Minneapolis om de beelden van de moord op Jamar Clark vrij te geven.
Racistisch politieoptreden niet tolereren!
De aanslag op de actie van Black Lives Matter kwam er na een dagenlange campagne van racistische intimidatie en provocaties tegen vreedzame betogers door zowel de politie als racistische groepen. Racisten hadden al videobeelden verspreid van bezoeken die ze brachten aan het protestkamp, ze toonden beelden van organisatoren en lieten deze volgen door dreigementen van geweld.
De in de media sterk aanwezige voorzitter van de politiebond van Minneapolis, Bob Kroll, staat bekend voor racistische uitspraken en lag meermaals onder vuur wegens racistisch geweld. Er gaan foto’s rond van Kroll die een “white power” badge draagt. Het weekblad City Pages wees op het verband tussen Kroll en ‘City Heat’, een motoclub van agenten die hun racistische overtuigen niet verbergen en onder meer symbolen van de KKK opspelden. Kroll werd meermaals van geweld en racisme beschuldigd. Ook weigerde Kroll zich te verontschuldigen nadat hij parlementslid Keith Ellison, de eerste zwarte moslim die in het parlement verkozen raakte, een terrorist had genoemd.
Kroll heeft de acties van Black Lives Matter steeds afgewezen, hij stelde dat deze gewelddadig zijn. Hij gaf kritiek op politiebaas Harteau omdat die het protestkamp niet had opgeruimd. Dat er nog steeds een federaal onderzoek bezig is naar het excessieve geweld van de politie van Minneapolis tegen het protest, nam Kroll uiteraard niet in rekenschap. Het weinig verborgen racisme van Kroll en zijn vele uithalen naar de actievoerders hebben de racisten ongetwijfeld gesterkt in hun online campagne tegen Black Lives Matter.
In deze context was racistisch geweld zoals de schietpartij van afgelopen maandag onvermijdelijk. Het is onderdeel van een lange traditie van geweld en terreur van politie en racisten tegen zwarten die voor hun rechten opkomen. Het doet denken aan de lynchpartijen door de Ku Klux Klan of de door de overheid georganiseerde moorden om de burgerrechtenbeweging te stoppen. Het is onaanvaardbaar dat de stad Minneapolis dergelijk racisme onder agenten toelaat, zeker op een ogenblik dat statistieken bevestigen dat racisme een rol speelt in arrestaties en geweld.
We moeten opkomen voor het verwijderen van Bob Kroll uit het politiekorps en met hem elke agent die met haatgroepen verbonden is. Het feit dat het stadsbestuur er niet in slaagt om racistische agenten uit het korps te verwijderen en evenmin een einde maakt aan racistische praktijken in politie-acties, toont de dringende nood aan een volledig onafhankelijke door de gemeenschap gecontroleerde verkozen raad die toeziet op de politie van Minneapolis. Ook blijven activisten opkomen voor het vrijgeven van de videobeelden van de moord op Jamar Clark en voor de vervolging van de agenten die schoten.
Racisme
De beweging Black Lives Matter heeft gezorgd voor een nationaal debat over racisme bij de politie, massale arrestaties en de toenemende ongelijkheid op vlak van rijkdom, onderwijs, gezondheidszorg en zowat elk ander vlak. De beweging heeft het bewustzijn onder miljoenen mensen versterkt en heeft het Amerikaanse politieke establishment gedwongen tot een debat hierover.
Tegelijk draait de rechtse reactie op volle toeren. Dit wordt aangevoerd door prominente Republikeinse politici zoals Donald Trump die vorige week nog openlijk positief sprak over zijn aanhangers die een activist van Black Lives Matter fysiek hadden aangevallen. Trump en anderen brengen racistische standpunten naar voor tegen migranten van Latino-afkomst. Ze pleiten voor een massale deportatie van migranten. Na de aanslagen in Parijs sloot Trump zich aan bij de Republikeinse gouverneurs die een moratorium op Syrische vluchtelingen willen. Er werd zelfs voorgesteld dat moslims een speciale identiteitskaart moeten dragen, een voorstel dat doet denken aan de gele jodenster in nazi-Duitsland.
Peilingen tonen aan dat een meerderheid van de Amerikaanse werkenden naar links opschuiven in hun houding rond ras, gender en andere sociale kwesties. Maar tegelijk is er een snelle groei van extreemrechts met harde en gewelddadige haatboodschappen. Rechtse politici ondernemen niets tegen racistisch geweld, aanvallen op zwarte kerken en moskeeën, geweld tegen migranten en seksuele minderheden, abortuscentra, … Republikeinse politici met veel middelen gieten olie op het vuur en gebruiken nadien het geweld om hardere repressieve wetten door te drukken waarmee vooral wordt ingegaan tegen laagbetaalde migranten die voor hun rechten opkomen. Ook worden de middelen voor sociale diensten zoals abortuscentra beperkt.
De racistische aanval op Black Lives Matter in Minneapolis moet een alarmkreet zijn. Tenzij de bredere arbeidersbeweging een meer algemene strijd organiseert, kan extreemrechts verder groeien. De situatie toont de dringendheid van de opbouw van een nieuwe politieke kracht voor de 99%, een politieke kracht die onafhankelijk is van de twee partijen van big business en die consequent opkomt voor de belangen van de werkenden, kleurlingen, migranten, vrouwen, seksuele minderheden en al wie geraakt wordt door het beleid van de grote bedrijven en hun politieke lakeien.
De massale solidariteit na de aanslag tegen Black Lives Matter in Minneapolis toont een groot potentieel. Wij zijn de overgrote meerderheid. Laat ons die meerderheid omvormen tot een krachtige beweging die een einde maakt aan racisme en ongelijkheid en die ons land heropbouwt in het belang van de werkende bevolking.
-
#BlackLivesMatter. Strijd tegen racisme en ongelijkheid in de VS gaat door
Protestactie onder de naam #BlackLivesMatter De afgelopen maanden en jaren werd de VS regelmatig opgeschrikt door moorden op zwarte jongeren. Het leidde tot een beweging onder de naam #BlackLivesMatter. We spraken hierover met Eljeer Hawkins van Socialist Alternative, onze zusterorganisatie in de VS. Het resultaat van dit gesprek is in een dossier gegoten.
Dossier door Jonas C. (Antwerpen)
Oorsprong
#BlackLivesMatter ontstond in 2012 nadat de moordenaar van Trayvon Martin, George Zimmerman, werd vrijgesproken en de 17 jaar oude vermoorde Trayvon post mortem werd veroordeeld voor zijn eigen dood. #BLM is een oproep om actie te voeren en een antwoord op het anti-zwart racisme dat de dominant is in de VS. De oproep vindt zijn oorsprong in de ervaringen van de Afro-Amerikanen die zich tegen hun dehumanisering verzetten. #BLM wil meer zijn dan een protoest tegen de ongestrafte moorden op zwarten door de politie en burgerwachten. (zie BLM website: http://blacklivesmatter.com/about/)
#BLM is opgericht door drie vrouwen. Dat is niet onbelangrijk aangezien de rol van vrouwen in protestbeweging door zowat alle traditionele media onderschat wordt. We hoeven slechts naar de heroïsche rol van vrouwen in de zogenaamde Arabische Lente te verwijzen. De rechten van alle mensen worden bepaald door de afwezigheid van rechten van één enkele mens of een groep mensen. #BLM richt zich in eerste instantie tegen politiegeweld en op de zwarte bevolking, maar is daar niet tot beperkt.
De afgelopen jaren was er een doorgedreven militarisering van de politie in de VS. Zo kreeg de politie onder meer afgedankte militaire voertuigen en werd ze bewapend door de federale overheid. (zie http://www.theguardian.com/law/2014/jun/24/military-us-police-swat-teams-raids-aclu). De brutaliteiten van de politie in de VS zijn goed gedocumenteerd. Statistieken tonen aan dat er elke 22 uur een zwarte door de politie wordt gedood. (https://mxgm.org/wp-content/uploads/2013/04/Operation-Ghetto-Storm.pdf)
De oorsprong van de zwaarbewapende politie in de VS is te vinden aan het begin van de 20e eeuw, tijdens de Palmer Raids (1919-1920) kort na de Eerste Wereldoorlog. Deze Palmer Raids stonden in het teken van de eerste “red scare” (angstcampagne tegen het socialisme). Verschillende linkse groeperingen werden toen aangevallen door de politie.
De tendens om met de federale regering deel te nemen aan repressie tegen dissidenten binnen de VS en deze repressie zelfs te organiseren, werd verder uitgewerkt in het tijdperk dat McCarthy een toonaangevende rol speelde (eind 1940 tot 1954) en de FBI onder leiding van J. Edgar Hoover een continue oorlog voerde tegen linkse organisaties en, belangrijker voor #BLM, tegen activisten zoals Malcolm X, de burgerrechtenbeweging en de Black Panthers. (jaren 1960)
De militarisering van de politie heeft geleid tot meer geweld en agressie door de politie. En dit ondanks de vele kritiek op de Amerikaanse politie, zelfs de VN-organisatie voor mensenrechten stelde er vragen bij en veroordeelde het geweld. Nochtans is de VN niet bepaald een organisatie die bekend staat voor kritische analyses (zie: http://america.aljazeera.com/articles/2015/5/11/us-faces-scathing-un-review-on-human-rights-record.html). Noch de lokale besturen noch de federale overheid heeft overigens iets met die kritiek gedaan.
Een nieuwe beweging met oude roots
De voorbije jaren was er duidelijk sprake van een polarisering in de VS. Sinds de Occupybeweging vanaf september 2011 is het concept van de 99% tegen de 1% in alle lagen van de samenleving doorgedrongen. Het kwam naar voor in de politieke debatten en het is steeds meer gezien als een uitdrukking van de maatschappelijke realiteit. De Occupybeweging populariseerde dit idee en was een voorloper van verschillende bewegingen die een nieuwe generatie activisten voorbrachten, denk maar aan de zogenaamde Arabische Lente, de indignado’s of de parapluprotesten in Hong Kong voor een democratisering. Veel mensen die aan Occupy deelnamen, waren nooit eerder betrokken bij betogingen of protesten. Een beweging in Wisconsin met duizenden mensen die op straat kwamen tegen de plannen van gouverneur Scott Walker om het recht op collectieve loonsonderhandelingen af te schaffen, voedde deze tendens en leidde tot nog meer engagement en een verhoging van het bewustzijn in de VS.
De meeste nieuwe activisten kwamen dan wel uit de blanke middenklasse, maar het concept van de 99% versus de 1% rijksten sprak niet alleen hen aan. Deze nieuwe generatie groeit niet op in een Koude Oorlog en wordt niet gehinderd door de gruwelen van het stalinisme en de rem die dit zette op het denken over een andere samenleving. Dit leidt tot opmerkelijke peilingen die aangeven dat 36% van de mensen jonger dan 30 jaar socialisme als iets positiever en beter zien dan kapitalisme.
(zie: http://cdn.yougov.com/cumulus_uploads/document/3csd07d2dd/tabs_OPI_socialism_20150508.pdf)De campagne Black Lives Matter bouwt voort op de ervaringen uit het verleden. De beweging gebruikt vele vormen van protest, gaande van flashmobs, bezettingen, blokkades van snelwegen tot de meer conventionele betogingen. De ondertussen wereldwijd bekende gebaren die bij “hands up, don’t shoot” horen zijn duidelijk qua boodschap en vorm. De identiteit van de #BLM-beweging is dat op dit moment echter nog niet.
Het belang van de nationale #BLM-conferentie
Op 18 juni vindt de eerste nationale conferentie van #BLM plaats in Chicago. Hier zullen veel belangrijke beslissingen gemaakt worden. Als nu over #BLM wordt gesproken, is er nog veel onduidelijkheid en daar moet deze conferentie een begin van antwoord op bieden. De eerste vraag is wat de identiteit van de beweging is, waar zij haar middelen haalt en wie de leiding zal vormen. Op dit ogenblik komt het grootste deel van de financiering van verschillende NGO’s. Zo wordt de lokale afdeling in Ferguson gesteund door de ‘Organisation for Black Struggle’. Maar die wordt dan weer gefinancierd door figuren als miljardair George Soros die 33 miljoen dollar doneerde. Deze vraag is belangrijk omdat de strijd in het verleden door politieke organisaties zoals de Black Panthers en de Civil Rights Movement werd gevoerd. Toen deze door de staat vernietigd waren, werd de strijd voor de rechten van zwarten geleid door apolitieke en niet-revolutionaire organisaties die niet opkomen voor een ander systeem.
Waarom deze vraag stellen? Omdat, zoals Malcolm X het lang geleden al stelde, ‘you can’t have capitalism without racism’. Racisme bestrijden vereist dus ook een strijd tegen kapitalisme. De campagne die uiteindelijk het leven van Martin Luther King jr kostte, de Poor People’s Campaign, omvatte een nationale betoging naar Washington DC met als doel om de stad te bezetten tot de regering maatregelen nam om de armoede van alle mensen in de VS aan te pakken. Malcolm X kwam door zijn persoonlijke ervaringen tot conclusies. MLK werd tot een radicalisering bewogen nadat hij zag dat de burgerrechtenbeweging enkel leidde tot een verbetering van de situatie van de zwarte middenklasse, terwijl de arme lagen steeds weer uit de boot vielen. Het leidde tot de conclusie dat de strijd tegen racisme ook een strijd tegen armoede was, los van geslacht of huidskleur. #BLM wordt vandaag hoofdzakelijk door zwarten georganiseerd en is vooral op de rechten van zwarten gericht. De beweging zal moeten evolueren tot een multi-raciale organisatie die een breder front kan vormen tussen alle onderdrukte lagen van de samenleving in de VS om een succesvolle campagne te voeren tegen racisme en geweld.
Een tweede belangrijke vraag is dan ook die naar de rol van niet-zwarten in de beweging. Hoe kunnen blanke activisten de beweging ondersteunen en versterken? Hoe dienen zij te reageren op de soms moeilijke positie of de zelfs vijandige reacties als ze de beweging steunen? Eljeer is duidelijk in zijn antwoord: “Dit toont het belang van een klassenanalyse.”
Klassenbewustzijn en eenheid
Om de problemen van racisme aan te pakken, volstaat het niet om enkel met zwarten strijd te voeren. Slechts 13% van de Amerikaanse bevolking is zwart, maar zij zijn wel disproportioneel vertegenwoordigd bij de armen, daklozen en gevangenen. Het is in het belang van #BLM om zoveel mogelijk mensen te betrekken van diverse achtergronden om samen te strijden voor gelijkheid en rechtvaardigheid. Dit kan enkel door te vertrekken van een klassenanalyse die de problemen op deze manier bekijkt en uitlegt.
Het kapitalisme predikt op alle mogelijke manieren het individualisme en probeert ook problemen zoveel mogelijk te individualiseren. Mensen worden opgedeeld op basis van ras, sekse, religie, … en zo worden ze tegen elkaar opgezet. Verdeel-en-heers is de belangrijkste strategie van het kapitalisme.
Ras is een politieke constructie zonder wetenschappelijke basis. Het is ondertussen 40 jaar geleden dat Martin Luther King jr opriep voor gelijke rechten. En het is meer dan 150 jaar geleden dat het 13e amendement op de Grondwet van de VS werd aangenomen (een amendement dat stelt: “Noch slavernij, noch onvrijwillige diensten, tenzij als straf voor een misdaad waarvoor de persoon in kwestie veroordeeld is, zullen bestaan in de VS en elke plaats die onder hun jurisdictie staat”). Maar toch is de situatie voor niet-blanken in de VS nog steeds penibel.
De valse illusie van superieuriteit die vele blanken ervaren omdat zij net iets minder slecht af zijn dan hun anderskleurige medemensen is volledig ongegrond en maakt deel van de systematische poging tot verdeling binnen de samenleving. Privileges en maatschappelijke voordelen zijn kunstmatige constructies die telkens gebruikt worden als ze nodig zijn. Maar rijke blanken hebben niets gemeen met arme blanken. Ze gebruiken verdeling tussen de armen om mogelijke banden te breken voor ze tot stand komen. Eengemaakt protest kent immers steeds een groter succes dan geïsoleerd protest.
De basis voor gemeenschappelijke strijd is aanwezig in de samenleving, maar wordt zoveel mogelijk van bovenaf afgeblokt door de staat en de media. Het is aan ons om alle onderdrukten te verenigen door aan te tonen dat ze dezelfde strijd voeren en dat deze tegen het kapitalisme gericht is. We moeten dus vertrekken van een klassenanalyse en aantonen dat strijd tegen racisme, voor LGBTQI-rechten, voor rechtvaardigheid, … eenzelfde strijd is voor een nieuw en democratisch systeem.
#AllLivesMatter
Het is geen evident vraag voor activisten, maar de discussie wordt publiek gevoerd en moet dus aan bod komen. Hoe moeten we omgaan met de slogan #AllLivesMatter? De oorsprong van deze hashtag ligt bij de liberale vleugel van blank Amerika. Het hoofddoel van die vleugel is het depolitiseren van de beweging en het ondergraven van het bewustzijn. Alle levens zijn inderdaad belangrijk. De vraag is echter niet zozeer wiens leven belangrijk is, maar wel wiens leven bedreigd wordt? Gewapende blanke misdadigers worden niet op straat neergeschoten, ongewapende en onschuldige zwarten wel. (zie ook: http://www.theguardian.com/us-news/2015/may/17/biker-gang-shooting-waco-texas)
#BLM richt zich in eerste instantie op de rechten van zwarten en de vraag naar gerechtigheid. Dit kan enkel ideologisch beantwoord worden. De beweging moet politieker worden en verbreden naar alle onderdrukten. Zo kunnen we tot verandering komen.
Obama, Bernie Sanders en de verkiezingen van 2016
Het is ironisch dat de strijd voor de rechten van de zwarte minderheid in de VS net terug opflakkert op een ogenblik dat het land de eerste zwarte president uit zijn geschiedenis kent. Barack Hussein Obama heeft evenwel meer landen gebombardeerd dan zijn voorgangers, heeft meer gebruik gemaakt van drones en zet zwaarder in op anti-terrorisme. Hij grijpt zwaarder in tegen klokkenluiders die illegale praktijken aan het licht brengen. En dan komt daar nog eens een campagne als #BLM bovenop.
Drie jaar lang kwam er geen betekenisvolle reactie van het Witte Huis op de beweging. Pas recent, na het einde van het presidentschap in zicht is, zag Obama zich verplicht om te reageren en een aantal militaire uitrustingen van de politie te verbieden. (zie: http://www.washingtonpost.com/blogs/post-politics/wp/2015/05/18/obama-to-visit-camden-n-j-to-tout-community-policing-reforms). Dit is niet de reactie waar mensen op zaten te wachten.
Het is duidelijk dat de kleur van de persoon die het voor het zeggen heeft in het Witte Huis niet van doorslaggevend belang is, het gevoerde beleid blijft immers hetzelfde. Obama beloofde verandering maar bracht meer van hetzelfde. Hij sprak op een nationale conferentie van de Democraten in 2004 nog over een post-raciaal Amerika: “Er is geen blank Amerika, er is geen zwart Amerika, er is slechts één Amerika.” Dat bleek een illusie te zijn. Het besef hiervan dwingt #BLM om een duidelijk standpunt in te nemen en zich te distantiëren van de Democraten om te werken aan een eigen politieke opstelling waarmee de strijd voor verandering effectief kan gevoerd worden.
De volgende presidentsverkiezingen in de VS vinden in 2016 plaats. Bernie Sanders is wellicht de meest besproken kandidaat in linkse kringen. Hij maakt geen kans om verkozen te raken, maar is toch belangrijk als een polariserend figuur. Wellicht zal deze zelfverklaarde socialist uiteindelijk Hillary Clinton steunen in haar poging om president te worden. De opstelling van Sanders zou in Europa sociaaldemocratisch genoemd worden. Hij is een kopstuk van de links-populistische vleugel van de Democraten. Maar hij brengt wel een retoriek tegen Wall Street en de dominantie van de grote bedrijven in de campagne. Rond #BLM heeft nog niet echt een standpunt ingenomen. De beweging moet echter wel in discussie gaan met diegenen die aangetrokken worden door de retoriek van Sanders, het kan nuttig zijn om zo mee het debat te voeren.
Lessen van #BLM
BlackLivesMatter heeft een ware doos van pandora geopend. Vanaf de start van de beweging tot vandaag, wordt het aanhoudende politiegeweld in de VS meer in de media gebracht en groeit het verzet ertegen. Mensen zijn zich bewust van het probleem en erkennen het. Dit is de eerste noodzakelijke stap om het aan te pakken. De illusie van gelijkheid is doorprikt. Waar de discussie voorheen begon met het overtuigen van mensen dat er nog een probleem is, ligt dit nu anders en kan snel gesproken worden over geïnstitutionaliseerde vormen van racisme en geweld. Ferguson was het beginpunt. Maar Baltimore bracht de kwestie van de besparingen en de strijd daartegen als onderdeel van de strijd tegen racisme sterk naar voor.
Hierdoor is het debat veranderd en kunnen we gemakkelijker overgaan tot het in vraag stellen van het economisch systeem. We kunnen erop wijzen wiens belangen verdedigd worden en uiteindelijk tot de conclusie komen dat de strijd tegen racisme een strijd tegen het kapitalisme is. Deze conclusie trokken Malcolm X en MLK jaren geleden, nu kunnen we op hun ervaringen verderbouwen.
#BLM moet overgaan tot een nationale coördinatie met tegelijk ook lokale afdelingen en een duidelijk programma. Dat zou de strijd naar een hoger niveau tillen. Dan kan #BLM uitgroeien tot een nationaal orgaan dat een brede massabeweging tegen racisme en ongelijkheid op de been brengt en hiermee het status-quo in vraag stelt.
Besluit
Eljeer: “We zullen in de komende periode steeds meer strijd zien opflakkeren, de samenleving is aan het polariseren, waarbij de heersende klasse duidelijk in het defensief wordt gedreven. Het establishment zal tot de aanval overgaan om geen grond te moeten vrijgeven. Als #BLM een overwinning haalt, hoe klein die ook is, dan zal dit een inspiratie zijn voor de arbeidersklasse in de VS, maar ook in de rest van de wereld. Het in vraag stellen van het systeem in de VS kan een enorme reactie uitlokken, #BLM kan daar een grote rol in spelen. #BLM kan het socialistisch bewustzijn in de VS versterken. Wij ondersteunen de beweging en willen dat ze een blijvende organisatie wordt die strijd voert tegen onderdrukking, racisme en ongelijkheid. Er is nood aan een brede massabeweging die met een internationalistische en democratische socialistische benadering opkomt voor radicale verandering.”
-
Discussie over #BlackLivesMatter in Iers parlement
Paul Murphy bracht de discussie over het geweld tegen zwarten in de VS naar het Iers parlement. De Ierse minister nam de verdediging van het Amerikaanse beleid en van president Obama op zich. Paul wees evenwel op het stelselmatige racisme in de VS dat niet is verdwenen. Hij had het ook over lot van Mumia Abu-Jamal, de gekende zwarte activist die in de gevangenis zit en momenteel ziek is.
-
50 jaar na de moord op Malcolm X
Het is exact 50 jaar geleden dat Malcolm X vermoord werd, op 21 februari 1965. Dat is een uitgelezen ogenblik om stil te staan bij het leven en de ideeën van een van de bekendste Amerikaanse revolutionairen. Vandaag blijkt immers uit o.a. de rellen in Ferguson en de beweging #BlackLivesMatter dat Malcolms strijd ook 50 jaar later nog niet gestreden is.Dossier door Jarmo (Antwerpen) uit de maarteditie van ‘De Linkse Socialist’
Malcolm X was een van de meest gekende en militante vertegenwoordigers van de beweging voor burgerrechten die de Amerikaanse samenleving in de jaren ‘60 op haar grondvesten deed daveren. Vandaag is hij uitgegroeid tot een symbool van verzet, niet enkel voor zwarte jongeren, maar voor alle onderdrukte lagen van de bevolking.
Geïnstitutionaliseerd racisme
Malcolm Little werd in 1925 geboren in de Amerikaanse staat Nebraska. Zijn ouders waren aanhangers van Marcus Garvey. Het waren zwarte separatisten die een terugkeer naar Afrika of een onafhankelijke zwarte staat op het grondgebied van de VS eisten. Van jongs af aan werd Malcolm met het onverbiddelijke en niets ontziende racisme dat eigen is aan het (Amerikaanse) kapitalisme geconfronteerd. Zijn leerkrachten gaven hem de raad om zijn droom om advocaat te worden op te bergen en zich te concentreren op ‘realistischere doelstellingen voor een neger’. Zijn ouderlijk huis werd verschillende keren in brand gestoken door de Ku Klux Klan en andere racistische groeperingen, en op jonge leeftijd werd zijn vader door de KKK uit het huis gesleurd en vermoord, voor de ogen van zijn gezin. Het is het type geweld dat helemaal niet uitzonderlijk was, maar integendeel een kenmerk van de Amerikaanse samenleving vormde. Malcolms jonge levensloop was even typerend voor wat er voor zwarte jongeren in het verschiet lag: een leven als kleine crimineel en een gevangenisstraf van 8 jaar.
De samenleving waar Malcolm in opgroeide, werd gekenmerkt door de racistische Jim Crow-wetten. Er bestond segregatie, wat betekende dat er aparte scholen, toiletten, restaurants, … waren voor zwarten. Die segregatie was een onrechtstreeks gevolg van de slavernij, die in 1865 afgeschaft was als gevolg van een strijd tussen de grootgrondbezitters, die slaven hielden, en de stedelijke burgerij in de noordelijke staten, voor wie loonarbeid een efficiënter en voordeliger systeem was. Door de Jim Crow-wetten, die zwarten onder andere verboden zich te organiseren, kon het leven op de plantages echter tamelijk onveranderd voortgaan. De levensomstandigheden van de zwarte arbeiders waren niet veel beter dan die van de slaven.
De burgerrechtenbeweging
De burgerrechtenbeweging in de jaren ‘60 was de eerste om stappen vooruit te zetten. Een half miljoen zwarte Amerikanen had gevochten tegen het fascisme in Europa. Zij kwamen terug in een land waar ze even slecht – of slechter – behandeld werden als in de regimes waartegen ze gestreden hadden. De beroemde Rosa Parks, die haar plaats in de bus weigerde af te staan aan blanke medereizigers, ontstak de vonk voor de busboycot die de eerste scheuren in het segregatiebeleid deed ontstaan. Bovendien werd de Amerikaanse overheid geconfronteerd met nieuwe onafhankelijke Afrikaanse staten die voor de keuze stonden om zich ofwel naar de VS, ofwel naar de Sovjet-Unie te keren. Zonder cosmetische veranderingen in het racistische beleid zou die keuze al te snel gemaakt geweest zijn.
In de gevangenis maakte Malcolm Little kennis met de ideeën van de Nation of Islam, een islamitische vereniging die eveneens het panafrikanisme aanhing. Na zijn gevangenisstraf werd hij al snel een van de belangrijkste voorgangers van het zwarte nationalisme. Hij nam afscheid van zijn achternaam en liet zich voortaan Malcolm X noemen, als verwijzing naar de identiteit die de zwarte bevolking ontnomen werd tijdens de slavernij.
Malcolm X en de Nation of Islam onderscheidden zich van de mainstream-burgerrechtenbeweging (met Martin Luther King als bekendste leider) door hun volhardend militantisme en afwijzing van het principiële pacifisme dat door MLK in de praktijk gebracht werd. Malcolm X stelde dat het crimineel is om een zwarte jongere het advies te geven ‘de andere wang aan te bieden’ als hem geweld wordt aangedaan. Dat komt in essentie neer op het ontwapenen van de onderdrukten. Op het moment dat Martin Luther King zijn befaamde ‘I have a dream’-speech gaf aan het Washington Memorial, stelde Malcolm X: “Terwijl zij dromen, blijven wij vastzitten in de Amerikaanse nachtmerrie.”
Marxisten en het recht op zelfbeschikking
Het principiële uitgangspunt van Malcolm X en de Nation of Islam bleef het recht op zelfbeschikking voor de zwarte bevolking in de Verenigde Staten. Op lange termijn moest dit een terugkeer naar Afrika betekenen, maar op korte termijn werd een onafhankelijke zwarte staat op het grondgebied van de VS naar voor geschoven als oplossing. Elke samenwerking met blanke onderdrukte lagen of de georganiseerde arbeidersklasse werd uitgesloten. Als marxisten zouden wij uiteraard enkele belangrijke kritieken gehad hebben op de visie van de Nation of Islam. Wij pleiten voor arbeiderseenheid en tegen elke vorm van verdeeldheid. Maar anderzijds moeten we erkennen dat de situatie in de VS in de jaren ‘60 ertoe leidde dat een heel belangrijk deel van de zwarte bevolking zich tot deze ideeën aangetrokken voelde. Het geïnstitutionaliseerde racisme vervreemdde de zwarte bevolking van de blanke arbeidersklasse. Zwarten werden niet enkel uitgesloten van de blanke scholen en dergelijke, maar zelfs lidmaatschap van de vakbond was niet mogelijk voor zwarte Amerikanen. Onder dergelijke omstandigheden is het logisch dat de meerderheid van de zwarte jongeren op zoek gaat naar een alternatief buiten de Amerikaanse samenleving zoals ze bestaat. Het wantrouwen tegenover de blanke bevolking was immers enorm.
Toch zouden wij als marxisten de eenheid tussen blank en zwart blijven verdedigen. Het is immers het kapitalisme zelf, met haar sociaaleconomische kenmerken die de belangen van een kleine groep rijken te allen tijde willen verdedigen, die de noodzaak aan verdeeldheid voortbrengt. Een kapitalistische samenleving kan alleen maar vervangen worden door een democratisch socialistische samenleving, die de macht en de controle over de productiemiddelen in handen van de werkende bevolking brengt. Een dergelijke strijd vereist een grote mate van eenheid tussen alle lagen van die werkende bevolking. Een kapitalistische zwarte staat zou al snel met dezelfde problemen geconfronteerd worden als de Amerikaanse samenleving.
“You can’t have capitalism without racism”
Tot die conclusie kwam Malcolm X later zelf ook. Aanvankelijk was hij al gefrustreerd door het feit dat de principiële houding van de Nation of Islam het onmogelijk maakte om betrokken te zijn bij de burgerrechtenbeweging. Hij keerde terug van Mekka, waar hij ook blanke moslims ontmoette, en zwoer de term ‘zwart nationalisme’ af. Hij nam afstand van de Nation of Islam en richtte een nieuwe beweging op die zich openstelde voor medewerking van andere lagen van de bevolking. Het werd hem door de Nation of Islam, maar ook door de Amerikaanse autoriteiten, niet in dank afgenomen. Zolang Malcolm X zijn invloed uitoefende om jongeren tot het zwart nationalisme te bekeren, vormde hij een relatief beperkt gevaar voor het kapitalistische establishment. Maar zodra hij arbeiderseenheid en democratisch socialisme in zijn retoriek begon op te nemen, veranderde dat. Malcolm X werd doodgeschoten onder verdachte omstandigheden op 21 februari 1965, vlak voordat hij een speech wou geven waarin hij wou oproepen tot het bouwen van een nieuwe samenleving, waarin de democratische controle over de maatschappij in handen van de werkende bevolking zou liggen.
Vandaag is de strijd die Malcolm X vijftig jaar geleden voerde brandend actueel. Hoewel er vandaag zelfs een zwarte president is, is de eigenlijke situatie in haar fundamenten enkel cosmetisch veranderd. Een op de drie zwarte Amerikanen leeft onder de armoedegrens, 59% van de armen in de VS zijn zwart. En de zwarte bevolking blijft het mikpunt van racisme en politiebrutaliteit, zoals de rellen in Ferguson onlangs nog aantoonden. #BlackLivesMatter, maar het gif van het racisme zullen we pas definitief uit de samenleving kunnen verjagen als we het kapitalistische systeem vervangen door een democratisch socialistische maatschappij. Dat is de essentie van de strijd van Malcolm X, en het is in die richting dat de huidige beweging moet verdergaan.
-
Selma, Hollywoodportret van de burgerrechtenstrijd
De film Selma komt op een uitstekend ogenblik. Met de beweging #BlackLivesMatter (naar aanleiding van het politiegeweld tegen zwarte jongeren) en de mogelijke ontwikkeling van een nieuwe zwarte bevrijdingsbeweging, kijken velen uit naar deze film als inspiratie en rolmodel. In tegenstelling tot de denigrerende houding ten aanzien van zwarten in de meeste Hollywoordfilms, wordt deze film gekenmerkt door een menselijk en respectvol beeld van de beroemde maar ook de vergeten figuren uit de burgerrechtenbeweging. De film brengt het verhaal van een cruciale strijd in het zuiden van de VS voor stemrecht. Er wordt ook een tipje van de sluier van de discussies in de beweging gelicht.Artikel uit ‘Socialist Alternative’, onze Amerikaanse zusterkrant
Doorgaans beperken Hollywoodfilms zich tot geschiedenis zonder context of context zonder historische gebeurtenissen. Selma brengt belangrijke gebeurtenissen opnieuw tot leven in de film, zoals de wijze waarop zwarten stemrecht ontzegd worden of het extreme racisme van die tijd.
De meest indrukwekkende en motiverende scène is die van de betoging op de brug van Selma op 7 maart 1965. Daar werden de vreedzame betogers op brutale wijze aangevallen en uit elkaar gedreven. Een gebeurtenis die door miljoenen Amerikanen live werd gevolgd op televisie en de bijnaam “Bloody Sunday” kreeg. Er raakten 58 mensen gewond. De gebeurtenissen in Selma speelden een belangrijke rol in het goedkeuren van het wetsvoorstel inzake stemrecht later dat jaar, een belangrijke overwinning voor de burgerrechtenbeweging. Het politiegeweld uit die tijd doet denken aan de wijze waarop de politie vandaag wordt ingezet tegen vreedzame betogers. Vijftig jaar na de gebeurtenissen in Selma worden zwarten nog steeds geslagen, met traangas bestookt of opgepakt omdat ze betogen voor de waarde van zwarte levens. Hoeveel vooruitgang hebben we eigenlijk echt geboekt?
Jammer genoeg schetst de film een erg beperkt beeld van de bijdrage die de vrouwen gedurende de strijd hebben geleverd. Zo gaat de film volledig voorbij aan de rol van Diane Nash, een medeoprichtster van het Student Nonviolent Coordinating Commitee (SNCC) en centrale figuur binnen de burgerrechtenbeweging in Selma. De film toont dan wel enkele moedige daden van verzet door vrouwen, maar behalve Corretta Scott King worden vrouwen herleid tot achtergrondpersonages. Een aanstootgevende scène is die als de mannen in Selma aankomen en zeggen dat ze graag naar Selma komen omdat de vrouwen er goed kunnen koken. Vrouwen worden afgedaan als enkel nuttig om te poetsen, koken en voor de kinderen te zorgen.
De film brengt Martin Luther King Jr. als de “leider” en “redder” van de beweging die alleen handelde en alle beslissingen nam. Martin Luther King voorstellen als de enige verantwoordelijke voor de vrijheid en bevrijding van Afro-Amerikanen is een misleidende visie op de geschiedenis. De sterke nadruk op de discussies van King met president Lyndon Johnson, minimaliseert tegelijk de kracht van de georganiseerde zwarte gemeenschap en de massale impact van de eisen van de beweging. Het is belangrijk dat we het verhaal van onze strijd niet aan Hollywood overlaten. Dan gaan er immers essentiële elementen verloren.
De protesten in Selma waren, net zoals vele andere demonstraties en boycots gedurende die tijd, het werk van veel individuen. Martin Luther King was een sleutelfiguur, maar hij was niet de beweging zelf. Hij was onderdeel van een organisatie van mannen en vrouwen die een belangrijke rol speelden. Vandaag bevinden we ons opnieuw in een turbulent tijdperk. Het belangrijkste dat we uit Selma kunnen halen, is het belang van organisatie. Zowel een vreedzame betoging als een militante staking, het moet altijd georganiseerd worden en liefst op democratische wijze. Met de mogelijke ontwikkeling van een nieuwe zwarte bevrijdingsbeweging is dat des te belangrijker, dit is een beweging die niet beperkt is tot een leider maar die uit duizenden leiders bestaat.
-
Na de gebeurtenissen in Ferguson investeert stad St Louis in… meer politie
Artikel door de afdeling van Socialist Alternative in St Louis
In december 2014 stelden burgemeester Slay en hoofdcommissaris Dotson voor om de middelen van de politie met 8 miljoen dollar te verhogen. Dit geld zou besteed worden aan het versterken van de politiemacht met 160 nieuwe officieren binnen de komende twee jaar. Een groot deel van de middelen moet komen van de boetes die verhoogd worden. Burgemeester Slay probeert zijn plan goed te praten door te wijzen op de verhoogde criminaliteit in de stad sinds augustus. Na de recente moorden op Michael Brown en Eric Gardner door de politie is dit bijzonder cynisch. Wij zijn tegen het versterken van de politiemacht omdat deze niet zelden gericht is op het criminaliseren en isoleren van armen en kleurlingen.Commissaris Dotson wijst op een zogenaamd “Ferguson effect” als verklaring voor de toename van het aantal moorden tussen augustus 2013 en augustus 2014. Als we kijken naar de statistieken zoals weergeven door de lokale krant Post Dispatch, zien we dat de grootste stijging in het voorjaar van 2014 plaatsvond, dit is voor de protesten in Ferguson. Een artikel uit de Post Dispatch van 31 december 2014 stelde dat het aantal moorden sinds 2008 met 30% was gestegen. Maar het artikel merkt ook op dat er in 2014 geen toename was in vergelijking met 2013. Als commissaris Dotson de protesten in Ferguson wil misbruiken als verklaring voor de stijging van het aantal moorden, zou het dan niet logisch zijn om te beginnen met statistieken zijn die effectief een stijging aantonen? Het geeft aan hoe politici en politievertegenwoordigers zoals Dotson statistieken misbruiken om in te spelen op angsten van de bevolking. Zo proberen ze hun macht te versterken en bewegingen die ingaan tegen het brutale politiegeweld te demoniseren.
Nood aan fundamentele verandering
Na maanden van protesten, kwamen politici zoals de Democratische burgemeester Slay niet verder dan zogenaamde veiligheidsmaatregelen zoals het plaatsen van bewakingscamera’s. Dit zal weinig verschil maken. Zeker niet als dezelfde beleidsmakers tegelijk grote delen van de kleurlingen en armen blijven viseren en criminaliseren.
De oplossingen voor stedelijke criminaliteit zijn algemeen bekend en een aantal projecten zoals jobcreatie voor jongeren hebben hun effect bewezen. Slay en Dotson hadden de moorden op Brown en Gardner kunnen aanwenden om de nationale en internationale aandacht te vestigen op politiegeweld en het systematische racisme. Ze hadden de kans kunnen grijpen om van St Louis een modelstad te maken die probeert in te gaan tegen de grootste risico’s die mensen lopen bij hun poging om te overleven en zo ook de belangrijkste oorzaken van criminaliteit aanpakt.
In 1968 richtte president Johnson de “Kerner Commissie” op. Deze commissie werd opgezet na drie jaar van hevige protesten en moest een onderzoek uitvoeren naar de levensomstandigheden van kleurlingen en de spanningen in de gemeenschap. De commissie stelde een systematische aanpak voor van de slechte kwaliteit van de scholen, de hoge werkloosheid en het racistische politiegeweld. Het bleef bij voorstellen. Maar vandaag wordt zelfs de systematische benadering die toen voorgesteld werd achterwege gelaten. En dan vragen ze zich af waarom hun aanpak van criminaliteit niet werkt en zelfs leidt tot meer spanningen en problemen. Net als de rest van de beweging #BlackLivesMatter eisen wij niets minder dan fundamentele verandering.
Meer politie, meer problemen
Omwille van de racistische en ongelijke verdeling binnen St Louis en in de Amerikaanse maatschappij in het algemeen, zullen ook de extra politiemensen zich blijven richten tegen de meest “gemarginaliseerden”: kleurlingen, armen en mensen met een handicap. We zien dat mensen gearresteerd worden op basis van racisme. Ook de duur en de zwaarte van de straf wordt hierdoor bepaald. In de regio rond St. Louis zijn 40% van de jaarlijkse inkomsten afkomstig van kleine boetes en vergoedingen verzameld door de gemeentelijke rechtbanken. De mensen die verplicht worden om de 8 miljoen dollar voor de extra politiemacht te betalen, zijn dezelfde mensen die reeds het meest geviseerd worden door die politie.
In de plaats van de gemeenschap veiliger te maken, richt de harde ordehandhaving schade aan in de gemeenschappen. Amerika is het land met het grootst aantal gevangenen ter wereld, er zijn er meer dan er in gelijk welke samenleving ooit geweest zijn. De FBI stelde in een rapport van 2011 dat de politie 404 verdachten had gedood in daden van ‘gerechtvaardigde moord’. Vandaag doodden agenten bijna evenveel kleurlingen als ten tijde van Jim Crow [een verwijzing naar de periode toen rassenscheiding werd gelegaliseerd na 1890, met name in de zuidelijke staten]. Jonge mannelijke kleurlingen hebben 21 keer meer kans om neergeschoten te worden door de politie dan jonge blanke mannen. Het is in dit kader dat de New York Times de politiemensen omschreef als “een bezettende macht die synoniem staat aan door de staat gesteund misbruik.”
De versterkte staatsrepressie in Amerika valt te wijten aan het feit dat we in één van de meest economisch en racistisch verdeelde maatschappijen ooit leven. De armoedecijfers in St Louis horen bij de hoogste van het land. Op nationaal vlak bezitte een gemiddeld blank gezin in 2010 zes keer meer aan vermogen – huizen, auto’s, spaargeld en pensioengeld – dan zwarte en Latino gezinnen. Blanke vrouwen verdienen gemiddeld 77 cent wanneer een man 1 dollar verdient. Afro-Amerikaanse vrouwen verdienen dan 64 cent en Latino vrouwen 56 cent. Het verhogen van het minimumloon naar 15 dollar per uur is noodzakelijk in de strijd tegen de armoede!
De begroting van een stad is de weerspiegeling van de prioriteiten en het beleid van de overheid. Het voorstel om 8 miljoen dollar te investeren in de politiemacht kan alleen gezien worden als een status quo die zal leiden tot een verslechtering van de leefomstandigheden van kleurlingen. In de plaats van meer agenten aan te werven, eisen we dat de voorgestelde 8 miljoen dollar geïnvesteerd worden in jobs, degelijke gezondheidszorg en betaalbare huisvesting.
Deze feiten tonen de nood aan van een onafhankelijke, democratisch verkozen en volledig gefinancierd beleidsorgaan van onderuit dat zelf de macht heeft over o.a. de politie. Dit zou een stap zijn in de richting van gemeenschapscontrole op de publieke veiligheid. Als dit beleidsorgaan ook de macht krijgt om de prioriteiten voor de begroting op te maken, zouden de inwoners er een instrument van kunnen maken om mee te mobiliseren om hun noden centraal te stellen. Er zou werk gemaakt worden van degelijke gezondheidszorg, onderwijs, betaalbare huisvesting, jobzekerheid, het optrekken van het minimumloon naar 15 dollar per uur en een menswaardig pensioen.
