Hieronder kan u een open brief lezen, gericht aan de onderzoeksrechter te Charleroi belast met het onderzoek naar de ‘Bende van Nijvel’ (lees hier meer over de Bende) en dit naar aanleiding van de huiszoeking en inbeslagname van gegevens bij mevrouw Marie-Jeanne Callebaut op 18 juni laatstleden.

Schetsen we eerst even het kader ervan .

Na de aanslag te Aalst (nov 1985) bleef mevrouw Callebaut als weduwe achter van een van de slachtoffers van de raid. In plaats van te berusten in een slachtofferrol ging ze actief op zoek naar een antwoord op de vele vragen. Ze knoopte contacten aan met nabestaanden, met journalisten, met speurders … en bouwde een archief en kennis op, nu al 35 jaar lang!

Kortom, zij zocht mensen die zoals zijzelf het onderzoek vooruit wilden helpen. Maar weldra moest ook zij vaststellen dat diegenen die het onderzoek wensten te saboteren veel machtiger waren. Op 18 juni werd haar archief in beslag genomen.

Onderstaande brief werd met haar volle instemming opgemaakt door een medestander van het eerste uur. Het zal velen interesseren om te lezen wat er allemaal kan in een staat die zichzelf een ‘rechtstaat’ noemt, wanneer er een tip van de sluier wordt opgelicht.

(Wilfried)

---

OPEN BRIEF: Schandalig. Respectloos. Gevoelloos. Een regelrechte intimidatie van een nabestaande.

Een aanslag in de brutale stijl van de zogenaamde ‘Bende van Nijvel’. Anders valt deze absurde huiszoeking bij Mevrouw CALLEBAUT niet te omschrijven.

Niet alleen de dossierstukken waar Mevrouw CALLEBAUT als Burgerlijke Partij recht op heeft, maar ook al haar persoonlijke nota’s -en dat zijn er doorheen de jaren zeer veel- zijn bij deze voorgoed verloren. Via UW overval bij Mevrouw CALLEBAUT, geraken persoonlijke nota’s en aantekeningen van nabestaanden, in handen van daders en hun medeplichtigen. Daders en medeplichtigen die in UW onderzoek zitten. Alweer helpt U de daders. En niet de nabestaanden. Het wordt een nabestaande moeilijker gemaakt dan een dader. Want een dader kan op hulp rekenen vanuit het onderzoek. Een nabestaande niet.

(Voorbeeld: Na een bijéénkomst van nabestaanden en onderzoekers in de Rijkswachtkazerne van Jumet woedde er een heftige discussie tussen -wijlenjournalist van Le Soir René HAQUIN en de onderzoekers RUTH en VOS. Daarbij verweet Dhr. HAQUIN -drie maanden voor zijn dood- dat deze onderzoekers geen onderzoekers meer waren omdat dat ze in de praktijk de facto de rol van advocaat speelden voor de Heren BOUHOUCHE en BEYER. Deze twee hoofdverdachten hadden in de praktijk eigenlijk geen advocaten meer nodig -dixit René HAQUIN- aangezien ze door deze twee speurders systematisch beschermd werden.) Helaas zijn er zo nog veel meer voorbeelden. Zie ook: André CAMMERMAN.

Deze huiszoeking is een zoveelste aanslag, en kaakslag, op Mevrouw CALLEBAUT. Als burger. Als persoon. Als Burgerlijke Partij. Een zoveelste klap om te verwerken voor een persoon die van jullie al zoveel onrechtvaardigheid en onrecht heeft moeten doorstaan.

Voorbeeld: Na de overval van 9 november 1985 kwam daar vijf jaar later de volstrekt illegale overheveling bovenop van de dossiers AALST en TEMSE naar de Rechtbank van Charleroi. Dit onrecht heeft Mevrouw CALLEBAUT in de Rechtbank van Gent live onder haar neus zien gebeuren. Hoe staande en zittende magistratuur onder één -illegaal- hoedje speelden. Dit alles onder zware politieke druk vanuit het kabinet van toenmalig Minister van Justitie Melchior WATHELET. Van daaruit werd die dag een fax gestuurd naar het kabinet van Procureur-Generaal Norbert BAUWENS te Gent om deze overheveling naar Charleroi af te dwingen. Met de illegale overheveling als gevolg. Een illegale overheveling die trouwens jaren later bevestigd werd door een Rechtbank in Charleroi die daar niet eens voor bevoegd was!

Door UW actie neemt u deze nabestaande af wat haar het dierbaarst is. Haar persoonlijke nota’s, waar ze jaren aan gewerkt heeft om haar verdriet te verwerken; in een poging om het onbegrijpelijke te begrijpen. Dit was haar levenslange zoektocht naar de waarheid. U kon Mevrouw CALLEBAUT niet harder treffen. Dit is niet meer of niet minder dan een aanslag op haar emotioneel welzijn. En dat was – volgens mij- ook uw bedoeling: een slachtoffer treffen. Haar definitief monddood maken. De nabestaande, die in Vlaanderen de grootste dossierkennis had, en met het meeste kennis van zaken sprak, die hebt u met deze actie willen breken. U hebt deze overval uitgevoerd omdat u weet dat deze dame verzwakt is en zich niet meer kan verdedigingen zoals een normale burger dat in deze situatie zou doen.

U bent volkomen respectloos. Al vijfendertig jaar. Zelfs tegenover mensen die in hun leven al de grootste tragedies hebben meegemaakt.

Mag ik er dan ook van uit gaan dat U de verantwoordelijkheid voor de persoonlijke veiligheid van Mevrouw CALLEBAUT op zich neemt? Om haar te beschermen tegen daders die via U aan haar persoonlijke nota’s zijn geraakt?

ACHTERGROND

Al decennia viel het ons in Aalst op dat de onderzoekers van de CELLULE BRABANT WALLON (CBW) geen enkele concrete dossierkennis hadden over de bloedige overval op de Delhaize van Aalst op 9 november 1985. (Dat viel trouwens ook op bij ex-speurders van DELTA FORCE Dendermonde). Bijna ieder PV waar wij naar verwezen of naar vroegen, was hen (CBW) onbekend. Decennia hebben wij ons daar mateloos aan geërgerd.

Uit meerdere incidenten tussen ons en de CBW bleek overduidelijk dat Onderzoeksrechter Monsieur ‘Le Président’ Jean-Claude LACROIX en Onderzoeksrechter Jean-Paul RAYNAL, en hun onderzoekers, geen enkele correcte dossierkennis hadden over Aalst. Van het bestaan van cruciale PV’s wisten zij volstrekt niets af. Sterker nog: ze ontkenden zelfs vaak het bestaan er van! Wanneer Mevrouw CALLEBAUT de CBW hierop wees kreeg ze meerdere malen te horen dat ze de waarheid niet sprak. De CBW suggereerde niet meer of niet minder dan dat ze loog.

Voorbeeld: Tijdens de zittingen van de 2de Parlementaire Onderzoekscommissie toonde Mevrouw CALLEBAUT aan Meester Dirk DE MEERLEER uit Aalst -hij vertegenwoordigde ook Burgerlijke Partijen- een getuigenverklaring over de aanwezigheid van de ‘Bende van Nijvel’ in het centrum van Aalst, tijdens de namiddag al van 9 november 1985. Dit PV bevatte heel gedetailleerde persoonsbeschrijvingen en beschrijvingen van de voertuigen van de daders en hun bewegingen in het centrum van Aalst. Toen wij de onderzoekers van de CBW daarover aanspraken, ontkenden onderzoekers RUTH en VOS formeel het bestaan van een dergelijk PV. Toen we hen later dit PV onder de neus duwden moesten ze eerst hun nota’s verifiëren, zeiden er, alvorens ze gingen reageren. Die reactie kwam er uiteraard NIET. Omdat er van hen geen reactie volgde vroegen we hen er weken later opnieuw naar. Toen lieten ze weten dat dit PV -waar ze dus vooraf nog nooit over gehoord hadden- geen ‘nieuwe feiten’ bevatte!

En zo waren er -helaas- nog meerdere incidenten met de Onderzoeksrechters in Charleroi. Bijvoorbeeld: Over Robotfoto nr.17 -een door de onderzoekers aangelegd dwaalspoor naar Claude DELPERDANGE- Bijvoorbeeld: Over Dhr. FINNE in Overijse.

Helaas waren wij ook niet de enige Burgerlijke Partijen die degelijke conflicten hadden met de CBW. Bijvoorbeeld: Marius SZYMUSIK werd ‘en publique’ gediscrediteerd tijdens een samenkomst van de nabestaanden met het Gerecht in Jumet. Nadat hij eerder al hoog oplopende ruzies had gehad met alweer dezelfde speurders RUTH en VOS.) (Bijvoorbeeld: Albert VAN DEN ABIEL werd ook ‘en publique’ gediscrediteerd en persoonlijk aangevallen door de onderzoekers RUTH en VOS tijdens een gelijkaardige bijéénkomst in de Palais du Verre in Charleroi.

Telkens vielen deze onderzoekers beledigend en intimiderend uit tegen nabestaanden die zelf op onderzoek uit gingen. Waarom deden deze nabestaanden dat? Zelf op onderzoek uitgaan? Evident. Omdat ze geconfronteerd werden met onderzoekers die jarenlang NIETS deden. Werkelijk NIETS.

Ik vermeld slechts deze incidenten omdat ik daar zelf getuige van ben geweest. Er waren er jammer genoeg nog veel meer.

ONTBREKENDE DOCUMENTEN

Maar er was niet alleen een volledig gebrek aan dossierkennis van de onderzoekers, voor wat Aalst betrof, er bleken ook heel wat documenten ‘verdwenen’ te zijn. Uit het dossier zijn verschillende cruciale PV’s verdwenen of gestolen. Net zoals er een heleboel bewijsstukken -tot autowrakken toe- zijn verdwenen. Of gestolen.

Voorbeeld: Tijdens een bezoek aan Advocaat -wijlen- Xavier MAGNEE, kon deze man tot zijn eigen -gespeelde?- ontsteltenis geen enkel stuk vinden waar wij naar vroegen. Hij stelde zelf vast -samen met ons- dat ze ontbraken! We vroegen Meester MAGNEE naar de initiële verhoren van Madani BOUHOUCHE en Philippe DE STAERCKE. Twee cruciale stukken .

DE BENDE ZIT BIJ U

Waarom geen onderzoek naar de personen IN uw onderzoek die deze PV’s hebben gestolen? Die PV’s hebben vervalst? (Voorbeeld: Parket Nijvel.) Die bewijsstukken hebben ontvreemd? Die dwaalsporen hebben aangelegd? Waarom hebben deze personen dat jarenlang ongestoord kunnen doen? Waarom gaat u DAAR uw ontbrekende documenten niet zoeken? De zogenaamde ‘Bende van Nijvel’ zit bij U, Mevrouw. In UW eigen onderzoek. En niet bij Mevrouw CALLEBAUT in Aalst.

Onderzoekers als A., V., A., R., V., F.(Namen bekend bij de auteur en Mevrouw CALLEBAUT), waren onderzoekers met een alles behalve cleane achtergrond. Allemaal hadden zij ongehinderd toegang tot de dossiers. Tot de daders. Jaren lang. Zij hebben collega’s die WEL diepgaand onderzoek wilden doen op verkeerde pistes gezet, geïntimideerd en ronduit tegengewerkt. Buiten gewerkt. (Voorbeeld: wijlen Roger ROMELART). Ook hier zijn helaas veel meer voorbeelden beschikbaar.

EIS om al deze redenen eisen wij de restitutie van al de persoonlijke documenten en documentatie van Mevrouw CALLEBAUT. We zien geen enkele reden waarom u toegang tot die documenten zou kunnen nodig hebben. Geen enkele. Wel integendeel. Volgens onze kennis van zaken zijn deze documenten veel veiliger bij Mevrouw CALLEBAUT dan bij uw onderzoeksteam. Daar worden ze door medewerkers van de daders gestolen.

CONCLUSIE

Mevrouw Onderzoeksrechter en uw team, wordt het geen tijd -in plaats van de archieven van een weerloze Mevrouw CALLEBAUT te plunderen- dat u de documenten die u mist gaat zoeken waar ze zich ECHT bevinden? Namelijk bij die personen -uit UW onderzoekscel- die ze onrechtmatig gestolen hebben? (Bijvoorbeeld: Bij onze Veiligheid van de Staat en de voormalige SDRA? Op hun last hebben verschillende Procureurs des Konings –vele tientallen- cruciale PV’s uit de dossiers van de zogenaamde ‘Bende van Nijvel’, ‘CCC’, en andere dossiers doen verdwijnen.) Ook werden meerdere PV’s door onderzoekers zelf gestolen, of vervalst. Dit laatste al dan niet onder druk van –alweer de verantwoordelijke Procureurs des Konings. Moeten uw onderzoeksacties niet tegen deze dieven gericht zijn? Tegen deze saboteurs van het onderzoek? In plaats van weerloze en ouder wordende weduwen te intimideren en te overvallen die alle documenten al die tijd op een gewetensvolle en secure wijze bewaard hebben?

Of ontbreekt het u -en uw team- hiervoor aan de gepaste moed?

Als u die moed niet kunt opbrengen om de ECHTE waarheid te laten zegevieren; de ECHTE dieven van deze PV’s te vervolgen; de ECHTE saboteurs van het onderzoek te vervolgen; dan moet u -wat mij betreft- uw opdracht, en deze van uw team, teruggeven. Als u die moed niet hebt, dan hebt u gefaald. En zult u blijven falen.

Het is de hoogste tijd voor de demystificatie van het ‘Bende-Onderzoek’ dat in werkelijkheid nooit een onderzoek die naam waardig is geweest.

MARK DE WIT, Een goede vriend van Mevrouw Marie-Jeanne CALLEBAUT

Midden jaren 1980 zorgde een reeks brutale overvallen voor een klimaat van terreur en angst in ons land. Het onderzoek naar deze overvallen tussen 1982 en 1985, toegeschreven aan de ‘Bende van Nijvel’, loopt al jarenlang vast. Er wordt al lang gewezen op mogelijke verbanden tussen deze terreurdaden en delen van het establishment die een harder repressief staatsapparaat wilden vestigen als onderdeel van een (extreem)rechts politiek project. We vroegen een reactie van Wilfried Mons op de nieuwe ontwikkelingen in het dossier.

[divider]

Strafpleiter Vermassen die zijn nek uitsteekt: “dat gaat me niet in dank worden afgenomen.”

De broer van Christiaan Bonkoffsky, de sinds mei 2015 overleden ex-rijkswachter van Aalst, die getuigenis aflegt over diens laatste woorden (maar oorspronkelijk helemaal niet van plan was om daarover te getuigen).

Oudgedienden van de pers die tegen beter weten in toch maar weer op de zaak springen en mee  aan de kar gaan duwen … en we vergeten er nog zoals Marc Van Damme, jeugdvriend van Christiaan.

Zonder hun bemoeienis had Jumet zoals gewoonlijk in alle stilte de boel weer laten verzuipen, hadden we nooit gehoord van Bonkoffsky, hadden we nooit iets geweten over de (inhoud van) de anonieme brief die Vermassen aan Jumet bezorgde (volgens hem met mogelijk de ‘gouden  tip’ in), waren de magneetvissers nooit met hun vondst naar het gerecht gestapt, enz.

Het duurt natuurlijk niet lang of de tegenreactie komt op gang: criminoloog Fijnaut: “hij (lees: Vermassen) heeft het onderzoek en de publieke opinie geen dienst bewezen” en “als hij problemen heeft met de gang van zaken moet hij dat voorleggen aan zijn stafhouder” (met andere woorden: de  publieke opinie mag niet wakker gemaakt worden).

En kijk, daar komt ook de mist weer opzetten:

Zou het kunnen dat de inhoud van de anonieme brief van Vermassen het heeft over een – met name genoemde  – overste binnen de rijkswacht die aan de bewaking van de Delhaize te Aalst toestemming geeft om te vertrekken wanneer luttele minuten later de bende arriveert (bedoeling was oorspronkelijk dat de bewaking tot het sluitingsuur – 20 uur – zou lopen?). Als het daarover gaat, begint de procureur-generaal van Luik, De Valkeneer, warm en koud te blazen en alles er tussenin: dergelijke feiten zijn onbekend, het gaat over ‘non-informatie’, misschien toch beter Vermassen ontmoeten, van wie het bevel kwam om de post te verlaten hebben we niet kunnen achterhalen, …

Die reactie is nog niet eens zo vreemd: want uit de feiten blijkt duidelijk dat de R4 van de rijkswacht (want daar gaat het over) nog steeds vlak bij de Delhaize was toen de overval al in volle gang was. Dus: als het bevel er al was, wordt het bevestigd door een anonieme brief en kan (32 jaar na de feiten) de naam van wie het bevel gaf niet meer geverifieerd worden door justitie. Zou u daar veel mee kunnen aanvangen?

En insiders geven ook grif toe dat, hoe graag we het ook zouden willen, we met Bonkoffsky er ook nog niet zijn:

Wie 2 jaar dood is, kan moeilijk ondervraagd worden, en dus is er alleen het getuigenis van zijn broer dat Madani Bouhouche en Bob Beijer met Christiaan contact hadden.

Bouhouche is dood (althans … officieel want het lijk werd gecremeerd voordat Belgische justitie ter plaatse was!) en Beijer zit veilig in Thailand en ontkent staalhard.

En verder: is er een band met de bende-voertuigen: vraagteken? Of: is er een band met de bende-wapens: vraagteken?

De Valkeneer doet zijn beklag over het verwijt dat de relaties met de nabestaanden-burgerlijke  partijen altijd al slecht was. Want kijk, nu juist justitie open kaart wil spelen, zouden er maar een drietal partijen interesse hebben om hun dossier in te kijken.

Had men dan een andere reactie verwacht van mensen die al 30 jaar (!) met een kluitje in het riet worden gestuurd? En daarbij: het  dossier als een “open boek”? Dan toch één waarbij belangrijke  bladzijden eruit gescheurd zijn!

Het is bijvoorbeeld een vaststaand feit dat in het dossier ‘De Staercke’ het chronologisch eerste  proces verbaal (pv) verwijst naar een ander pv dat niet meer in het dossier zit. Hetzelfde doet zich voor in het dossier Bouhouche.

Ook wekt men graag de indruk als zou nu alles er veel eerlijker aan toe gaan, er géén druk meer is van buitenaf (of binnenuit?) in vergelijking met de loden jaren 1980…

Dat zal dan toch recent moeten zijn; nemen we  bijvoorbeeld de studie over de moord op Lahaut (1950), studie door CEGESOMA toch nog tot een goed einde gebracht en gepubliceerd in 2015 (we verwezen hier al naar in een artikel in november 2015 en in een artikel begin 2016). Welnu uit de  geschiedenis van het tot stand komen van dit onderzoek zelf blijkt dat tussen 2009 en 2011 door een overheidsdienst bij toenmalig premier Leterme werd tussengekomen om het onderzoek niet te financieren. Dus 60 jaar (zestig!!!) na de feiten zijn er nog steeds krachten in dit land aanwezig om de waarheid in sommige dossiers te dwarsbomen.

En dan moet u nog in gedachten houden dat de zaak Lahaut nog klein bier is in vergelijking met de ‘Bende‘. Bent u, zoals wij, ook benieuwd naar het volgende lijk dat uit de kast gaat vallen? En dan vooral hoe men dat lijk (in dit dossier soms letterlijk te nemen) dan weer gaat laten verdwijnen?

Niet getreurd: we hebben eindelijk een ‘meldpunt’ gekregen, maar alleen omdat de druk van de publieke opinie te groot werd.

Wilfried  Mons