Your cart is currently empty!
Tag: belastingen
-
Frans protest tegen dure brandstof. Ook bij ons wordt alles duurder, zonder dat loon volgt
Actie in Montélimar. Foto: Rachel (Gauche Révolutionnaire) De afgelopen dagen is in Frankrijk een beweging ontstaan tegen de toegenomen brandstofprijzen. Vooral tankstations en tolwegen werden geblokkeerd door mensen in gele fluovestjes (gilets jaunes) die protesteren tegen de hoge belastingen van de overheid op benzine en diesel. Omdat veel supermarkten in Frankrijk over een tankstation beschikken worden ook zij geblokkeerd.
Artikel door Kim
Het orgelpunt tot nu toe vond plaats afgelopen zaterdag, toen minstens 250.000 mensen aan de blokkades deelnamen. Tijdens die actiedag raakten aan de blokkades meer dan 100 mensen gewond, waaronder een handvol ernstig. Er viel één dode toen een vrouw, die haar dochter naar het ziekenhuis wou rijden, in paniek doorreed aan een blokkade. De politie liet op sommige plaatsen begaan, elders greep ze in. Zo werd een blokkade op de ring rond Parijs verhinderd. Actievoerders die de ambtswoning van president Macron probeerden te bereiken, werden door de politie met traangas teruggedreven. Geen enkele bestaande groepering neemt het voortouw in de protesten, die van onderuit zijn ontstaan en via sociale media georganiseerd worden. Volgens een peiling begin november steunt 78% van de Fransen de acties. De beweging steunt dus op een groot passief draagvlak.
Goed voor het milieu?
De benzineprijs aan de pomp steeg in Frankrijk met 15% op een jaar tijd, die van diesel zelfs met 27%. Dit komt door de stijging van de ruwe olieprijs, maar ook door de vele taksen. Zowat 60% van de kostprijs vloeit via taksen naar de overheid. Macron vindt dat te weinig: vanaf 1 januari 2019 komt er een bijkomende taks van 6,5 eurocent per liter diesel en 2,9 eurocent per liter benzine. Die belastingverhoging was de druppel die de emmer deed overlopen.
Macron zegt dat de taks nodig is vanuit ecologisch standpunt. Niet dat de regering-Macron een sterk ecologisch imago heeft: in augustus nam minister van ecologische transitie, Nicolas Hulot, nog ontslag omdat de regering te weinig doet voor het milieu. Moest de regering echt bezorgd zijn om het milieu, dan zou ze investeren in ecologische alternatieven.
Benzine en diesel zijn immers geen luxeproducten: veel mensen hebben een eigen auto nodig omdat er geen ander vervoersmiddel is om naar het werk te gaan of om kinderen naar school te brengen. Heel wat plaatsen zijn enkel met de auto bereikbaar. Accijnzen op brandstofprijzen verhogen, betekent in het beste geval dat de kosten van vergroening op de werkenden en de middenlagen afgewenteld worden. Door het gebrek aan alternatieven is er echter amper minder gebruik van de auto.
De milieubelastingen van Macron vertrekken van een logica waarin de individuele consument verantwoordelijk is voor milieuvervuiling. Dit idee van individuele verantwoordelijkheid is een liberaal dogma. In plaats van de productie aan te pakken en de grote vervuilers (een honderdtal grote bedrijven zijn verantwoordelijk voor het grootste deel van de vervuiling), worden de gewone mensen aangepakt. Consuminderen om de ecologische voetafdruk te verkleinen, blijft echter altijd beperkt tot een minderheid.
Echte vervuilers worden ongemoeid gelaten
Ondertussen zorgt de logica van dit systeem voor heel wat nutteloos verkeer: leveringen gebeuren just-in-time, producten worden over en weer gebracht omdat lonen ergens anders iets lager zijn, … Zo worden Belgische varkens naar Italië gebracht om daar geslacht te worden en verwerkt tot onder meer parmaham, die vervolgens verkocht wordt in Belgische supermarkten. Noordzeegarnalen worden naar Marokko gebracht om te pellen, waarna ze hier verkocht worden. De pogingen om ons als individuele consument verantwoordelijk te stellen voor reële milieuproblemen zijn erop gericht om de echte verantwoordelijken uit de wind te zetten.
Grote bedrijven aanpakken, kan volgens de neoliberalen niet omdat het de vrije markt zou verstoren. Door extra taksen te heffen met het argument van milieu (brandstoffen) of gezondheid (tabak, alcohol, …) wordt nochtans erkend dat de economie sturing nodig heeft. Zo overtuigd zijn die liberalen dan toch niet van de vrije markt. Het gebrek aan publieke investeringen in milieu of gezondheidszorg versterken het vermoeden van veel werkenden: de extra taksen dienen gewoon om de kas te vullen zodat de overheid nog meer cadeautjes aan de grote bedrijven kan uitdelen. Onder de winnaars van dat beleid bevinden zich ook de grote oliemultinationals zoals Shell of Total die vorig jaar goed waren voor respectief 4 en 5 miljard euro winst.
Woede organiseren en tegen systeem richten
De Franse woede is terecht. De “gilets jaunes” geven uitdrukking aan een gevoel dat ook bij ons leeft (zie hieronder). Deze beweging vertrekt vanuit een buikgevoel en is niet van bij het begin duidelijk qua eisen en alternatieven. Sommigen zien in de woede tegen de taksen een rechtse of zelfs extreemrechtse beweging. Waar de arbeidersbeweging afwezig blijft, probeert rechts effectief om de beweging te recupereren. Rechts en extreemrechts hebben echter geen alternatief op het huidige beleid: ze staan niet bepaald bekend als verdedigers van openbaar vervoer, openbare diensten, publieke investeringen in duurzame energie, …
De arbeidersbeweging moet aansluiting vinden bij dit protest en het richten op eisen die de strijd verbreden. Dit moet ook gekoppeld worden aan ecologische eisen, waarbij de factuur niet naar de werkenden en de middenklasse wordt doorgeschoven maar door de belangrijkste verantwoordelijken voor vervuiling wordt gedragen. De stakingsoproep van delen van de vakbond CGT bij Peugeot op 17 november was een belangrijk precedent. Deze beweging van ‘gilets jaunes’ bestaat doorgaans uit gewone werkenden, gepensioneerden, kleine zelfstandigen, … Kortom mensen die het verschil tussen 50 en 60 euro voor een volle tank voelen.
Gauche Révolutionnaire, onze Franse zusterorganisatie, komt in de beweging op rond volgende eisen:
- Onmiddellijke verlaging en blokkering van de brandstof- en energieprijzen
- Neem de winsten van de multinationals in beslag om onze noden te financieren: gratis openbaar vervoer, openbare diensten, degelijke en betaalbare huisvesting.
- Verhoging van de lonen en uitkeringen, herstel van de index met inbegrip van brandstofprijzen.
- Een vermogensbelasting, strijd tegen fiscale fraude door de ultrarijken en de multinationals, indirecte belastingen (zoals BTW) vervangen door een progressieve belasting die de rijken en grote bedrijven meer laat betalen.
- Verdediging van openbare diensten en heropening van diensten die bereikbaar zijn in elke buurt (kinderopvang, scholen, postkantoren, …).
- Voor een grote openbare milieudienst gefinancierd door multinationals te belasten, om honderdduizenden jobs te creëren in de nodige ecologische transitie (ecologische landbouw, voedselsector, duurzame energie, …).
Een dergelijk programma vereist socialistische maatregelen zoals de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie, zodat de grote bedrijven de ecologische transitie niet kunnen blijven saboteren en zodat een democratische en ecologische planning mogelijk wordt. Zo’n planning zou vertrekken van de behoeften van de werkenden, inclusief de ecologische behoeften. Om dit te bekomen, is strijd nodig.
[divider]
Ook in België wordt alles duurder… terwijl ons loon niet volgt!
Foto vanop Wikimedia De maximale dieselprijs in ons land is hoger dan in alle buurlanden. Net als in Frankrijk gaat ongeveer 60% van wat we aan de pomp betalen naar de overheid. Een tank van 40 liter diesel kost vandaag ongeveer 60 euro, waarvan dus 36 euro voor de overheid. Alles samen haalde de overheid vorig jaar 5,5 miljard euro inkomsten uit taksen op brandstof.
Ook hier wordt het argument gebruikt dat individueel autogebruik wordt ontmoedigd. Zonder investeringen in alternatieven is dat een hol argument. De opbrengst wordt overigens niet in milieuvriendelijk transport geïnvesteerd: de overheidsbijdragen aan NMBS, De Lijn, MIVB en TEC – de aanbieders van openbaar vervoer – liggen lager dan die 5,5 miljard euro! Investeringen in duurzame energieproductie worden aan de private energiebedrijven overgelaten, met als resultaat dat een tekort aan elektriciteit dreigt.
Bovendien komt het bovenop alle andere belastingverhogingen van de rechtse regering-Michel/De Wever. Een groot deel van onze energie- of waterfactuur bestaat uit taksen. Onder meer door een jarenlang gebrek aan investeringen gingen de prijzen voor water en energie de afgelopen maanden fors de hoogte in. Alles wordt dus duurder, maar onze lonen volgen niet. Als het van de regering en de werkgevers afhangt, zit er opnieuw niets in bij de collectieve loononderhandelingen die momenteel opgestart worden.
-
Tax Pride in Antwerpen
Zero afbraak! Vandaag was er een ‘Tax Pride’ in Antwerpen. De vakbondsbetoging protesteerde tegen het feit dat gewone werkenden veel belastingen betalen, terwijl de superrijken amper bijdragen aan de gemeenschap. Dit vergroot de ongelijkheid. De betoging was succesvol: er waren zeker 5.000 aanwezigen, wat meer is dan verwacht. Zowel ABVV als ACV waren sterk vertegenwoordigd. Op de spandoeken onder meer protest tegen sociale afbraak, besparingen en arrogante kapitalisten zoals Huts en co.
Een reeks foto’s door Liesbeth:
-
Effectentaks: regering is zwak tegen sterksten en sterk tegen zwaksten
Om de rijken minder te belasten, moeten meer middelen bij de rest van de bevolking gezocht worden. De logische roep om de miljonairs te belasten, wordt niet gevolgd. Het Zomerakkoord bevat een effectentaks die als doel heeft om de rijksten ook een beetje te laten bijdragen. Wie een effectenrekening heeft met beursaandelen, obligaties, kasbons, warrants, beleggingsfondsen, … zou een beperkte taks moeten betalen. Waar gaat het over en wat is het effect van de taks?
door Ben (Charleroi) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
De maatregel van een effectentaks had als doel om CD&V te laten afzien van een meerwaardebelasting. Bovendien moet de effectentaks de illusie wekken dat de federale regering niet alleen een cadeaupolitiek voert ten aanzien van de rijksten.
Het gaat om een taks van 0,15% op alle effectenrekeningen boven de 500.000 euro. De maatregel moet 254 miljoen euro opbrengen, maar het reëel opgehaalde bedrag zal ongetwijfeld een pak lager zijn. Sommigen hebben het over maximaal 100 tot 150 miljoen euro. (1) En zelfs die bedragen zijn betwistbaar omdat er zoveel methoden zijn om de taks te ontwijken in een land waar fiscale spitstechnologie voor superrijken zo breed verspreid is.
Hoe zal de taks opgehaald worden? Dat is een goede vraag. Charles Michel stelde de rijksten snel gerust met de verklaring dat er geen sprake is van een vermogenskadaster. Hij rekent dus op de goede wil van de belastingplichtigen. Die moeten aangeven dat ze de belasting verschuldigd zijn. Hij rekent ook op de banken die de belasting bij de bron moeten vaststellen. Misschien kan de CD&V-top een kaarsje laten branden in de hoop dat de taks een succes wordt?
Professor fiscaal recht Denis-Emmanuel Philippe was duidelijk: “De bankenlobby heeft goed gewerkt. Als een klant zijn effectenrekening wil opsplitsen over verschillende banken en in zijn belastingaangifte geen melding hiervan maakt en zijn bank niet waarschuwt dat hij mogelijk onder de taks valt, dan zie ik niet hoe de fiscale administratie op de hoogte kan zijn.” (2)
Zoals Michel Maus, professor fiscaliteit aan de VUB, stelt: “De grote vermogens zullen gespaard worden door deze nieuwe maatregel. Vermogende Belgische families beheren hun beursgenoteerde aandelen in de overgrote meerderheid van de gevallen via holdingstructuren.” (3) Ze bezitten dus enkel niet-beursgenoteerde aandelen van de holding en zijn van de effectentaks vrijgesteld.
Deze taks is een rookgordijn om de vele cadeaus aan de grote bedrijven en de superrijken verteerbaar te maken. Deze taks is doelbewust zodanig opgesteld dat het effect ervan enkel maar bijzonder beperkt kan zijn. Ondertussen aarzelt de regering niet om er alles aan te doen om de openbare diensten af te breken, het enige (collectieve) bezit van diegenen die niet vermogend zijn.
[divider]
Noten
- Trends-tendances van 7/09/2017.
- Le Soir van 9/10/2017. http://plus.lesoir.be/118341/article/2017-10-09/taxe-compte-titres-le-lobby-bancaire-tres-bien-fonctionne
- Trends-tendances van 7/09/2017.
-
Na koud zomerakkoord hete herfst organiseren
Belastingparadijzen floreren … maar regering haalt het geld bij ons
“De tering naar de nering zetten,” is één van de favoriete uitspraken van Bart De Wever. Maar dat geldt niet voor iedereen. Terwijl de miljarden worden gezocht in de gezondheidszorg, de sociale zekerheid, pensioenen en overheidsdiensten … hebben 853 bedrijven, in 2016 alleen, 221 miljard geparkeerd in belastingparadijzen.Artikel door Michael Bouchez uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Het exacte bedrag is voor interpretatie vatbaar. Welk land meetelt als een belastingparadijs, wordt namelijk jaarlijks aangepast. Hoeveel daarvan ervan fraude is, is ook onduidelijk. Maar voor deze regering is die fiscale fraude een detail. Daarentegen zou de strijd tegen sociale fraude in 2016 180 miljoen opgebracht hebben: 1.200 keer minder dus dan wat er in datzelfde jaar op de belastingparadijzen stond.
Toch legt het zomerakkoord van 2017 opnieuw de prioriteit bij het opjagen en controleren van invaliden, studenten die een leefloon hebben en al wie recht op een uitkering heeft. De regering weet alles van uitkeringstrekkers om zeker te zijn dat ze niet ‘te veel’ krijgen. Om wie gaat het? Een invalide die aangaf alleenstaand te zijn, maar eigenlijk samenwoont bijvoorbeeld. In tijden van cumulerende politici die al pensioen krijgen terwijl ze nog werken, is het wraakroepend dat diegenen die moeten vechten om rond te komen, als profiteurs worden weggezet.
Die aanpak van sociale fraude moet 52,7 miljoen extra opleveren. Extra inspecteurs worden aangeworven om onder meer elektriciteit- en watermeters uit te pluizen. Daartegenover moet de “strijd” tegen fiscale fraude eveneens 50 miljoen opleveren. Het is een choquerende grap dat er evenveel extra inkomsten moeten komen uit sociale fraude als uit fiscale fraude. Met dezelfde energie en middelen die in sociale fraude gestoken worden, kan een veelvoud gevonden worden in de fiscale fraude.
Op 1 jaar tijd konden 953 bedrijven vele malen de besparingen die wij op 4 jaar moesten slikken, opsparen. 221 miljard is 245 keer de besparingsronde op gezondheidszorg (900 miljoen). De strijd tegen sociale fraude zou in 2016 180 miljoen opgebracht hebben: 1200 keer minder dan wat er in datzelfde jaar op de belastingparadijzen stond. Het is ook 440 keer meer dan wat het zomerakkoord van 2017 voorziet aan nieuwe besparingen op de sociale zekerheid (502 miljoen). Om de begroting tegen 2019 in evenwicht te krijgen zou momenteel nog 8 miljard nodig zijn. We weten nu al waar het niet gehaald zal worden…
De enigen die dubbel scoren zijn de grote bedrijven. Zij zullen hun offshore kapitaal nog zien aangroeien, want de vennootschapsbelastingen dalen van 33% tot 25% in 2020. Op die manier worden de middelen nog schaarser. Wat De Wever en de regering eigenlijk bedoelen met “de tering naar de nering zetten”: de werkende bevolking nog meer dan voorheen doen bijdragen aan de vetpotten van de kapitalisten.
Een echt linkse regering die evenveel inspanningen doet voor de gewone bevolking als de huidige voor de kapitalisten, zou die miljarden gebruiken om via publieke investeringen de infrastructuur, het onderwijs, de sociale woningbouw en hernieuwbare energiebronnen te stimuleren. Op die manier komt de geproduceerde rijkdom niet enkele een kleine minderheid, maar de hele maatschappij ten goede.
Een aanpak van fiscale fraude en belastingparadijzen, en een echte vermogensbelasting zouden goede stappen zijn. Anderzijds weten we ook dat dit niet zal gebeuren met de goedkeuring van de grote aandeelhouders. Zij zullen dreigen met delokalisatie en kapitaalvlucht. Daarom zou een linkse regering zich moeten baseren op de organisatie, mobilisatie en participatie van de werkende bevolking om kapitaalvluchten tegen te houden via de nationalisatie van de financiële sector onder democratische controle en beheer.
Een breuk met het besparingsbeleid is nodig, maar zal ook een breuk met het systeem vereisen. We moeten ons organiseren om dat doorheen onze strijd mogelijk te maken!
-
In tijden van besparingen weigeren regeringen om miljarden achterstallige belastingen te innen
Ierse regering wil 13 miljard van Apple niet. Belgische regering wil 942 miljoen van excess profit rulings niet en bereidt zich voor om 3 miljard van notionele intrestaftrek preventief te weigeren
Afbeelding van de Anti Austerity Alliance. Een conversatie tussen minister van financiën Michael Noonan en premier Enda Kenny. Vreemd genoeg geen satire, maar gezien hun reacties een vrij realistische inschatting. Ierse regering wil 13 miljard van Apple niet…
Apple moet volgens de Europese Commissie 13 miljard euro terugbetalen aan de Ierse overheid. Daar worden geen champagneflessen ontkurkt, er wordt integendeel in paniek gereageerd. Het toont de realiteit van een regering die de belangen van de grote bedrijven verdedigt en niet die van de meerderheid van de bevolking. Met 13 miljard euro kan de wachtlijst voor sociale woningen volledig verdwijnen en kan de scherpe toename van dakloosheid volledig omgekeerd worden. Maar neen, de regering wil dit niet. De Ierse regering verkiest dat Apple op zijn cashberg van 200 miljard dollar blijft zitten.
De beslissing van de Europese Commissie maakt duidelijk dat Ierland een belastingparadijs voor de grote bedrijven is. De mensen zijn terecht woedend nu de regering geld van de gemeenschap gebruikt om in beroep te gaan tegen deze beslissing zodat Appel alsnog geen belastingen moet betalen. De regering moet niet in beroep gaan tegen de Europese beslissing maar de 13 miljard euro aan achterstallige belastingen innen.
Gewone mensen zullen de agressieve dreigementen nog herinneren die geuit werden tegen wie weigerde om de gehate waterbelasting te betalen. Zij werden bedreigd, terwijl de regering Apple bijspringt om het bedrijf toch maar geen belastingen te laten betalen. De hypocrisie van de regering wordt ook wel erg duidelijk als ze enerzijds stelt dat de Europese regels betekenen dat een waterbelasting moet ingevoerd worden, terwijl een Europese beslissing om Apple belastingen te laten betalen meteen betwist wordt.
Ook Belgische regering weigert miljarden…
Als de regering momenteel discussieert over een verlaging van de vennootschapsbelasting, is dat deels een reactie op het besef dat zowel de excess profit rulings als de notionele intrestaftrek niet door de Europese beugel kunnen. De Europese Commissie dreigt beide fiscale gunstregimes voor grote bedrijven te verbieden. De afschaffing van de notionele intrestaftrek zou volgens de regering zelf 3 miljard euro per jaar opleveren. Eerder besliste de Europese Commissie dat de excess profit rulings onaanvaardbaar waren en dat de Belgische overheid 942 miljoen euro moest terugvorderen van multinationals.
Tegen die laatste beslissing ging ook minister Van Overtveldt (N-VA) meteen in beroep. Ook hier zijn er twee maten en twee gewichten, waarbij de rijksten anders behandeld worden dan de rest van de bevolking. Om een afschaffing van de notionele intrestaftrek voor te zijn, zoekt de regering nu al naar methoden om de fiscale cadeaupolitiek voor de grote bedrijven op een andere manier te organiseren. Terwijl wij overladen worden met besparingen en de vele tekorten zich op alle vlakken laten voelen (denk maar aan de schrijnende getuigenissen van personeelsleden uit de zorgsector, Bpost, het onderwijs, de NMBS, …), wringt de regering zich in alle mogelijke bochten om miljardencadeaus aan de grote bedrijven veilig te stellen. Kris Peeters kondigde voor de zomer aan dat er met de volgende begroting, die nu besproken wordt, pas echt zwaar bespaard zou worden. Dit gebeurt duidelijk niet door het geld te zoeken waar het zit, maar door de gewone bevolking te laten betalen.
Sommige werkgevers willen dat de regering van de gelegenheid gebruik maakt om de fiscale cadeaupolitiek verder op te drijven. Zo werd voorgesteld om zowel de vennootschapsbelasting fors te laten dalen als om een reeks fiscale gunstmaatregelen daar bovenop te behouden. Het tekort moet dan maar aangevuld worden met een BTW-verhoging. Anders gezegd: wij zouden ervoor moeten betalen. En dat terwijl werkgevers uit de kleinhandel nu al aan de alarmbel trekken over de dalende koopkracht en de gevolgen daarvan op hun winsten.
Doorheen Europa zien we dat regeringen de bevolking aan harde besparingen blijven onderwerpen, terwijl ze tegelijk de miljardenwinsten van grote bedrijven met hand en tand verdedigen. Er is een verband tussen beide elementen: dit beleid en dit systeem verdedigen de belangen van de 1% rijksten. Daar moeten de 99% anderen voor opdraaien en om gezamenlijk verzet van hen te vermijden, wordt op een steeds ranziger wijze de verdeel-en-heers-kaart getrokken. Hoog tijd om een einde te maken aan het kapitalisme!
Lees ook: Panama Papers. “Het paradijs van de rijken is gebouwd op de hel van de armen”
-
Indexsprong voor ons, fiscale korting voor werkgever
‘De sociale lasten zijn te hoog’, is een veel gehoord mantra in patronale kringen. Als we op onze loonbrief vervolgens zien hoeveel belastingen ervan afgaan, denken we soms dat er wel iets van aan is. Minder bekend is het feit dat grote werkgevers vaak een groot deel van die belastingen gewoon terugkrijgen. Het ABVV op BASF maakte de berekening aan de hand van het eigen bedrijf dat jaarlijks 10 miljoen euro terugkrijgt. De vele kortingen – fiscale cadeaus – zorgen ervoor dat de werkgever in een aantal gevallen enkel het nettoloon betaalt. Voor de vergelijkingen met de buurlanden wordt geen rekening gehouden met de kortingen en cadeaus.
Van de bedrijfsvoorheffing van personeel in de categorie A0 met 1 inkomen krijgt de werkgever vanaf 2017 alle bedrijfsvoorheffing terug, voor personeel in de categorie B5 vanaf 2019. De grafieken in het ABVV-pamflet geven aan hoe snel de tendens ontwikkelt om de bijdragen aan de gemeenschap volledig naar de zakken van de werkgevers te transfereren. Over deze transfer horen we de dames en heren politici niet klagen. De cijfers in het pamflet vormen een argument te meer om op 15 december te staken.
Pamflet van ABVV BASF op hun website
Foto: Jean-Marie Versyp
