Tag: Aviapartner

Eind oktober was er een langdurige staking op de luchthaven van Zaventem. De bagage-afhandelaars van Aviapartners staakten zes dagen. Net als bij Lidl, Ryanair of Bpost, ging het om de verdediging van arbeidsvoorwaarden en een algemeen gevoel dat het teveel was. Respect en een haalbare werkdruk waren de voornaamste eisen.

Artikel door Nicolas Menoux uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

De staking was moedig. Wie de gevestigde media volgde tijdens de staking kon alle mogelijke kritieken erop lezen. Naast de traditionele verwijten van ‘chaos’ en ‘gijzelneming’ werd gezegd dat de bagagisten niet beseften hoe rampzalig hun staking was voor de luchtvaartmaatschappijen en de “reputatie van de nationale luchthaven.” Op de redenen van het ongenoegen werd amper ingegaan.

Sandra Langenus van de socialistische vakbond legde het nochtans duidelijk uit: “Men bleef bewust werken met structurele onderbezetting op de werkvloer, lonen van de werknemers waren niet in orde, de re-integratieprocedure van zieke werknemers werd niet gerespecteerd, de overuren verminderden niet maar zijn fors toegenomen, ploegbazen tekenen geen laadplan meer af omdat ze niet zeker zijn dat de veiligheid is gerespecteerd, … Een vliegtuig met 180 mensen in de lucht sturen, zonder 100% safe te zijn, is een verantwoordelijkheid die velen niet meer wensen te nemen, terecht uiteraard!”

De directie speelde met vuur. In januari 2018 was er al een staking wegens het tekort aan personeel en aangepast werkgerief. Nadien werd geen enkele fundamentele stap gezet om die problemen op te lossen, waardoor een nieuwe staking onvermijdelijk was. De houding van de directie is daar verantwoordelijk voor. Nog langer geleden, in 2013, was er al een vijfdaagse staking bij bagage-afhandelaar Swissport. Ook toen ging het om de rampzalige werkomstandigheden. De staking bij Swissport leverde toegevingen op.

De bagagisten betalen een prijs voor de liberalisering van de sector en het beleid van onderaanneming. Op de luchthavens is een vreselijke concurrentiestrijd opgezet waarbij zowel boord- als grondpersoneel het slachtoffer is van de strijd tussen luchtvaartmaatschappijen en onderaannemers. De uitbuiting wordt opgevoerd met een steeds hogere flexibiliteit en productiviteit, terwijl de lonen niet volgen en de veiligheid in het gedrang komt.

We hoorden dat de reputatie van de luchthaven te lijden had onder de staking. De uitbater van de luchthaven, Brussels Airport Company, heeft tussen 2007 en 2015 maar liefst 837 miljoen euro winst aan de aandeelhouders uitgedeeld. De zoektocht naar steeds meer winst is de reden voor de slechte arbeidsvoorwaarden op de werkvloer. Wie draagt daar de gevolgen van? De lichamen, niet in het minst de ruggen, van de bagagisten: met ploegen van soms amper drie mensen, in plaats van vijf, moeten ze tot zeven vluchten per dag laden en lossen met alles samen 50 tot 60 ton bagage waarbij pauzes regelmatig wegvallen door de werkdruk. Diegenen die de stakers bekritiseren, moeten misschien aangeven hoeveel ton per bagage-afhandelaar volgens hen aanvaardbaar is.

De directie van een bedrijf als Aviapartner doet geen enkele toegeving aan het personeel tenzij ze daartoe gedwongen wordt. Na de staking in januari 2018 werd onder meer een premie bekomen. Die werd laattijdig gestort en er werd geprutst aan de berekeningswijze om minder te betalen. Als het vertrouwen in de directie zoek was bij het personeel, was dit volledig te wijten aan de directie.

Niemand staakt voor zijn plezier. Het is een middel om diegenen die ons uitbuiten te doen antwoorden op onze legitieme eisen. Er was een staking nodig om Ryanair aan de onderhandelingstafel te krijgen of om de directie van Lidl tot beloften over bijkomende uren te brengen (zie artikel hieronder).

De staking bij Aviapartner werd goed opgevolgd door het personeel en kon rekenen op solidariteit van syndicalisten uit heel het land. Na zes dagen volgden toegevingen: er komen aanwervingen (zo krijgen 47 interimmers een vast contract), de ploegen zullen uit vier of vijf personen bestaan, er wordt voor 3,2 miljoen euro geïnvesteerd om gebrekkig werkgerief te vervangen. Strijd loont, maar waakzaamheid blijft geboden tot de beloften effectief en correct waargemaakt zijn!

Het personeel van bagage-afhandelaar Aviapartner kreeg heel wat bagger over zich. De Antwerpse transporteconoom Eddy Van de Voorde, in de media voorgesteld als een ‘expert’ terwijl hij zich eigenlijk als de neoliberale pitbull van de directie van Aviapartner opwierp, verklaarde in de media dat het ontbreekt aan arbeidsethiek. Er werd gesuggereerd dat vakbondsafgevaardigden een politieke carrière zoals die van Inge Vervotte nastreefden. Er werd ook gedreigd dat een staking het bedrijf in moeilijkheden over de afgrond van het faillissement zou duwen. Overal hoorden we dat de stakende afhandelaars de reizigers gijzelden en dat midden in de vakantie. Dat de directie niet bereid was om werkbare arbeidsvoorwaarden te erkennen, werd amper opgemerkt als reden voor de sociale onrust.

De vloedgolf aan propaganda moest de indruk wekken dat het personeel van Aviapartner geïsoleerd stond in de samenleving. De getuigenissen van de bagage-afhandelaars klinken bij andere werkenden nochtans bekend in de oren. Een hoge werkdruk waarbij er regelmatig geen tijd is om een maaltijdpauze te nemen, problemen met de rug door het vele heffen, opgeroepen worden op vrije dagen omdat er personeel te kort is, onhoudbare tijdsdruk om het werk gedaan te krijgen, … Het doet denken aan de redenen waarom eerder dit jaar bij Lidl gestaakt werd of nog aan de komende poststaking. Een solidariteitsactie afgelopen dinsdag bevestigde dat er een bredere steun voor de stakers was.

Om solidariteit met de bagage-afhandelaars te ondermijnen, kregen ze bijzonder veel verwijten over zich heen. Zelfs verwijten die elkaar tegenspraken. In één en hetzelfde artikel werd de staking voorgesteld als een vakbondscomplot waarbij de bonden het werkingsterrein van het spoor naar de luchthaven verlegd hebben, maar tegelijk werd gezegd dat de vakbonden hun eigen delegees niet onder controle hadden. Wat was het nu: een bewust complot of een uit de hand gelopen situatie?

Uiteraard werd op de verwijten ingespeeld door de topman van Aviapartner, Laurent Levaux. Die stelde voor om ‘wilde stakingen’ te verbieden en een vorm van minimale dienstverlening in te voeren. Levaux staat op de lijst van rijkste Belgen en was actief bij ArcelorMittal in Luik en Bpost. Hij staat dicht bij MR-minister Didier Reynders. Zijn rijkdom komt onder meer uit de verkoop van het verlieslatende ABX, de pakjesdienst van de NMBS. Levaux kocht zich in het kapitaalfonds dat ABX kocht en bij de doorverkoop aan DSV passeerde hij langs de kassa. Deze liberaal die rijk werd door de uitverkoop van een openbare dienst, meende op arrogante wijze lessen te moeten geven aan bagage-afhandelaars die met ploegen van soms amper drie mensen 4 ton bagage uit en in een vliegtuig moeten laden. Met zeven vluchten per dag komen ze aan 56 ton per ploeg van drie of vier!

Levaux verklaarde dat de staking had vermeden kunnen worden. Dat klopt. Alleen niet op de manier die hij voorstelde – met name door stakingen als deze te verbieden. Deze staking was uitgelokt door de directie die de tekorten liet opstapelen en gemaakte beloften niet nakwam. Een eerder beloofde premie van 250 euro werd niet volledig uitbetaald. Beloften rond bijkomend personeel werden niet nagekomen. De directie heeft het personeel geen andere keuze gelaten dan te staken. Door bovendien dagenlang te wachten vooraleer tot ernstig sociaal overleg werd overgegaan, werd de situatie nog dramatischer. De verantwoordelijkheid hiervoor ligt bij de directie van Aviapartner.

Pas nadat de Britse CEO in het overleg werd betrokken, kwam er een doorbraak. De ploegen zullen voortaan uit vier of vijf personen bestaan, 47 uitzendkrachten krijgen een vast of beter contract, de openstaande vacatures worden sneller ingevuld, er wordt 3,2 miljoen euro geïnvesteerd in nieuw materiaal. Ondertussen zijn de delegees terug aan het werk, zonder politieke carrière. Er is helemaal geen sprake van een faillissement van Aviapartner. Het personeel heeft blijkbaar toch voldoende arbeidsethiek om tonnen bagage te verwerken. En naar een bewijs van een syndicaal complot tegen de luchthaven is het nog altijd zoeken. In de massamedia is al dat fake news echter nog niet rechtgezet.

De luchtvaartsector is een miljardenbusiness. Bedrijven zetten er grote winsten neer, ook lagekostenmaatschappijen zoals Ryanair zijn erg winstgevend. De uitbater van de Brusselse luchthaven, BAC, maakte vorig jaar 70 miljoen euro winst. Luchtvaartspecialist Luk De Wilde merkte op: “Er wordt zwaar geïnvesteerd om de luchthaven zo aangenaam mogelijk te maken: het is een groot shoppingcentrum. Maar van wat er achter de schermen gebeurt, trekt men zich amper iets aan.”

Als er grote winsten in de sector geboekt worden, dan komt dit door het harde werken van het personeel op de luchthaven en de vliegtuigen. Het is normaal dat dit personeel degelijke loon- en arbeidsvoorwaarden eist. Enkel door de koppige opstelling van de directie van Aviapartner kwam het tot een staking. De strijd van het personeel van Aviapartner heeft resultaat opgeleverd. Waakzaamheid blijft echter geboden: deze directie heeft al meermaals aangetoond dat een gegeven woord niet altijd in de praktijk wordt omgezet…