Your cart is currently empty!
Tag: asielbeleid
-
Betoging tegen zoveelste dodelijke asieldrama op Middellandse Zee
Gisteren waren er ongeveer 1.000 betogers in Brussel op een betoging naar aanleiding van het zoveelste dodelijke drama op de Middellandse Zee. Het vluchtelingenprobleem neemt steeds grotere vormen aan. Velen zijn geschokt door de drama’s en eisen maatregelen. De mobilisatie gisteren in Brussel was daar een uitdrukking van. Hieronder foto’s door PPICS.
-
Middellandse Zee wordt kerkhof van vluchtelingen
De afgelopen week kwamen honderden vluchtelingen om toen ze in gammele bootjes vanuit Libië de Middellandse Zee probeerden over te steken. In dezelfde week redde de Italiaanse kustwacht naar eigen zeggen 10.000 andere vluchtelingen vanop zee.
Artikel door Simon Carter
Vorig jaar kwamen naar schatting 3.500 mensen om het leven toen ze via de Middellandse Zee oorlog, vervolging of armoede uit hun land probeerden te ontvluchten op zoek naar een toekomst in Europa. Dat cijfer zal in 2015 overtroffen worden. Er werd bespaard op de reddingsoperaties: het goedkopere Triton-programma trad dit jaar in werking. Onder meer de Britse regering weigerde bij te dragen aan dit programma met het argument dat een reddingsprogramma vluchtelingen zou aanzetten om de gevaarlijke overtocht te maken. De wanhoop onder de vluchtelingen is echter zo groot dat ze hun leven riskeren. Er is geen legale route naar Europa voor deze mensen. Er is geen mogelijkheid om in Noord-Afrika asiel aan te vragen en dus is een overtocht de enige optie voor velen.
In Europa wordt gesproken van een massale vluchtelingenstroom, terwijl amper 1% van de vluchtelingen wereldwijd naar Europa komt. Toch is het Europese beleid gericht op het criminaliseren van vluchtelingen en het militariseren van de grenzen. Het aantal bootvluchtelingen neemt toe als gevolg van de brutale sectaire burgeroorlogen in Syrië, Irak, Somalië en Afghanistan. Veel jonge mannen uit Eritrea vluchten om aan de verplichte legerdienst te ontsnappen, een legerdienst die ook door Westerse media als slavernij wordt omschreven.
Geschokt door de dodentol beloofden Europese politieke leiders nu om maatregelen te nemen tegen mensenhandelaars. Tegelijk blijven ze oproepen tot het afsluiten van Fort Europa. Gevestigde politici kunnen hun handen niet zomaar in onschuld wassen. Westerse militaire interventies in het Midden-Oosten en sub-Sahara Afrika hebben geleid tot politieke instabiliteit en versterken sectair geweld. Ze zorgen bovendien voor een verdere verstoring van de lokale economie in deze landen.
In 2011 kwamen miljoenen arme mensen, werkenden en jongeren, in verzet. Er was een golf van opstanden in het Midden-Oosten tegen de armoede en het gebrek aan democratische rechten. In sommige landen zorgde deze ‘Arabische lente’ ervoor dat rotte door het imperialisme gesteunde dictaturen verdwenen, dat was in Tunesië en Egypte het geval. Een gelijkaardige beweging ontwikkelde zich tegen onder meer de dictaturen van Khadaffi in Libië en Assad in Syrië.
Bij gebrek aan een massaal socialistisch alternatief dat vanuit een onafhankelijke arbeiderskracht naar voor werd gebracht, liepen de revoluties vast en kon de contrarevolutie met hulp van het imperialisme een stap vooruit zetten. Dit leidde weinig verrassend tot een nachtmerrie voor miljoenen mensen die op de vlucht gingen, de meerderheid in eigen land of eigen regio. Deze mensen werden overgeleverd aan machtige en meedogenloze mensenhandelaars.
Die vluchtelingen die tot in Europa geraken, worden daar vaak geconfronteerd met een onzekere en onveilige toekomst. Velen eindigen in overbevolkte en soms gewelddadige vluchtelingencentra of kampen in Griekenland, Italië en elders.
Voormalige sociaaldemocratische partijen hebben een volledig kapitalistische koers aangenomen. Hierdoor zijn er geen grote partijen die het lot van asielzoekers opnemen en ingaan tegen de vele leugens die dagelijks door de media naar voor worden gebracht. Het verdedigen van asielzoekers is onderdeel van de strijd tegen het besparingsbeleid en voor een socialistisch alternatief. Een socialistische samenleving is nodig zodat mensen niet meer gedwongen worden om alles achter te laten en hun leven te riskeren op zoek naar iets van een toekomst.
-
Honderden betogers tegen asociale asielbeleid
Foto’s door Nico (Luik)
Geen enkele gevangenis heeft ooit miserie gestopt. Nochtans is dat hoe landen als België omgaan met wie armoede en dictatuur in de neokoloniale wereld ontvlucht. Vluchten is blijkbaar een ‘misdrijf’ waarvoor je wordt opgesloten in gesloten centra als dat van Vottem. Afgelopen zondag trokken honderden betogers van het centrum van Luik naar het gesloten asielcentrum van Vottem om te protesteren tegen die gevangenis en om een regularisatie van mensen-zonder-papieren te eisen. Na 15 jaar aanvaarden we het centrum van Vottem nog steeds niet!
-
Vottem. De kapitalistische logica uitwijzen, niet de slachtoffers ervan!
door Sebastien (Luik)
“Illegaal? Ga naar huis of naar de gevangenis!”. Dat is de boodschap van de mobiele affiches die het Vlaams Belang in de tweede helft van februari de straat op stuurde. Weinigen betwisten dat het VB racistisch is, maar het beleid van de Belgische regering en de Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Maggie De Block komt op hetzelfde neer. Op 16 maart is er opnieuw een betoging aan het gesloten asielcentrum van Vottem (Luik) om te protesteren tegen het feit dat vluchtelingen als criminelen in een gevangenis/gesloten centrum worden gestopt. Het initiatief voor de betoging gaat uit van het CRACPE, het Collectif de Résistance Aux Centres Pour Etrangers.Een gevangenis onder een andere naam
De term ‘gevangenis’ wordt niet gebruikt, maar een gesloten asielcentrum is een gebouw waarin mensen worden opgesloten omdat ze wilden vluchten van miserie, discriminatie of oorlog in hun land van herkomst. In realiteit is het een gevangenis met onder meer ook isoleercellen waarin soms ‘gevangenen’ met psychologische problemen gedurende meer dan een maand terechtkomen zonder aangepaste medische begeleiding. Het gebrek aan personeel maakt het leven in de gesloten centra er niet aangenamer op.
In 2006 protesteerde een groep personeelsleden anoniem over het gebruik van isoleercellen. “Ze zitten daar niet op hun plaats. Ze krijgen geen enkele therapeutisch hulp. We worden dagelijks geconfronteerd met drama’s (…) We zijn getuige van aanvallen op de mensenrechten en op de menselijke waardigheid.” (1) Er waren ook onthullingen over hoe zware medicijnen ingezet worden om zieke ‘gevangenen’ te verdoven. De overheid reageerde op de onthullingen met de dreiging van juridische procedures tegen wie dergelijke informatie bekendmaakt.
Er zijn in ons land zes gesloten centra van de Dienst Vreemdelingenzaken. In die centra worden mannen, vrouwen en kinderen opgesloten als laatste stap voor ze naar hun land van herkomst worden uitgewezen. Onder deze mensen ook AIDS-patiënten of mensen die in hun land van herkomst niet de nodige gezondheidszorg kunnen genieten en dus de dood worden ingestuurd. Recent werd de Afghaanse jongen Aref teruggestuurd. Hij werd in Afghanistan vermoord door de Taliban. Dat is de realiteit van het asielbeleid van Maggie De Block en de regering-Di Rupo.
Volgens cijfers van Fedasil vormden Afghanen in 2012 de grootste groep in het gesloten centrum van Vottem. Ze waren goed voor 16% van de ‘gevangenen’ . Dat is geen toeval, mensen vluchten niet voor hun plezier naar een kil land als het onze. Ze ontvluchten de dreiging van geweld, extremisme of ze trekken weg in de hoop op die manier wel voor een inkomen voor zichzelf en hun gezin te kunnen zorgen. In 2012 werden volgens CRACPE 11.000 tot 12.000 mensen uit ons land gezet.
Voor een algemene regularisatie van mensen-zonder-papieren
Mensen-zonder-papieren worden in dit land gedwongen tot zwartwerk in vaak onveilige omstandigheden en tegen armzalige lonen. Een reguliere job uitoefenen, wordt hen immers verboden. Een algemene regularisatie zou daar een einde aan maken. Door een grote groep tot laagbetaalde zwarte jobs te veroordelen, worden alle arbeidsvoorwaarden en lonen onder druk gezet. Het leidt tot een algemene neerwaartse druk.
In 2000 en 2009 waren er regularisaties waardoor tienduizenden mensen-zonder-papieren uit de illegaliteit of de onzekerheid konden stappen. Deze regularisaties kwamen er na protestbewegingen, met onder meer een veertigtal bezettingsacties in 2004-2005. Het is ook na protest dat in Vottem werd besloten om geen kinderen meer op te sluiten (elders gebeurt dat overigens nog wel).
De strijd van de Afghanen wijst vandaag op een nieuw verzet tegen het beleid van de Belgische autoriteiten. Tegen de achtergrond van een wereldwijde crisis van het kapitalisme en een veralgemeend besparingsbeleid, moeten we de strijd van de mensen-zonder-papieren meer dan ooit verbinden met de strijd van de werkenden en de jongeren die ingaan tegen dit systeem zonder toekomst.
Tegelijk moeten we ook strijden tegen de redenen waarom mensen vluchten. Internationale solidariteit tegen dictatuur en uitbuiting in de neokoloniale wereld is essentieel. Dat is waarom LSP zich internationaal organiseert als deel van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), een socialistische organisatie actief in meer dan veertig landen. Zo ondersteunen we onder meer de uitbouw van een politiek alternatief in Zuid-Afrika. Doe mee met onze strijd tegen kapitalistische barbarij!
(1) BOUFFIOUX, Michel, ‘Centre fermé de Vottem : des gardiens parlent : « Il y a des violations des droits de l’homme ! Ca ne peut plus continuer »’ in : Ciné-Télé Revue, 16 november 2006, online raadpleegbaar op : http://michelbouffioux.skynetblogs.be/archive/2006/11/index.html [21/02/2014]
-
Afghanen protesteren tegen onmenselijk asielbeleid
De afgelopen maanden waren er tal van protestacties door mensen-zonder-papieren die dreigen uitgewezen te worden naar Afghanistan, een land in oorlog. Staatssecretaris Maggie De Block voert met de steun van de volledige regering een bijzonder repressief asielbeleid.Het terugsturen van mensen naar een oorlogsgebied zonder toekomst wordt goedgepraat met het argument dat de buurlanden een nog hoger percentage van Afghaanse vluchtelingen terugsturen.
Asielbeleid wordt herleid tot een mathematische discussie waarin willekeur overheerst. Aan de redenen waarom mensen vluchten, wordt niets gedaan. Integendeel, de Belgische regering blijft investeren in een militaire betrokkenheid in Afghanistan. De neokoloniale plunderpolitiek wordt geen halt toegeroepen.
Wie uiteindelijk alles achterlaat in de zoektocht naar een betere toekomst krijgt het deksel op de neus. Goedkoop zwartwerk wordt uitgespeeld om alle lonen en arbeidsvoorwaarden naar beneden te trekken. Wie niet zo ver geraakt, moet het stellen met liefdadigheid en een staatssecretaris van armoedebestrijding, eveneens Maggie De Block, die niet verder komt dan toiletzakjes uitdelen aan daklozen.
De Afghaanse vluchtelingen zijn hun strijd beginnen organiseren en hielden een voettocht naar Bergen, de woonplaats van premier Di Rupo. Hierna volgde een tocht naar Gent waarbij ook langs het bijzonder onveilige en gevaarlijke Merchtem, de thuisbasis van De Block, werd gepasseerd. Telkens konden de Afghanen op een brede solidariteit en steun rekenen.
In plaats van de verantwoordelijken voor de crisis aan te pakken, schuift de regering de gevolgen ervan af op de kap van de bevolking, te beginnen met de migranten en de werklozen. Maar we zijn allemaal, zowel mensen met als zonder papieren, slachtoffer van hetzelfde beleid: de neoliberale besparingsagenda. In onze strijd tegen het asociale asielbeleid verdedigen wij de noodzaak van eengemaakte strijd van de volledige arbeidersbeweging gekoppeld aan internationale solidariteit met de massastrijd in de landen van afkomst om een einde te maken aan de redenen die mensen ertoe brengen om hun leven te riskeren in de zoektocht naar een betere toekomst.
-
Afghaanse vluchtelingen hartelijk verwelkomd in Gent
Nadat ze eerder naar Bergen trokken, toonden de Afghaanse vluchtelingen die strijd voeren om niet naar een oorlogsgebied terug gestuurd te worden aan dat ze ook langs Vlaamse kant op solidariteit en steun kunnen rekenen. Het onthaal in Gent was erg hartelijk en ging gepaard met een grote meeting in de Vooruit waar ook de lokale notabelen – van burgemeester tot bisschop – aanwezig waren. We publiceren enkele foto’s en een video.
Jean-Marie Versijp
-
Stop het onmenselijke uitwijzingsbeleid
Niemand vlucht voor zijn of haar plezier. Kapitalisme leidt tot vluchtelingentragedie
De afgelopen tien jaar kwamen naar schatting 3.300 vluchtelingen om het leven toen ze via het Italiaanse eiland Lampedusa Europa hoopten te bereiken. Maar ook wie er wel geraakt, botst op tal van problemen om die wanhopige zoektocht naar een beter leven en een toekomst goed af te sluiten. Dat ondervond ook de jonge loodgieter Navid Sharifi uit Wielsbeke. Hij moest afscheid nemen van zijn vriendin, vrienden en zijn job om in Afghanistan in onzekerheid ondergedompeld te worden.
Artikel door Jarmo Van Regemorter dat in de novembereditie van ‘De Linkse Socialist’ zal verschijnen
Wielsbeekse loodgieter moet naar Afganistan…
Volgens minister van Migratie en Asielbeleid, Maggie De Block (Open Vld), is het asielbeleid in België niet asociaal: van alle Afghaanse vluchtelingen in ons land kreeg 56% immers bescherming tijdens de afgelopen jaren. Navid zal zich wel afgevraagd hebben waarom een perfecte integratie en vast werk niet voldoen om bij die 56% te horen. Hij zal ook wel niet begrepen hebben hoe Maggie De Block erin slaagt het lot dat ze hem toebedeelt als ‘niet asociaal’ te omschrijven. De minister ziet enkel de cijfers en niet de menselijke drama’s die er achter schuilgaan.
Ondertussen werd in verschillende media het verhaal van Navid in Afghanistan al gebracht. Hij kan er bij niemand terecht, zijn oom weigert hem op te vangen als gevolg van een jarenlange familievete. Die vete werd trouwens net als argument aangehaald om Navid terug te sturen. Zo wordt een jonge twintiger die voor zichzelf een toekomst uitbouwt in België teruggestuurd naar een land waar hij dagelijks gevaar loopt en geen contacten heeft.
… een veilig land met een toekomst voor jonge Afghanen?
Maggie De Block beweert dat ze geen ‘Romeinse keizerin’ is die op basis van willekeur haar duim omhoog of omlaag steekt bij het al dan niet toekennen van een verblijfsvergunning. Volgens haar wordt de toekenning gegeven of geweigerd op basis van een objectieve en grondige analyse van de veiligheidssituatie in Afghanistan en het gevaar dat de betrokkene in kwestie al dan niet loopt. Wie ‘geen gevaar’ loopt, moet onherroepelijk terug.
Zo ook de 22-jarige Aref, die na vier geweigerde asielaanvragen ‘vrijwillig’ terugkeerde. Hij slaagde er niet in een toekomst in België uit te bouwen, grotendeels omwille van het (gebrek aan) asielbeleid in ons land. Na vier jaar in het Noordstation in Brussel geslapen te hebben en geen uitzicht te krijgen op enige verbetering in zijn situatie – zelfs niet op de toestemming om hier te blijven – keerde hij dan maar onverrichterzake terug. Hij werd bij terugkomst in Afghanistan vermoord. Wellicht gebeurde dat omdat hij weigerde zich bij een islamistische terreurmilitie aan te sluiten.
Terwijl de overheid er alles aan doet om in het oog van de publieke opinie jonge Belgen te verhinderen naar Syrië te trekken, worden jonge Afghanen gedwongen om terug te gaan naar een situatie waar ze een weigering om tot een militie toe te treden met de dood moeten bekopen. Hoe haalt de Belgische overheid het in haar hoofd zelfs maar te poneren dat de situatie in Afghanistan enigszins veilig zou kunnen zijn, als ze in 2012 zelf 113 miljoen euro spendeerde aan de militaire operatie in dat land? We kunnen ons overigens afvragen wat we allemaal voor de Afghaanse vluchtelingen in ons land zouden kunnen doen met dat geld. Die vraag wordt door Maggie De Block echter niet gesteld. Zij vertrekt eerder vanuit de perverse retoriek dat wie een situatie, mede door de Belgische overheid gecreëerd, ontvlucht, niet aan de poorten van fort Europa moet komen aankloppen. Als je in Afghanistan geboren wordt, heb je pech. Door Belgische F-16s gebombardeerd worden, geeft je niet het recht je land te ontvluchten en in België een toekomst te zoeken.
Stop Fort Europa!
Overal ter wereld sterven dagelijks mensen op zoek naar een menselijker lot. Vorige maand nog overleden in één klap 200 vluchtelingen aan de kust van Lampedusa. Dat zijn de menselijke tragedies waar het Europese asielbeleid concreet toe leidt. De afgelopen 20 jaar stierven er zo bijna 20.000 mensen. Politici betuigen hun medeleven in de media en gaan vervolgens door met het militariseren van de EU-grenzen. Momenteel wordt zelfs onderzoek gedaan naar de mogelijkheid om drones in te zetten om vluchtelingen op te sporen.
We leven in een kapitalistisch systeem dat dagelijks miljoenen mensen tot de hartverscheurende beslissing dwingt om hun hele hebben en houden en al hun menselijke relaties achter te laten in de strijd om te overleven. Daarom verdedigt LSP de eis van een regularisatie – niemand is illegaal! Het etiket ‘illegaal’ wordt immers niet enkel gebruikt om mensen uit te wijzen, maar ook om via zwartwerk en uitbuiting een neerwaartse druk op de lonen van iedereen te zetten.
Een vaak gebruikt argument is dat we ‘niet alle leed ter wereld kunnen opvangen’. Wij stellen echter niet voor om dat leed in stand te houden, maar juist om het te stoppen door de neokoloniale plunderpolitiek een halt toe te roepen. Niemand vlucht voor zijn of haar plezier, het is een uitdrukking van wanhoop als gevolg van ontbering en/of oorlog. Om de grote multinationals en imperialistische krijgsheren die daarvoor verantwoordelijk zijn te stoppen, is een complete breuk met het kapitalisme nodig. Enkel in een democratisch socialistische samenleving kan met dit barbaarse systeem van uitbuiting, repressie en willekeurige terdoodveroordeling komaf gemaakt worden.
Droombestemming Afghanistan?
Als we Maggie De Block over Afghanistan mogen geloven, zouden we bijna naar het reisbureau stappen om er onze volgende droomvakantie te plannen. Blijkbaar zijn de minister en haar diensten vergeten dat het land al meer dan een decennium lang het strijdtoneel vormt van een uitgerekt gevecht tussen de legers van de westerse mogendheden en de Taliban. Hoe veilig is het land waarnaar De Block onschuldige jonge loodgieters stuurt nu eigenlijk echt?
De Taliban is allesbehalve verdwenen uit Afghanistan. Zij blijven een dagelijkse strijd voeren tegen de aanwezigheid van ‘ongelovigen’ en tegen het marionettenbewind van president Hamid Karzai. Zij opereren voornamelijk vanuit het Pakistaanse grensgebied. Dagelijks sneuvelen daarbij onschuldige burgers en ISAF-soldaten (International Security Assistance Force, de beveiligingsmacht die door de NAVO werd opgezet). De Taliban heeft zich in Pakistan versterkt en kan op elk ogenblik in ieder deel van dat land eens te meer toeslaan.
Bovendien stellen de regionale Afghaanse bestuurders zich opnieuw meer en meer op als onafhankelijke krijgsheren die zich weinig aantrekken van het centrale gezag. Ze doen er alles aan om zichzelf te verrijken, voeren onderling strijd tegen elkaar, en onderdrukken de lokale bevolkingen daarbij.
Als men stelt dat Afghanistan voor de modale bevolking een gevangenis is, is dat waarschijnlijk geen eerlijke stelling. In een gevangenis mag je immers bijvoorbeeld nog naar muziek luisteren. Dat is in Afghanistan niet het geval. Door de stijgende invloed van de Taliban is er geen muziek, geen functionerend rechtssysteem, hebben vrouwen niet het recht om naar buiten te gaan, is er geen onderwijs voor meisjes en controleert de religieuze politie de lengte van je baard. Het is het traditionele beeld van Afghanistan onder controle van de Taliban, dat in steeds grotere mate opnieuw werkelijkheid wordt in grote delen van het land.
De westerse interventie in Afghanistan heeft een vergelijkbaar effect gehad als de Sovjet-invasie in de jaren ’80: het land werd tot een schroothoop herleid waardoor er een vacuüm ontstond waar de Taliban gebruik van kon maken. De Taliban die groot gemaakt werd door militaire interventies terroriseert vandaag de bevolking. Dat zet mensen aan om het land te ontvluchten, vorig jaar alleen sloegen 2,6 miljoen Afghanen op de vlucht. De afgelopen tien jaar werden 5,7 miljoen vluchtelingen teruggestuurd. Deze enorme vluchtelingenstromen zorgen voor heel wat logistieke problemen. Bovendien zijn de teruggestuurde vluchtelingen een belangrijk doelwit van de Taliban. Zij verdenken hen ervan rijk geworden te zijn in Europa en ontvoeren hen in ruil voor losgeld.
Die zonnige relaxvakantie kunnen we dus maar beter uitstellen tot er komaf is gemaakt met het moorddadige regime in Afghanistan en de buitenlandse krijgsheren (zoals minister De Crem) die de oorlog en de barbarij blijven aanwakkeren. Ondertussen kunnen we ons concentreren op de strijd tegen de onmenselijke uitwijzingen van onschuldige slachtoffers van de Taliban en tegen de Belgische interventie in Afghanistan.
