In tijden van relatieve sociale rust is het stemhokje niet meteen het meest gunstige terrein voor de consequente linkerzijde. Het bruuske einde van het opbouwend actieplan van de vakbonden tegen het afbraakbeleid van de regering eind 2014 blijft tot op vandaag de linkerzijde parten spelen. Het moment om de regering een beslissende slag toe te dienen, werd verspeeld. Sindsdien is veralgemeende sociale strijd op de achtergrond geraakt. Veiligheid, migratie en identiteit worden door neoliberalen centraal gesteld om de aandacht af te leiden van de ongeziene sociale afbraak van hun regeringen. De rechtse tot uiterst rechtse populisten van NV-A en Vlaams Belang spinnen daar garen bij.
Politiek vacuüm links van sp.a en Groen
Ondanks het gezeur over “oubollige vakbonden uit de vorige eeuw” bewees het actieplan van 2014 dat de rechterzijde wel degelijk in de verdediging gedrukt kan worden. De voorwaarde daartoe is dat de georganiseerde arbeidersbeweging in haar geheel én doordacht in beweging komt en voorts dat er een politiek alternatief bestaat. Ook daar wringt het schoentje. Al 40 jaar werkt de klassieke sociaaldemocratie mee aan de neoliberale afbraakpolitiek van besparingen en privatiseringen. Na de val van de muur werd alles wat naar socialisme rook, er uitgespuwd. Weinigen geloven nog dat zij ooit opnieuw in staat zal zijn een linkse politiek te voeren. De Groenen hebben tijdens hun machtsdeelnames evenmin kunnen overtuigen dat zij het fundamenteel anders zouden doen. Er ontstond een gigantisch vacuüm ter linkerzijde.
In Spanje wordt dat vacuüm opgevuld door Podemos en in Frankrijk door La France Insoumise. Zowat overal in Europa zijn nieuwe linkse partijen of formaties in opmars. In de VS volstond het dat Bernie Sanders teruggreep naar een flauw afkooksel van de sociaaldemocratie zoals we die kenden tot eind jaren ’70, om het politieke tij te keren. In Groot-Brittannië deed Corbyn iets gelijkaardigs. Maar in elk van die gevallen kwam de grote doorbraak er pas in een conjunctuur van opgaande sociale strijd. Daardoor werd de aandacht van bredere groepen in de maatschappij getrokken naar concrete, reële sociale problemen en de echte verantwoordelijken, de bazen en hun politieke knechten, weg van de massamedia. Bij die massamedia worden we overspoeld door verhalen over onveiligheid, migratiegolven en identiteit. Als onze vakbondsleiders oprecht een links politiek alternatief willen, dan zal dat er niet komen door rustig af te wachten, maar door nog deze zomer de strijd tegen het ‘zomerakkoord’ ernstig te organiseren.
In België – zowel in Wallonië, Brussel als in Vlaanderen – zien we niet meteen oude volkstribunen als Sanders of Corbyn opstaan. We zouden niet weten wie. De beste kans om op electoraal vlak de balans opnieuw naar links te buigen, lijkt de PVDA die er sinds haar vernieuwing gedeeltelijk in slaagt het politieke vacuüm ter linkerzijde op te vullen. In de steden waar de PVDA de afgelopen jaren erin slaagde een zekere werking aan de dag te leggen, zullen zij in oktober hoogstwaarschijnlijk met de verkiezingen doorbreken. Dat kan linkse voorstellen als sociale woningbouw om de huurprijzen te drukken, betaalbare publieke crèches, een openbaar plan van infrastructuurwerken en de creatie van degelijke jobs op de agenda plaatsen. Het kan ook helpen om socialisme en solidariteit als alternatief op kapitalisme en winstbejag breder ingang te doen vinden. Het kan wat rest van links in sp.a en Groen een argument opleveren om ook daar voor linksere standpunten op te komen. Dat is de reden waarom LSP zowel in de gemeenteraadsverkiezingen van 2018, als in de verkiezingen van volgend jaar, in het algemeen zal oproepen om PVDA te stemmen. We hopen en zullen er op toezien dat de PVDA begrijpt dat wat gerommel in de marge niet volstaat, maar een fundamentele omslag vereist is.
‘An der schönen braunen Dender’
We moeten echter vaststellen dat een doorbraak van de PVDA in Aalst nog niet voor morgen is. De linkerzijde die zich (in meer of mindere mate) beroept op de socialistische tradities zit er al enkele jaren in het verdomhoekje. Aalst bevindt zich “an der schönen braunen Dender” (titel artikel Duits webmagazine in 2013) waar electoraal gezien de combinatie van N-VA en Vlaams Belang hoge toppen scheert, de hoogste in Vlaanderen. Het was in onze regio dat het Vlaams Belang, ondanks de neerwaartse trend elders, het best standhield.
Is dit een reden tot pessimisme? Neen. Kan dit alleen gekeerd worden in het stemhokje? Neen. Zolang politiek hoofdzakelijk een zaak blijft van een politieke elite zal de -extreme- rechterzijde in een comfortabele positie zitten om de politieke toon aan te geven. Extreemrechts en populisten richten zich op de -soms terechte- frustraties en het ongenoegen onder de minder bewuste of strijdbare lagen van de bevolking. Uit de zéér magere opkomst voor de uitgesproken extreemrechtse “witte mars tegencriminaliteit” in Aalst bleek dit nog maar eens. Indien dit niet tegengegaan wordt door een massale, actieve mobilisatie door de linkerzijde lijkt “the sky is the limit” voor allerhande would-be keizers, burgemeesters en populisten van allerlei allooi. De actieve, consequent-linkse krachten zullen in Aalst -en erbuiten- geduldig en van beneden af opgebouwd moeten worden. Toverformules of korte binnenwegjes bestaan hiervoor niet, net zomin als vooropgestelde schema’s die je zomaar kan kopiëren zonder rekening te houden met de concrete context.
Linkse eenheid: theorie en praktijk
LSP stelde de vraag aan de nationale leiding van de PVDA of we hun lijsten mochten versterken met kandidaten – en dus extra campagneteams- om het resultaat voor een consequent linkse stem te maximaliseren. Het antwoord, dat 11 maanden later volgde, was negatief. Volgens ons is dit een gemiste kans om een brede dynamiek te creëren die ver buiten de onmiddellijke omgeving van PVDA, LSP en andere consequent-linkse organisaties en individuen reikt. Anderzijds bestaat er in Aalst een traditie van samenwerking in concrete actie. Denk maar aan de NOIG Verontruste Aalstenaars (2012-2014) en bijvoorbeeld de ludieke protestactie in juni tegen het bezoek van Theo Trump Francken aan onze stad.
De strijd tegen extreemrechts:
het stokpaardje van de linkse socialisten
De linkse socialisten hechten veel belang aan consequent-linkse eenheid in de strijd tegen extreemrechts en rechts populisme. Het behoort immers tot onze kerntaken sinds de oprichting van de antiracistische campagne Blokbuster in de zomer van 1991. Aangezien de jonge pioniers van toen nu vakbondsmandaten bekleden, kreeg dit ondertussen een vervolg met ‘Syndicalisten TEGEN Fascisme.’
REGIO DENDER
Op enkele uitzonderingen na zal de LSP niet deelnemen aan de gemeenteraadsverkiezingen. Daarom roepen we op om, waar mogelijk, voor de PVDA te stemmen. Gezien de concrete situatie in Aalst doen we géén eenzijdige oproep voor de PVDA maar doen we een uitgespreide oproep in het belang van toekomstige consequent-linkse eenheid in actie in onze stad en regio.
De linkse socialisten roepen op om in AALST te stemmen voor:
Ofwel de lijst van dePVDAgetrokken door nieuwkomer Alexander van Ransbeeck
Ofwel (onafhankelijke) kritische kandidaten op de open lijst van sp.a of Groen die hun sporen verdiend hebben in de georganiseerde arbeidersbeweging of samengewerkt hebben/samenwerken met de linkse socialisten zoals bijvoorbeeld in het Comité Andere Politiek, NOIG Verontruste Aalstenaars en andere eenheidsinitiatieven.
kandidaten in Aalst op sp.a:
Huguette Van Medegael (2): verpleegkundige, voormalig vakbondsafgevaardigde ACOD-ABVV ASZ Michael Bal (5): voorzitter van de heropgerichte JS
Evelien Roelandt (8): zorgkundige en vakbondsafgevaardigde ACOD-ABVV rusthuis Mijlbeke Paul Van Lierde (16): vakbondsafgevaardigde ABVV VPK
Chis Ascoop (17): vakbondsafgevaardigde ABVV VPK
Hugo De Bodt (25): zelfstandige in de horeca
Franky Van Boven (30): vakbondsafgevaardigde ACOD TBM
Christine Van Mieghem (32): verpleegkundige, vakbondsafgevaardigde BBTK-ABVV ziekenhuissector
kandidaten in Aalst op Groen:
Jan Van Derschueren (23) : ambtenaar Vlaams Milieu Maatschappij
Dirk Verfaillie (33) : verpleegkundige Woonzorgcentrum en voormalig straathoekwerker
PS: Men mag voor meerdere kandidaten stemmen op dezelfde lijst
In ERPE-MERE roepen we nét zoals 6 jaar geleden op voor Anja Vanrobaeys (lijsttrekker van sp.a-groen) en zoon Robben Ghijselen (JS Aalst) Anja staat ook op de sp.a-lijst voor de provincie.
In HERZELE roepen we op om te stemmen voor de lijst LEEF! met op kop dweize en ambetante mensj Filip De Bodt
In DENDERMONDE roepen we op om te stemmen voor de onafhankelijke kandidaat op de sp.a-groen lijst Kris Vander Stappen, uitbater Irish Pub.
Op 9 juni doet de N-VA bustour met Theo Trump Francken en Ben Weyts Aalst aan. Op initiatief van de Jongsocialisten werden verschillende organisaties samengeroepen om een ludiek protest te laten klinken. Wij willen duidelijk maken dat niet iedereen gediend is met de verdeel -en heerspolitiek van de grootste regeringspartij.
Het meest geliefde doelwit van de N-VA (en meteen ook de zwakste groep) zijn de vluchtelingen. Door de systematische ontmenselijking van vluchtelingen waren de reacties op o.a. sociale media naar aanleiding van de dood van de tweejarige Mawda navenant. Vóór hen waren er echter al heel wat andere groepen het voorwerp van de zondebokkenpolitiek van de neoliberalen en rechts-populisten. Het is de schuld van de sossen, de vakbonden, de mutualiteiten, de Walen, “de overgesubsidieerde” culturele sector, de werklozen, de steuntrekkers, migranten, … Het rijtje is ondertussen schier oneindig.
De truc met: “Kijk daar een vluchteling die komt profiteren” moet de aandacht afleiden van de nooit geziene sociale afbraak door de regeringen met N-VA: de lonen (indexsprong), de pensioenen (verhoging pensioenleeftijd én continu gepruts aan de berekening), zware besparingen in de gezondheidszorg, afbraak van de openbare diensten, … Tegelijkertijd worden de superrijken en de grote bedrijven dik in de watten gelegd.
Dat er zich rond het rondreizend propagandacircus van Theo Francken een nieuwe extreemrechtse stroming IN de N-VA gevormd heeft, was slechts een kwestie van tijd.
In de traditie van de ‘NOIG Verontruste Aalstenaars’ zeggen wij opnieuw: “Wij houden jullie in het oog!”
Michael Bal, Jongsocialisten
Bart Van der Biest, Syndicalisten TEGEN Fascisme-Blokbuster/LSP
Karim Van Overmeire poseert voor de krant, duidelijk trots op zijn extreemrechtse verleden.
Opmerkelijk: voor een portret in de krant besloot N-VA-schepen Karim Van Overmeire uit Aalst om zijn NSV-pet en bijhorend liederenboek mee te brengen. De voormalige Vlaams Blokker van het eerste uur stapte in 2010 over naar N-VA. Dat Van Overmeire mede-auteur was van het racistische 70-puntenprogramma was voor N-VA geen bezwaar. Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 schopte Van Overmeire het zelfs tot schepen.
Sindsdien kwam Aalst meermaals in het nieuws met opmerkelijke voorstellen. Zo kwam er een schepen van Vlaamse Zaken, een bevoegdheid die Van Overmeire voor zijn rekening neemt. Die schepen moet toezien op het Vlaamse karakter van de stad. Dat gebeurt onder meer door te waarschuwen voor de aanwezigheid van vreemdelingen, zo waarschuwde Van Overmeire recent dat er 120 Syriërs in Aalst wonen. De komst van vluchtelingen zet volgens Van Overmeire “druk op onze stad.” Spandoeken aan gevels op de Grote Markt mogen niet meer, Vlaamse leeuwenvlaggen daarentegen wel. Als schepen van vreemdelingenzaken was Van Overmeire er snel bij om in Aalst een terugkeerloket voor vluchtelingen te vestigen.
Dat Van Overmeire met zijn verleden schepen van vreemdelingenzaken kon worden, is opmerkelijk. Zijn partijkaart is dan wel gewijzigd, veel van zijn ideeën blijken nog steeds dezelfde te zijn. Was het om dit in de verf te zetten dat de Aalsterse N-VA-voorman besloot om zijn NSV-pet boven te halen voor een foto in de krant? NSV is de officieuze studentenclub van het Vlaams Belang. Van Overmeire ontkent directe banden tussen NSV en Vlaams Belang, maar dat de NSV de kweekvijver is waar onder meer Dewinter, Van Grieken, Vanhecke, Bruno Valkeniers, … uitkomen, is een indicatie van het soort vereniging NSV is.
Om het geheel van de foto af te werken, had Van Overmeire nog een zangboekje bij opgesmukt met een sticker van ‘Dietsland’ en het Tyr-runenteken dat doorgaans door de neofascistische ‘actiegroep’ Voorpost wordt gebruikt.
N-VA lijkt alvast geen probleem te hebben met een schepen en lokaal kopstuk van de partij die eerder als auteur van een racistisch programma bekend stond en nu nog altijd trots blijkt te zijn op dat verleden.
In Aalst werd aan het stadhuis verzameld door een 20-tal militanten. Naast ACOD-leden ging het om solidariteitsdelegaties uit politieke hoek met leden van LSP, PVDA en SP.a. Ook elders werd actie gevoerd en werd de staking goed opgevolgd, zo reed slechts ongeveer 25% van de bussen uit stelplaats Hofstade uit. We verdeelden in Aalst stickers om de staking te ondersteunen, lokale media waren gretig om daar beelden van te maken. We verkochten 9 exemplaren van ons maandblad.
Aan het piket verdeelden we onze stickers (zie afbeelding hiernaast).
Hieronder publiceren we enkele foto’s van het piket deze ochtend op de campus van Aalst van het Algemeen Stedelijk Ziekenhuis. Tegen 8 uur vanochtend was dat al aangedikt tot ruim 60 deelnemers, goed voor bijna 20% van het betrokken personeel. Dan moest ondergetekende het piket verlaten. Maar aangezien die ochtend nog een ontmoeting met de directie op de agenda staat, veronderstel ik dat nog meer personeelsleden het piket zullen vervoegen. In hun zakken zitten en aan hun verlof knibbelen terwijl de directie zich royale bonussen toekent, dat pikken ze hier niet zomaar.
Eric
Van symboliek kennen ze wat in Aalst. Het wantrouwen tussen werknemers en werkgevers is er altijd wat groter en explicieter geweest dan elders, dat dateert al van het begin van de vorige eeuw. Toen leverden de beginnende socialistische beweging en de aanhangers van priester Daens een heroïsche strijd tegen de ultrareactionaire Charles Woeste, diens politie en diens private stoottroepen. Woeste beschouwde het werkvolk als ongeciviliseerde barbaren.
De methodes (en de taal waarin) zijn intussen veranderd, maar de gedachten zijn ongeveer dezelfde gebleven. Zo kon N-VA burgemeester D’Haese niet nalaten om het piket onder politiebegeleiding te komen schouwen. Je weet maar nooit dat die brutale stakers – ongetwijfeld een samenraapsel van dronkaards, lichtekooien, vechtersbazen en een aantal beroepsagitatoren – patiënten, werkwilligen en mijnheer den doktoor zouden durven molesteren. Burgemeester D’Haese liet zich daarbij assisteren door ASZ-voorzitster Daisy Van Gheit, ooit SP.a maar daar vertrokken met een rechtse afsplitsing die deel uitmaakt van het stadsbestuur.
Zodra hij de kans kreeg vertelde D’Haese er voor de camera dat het bestuur al 6 keer met de vakbonden gepraat had en dat het dus fout was de directie ervan te beschuldigen dat ze niet wou onderhandelen. Maar ook de werknemers kennen de Aalsterse traditie: kalm, maar niet zonder ironie, dienden ze de burgemeester van antwoord. Praten is wat anders dan onderhandelen en zodra de secretaris er is, zal de delegatie de oefening om te “onderhandelen” nogmaals hernemen.
Op het piket waren ook enkele werknemers en afgevaardigden van de VZW aanwezig. Die werd destijds kleinschalig opgericht door enkele geneesheren die eigen personeel aan door henzelf bepaalde condities verkozen boven het personeel van het ziekenhuis. Van de infrastructuur, de administratieve en de technische ondersteuning wilden ze wel dankbaar gebruik blijven maken. Intussen werkt evenveel personeel voor de VZW als er voor het ziekenhuis zelf werken, maar dat personeel heeft minder arbeidsduurverminderingsdagen en moest al eerder inleveren op de tweede pensioenpijler. Uiteraard tracht de directie de verschillende personeelscategorieën maximaal tegen elkaar uit te spelen. Over de eigen voordelen, inclusief city-trip naar Milaan, zwijgt ze, maar de ‘privilegies’ van het ziekenhuispersoneel tegenover dat van de VZW’s is haar stokpaardje. Gezamenlijke strijd van alle personeelscategorieën voor de bast mogelijke condities voor iedereen is de enige manier om tegen die verdeeldheid in te gaan. Misschien moeten de vakbondsvertegenwoordigingen vanaf nu telkens een collega van de andere structuur uitnodigen op hun vergadering zodat ze beter rekening kunnen houden met de specifieke wensen van iedereen.
Actie aan ASZ in 2009De besparingstsunami werd op gang gebracht door de regering Di Rupo die voor miljarden in de gezondheidszorg snoeide o.a. door het verlagen van de beruchte groeinorm van het budget van 4,5 % naar achtereenvolgens 2% voor 2012 en 3% voor 2013 en 2014. Deze groeinorm is nodig om o.a. de stijgende kosten van vergrijzing op te vangen. De federale Zweedse coalitie in wording wil de groeinorm verder verlagen tot 1,5%.
Zorgnet Vlaanderen (de grootste werkgeverskoepel in de sector) raamt de jaarlijkse stijging van de vergrijzingskosten op 2,3%.‘Als de verwachte halvering eraan komt, komen de ziekenhuizen jaarlijks 1.500 jobs te kort’, zegt gedelegeerd bestuurder van Zorgnet, Peter Degadt. ‘Doordat de nodige omkadering zal ontbreken, zullen we per patiënt minder verpleegkundigen hebben.’
Verdere besparingen via de kaasschaafmethode zullen dieper en dieper in het weefsel van de ziekenhuizen snijden. Op basis van een analyse van de financiële bilans beweert Santhea (werkgeverskoepel van Franstalige publieke en niet-confessionele privéziekenhuizen) dat 25,6 % van de algemene ziekenhuizen in gevaar zijn en dat hun toekomst verre van verzekerd is.
Uiteraard moeten we de “alarmbellen” van de werkgevers in de juiste context plaatsen. De sluipende privatisering en commercialisering van de sector zorgt ervoor dat de winsten geprivatiseerd worden (o.a. richting aandeelhouders en artsen) De gemeenschap blijft dus opgescheept met de kosten … Een fundamentele hervorming van de gezondheidszorg dringt zich dan ook op om komaf te maken met de “melkkoefunctie van de zorg”, waarvoor uiteindelijk personeel en patiënten de rekening betalen. Minister Onkelinx zette op het einde van haar mandaat een stappenplan in gang om de ziekenhuisfinanciering te hervormen. Of haar opvolger die draad verder gaat opnemen, is natuurlijk koffiedik kijken.
Bij de eerste besparingsgolf van Di Rupo werd op verschillende manieren gereageerd. De financieel gezonde ziekenhuizen hadden “nog wat vet over” om te gaan voor zogenaamde “slimme besparingen.” Dit betekent o.a.: uitstellen van investeringen, organiseren van groepsaankopen met verschillende ziekenhuizen om de kosten te drukken, geen te grote haast maken met het vervangen van personeel enz. Bij de ziekenhuizen die het water toen al aan de lippen stond, werd wel degelijk overgegaan tot inkrimping van het personeelsbestand en andere maatregelen die het personeel rechtstreeks raakten. Bij een volgende “kaasschaaf” zouden sommige van deze ziekenhuizen wel eens kunnen verzuipen. Dat in dit geval “de politiek” zou ingrijpen, valt te betwijfelen, aangezien vooral de rechterzijde van mening is dat er tot 25% te veel ziekenhuisbedden in België zijn … In de praktijk heeft er nu een “survival of the fittest” plaats in een sector waarbij de zuiver commerciële logica doorgetrokken wordt in wat ooit publieke dienstverlening was die voor iedereen toegankelijk moest zijn.
De specifieke situatie van de “hybride ziekenhuizen” in Vlaanderen.
Op de keper beschouwd is de publieke ziekenhuissector in Vlaanderen aan het uitdoven. Zo omschrijft werkgeversorganisatie ICURO (sinds 2010) zich als “vertegenwoordiger van de Vlaamse ziekenhuizen met publieke partners.” Het uitdoofscenario heeft ook betrekking op de betere arbeidsvoorwaarden die voorheen van toepassing waren in de publieke ziekenhuizen. Het ASZ is een schoolvoorbeeld hoe men die arbeidsvoorwaarden naar beneden toe wil nivelleren naar het niveau van de private sector. Sinds 2008 is er in het ASZ een continue aanval op die arbeidsvoorwaarden (zie kader) De specifieke structuur van het ziekenhuis maakt het de directie heel makkelijk om verschillende personeelsgroepen tegen elkaar op te zetten: de statutairen en contractuelen in het publieke gedeelte, de contractuelen bij MSSZ (beter gekend als “de VZW van de dokters”) Het groot aantal vakbonden actief op het terrein maakt ééngemaakte strijd er ook niet makkelijker op.
WAT TE DOEN? LESSEN TREKKEN UIT HET VERLEDEN
De mobilisatiekracht van de witte woede werd ernstig ondergraven door het begin van de crisis in 2008. Deze werd door de regering als excuus gebruikt om komaf te maken met de traditie van meerjarige sociale akkoorden (4 à 5 jaar) in de federale sectoren van de gezondheidszorg. In de plaats kregen we een reeks van mini-akkoorden in de maag gesplitst. “Mini” slaat zowel op de duur van de akkoorden als op de inhoud. Eéngemaakte nationale acties met grote mobilisaties tegen de besparingsplannen bleven dan ook uit. Syndicale delegaties die geconfronteerd werden met ernstige besparingsmaatregelen in hun ziekenhuis mochten zelf hun boontjes doppen. De mobilisaties die wel doorgingen, beperkten zich meestal tot militantenconcentraties van enkele honderden voor de verlenging van bijvoorbeeld de cao’s voor brugpensioen. Er zal moeten gediscussieerd worden hoe we de dynamiek van de massale witte woedes van weleer terug op gang kunnen krijgen. In deze discussie, die zo breed mogelijk dient georganiseerd te worden, spelen basismilitanten een belangrijke rol aangezien zij de situatie op het terrein het beste kennen.
De rechtse regeringen in de steigers bereiden een ongeziene brutale aanval voor op alle groepen in de maatschappij!
De Zweedse coalities (zowel Vlaams als Federaal) willen komaf maken met alle zogenaamde taboes van de vakbonden: de index, het stakingsrecht, het brugpensioen … Tegelijkertijd doet men een aanval op alle groepen en sectoren in de maatschappij. Vorige regeringen pasten vooral de salamitechniek toe om onze sociale verworvenheden beetje bij beetje aan te vreten en speelden daarbij voorkeur verschillende groepen tegen elkaar uit. Denken we maar aan het generatiepact waar men de jongeren tegen de ouderen trachtte op te zetten.
Buiten de bedrijven en de rijken die overladen worden met cadeau’s (verlaging van de sociale lasten met een kwart: van 33% naar 25%) gaat nu iedereen voor de bijl. Denken we maar aan de jongeren met de verhoging van de inschrijvingsgelden voor het onderwijs, de gepensioneerden en bejaarden, de socio-culturele sector die op water en brood wordt gezet, verdere besparingen in de gezondheidszorg, verhoging van de BTW van 21 naar 22 % en zo kunnen we wel even doorgaan … De enige manier om deze tsunami van sociale afbraak tot staan te brengen is een ééngemaakte massabeweging van alle groepen en sectoren in de maatschappij die moeten opdraaien voor de winsthonger van de bedrijven en de rijken. In principe kan zo een massabeweging maar één doel hebben: het ten val brengen van deze antisociale, rechtse regeringen. Met het bijschaven van de scherpe kantjes zijn we, gezien de ernst van de aanvallen, niets. Hiervoor kunnen we alleen maar rekenen op onze eigen kracht als werknemers en jongeren, via onze organisaties (vakbonden, middenveld en consequent linkse partijen) en niet op de zogenaamde “progressieve oppositiepartijen” die in de feiten niet fundamenteel breken met het besparingsverhaal.
[divider]
Ter herinnering: de voorbije acties in het ASZ …
In november 2008 had een eerste staking van drie dagen plaats tegen het verbreken van de belofte van de directie i.v.m. de vaste benoemingen. Meer dan 300 personeelsleden waren geslaagd voor een examen dat uitzicht gaf op zo een benoeming. In 2007 beloofde de directie dit uit te voeren maar uiteindelijk besliste ze om over te gaan tot het benoemen van in de veertig uitverkorenen (familie en entourage van politici en hogere kaders) waaronder minder dan de helft verpleegkundigen. De manier waarop er door de toenmalige burgemeester en politie, werd omgegaan met het stakingsrecht was allesbehalve: personeelsleden werden ‘s ochtends vroeg door een politiecombi opgehaald (zonder bevel van de gouverneur!) en aan het ziekenhuis afgezet. Soms gebeurde dit op een brute wijze. In Wetteren plukte de politie doodleuk personeelsleden uit het stakingspiket om ze te dwingen aan het werk te gaan.
Op 5 maart 2009 begon een vervolgstaking die duurde tot 17 maart (meteen een stakingsrecord voor de sector) Men staakte tegen het afvoeren van de vaste benoeming, voor het stoppen van de sluipende privatisering en een oplossing voor de grote werkdruk. Deze staking ging ook gepaard met intimidaties van de directie tegenover individuele werknemers: “Uw C4 ligt al klaar …”
In maart en april 2009 volgden nog acties aan de Aalsterse gemeenteraad tegen de hardnekkige onwil van de directie om te onderhandelen. Niettemin werd de vaste benoeming uiteindelijk geschrapt en als troostprijs kwam er een tweede pensioenpijler voor de contractuelen.
Op 21 juni 2011 legde een deel van het personeel opnieuw kort het werk neer. Steen des aanstoots was een extra premie van 9000 Euro die de directieleden zichzelf wilden toekennen. De bonus werd door de directie verdedigd met het argument dat ze minder verdienenden dan hun collega’s in privéziekenhuizen. In totaal ging het over een bedrag van 63 000 Euro voor 7 directieleden. Op dinsdag 19 juli 2011 volgde nog een prikactie …
Anno 2014 wil men de tweede pensioenpijler voor de contractuelen terugschroeven en de werknemers drie halve dagen vakantie afpakken terwijl in het recente verleden er ook al vakantiedagen voor de bijl gingen.
Zaterdag 14 juni bleven er 14 winkels van Delhaize toe, één ervan was deze in Aalst aan de Parklaan. Vanaf 6 uur ‘s ochtends werd de winkel geblokkeerd door een 50tal militanten, zowel van LBC-ACV als van BBTK-ABVV. Militanten van LBC namen voornamelijk de voorkant van de winkel voor hun rekening en BBTK de achterkant met de parking. Voor de blokkade kwamen er naast de traditionele barricades met winkelkarretjes en houten paletten ook betonblokken aan te pas.
Dat voormalig VB-kopstuk Karim Van Overmeire schepen wordt in een coalitie waar ook SP.a deel van uitmaakt, vindt een grote meerderheid van de Aalsterse SP.a-afdeling geen probleem. Nadat jarenlang voor de postjes werd gekozen en een asociaal beleid mee werd uitgetekend (wat bij het ASZ leidde tot syndicale acties tegen de SP.a-verantwoordelijke voor het ziekenhuis), stemden twee derden voor een deelname aan een coalitie met N-VA en CD&V. Voor de bijeenkomst was er protest.
De SP.a was verdeeld rond de kwestie. Voor de verkiezingen was evenwel reeds een voorakkoord getekend, terwijl SP.a goed wist dat de N-VA Karim Van Overmeire als derde op de lijst niet zomaar aan de kant zou laten staan. Voor de SP.a-onderhandelaars vormde dat geen probleem, er werd enkel uitgekeken naar de eigen postjes. Daartegen kwam enig protest binnen de partij maar vooral van buiten de partij. Gisteren werd opnieuw betoogd door ‘Noig Verontruste Aalstenaars’ met een opvallende aanwezigheid van de socialistische vakbond BBTK.
Ondanks dat protest stemden 195 SP.a-ers voor deelname, 95 tegen en waren er 3 blanco stemmen. Hierdoor zal de SP.a twee schepenen leveren. Wat de vier (van de zeven) gemeenteraadsleden die zich publiekelijk tegen de bestuursdeelname uitspraken zullen doen, is nog onduidelijk. Door de broek tot op de enkels te laten zakken om toch maar enkele schepenpostjes te kunnen behouden, toont de SP.a in Aalst wat ze waard is. Voor een echte oppositie tegen het besparingsbeleid dat op alle niveaus wordt gevoerd, kunnen we niet op deze partij rekenen. Een links alternatief is nodig!
In Spanje wordt dat vacuüm opgevuld door Podemos en in Frankrijk door La France Insoumise. Zowat overal in Europa zijn nieuwe linkse partijen of formaties in opmars. In de VS volstond het dat Bernie Sanders teruggreep naar een flauw afkooksel van de sociaaldemocratie zoals we die kenden tot eind jaren ’70, om het politieke tij te keren. In Groot-Brittannië deed Corbyn iets gelijkaardigs. Maar in elk van die gevallen kwam de grote doorbraak er pas in een conjunctuur van opgaande sociale strijd. Daardoor werd de aandacht van bredere groepen in de maatschappij getrokken naar concrete, reële sociale problemen en de echte verantwoordelijken, de bazen en hun politieke knechten, weg van de massamedia. Bij die massamedia worden we overspoeld door verhalen over onveiligheid, migratiegolven en identiteit. Als onze vakbondsleiders oprecht een links politiek alternatief willen, dan zal dat er niet komen door rustig af te wachten, maar door nog deze zomer de strijd tegen het ‘zomerakkoord’ ernstig te organiseren.
We moeten echter vaststellen dat een doorbraak van de PVDA in Aalst nog niet voor morgen is. De linkerzijde die zich (in meer of mindere mate) beroept op de socialistische tradities zit er al enkele jaren in het verdomhoekje. Aalst bevindt zich “an der schönen braunen Dender” (titel artikel Duits webmagazine in 2013) waar electoraal gezien de combinatie van N-VA en Vlaams Belang hoge toppen scheert, de hoogste in Vlaanderen. Het was in onze regio dat het Vlaams Belang, ondanks de neerwaartse trend elders, het best standhield.
LSP stelde de vraag aan de nationale leiding van de PVDA of we hun lijsten mochten versterken met kandidaten – en dus extra campagneteams- om het resultaat voor een consequent linkse stem te maximaliseren. Het antwoord, dat 11 maanden later volgde, was negatief. Volgens ons is dit een gemiste kans om een brede dynamiek te creëren die ver buiten de onmiddellijke omgeving van PVDA, LSP en andere consequent-linkse organisaties en individuen reikt. Anderzijds bestaat er in Aalst een traditie van samenwerking in concrete actie. Denk maar aan de NOIG Verontruste Aalstenaars (2012-2014) en bijvoorbeeld de ludieke protestactie in juni tegen het bezoek van Theo Trump Francken aan onze stad.
In Aalst werd aan het stadhuis verzameld door een 20-tal militanten. Naast ACOD-leden ging het om solidariteitsdelegaties uit politieke hoek met leden van LSP, PVDA en SP.a. Ook elders werd actie gevoerd en werd de staking goed opgevolgd, zo reed slechts ongeveer 25% van de bussen uit stelplaats Hofstade uit. We verdeelden in Aalst stickers om de staking te ondersteunen, lokale media waren gretig om daar beelden van te maken. We verkochten 9 exemplaren van ons maandblad.
ieronder publiceren we enkele foto’s van het piket deze ochtend op de campus van Aalst van het Algemeen Stedelijk Ziekenhuis. Tegen 8 uur vanochtend was dat al aangedikt tot ruim 60 deelnemers, goed voor bijna 20% van het betrokken personeel. Dan moest ondergetekende het piket verlaten. Maar aangezien die ochtend nog een ontmoeting met de directie op de agenda staat, veronderstel ik dat nog meer personeelsleden het piket zullen vervoegen. In hun zakken zitten en aan hun verlof knibbelen terwijl de directie zich royale bonussen toekent, dat pikken ze hier niet zomaar.
