Tag: 2 oktober 2018

De actiedag van 2 oktober was al in de zomer aangekondigd, maar voor duidelijkheid over wat er juist zou gebeuren was het lang wachten. Sommige werknemers hebben daar niet op gewacht en gingen al voor 2 oktober in verzet tegen de maatregelen die de regering deze zomer aankondigde. Samen met het ongenoegen tegen de rechtse regeringen in het land zorgde dit voor een opbouw naar 2 oktober. Het maakte dat migratie en veiligheid niet langer de enige thema’s waren in de media en discussies. Sociale thema’s kwamen ook op de agenda.

Standpunt door Thomas (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Er ontstond een momentum waarbij velen pas op de dag zelf beslisten om mee te betogen in de hoop zo de veranderende dynamiek in het publieke debat te ondersteunen en verder te zetten. Het zorgde voor 65.000 betogers op 2 oktober met vooral in Vlaanderen veel deelnemers. Op 12 dagen van de lokale verkiezingen was dit erg belangrijk: de traditionele partijen deden er alles aan om de aandacht van de sociale thema’s af te leiden.

Op het einde van de betogingen en de dagen erna bleef het echter oorverdovend stil over nieuwe acties. Het federaal comité van het ABVV deelde mee dat er voor 26 oktober niets beslist wordt. Diegenen die het verzet wilden afbouwen, benadrukten het gevaar dat rechts zich in de verkiezingen zou versterken. Nochtans zorgen acties er net voor dat sociale thema’s centraler staan, wat links versterkt. Het kan ook gebruikt worden om sterkere nadruk te leggen op een programma waarmee de werkenden vooruit gaan: minimumloon van 14 euro per uur, minimumpensioen van 1.500 euro of nog arbeidsvermindering zonder loonverlies en met extra aanwervingen.

Het federaal comité van het ABVV besliste wel dat er in aanloop naar 26 oktober een discussieproces zou opgestart worden in alle geledingen (zowel gewesten als centrales). Dat is positief: zo kunnen militanten betrokken worden en is het mogelijk om de discussie aan te gaan over een programma waarmee we collega’s kunnen aanspreken en overtuigen. Maar het blijft ondertussen evident dat we onze eisen niet zullen afdwingen door het vriendelijk te vragen aan deze of een andere regering. We moeten eerlijk en duidelijk zijn: er zal strijd nodig zijn. Een informatiecampagne moet gekoppeld worden aan mobilisaties en acties die ook een duidelijk doel hebben. Er is een krachtsverhouding nodig om het programma van de vakbonden af te dwingen.

Dit najaar wordt gesproken over een nieuw Interprofessioneel Akkoord (IPA). Dat is een ideaal moment om de strijd voor 14 euro per uur echt op gang te trekken, niet als een strijd voor een verre toekomst maar als iets waar de werkenden en hun gezinnen nu nood aan hebben. Als we het minimumloon slechts optrekken aan het ritme van de afgelopen IPA’s kan het nog 30 jaar duren voor we aan 14 euro per uur komen. We kunnen best meteen gaan voor een echt federaal minimumloon voor iedereen en dit zonder achterpoortjes.

Er is immers een gevaar dat onze acties en eisen verdelend werken. De omschrijving van zware beroepen wordt bijvoorbeeld apart besproken voor overheidspersoneel en de privé. We mogen ons niet laten verdelen! Onze strijd is gericht tegen de neoliberale en Thatcheriaanse voorstellen van deze regeringen (zowel federaal, Vlaams als Waals). Het gaat niet om het aanpassen van een paar zinnetjes of wat punten en komma’s, maar om een fundamenteel ander maatschappijmodel.

We moeten ons voor dat gevecht klaarstomen. Dat gebeurt best door de druk te blijven opvoeren tot de laatste dag van deze regering. We doen het niet door de regering uit te zitten en af en toe iets van de zijkant te roepen. We moeten het beleid constant uitdagen op de straten en in de bedrijven zodat onze zorgen en bekommernissen centraal staan.

De volgende stap is een algemene staking nog voor eindejaar

De actiedag van 2 oktober is weliswaar niet de algemene staking geworden die door Vertenueil, ABVV-voorzitter, werd aangekondigd, maar met betogingen in zo goed als elke provincie van het land is het niet niets. Samen met de acties van de gewestelijke en de federale ambtenaren van de voorbije twee weken, zorgt twee oktober voor een sociaal klimaat dat de regering voor het eerst sinds 2014 in nauwe schoentjes brengt. De vakbondsleiders mogen de regering deze keer niet weer op adem laten komen zoals toen, maar moeten nog voor eindejaar opbouwen naar een goed georganiseerde algemene staking.

PDF van dit pamflet

Het zit de rechtse regering de jongste tijd niet meer mee. Waar is het borstgeklop over haar jobrapport gebleven? Waar is de bewering dat we met zijn allen netto meer overhouden dankzij de taxshift? Als het begrotingstekort niet helemaal weggewerkt was, dat kwam dat volgens Michel omdat hij een relancepolitiek wou voeren etc.

Sindsdien kon de PVDA uit cijfers van de Europese Commissie aflezen dat het loonaandeel in het bruto nationaal inkomen sinds Michel is afgenomen met 9 miljard. Het winstaandeel nam toe met 12 miljard. Het gat in de begroting werd niet 3, maar 8 miljard, bijna evenveel als bij het aantreden van de regering. We betalen de taxshift niet alleen terug via onze energiefactuur, maar er wachten ons deze winter stroomtekort en afschakelplannen. De ontmenselijking van vluchtelingen heette ‘efficiënt’ tot bleek dat Francken 32 ‘ordeverstoorders’ op vrije voeten stelde om plaats te maken voor transmigranten. De politici willen dat niet corrigeren door een menselijker, maar integendeel een nog strenger asielbeleid. Franckens’ protegees bij Schild en Vrienden herinnerden aan het aangebrand verleden van Franken en zijn partij. De regering is nog steeds brutaal en asociaal, maar in plaats van efficiënt, komt ze nu over als een bende knoeiers.

Normaal zou de regering, N-VA op kop, zich daaruit praten met een verdeel en heersretoriek over migratie, fundamentalisme en veiligheid. Maar ze heeft zelf haar vermogen daartoe ondermijnd met het zomerakkoord. Daarin pakt ze zowat iedereen aan, van publiek tot privé, van loontrekkenden, werklozen, gepensioneerden en zieken tot aan de Arco-gedupeerden die een regeling nu wel helemaal kunnen vergeten. Het was al van 2014 geleden, met de indexsprong en het optrekken van de pensioenleeftijd naar 67, dat de regering zo een algemeen front van verzet tegen zich op gang bracht. Ook toen mobiliseerden de vakbonden en werd de aandacht getrokken naar het antisociale karakter van de regering. Ook toen donderde ze achteruit in de peilingen, maar de vakbondsleidingen maakten het werk niet af en de regering kon zich herstellen. Dat is een belangrijke les voor vandaag.

Peilingen zijn uiteraard maar peilingen. Er kan nog van alles gebeuren tussen nu en de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober en al zeker tussen nu en de moeder van alle verkiezingen op 26 mei. Maar het lijkt nu vrij consistent dat de N-VA in Vlaanderen klappen krijgt en Groen en de PVDA en helaas ook Vlaams Belang de grote winnaars zijn. In Wallonië herstelt de PS zich gedeeltelijk en is de doorbraak van de PVDA minder dan in de peilingen na de schandalen rond de intercommunales, maar nog steeds aanzienlijk. Als de vakbondsleidingen nu niet op hun lauweren gaan rusten en afwachten tot aan de verkiezingen, maar de mobilisatie blijven opdrijven, dan kan de sociale en electorale steun voor rechts niet enkel leeg lopen, maar is zelfs een val van de regering niet uitgesloten. Dat is de beste manier om de catastrofe van een Michel II nog te vermijden.

Daarmee is de buit helaas nog niet binnen. Er is nood aan een regering die de belangen van de werkenden met evenveel inzet verdedigt als de huidige regering die van de kapitalisten. Dat is wat veel werkenden verwachten van de vraag van het FGTB van Wallonië naar een progressieve coalitie van PS, Ecolo en PTB. Maar in plaats van een voorstel van programma voor zo een coalitie en een brede campagne errond, wordt dit door de drie partijen bot afgewezen. Di Rupo stelt zelfs PS-Ecolo-Défi als alternatief voor. Dat zou geen antibesparingsregering worden, maar een soort Di Rupo II. We gaan toch geen Di Rupo II een Michel II laten voorbereiden zoals de besparingspolitiek van Di Rupo I de basis gelegd heeft voor Michel I?